[Fic Digimon: ก็วนรักนักสืบDigimon 2 ((Yaoi))]

ลำดับตอนที่ #15 : การพบกันอีกครั้ง

//ปัง!!!!//

เสียงพังประตูดังขึ้นพร้อมกับที่สองเด็กหนุ่มวัยรุ่นเข้าไปในห้องของโรงแรมที่หรูหราโดยมีอีกหนึ่งหนุ่มตามมาด้วย แต่ต้องตกใจสุดขีดเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า

ภาพของชายแก่ขึ้นอืดนอนตายอยู่บนที่นอนขนาดคิงไซย์มีดเสียบคาอกทะลุหัวใจ ด้วยน้ำมือของเด็กหนุ่มวัยรุ่นผมสีน้ำตาลยาวซอยปิดต้นสวมเสื้อเชิ้ดสีขาวตัวเดียวเต็มไปด้วยคราบเลือดของชายแก่ คอขาวๆ ที่มีจุดแดงๆตามร่างกายที่ขาวนวลนั้นและคราบขาวๆ ตามตัว ดูก็รู้ว่ามันคืออะไร

ใบหน้าที่แสนน่ารัก ดวงตากลมสดใส บัดนี้ดูเป็นผู้ใหญ่และยั่วยวนจนน่ากลัว ดวงตาสีแดงสดดังสัตว์ป่ากระหาย มั่วเมาในกามรมณ์นั้น

“...ทาคาโตะ?...” คำกล่าวเรียกนั้นทำให้ดวงตาสีแดงละจากชายหนุ่มที่ตนคล่อมอยู่มาที่แขกผู้ยื่นอยู่นั้นด้วยสายตาที่ดูว่างเปล่านั้น ทำเอาหัวใจเด็กหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งเจ็บปวดละแน่นหน้าอกพูดอะไรไม่ออก ถึงจะรู้เรื่องที่พวกเขานั้นโดนลบความทรงจำและนำมาใช้งานแต่ไม่นึกว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้...มันเหมือนกับทั้งโลกและความเชื่อถือนั้นเริ่มพังทลาย ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าโดนบังคับก็ตาม...ตอนนี้ตัวเขาทั้งโกรธและเจ็บแค้น...ไม่ใช้ ทาคาโตะ... แต่เป็นตัวเขาเองที่ไม่สามารถช่วยร่างบางตรงหน้าได้ จนถูกลบความจำและให้มาทำอะไรต่ำทรามแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแค้น โดยไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาลงจากเตียงจ้องมาที่พวกเขา

“...พวกคุณ...เป็นพวกของเขาเหรอ?” คำถามถูกยิงขึ้นมาจากตรงหน้าของเจ็นเลีย ทำให้เจ้าตัวตกใจมากว่าทำไมถึงมาอยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งโคจิและเฟยหว่างเองก็แปลกใจไม่แพ้กันเพราะมองร่างบางที่ยื่นอยู่ตรงเตียงอยู่ดีๆ ก็มาอยู่ตรงหน้าเจ็นเลียแล้ว มือบางๆ ทั้งสองยกขึ้นสัมผัสพวงแก้มของเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงิน ดวงตาสีเทาทอประกายตกใจนั้นทำให้ทาคาโตะค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมานั้นทำให้เจ็นเลียทำตัวไม่ถูก เพราะมันเหมือนรอยยิ้มที่ร่างบางส่งให้เขา

“ถ้าใช้...ก็จงหลับไปตลอดกาลเถอะ...” คำพูดดังขึ้นนั้นทำให้โคจิรีบแยกทั้งคู่ออกจากกันทันที่ เพราะพลังของทาคาโตะนั้นส่วนใหญ่คือการสะกดจิต อีกทั้งเขาเห็นแสงสีแดงสว่างขึ้นบนหลังมือขวานั้นก็รู้ทันทีเลยว่าเจ้าตัวคิดใช้พลังกับเจ็นเลีย

“คุณหนูครับ...คุณหนูเจ็นเลียทำใจดีๆไว้ครับ!!!” เฟยหว่างพยายามเขย่าคุณหนูของตนให้ได้สติ ซึ่งก็ได้ผลทำให้เจ็นเลียกลับมามีสติอีกครั้ง

“ดูท่าว่าคงต้องลงมือกันหน่อยนะทาคาโตะ!!!” พูดจบก็พุ่งเข้าโจมตีใส่ทาคาโตะทันที ซึ่งร่างบางก็สามารถตั้งรับได้ แต่ด้วยความแข็งแรงกว่าของโคจิทำให้ทาคาโตะพลาดท่าล้มลง จึงเป็นโอกาสของโคจิ แต่ว่า

//!!ตูม~โครม!!//

ร่างสูงโดนระเบิดเพลิงกระเด็นไปชนข้างฝาอย่างจังจนจุกไปหมด อีกทั้งรอยไหม้ตามเสื้อผ้าทำให้พวกเจ็นเลียหันมามองคนลงมือก็ต้องตกใจเมื่อ เห็นเด็กรุ่นเดียวกันผมสีน้ำตาลอมดำเข้มที่ซอยยาวมัดไว้ด้านหลังเป็นหางม้ายาวเลยบ่าเล็กน้อย ในชุดสูทสีสีดำเสื้อเชิ้ดสีแดงอมส้มเปิดให้เห็นคอ ซึ่งมีรอยปานกำลังส่องแสงอยู่ ดวงหน้าที่เคยหวานก็ดูสวยขึ้นดวงตาสีแดงสดจ้องมองมาทางเขา น่ากลัว กำลังยื่นบังทาคาโตะไว้ ในมือทั้งสองข้างถือท่อนฟ่า ทำให้โคจิตกใจมาก

