ลำดับตอนที่ #16 : ย่านไร้สัญชาติ

อัปเดตล่าสุด 4 มิ.ย. 53

“นี้...โคจิ ตื้นซะทีนายต้องไปทำงานคณะกรรมการนักเรียนนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นเข้าโสตประสาทของเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าหล่อเหลา ค่อยเปิดเปลือกตาให้เห็นดวงตาสีน้ำเงินแสนแข็งกร้าว จ้องมองไปยังเด็กหนุ่มหน้าออกหวาน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มรับกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มอมดำที่ซอยปิดต้นคอแสนงาม พอมองรอบๆ ก็พบกับโต๊ะและตู้เอกสาร

“อืม...เหรอ...” เสียงรับรู้ดังขึ้นจากเรียวนั้น แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมลุกขึ้น

พอลองทบทวนดู ก็นึกได้ว่าทาคุยะเอาเอกสารมาให้ และตัวเองกำลังทำงาคณะกรรมการนักเรียนอยู่ อย่างเคร่งเครียด ทาคุยะก็เลยเสนอให้เขาพัก ซึ่งก็เห็นด้วย เมื่อเอนตัวลงที่โซฟารับแขกก็รู้สึกเหมื่อยล่าไปหมดทั้งตัวและทาคุยะเองก็นั่งข้างๆ จึงสบโอกาสนอนนุ่นตักมันซะเลย ถึงตอนแรกเจ้าของตักจะมีโวยวายแก้เขินไปบ้าง แต่ก็ยอมให้นอนนุ่นตักอยู่ดี ช่างมีความสุข จนอดคิดไม่ได้ว่าอันไหนคือความจริง และอันไหนคือฝันกันแน่...

เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มร่างสูงที่นอนนุ่นตักไม่ยอมลุกง่ายๆ ก็ไม่เสียเวลาต่อว่าปล่อยให้นอนต่ออีกซักพัก เพราะอย่างน้อยนี้ก็เป็นการให้ร่างสูงได้พักงานบ้างก็ยังดี

“...นี้ถ้ามีไม้แคะหูด้วยจะยิ่งดีไม่น้อยเลย...” เสียงพึมพำดังขึ้นทำให้คนฟังชักกระตุกเล็กน้อย

“ได้คืบจะเอาศอกนะนาย...ฝันไปเถอะ” คำตอบนั้นทำให้โคจิอมยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไม่ต่อเถียงอะไร เพราะแบบนี้ก็สบายแล้ว

“...เอ่อ..จริงสิวันนี้ตอนเย็นนายว่างไหม?” คำถามดังขึ้นดวงตาสีน้ำเงินจึงเปิดออกอีกครั้งเงยขึ้นมองเจ้าของคำถาม

“ก็ว่าง...ทำไมล่ะ?”

“คือว่าวันนี้เราจะไปงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอิคุโตะคุงกันนะ...เลยว่าจะชวนไปซื้อของขวัญด้วยกันหน่อย”

“อิคุโตะ...อ๋อ น้องมาซารุนะเหลอ...แล้วคิดไว้ยังล่ะว่าจะซื้ออะไร?” คำถามถูกยิงกลับมาพร้อมกลับพลิกตัวนอนหงายจ้องมองเด็กหนุ่มผมสีดำเข้มอมน้ำตาลกำลังทำท่าคิดอยู่

“ม่าย~บอก~เอาไว้ไปดูในงานก็แล้วกัน...รับรองน้องเขาต้องชอบของชั้นแน่นอน” คำตอบดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มั่นใจเป็นล้นพ้น จนอดไม่ที่อยากจะรู้เหมือนกัน แต่เหนืออื่นใด รอยยิ้มนี้ทำให้ทำให้ให้เขาหัวใจชุ่มชื่นเหลือเกิน...

“ทำไมถึงมั่นใจนักล่ะ?”

“อืม...คงเป็นเพราะความเป็น ‘พี่ชาย’ ล่ะมั่ง” คำตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนเศร้านั้นชังดูเปรียวเหงาและน่าสงสัยมาจนถึงตอนนี้...

...........................................................
......................................
.......................

“...อา...ฝันรึเนี้ย...” แสงสว่างตอนเช้าส่องเข้ามาในห้องพัก ให้เห็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มปล่อยสยายบนหมอนสีขาว ดวงตาสีน้ำเงินน้ำทะเลแสนลึกประพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับภาพให้คมชัด ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น เพื่อทำธุระส่วนตัวพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานเด็กหนุ่มออกมาในชุดเสื้อกักสีน้ำเงินแขนกุด เสื้อคอวีสีขาวด้านในกางเกงยีนสบายๆ ตรงไปยังห้องพักของเพื่อนสนิดของตน

//ก็อกๆๆ//

“ใครครับ?”

