[Fanfic naruto]สัญญาใจ จิ้งจอกที่รัก

ลำดับตอนที่ #17 : การล้างแค้นสำเร็จ

"ทำไมชั้นจะไม่เข้าใจ!!!คนที่ไม่เคยเข้าใจนะมันนายต่างหากล่ะไอ้บ้าซาสึเกะ!!!" เสียงตวาดดังขึ้นใบหน้าที่หวานกลายเป็นสีแดงด้วยความโกธร ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำใสๆ

 

“นายคิดว่าตนเองอยู่คนเดียวบนโลกนี้รึไง!!ถึงจะโดดเข้าไปตายนะ!!” นารุโตะว่าพลางกระชากคอเสื้อชายหนุ่มให้เข้ามาใกล้เข้าไปอีก

 

“นารุโตะ...”  ชายหนุ่มเอยออกมาด้วยความแปลกใจที่ไม่เคยเห็นร่างบางเป็นแบบนี้มาก่อน แต่แล้วจู่ๆ ก็ปวดที่ไหล่ซ้ายขึ้นมา

 

“อ้ากกกก!!!!!!” ซาสึเกะร้องด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน อักขระลามไปทั่วทั้งร่างกาย สร้างความกังวลให้กับนารุโตะเป็นอย่างมาก ในหัวมึนไปหมดได้ยินเสียงบางอย่างในหัวตลอดเวลาจนเกิดอาการคลุ้มคลั่งอย่างหนัก จนทำร้ายนารุโตะโดยไม่รู้ตัว พาดแขนไปที่อกของร่างบางอย่างจัง จนเด็กหนุ่มอ้วกออกมา มองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังคลุ้มคลั่งร้องอย่างเจ็บปวด ร่างกายเปลี่ยนเป็นสีดำเทามีเขี้ยวงอกออกมาผมยาวขึ้นใบหน้ามีรอยสักเป็นรูปดาวกระจายตรงจมูก ดวงตากลายเป็นเนตรวงแหวน ใบหน้าแสดงถึงความเย็นชาจนขนลุก งูสีขาวเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีชัย

 

‘ฮ่าๆ!!ในที่สุดร่างนี้ก็เป็นของข้าเรียบร้อยแล้ว!!เป็นของข้าโอโรจิมารุคนนี้!!’ ว่าแล้วก็สลายตัวเขาไปในตัวของซาสึเกะทางรูปอักขระที่ไหล่ซ้ายจนหมด ทางนารุโตะที่ดูอยู่ตลอดเวลานั้นกัดฟันกรอบพยายามลุกขึ้นโดยมีนาคุรุช่วย เมื่อคนอื่นๆ เห็นเจ้างูขาวเข้าไปในตัวซาสึเกะก็เขารุมจัดการทันที ทำให้ชายหนุ่มยิ้มเยาะเล็กน้อย ก่อนจะสยายปีกที่เหมือนมือมีกำพืดกระพือแค่ครั้งเดียวจัดการทุกคนได้ด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ ล้มสิ้นใจตาย ทำให้นารุโตะสะอึกด้วยความกลัวและโหดเหี้ยมนั้น นาคุรุเองก็เมินหน้านี้ไม่กล้ามอง

 

‘สมเป็นร่างของเด็กอุจิวะพลังมากมายนักแต่ก็ยังมีต่อต้านแฮะชังเถอะ’ เสียงของโอโรจิเอยขึ้นพลางมองดูร่างกายของซาสึเกะอย่างถูกใจ พอมีคนเข้ามาโจมตีก็หลบได้หมดและสวนคืนได้ทุกครั้ง ไม่ตายก็เจ็บสาหัส ร่างบางมองดูคนสำคัญของเขาที่กำลังสนุกสนานกับการฆ่าคน ไม่กล้าเข้าไปห้ามจนกระทั้งนาคุรุเอยขึ้น

 