“...อึก...ทะ...ทาคุยะ?!” โคจิร้องเรียกบุคคลที่แสนโหยหานั้นจ้องมองไปอย่างโหยหา แล้วก็รู้สึกแปลกใจเมื่อดวงตาสีแดงที่มองกลับมาชังดูเศร้าสร้อยนัก แต่ก่อนจะได้พูดอะไรทาคุยะก็เปลี่ยนท่าทีเข้าโจมตีใส่ที่พวกเจ็นเลียทำให้เฟยหว่างจำต้องชักปืนออกมายิงป้องกันคุณหนูคนสำคัญของตนแต่ก็ไม่ได้เล็งที่จุดตาย แต่ว่าทาคุยะก็จุดขึ้นมาเพื่อมาป้องกันตนเองทำให้เกิดระเบิดควันคลุ้งไปหมด ชายหนุ่มจึงใช้จังหวะนี้รีบพาเด็กหนุ่มทั้งคู่หนี้ออกมาจากตรงนั้นทันที และถึงจะระเบิดพวกทาคุยะก็ไม่เป็นไรเพราะม่านไฟมาคุ้มกันไว้ ซึ่งเป็นผลให้ชายเสื้อที่แขนไหม้เล็กน้อย แต่เจ้าหาสนใจไม่กลับถอดออกสูทออกมาคลุมให้ร่างบางที่ดูหมดแรงยิ้มเลื่อนลอยส่งมาให้

“...ดูท่าจะเจอพวกก่อกวนซินะทาคุยะ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของตน ทำให้ร่างโปร่งหันไปมองจากจากต้นเสียง ก็พบกับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันในชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ดสีน้ำเงินกากี เส้นผมสีน้ำเงินเข้มซอยยาวปิดต้นคอ ใบหน้าหล่อเหลาละหม้ายคล้ายกับเด็กหนุ่มที่เขาจัดการเมื่อครู่ราวกับแกะ

“..........................................” ทาคุยะไม่ตอบอะไรหันมาสนใจกับทาคาโตะแทน ดึงร่างบางให้ลุกขึ้น และไม่นานก็มีพวกชายชุดสูทสีดำวิ่งเข้ามาจัดการเก็บกวาดทุกอย่าง รวมไปถึงการอุ้มร่างบางออกจากห้องไป ซึ่งตัวทาคุยะเองก็เดินออกตามไปด้วย แต่ไม่พ้นชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มที่ยื่นขวางอยู่

“นายยังไม่ตอบชั้นเลยนะ?” น้ำเสียงที่เอยถามเหยือกเย็นจนน่าขนลุก แต่คนฟังกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวดวงตาสีแดงสบกับสีฟ้าไพลินที่แสนน่ากลัว

“.....ใช่...และจัดการตามคำสั่งไปแล้วมีอะไรอีกไหมครับ...ท่านดัสกุมอน?” คำตอบที่เอยกลับมานั้นทำให้เด็กหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะน้อมใบหน้าไปกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูก่อนเดินจากไปพร้อมบรรดาลูกน้อง โดยทิ้งเขาไว้นั้นทำให้เด็กหนุ่มทอดมองไปยังกระจกที่อยู่ข้างๆ ตนเองจ้องมองใบหน้าและดวงตาสีน้ำตาลเข้มของตนกำลังฉายแววโศกนึกถึงเรื่องเมื่อซักครู่ ก่อนจะหลับตาลง และเมื่อลืมตาขึ้นดวงตาพลันเป็นสีแดงสดปรากฏรอยปานที่ต้นคอด้านซ้าย ก้าวเท้าออกจากห้องไป

------------------------------------++++++++++++++++++++++++++++++++++-----------------------------------

ทางด้านเจ็นเลียและโคจิที่หนี้ออกมาได้และทำแผลเรียบร้อยแล้ว ก็เปิดกล้องแช็ดคุยกับพวกยามาโตะทันทีรวมไปถึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทำให้พวกเขาแน่ใจได้ว่าที่แห่งนี้มีเบาะแสของ ‘ดิจิโค้ด’ แน่นอน

‘ดีล่ะ...พรุ่งนี้จะให้โทม่ากับโคจิโร่ไปสมทบนะ รอจนกว่าพวกนั้นจะไปถึงนะ’ ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าเอยขึ้นก่อนจะออกห้องแช็ดไป ปล่อยให้ทั้งคู่ได้นอนพัก แต่ว่าคงนอนไม่หลับอยู่ดีเมื่อเจอเหตุการณ์นี้เข้าไปโดยเฉพาะโคจิที่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...

//TBC.//

------------------------------------======================================-----------------------------------

ส่งท้าย~~~~เจ็มาอัพต่อหลังจากปั่นงานและตามตัวเพื่อนร่วมงาน(ที่บังอาจ)โดด(ข้ออ้าง)งานไปหลบภัย แล้วไม่แจ้งจึงต้องสวมบทปิศาจวันปล่อยผีออก (รวมมือกะบอสของกลุ่มเจ็) จึงจะทำ....

....เข้าเรื่องดีกว่า....

อาจจะน้อยไปหน่อย เพราะเจ็มีภาพประกอบของทาคาจังกะทาคุจังมาลง ติดชมกันได้เน่อ~~แล้วอย่าลืมเม้นให้เจ็ด้วยนะค่ะ~~

ทาคาโตกะทาคุยะ