“ชั้นเองโคจิ...” พูดจบเด็กหนุ่มก็เปิดประตูเข้ามาในห้องทันทีโดยไม่รอคำตอบ

“ไง...เมื่อคืนหลับสบายไหม?” คำถามถูกยิงมาจากเพื่อนหนุ่มลูกครึ่งจีน-ญี่ปุ่น ซึ่งตัวโคจิเข้าใจดีว่าที่ถามเพราะเป็นห่วงจึงส่งยิ้มให้พร้อมพยักหน้า แต่ตัวเขาห่วงเพื่อนของเขามากกว่าที่เหตุการณ์นั้น คงทำใจลำบากจนนอนไม่พอ รู้ได้จากขอบตาที่ช้ำและแดงเล็กน้อย

“ชั้นไม่เป็นไร...ชั้นเข้าใจดีว่าทาคาโตะไม่ได้อยากทำอย่างนั้น” คำตอบดังขึ้นราวกับรู้ว่าตัวโคจินั้นคิดอะไรอยู่ พร้อมกับแก้วกาแฟที่ส่งมาให้

“แบบนั้นก็ดีแล้ว...” พูดจบทั้งคู่ก็นั่งประทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรมากมาย เพื่อรอโทม่ามาสมทบ ผ่านไปชั่วโมงกว่า โทม่าก็มาถึงโรงแรมที่พวกเขารออยู่

แล้วพวกเขาทั้งหมดก็ไม่รอช้ารีบไปที่ปากทางเข้าของย่านไร้สัญชาติกันทันที โดยมีเฟยหว่างขอติดตามดูแลไปด้วย เมื่อเดินเข้ามาได้ไม่เท่าไรก็ต้องพบกับบรรยากาศที่ชวนอึดอัดและสังคมที่แสนแออัดมีเด็กหรือผู้ใหญ่นอนตามพื้นท้องถนนชวนน่าสังเวทนัก และพวกที่ดูโหดเหี้ยมท่าทางพึ่งจะสางเมามองมาอย่างหาเรื่อง ร่วมไปถึงบรรดาสาวๆ ขายบริการต่างมองแทะริมกันใหญ่ แต่พวกเขาหาสนใจไม่ พยายามมองหาที่หมายเท่านั้น

นั้นก็คือ ‘ร้านซ่อมสายไฟ’ ด้านหน้าเป็นร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าทั่วไป แต่เบื้องหลังเป็นพ่อค้าคนกลางของเถื่อนแทบทุกชนิด ตั้งแต่เครื่องยนต์ไปจนถึงร่างกายของมนุษย์

“มันน่าจะอยู่แถวนี้น่า?” โทม่าบ่นขึ้นพร้อมกับมองที่อยู่สลับกับบริเวณแถวนั้น

“นั้นซิ...อยู่ไหนน่า” เจ็นเลียเอยสมทบพร้อมกับมองรอบๆ หาร้านที่เป็นเป้าหมายด้วย ขณะที่หาอยู่นั้นเองก็มีเด็กท่าทางโทรม สวมหมวกใบโตขาดๆ มองไม่เห็นหน้าตาเดินโซซัดโซเซมาชนกับร่างโปร่งเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร แต่ทว่ามือเรียวของโคจิเข้าไปคว้าแขนไว้ก่อน

“จะไม่พูดอะไรหน่อยรึไงกันนะเจ้าขโมย!!!” เสียงเย็นดังขึ้นทำให้เจ็นเลียตกใจรีบสำรวจตนเองก็พบว่ากระเป๋าสตางค์ถูกขโมยไปแล้ว เมื่อความแตกหัวขโมยจึงพยายามสะบัดแขนของตนออก แต่ไม่เป็นผลจึงใช้ไม้เด็ดถีบไปที่กล่องดวงใจของโคจิอย่างจัง ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนสีค่อยๆ ลงไปกองกลับพื้น เจ้าขโมยตัวแสบเมื่อได้โอกาศหนี้ก็รีบกระโดดหนี้แต่ถูกชายหนุ่มผู้เป็นบอดี้การ์ดประจำตัวเจ็นเลียจับไว้กับพื้นดิ้นไม่หลุด

“เจ้าเด็กบ้า...แกผิดเองที่มาขโมยของใครไม่ขโมย...มาขโมยของคุณหนูเจ็นเลียแบบนี้คงต้องจัดการซะหน่อยแล้ว...” เสียงเย็นที่น่ากลัวดังขึ้นทำเอาเจ้าหัวขโมยสะดุ้งเฮือกรีบขอโทษขอโพยทันที

“ไม่น้า...อย่าทำผมเลย...ปล่อยผมไปเถอะ...ผมขอโทษ!!!” พูดไปก็พยายามดิ้นไปด้วยทำให้เจ็นเลียนึกสงสาร เพราะเข้าใจว่าความเป็นอยู่ของที่นี้มันเป็นยังไง

“ขอโทษแล้วมันจบรึไงเจ้าเด็กบ้า!!!!ไหนชั้นขอดูหน้าแกหน่อยซิ” โคจิเอยขึ้นอย่างฉุนเฉียว เพราะมีคนมาทำกล่องดวงใจเขาวะเต็มเหนี่ยวแบบนี้ใครจะไปยอมง่ายๆ ว่าแล้วก็ดึงหมวกใบโตออกจากหัวของขโมยตัวแสบทันที แต่ว่านั้นทำให้ทุกคนต่างพากันตกใจพูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นรูปร่างหน้าของขโมยคู่กรณี...

ใบหน้าคางมนน่ารักดังเด็กสาว จมูกโด่งเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวทอประกายไปด้วยความตกใจ รับกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม รูปร่างเล็ก ดูยังไงก็อายุละนามประมาณมัธยมต้น แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ ใบละหม้ายคล้ายกับ...

“...ทะ...ทาคุยะ?...”

//TBC.//

----------------------------------==========================================-----------------------------

ส่งท้าย~~~~~ ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ...เพราะติดทำงาน แล้วก็ได้ฤกษ์ ลงนิยายที่เจ็วางโครงไว้นานมากแล้วด้วย
และแนนอนว่าต้อง 'Yaoi' ลองไปอ่านดูได้นะค่ะ นิยายเรื่อง