“แบบนี้คงปล่อยไว้ไม่ได้แล้วต้องกำจัดเท่านั้น” เด็กสาวเอยกับชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเขา นารุโตะพยายามจะเปล่งเสียงร้องห้าม แต่ก็หายไปซะก่อน ทำให้เขาเจ็บใจเป็นอย่างมาก

 

-‘มีแค่นี้เองเหลอความรู้สึกอยากปกป้องของเจ้านะ’- เสียงในใจของเขาเอยขึ้นเรียกสติของนารุโตะ ทำให้เขาได้คิดได้ว่าที่สิ่งที่เขาตั้งใจจะทำอะไร และนึกถึงคำพูดของซาสึเกะที่พูดกับเขาไว้ ก่อนที่จะเข้าพิธี เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากจนเลือดออก มองไปข้างหน้าอย่างมาดมั่น ...ใช่แล้ว...สิ่งที่เราอยากทำที่สุดคือปกป้องคนสำคัญ!!...เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง หันไปหานาคุรุ

 

“นาคุรุอย่าพึ่งทำอะไรขอพี่เป็นคนจัดการได้ไหม” นารุโตะเอยขึ้นแต่ก็ไม่ได้หันไปมองเด็กสาว

 

“พี่จะบ้าเหลอ!!นั้นไม่ใช้ซาสุเกะที่เรารู้จักแล้วนะ!!!” เด็กสาวรีบห้ามปรามทันที

 

“พี่รู้...แต่ว่าเจ้างูนั้นก็บอกไม่ใช้เหลอว่า...แต่ก็ยังมีต่อต้าน...นะไม่แน่ว่าซาสุเกะกำลังต่อสู้กับเจ้านั้นอยู่ดังนั้นพี่ต้องช่วยเขา” ว่าแล้วก็จ้องมองมายังเด็กสาวด้วยสายตาที่เชื่อมั่น และไว้ใจในตัวซาสุเกะ ทำให้นาคุรุไม่ห้ามอะไรอีก มีเพียงรอยยิ้มเอาใจช่วยเท่านั้น

 

“ก็ได้ค่ะแต่ถ้ามันจะฆ่าพี่เมื่อไรชั้นจัดการแน่” นาคุรุเอยขึ้นแสดงถึงความเอาจริงของเจ้าหล่อน นารุโตะก้มเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ซาสึเกะด้วยความเร็วสูง

 

//ผัวะ!!โครม!!//

 

เสียงหมัดชกเข้าหน้าเด็กหนุ่มอย่างจังลอยไปติดกำแพงราว จนเซมึนไปหมด ทำให้รอบข้างอึ่งกึมกี่ เพราะหลายคนลุมแล้วไม่สำเร็จ แต่พี่ทั่นชกเปรี้ยงเดียวรอยไปติดข้างกำแพงทันที

 

“เฮ้ย!!แกจะบ้าไปถึงหา!!เจ้างี่เง่าซาสึเกะถึงยอมปล่อยให้ไอ้งูขี้คลาดควบคุมร่างแบบนี้ได้!!” นารุโตะตวาดใส่อย่างเหลืออดที่ปล่อยให้ถูกควบคุม ทั้งที่ปากเก่งไว้ว่าจะจัดการแต่กลบมาถูกใช้งานซะเองทำให้ความโกธรเข้าแทนที่ความกลัว และความห่วงใยทันที

 

‘เป็นไปได้ยังไงกันที่ผ่านกาดเข้ามาได้เนี้ย’ โอโรจิมารุเอยอย่างไม่เชื่อสายตา ว่าจะถูกเด็กท่าทางอมมือต่อยกระเด็นแบบนี้

 

“เป็นไงล่ะเจ้างูบ้าถ้าไม่รีบออกจากร่างนั้นรับรองได้เลยว่าแกเจ็บแน่” พลางหักนิ้วกรอบๆ

 

‘แฮะปากเก่งจริงนะ แกไม่รู้รึไงว่าที่แกต่อยนะมันพวกแกนะชั้นไม่ได้เจ็บไปด้วย’ เจ้างูบ้ายังพูดเกทับไป แต่นารุโตะก็ยิ้มเย็นส่งให้

 

“เอ่อ!!เมื่อกี้ชั้นต่อยมันแต่ต่อไปเป็นแกแล้ว” ว่าจบดวงตากลายเป็นสีแดงเพลิง ตรงเข้าจัดการทันที ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างสูสีผลักกันลุกและรับจนโอโรจิมารุในร่างของซาสึเกะเกิดพลาดท่าถูกแตะเข้ากำลังแพงอีกครั้ง ทำให้เขารู้ทันทีว่ายิ่งสู้ก็ยิ่งถูกบังคับให้ออกจากร่าง ทำให้เขาต้องใช้แผนสุดท้าย

 

“ว่าไง” นารุโตะเอย แต่ซาสึเกะกับยิ้มเยาะเอามือข้างหนึ่งจ่อคอตนเองและทำให้เล็บยาวและแหลมคม

 

“ลองแกเข้มาสิข้าจะเชือดคอเจ้านี้ซะ” แผนชั่วเอยขึ้นมาพลางหัวเราะทำให้ร่างบางไม่กล้าขยับ มันจึงใช้จังหวะนี้ตุ้ยท้องร่างบางอย่างจังจนจุกลงไปงอ และเตะซ้ำไปมาอย่างเมามัน ก่อนจะให้ร่าบางนอนหงายและขึ้นค่อมหัวเราะอย่างมีชัย

 

‘ว่าไงหมดฤทธิ์แล้วซินะจะสั่งเสียอะไรไหม’

 

“...ตอนนั้นที่นายบอกว่าชั้นไม่ได้อยู่คนเดียวนะชั้นดีใจจริงๆนะ”

 

‘หา’

 

“นายเองก็เหมือนกันตัวนายไม่ได้อยู่คนเดียวชั้นจะอยู่เคียงข้างช่วยนายเองนะเพราะงั้นอย่ายอมแพ้นะ...ซาสึเกะ...” พูดจบก็ลูบใบหน้าอันหล่อเหลา ทำให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำหรือพูดอะไร เพราะสติของซาสุเกะกลับมาอีกครั้ง

 

“นะ...นา...รุ...โตะ...”

 

“เอยชื่อชั้นได้แปลว่าคงไม่ปลดผนึกได้นะ” ว่าจบก็ดึงร่างสูงมาจูบ ทำให้ทั้งซาสึเกะและโอโรจิมารุตกใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้เองซาสึเกะใช้จังหวะนี้ดึงพลังของจิ้งจอกเก้าหางมาทำให้พลังวิญญาณแข็งแกร่งขึ้นจนร้อนไปหมดทำให้โอโรโรจิมารุเริ่มทนไม่ได้

 

“แก!!รีบออกจากร่างชั้นไปเดี้ยวเลยนะ” ซาสึเกะเอยขึ้น พร้อมออร่าในตัวเปลี่ยนเป็นเหยี่ยวตัวใหญ่น่ากลัวเกาะบนไหล่ของเขาพร้อมโจมตี และบรรยายกาศที่ร้อนขึ้นเลื่อยๆ ทำให้โอโรจิมารุทนไม่ไหวนี้ออกมาจากอักขระของซาสึเกะ นารุโตะใช่จังหวะนี้สร้างตาข่ายไฟกระชากออกจาร่างของซาสึเกะ

 

-“แกอย่าคิดว่าจะหนีไปได้นะ”- ร่างบางเอยขึ้นอย่างรู้ทัน เพราะตอนนี้งูขาวโดนตะข่ายไฟไปไหนไม่ได้ แต่ก็ทนได้ไม่นานมันก็ขาด และหันมาเตรียมเล่นงานนารุโตะในภาคจิ้งจอก แต่ว่าเด็กหนุ่มกลับไม่มีท่าทีกลัวอะไรหรือตกใจแต่กลับยิ้มให้

 

-“ที่เหลือจัดการตามใจเลยนะซาสึเกะ”- ร่างบางเอยอย่างยิ้มๆ พลางชี้ไปบนท้องฟ้างาม เมื่อโอโรจิมารุมองตามขึ้นพบกับชายหนุ่มลอยอยู่บนฟ้า เนตรวงแหวนสีแดงสดส่องกระกายในมือก่อเกิดไฟฟ้ามีเสียงนกร้องนับพันกระโจนลงมายังงูขาว

 

“เอาไปนี้คือส่วนของครอบครัวชั้น!!ฟันปักษา!!” พูดจบก็ใช้ฟันปักษาทะลวงร่าง โอโรจิมารุร้องออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนแตกสลายไป ส่วนซาสึเกะที่กระเด็นออกมาหลังจากปะทะก็ได้นารุโตะรับได้พอดี แต่ทั้งแรงและน้ำหนักตัวทำให้ทั้งคู่ลงไปกองกับพื้น พอลุกขึ้นมาเห็นงูขาวแตกสลายไปทำให้ซาสุเกะยิ้มออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกับพูดอันเสียงดัง

 

“ท่านพ่อ!!ท่านแม่!!พี่อิทาจิ!!ทุกคนผมล้างแค้นให้แล้วนะครับ!!” พูดจบก็มองขึ้นไปที่กำแพงเห็นเงาของพี่ชายสุดที่รักยิ้มให้ พอกระพริบตาอีกครั้งก็หายไปแล้วทำให้เขาคิดว่าเป็นวิญญาณมาแสดงความยินดี จึงยิ้มออกมาอย่างสบายใจหันไปมองนารุโตะในภาคจิ้งจอกที่รอรับเขาอยู่ด้านหลัง หันมายิ้มแสดงความยินดี

 

-“ยินดีด้วยนะ”-

 

“อืม...ขอบใจนะ” เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนสลบไปด้วยความเหนื่อย และสบายใจที่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำแล้ว

 

แต่ว่ามันไม่อาจเป็นแบบนั้นเพราะโอโรจิมารุลอกคราบหนีออกมาได้ก่อน แต่ว่าต้องมาเจออีกคนที่ยืนรออยู่ เมื่อเงยหน้ามองต้องตกใจเป็นอย่างมากคือ อุจิวะ อิทาจิในชุดเสื้อคลุมสีดำลายเมฆสีแดงสด

 

“ไงโอโรจิมารุชั้นเคยบอกแล้วไงว่าอย่ามาดูถูกน้องชายชั้น”

 

“ใช่แล้วชั้นขอโทษนะอย่าทำอะไรชะ” แต่ก่อนจะพูดจบชายหนุ่มก็เสียบทะลุอก

 

“การกระทำของนายมันเกินภัย...ลาก่อนนะโอโรจิมารุ” พูดจบร่างของโอโรจิมารุก็ลุกโชนด้วยไฟสีดำน่าขนลุกไหม้ไม่เหลือซาก แม้แต่ขี้เถ้า ทำให้ชยหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนมองไปยังดวงจันทร์แสนงามพูดขึ้นมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา

 

“ซาสึเกะ นารุโตะขอให้หลับฝันดีนะ” พูดจบก็หายไปในเงามือของยามค่ำคืน

//โปรดติดตามตอนต่อไป//

ส่งท้ายกันเล็กน้อยนะค่ะ...ต้องขออภัยที่มาอัพช้า และเขียนชื่อพระเอกผิด (จนโดนจับเป็นเป้าซ้อมยิงของซาสึเกะมันTT.TT) ต้องขอคุณมากที่เม้นเตือนว่าเขียนชื่อผิดนะค่ะ ยังไงก็จะพยายามอัพบ่อยขึ้นนะค่ะ แต่ต้องการแรงใจในการอ่านแล้วเม้นจะดีจะเลวก็เม้นมาได้เลยนะค่ะ  ข้าน้อยจะรับฟังไปปรับปรุงตัวค่ะ