[Fic Digimon: ก็วนรักนักสืบDigimon 2 ((Yaoi))]

ลำดับตอนที่ #14 : หาข่าว

“ว่าไงนะ 01กับ02 ความทรงจำกลับมางั้นเหรอ?!!!!!” เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นตวาดถามบุคคลที่มารายงานเรื่องที่เกิดขึ้นถึงการที่ความทรงจำของ สองหนุ่มแห่ง ‘DigimonFireter’ ที่เรียกว่าเป็นบุคลากรที่กว่าจะได้กลับมานั้นยากยิ่ง สำหรับองค์กรลับ ‘DAST’ แห่งนี้ที่มีขนาดใหญ่ แห่งโลกมืดก็ว่าได้

“อะ...ตะ...แต่ว่าตอนนี้พวกนั้นก็กลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้วคงไม่ต้องห่วงอะไรอีกนะครับ!!!!” คำอธิบายต่อนั้นทำให้ผู้ฟังส่งเสียงฮึกอย่างขัดใจในคอ ก่อนจะนั่งลงเก้าอย่างไม่พอใจสุดขีดกับเรื่องที่เกิดขึ้นนัก

เพราะเท่ากับว่าเขาต้องเสียสมบัติชิ้นสำคัญไปอย่างไม่น่าให้อภัย ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเป็นเลขหลักต้นที่มีพลังน้อยที่สุดในกลุ่ม แต่ว่าสำหรับเขาแล้ว โดยเฉพาะ 02 นั้น ทั้งรัก ทั้งหวง ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ไม่ให้โมโหก็แปลกแล้ว!!!!!

“เก็บอาการหน่อยก็ได้มั่งแม็กส์”

“รู้แล้วน่า!!” เด็กหนุ่มผมทองเอยขึ้นกับแขกผู้มายื่น อย่างไม่พอใจ เพราะคนที่พูดคือหัวหน้าของรอยัทไนท์ ของพวกเขา เพราะงั้นจึงไม่สิทธิเถียงมากความ

“ก็เพราะไม่ใช้แค่นายคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้หลอกนะ” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นเสริม ซึ่งคนฟังหันไปมองก็รู้ว่าคนพูดเองก็ไม่พอใจไปไม่น้อยกว่าตน

“ชั้นเองก็เข้าใจของความรู้สึกพวกนายนะ...แต่เรื่องนี้ไงซะก็ต้องจัดการเข้าซักวันถึงแม้ว่าพวกนายคือ ร่าง ‘โคลน’ ของสองคนนั้น ‘แม็กนามอน’ ‘แบล็กวอเกรย์มอน’ ” ผู้เป็นหัวหน้าเอยขึ้นพร้อมกับมอง หนึ่งหนุ่มผมสีทอง ผิวสีแทนอ่อน ใบหน้าละหม้ายคล้ายกับไทจิ เพียงแต่แววตาสีฟ้าที่ดูไร้อารมณ์นั้น เดาไม่ออกว่าคิดอันใดไว้ กับเด็กหนุ่มผมทองไฮล์สีฟ้า ซ้ายขวา เฉพาะด้านหน้าของตน ดวงตาสีฟ้าเข้ม ดวงหน้าเหมือนกับไดสุเกะอย่างไงอย่างนั้น

“แล้วจะเอาไงล่ะ...เรื่องของคนที่ให้ไปเอาตัวมานะ?” แม็ส์นามอนเปิดประเด็นขึ้นมาเพราะว่าตกลงกันไว้ว่าถ้าพวกไทจิทำพลาด พวกเขาจะไปสานต่อเอง

“ตอนนี้ไม่จำเป็นเท่าไรนัก...เพราะว่าเราต้องตามหาเจ้าคนทรยศก่อน” ผู้เป็นหัวหน้าเอยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้

“หมายถึงเจ้า ‘ดิจิโค้ด’ นะเหรอ?” คราวนี้แบล็กวอเกรย์มอนเอยขึ้นมาบ้างอย่างเข้าใจในเรื่องนี้ดี

“ใช้...แต่ต้องรอให้เจ้าพวกนั้นกลับมาก่อนถึงลงมือ เพราะงั้นตอนนี้พวกนายพักและรอคำสั่งอยู่ที่นี้เท่านั้น” ตัวหัวหน้าเอยแจกจ่ายงานทันที เพราะในเมื่อรู้เรื่องกันแล้วก็ไม่ต้องอธิบายให้มากความ

“เจ้าพวกนั้นคือ 03 04 กับเจ้าเลโอนั้นซินะ...ว่าแต่พวกนั้นไปทำงานอะไรล่ะ?” แม็กส์นามอนเอยขึ้นถามเพราะเขาไม่เห็นรู้เรื่องและก็ไม่ได้เห็นเจ้าพวกนานพอควรแล้ว

“หาข่าวกับทุนทรัพย์” พูดเพียงแค่นั้นคนฟังก็เข้าใจความหมายทันทีจึงไม่ซักอะไรต่อ นอกจากรอให้กลับเพื่อเริ่มงานชิ้นสำคัญที่กำลังจะมาถึง

---------------------------------------------------=======================--------------------------------------

~สำนักงานดิจิมอน~

“เฮ้ย~~~แล้วทีนี้เราจะหาเบาะแสยังไงละเนี้ย” เสียงที่ดังขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจจากชายหนุ่มวัยรุ่นผมแดง เมื่อนึกถึงคำพูดที่อดีตหัวหน้ากลุ่มนักสืบแห่งนี้ทิ้งเอาไว้ให้ อย่างคิดไม่ตกซะที

“อืม...เอางี้ไหมผมจะลองไปที่นั้นดูเผื่อจะได้อะไรบ้าง” โคจิเสนอความคิดขึ้นมา เมื่อฉุดนึกขึ้นมาได้ว่ามีที่หนึ่งน่าจะได้รู้อะไรบ้าง

“ที่ไร้สัญชาตินะเหลอ?” ยามาโตะหันมาถามเพื่อความมั่นใจ ซึ่งเด็กหนุ่มเองก็พยักหน้าตอบว่าใช้ ทำให้ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มปัจจุบันเกิดอาการลังเลเล็กน้อย เพราะที่นั้นขึ้นชื่อเรื่องอันตราย แต่ถ้าหาข้อมูลนั้นบอกได้เลยว่าเชื่อได้ 80% ที่เดียว

“ไม่ต้องห่วงผมจะไปเป็นเพื่อนโคจิเขาด้วยนะครับ” เจ็นเลียเอยขึ้นสนับสนุน เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ยังมีคนของเขา(เป็นยากุซ่า) ที่อยู่แถวนั้นช่วยได้ ทำให้ชายหนุ่มผมทองยอมตอบตกลง และพวกที่เหลือลองหาข่าวทางอื่นด้วย

เมื่อเป็นอันตกลงได้แล้ว โคจิกับเจ็นเลียก็เดินทางไปที่ย่านไร้สัญชาติที่โยโกฮาม่าทันที แต่เนื่องจากว่าเริ่มมืดแล้วพวกเขาจึงไปพักที่แก็งของเจ็นเลียเพื่อที่ว่ารุ่งขึ้นจะเข้าไปในย่านเพื่อสืบหาข่าวคราวของ ‘ดิจิโค้ด’ ตามที่ไทจิทิ้งไว้เป็นเบาะแส ซึ่งนี้เป็นทางหนึ่งเพื่อช่วยให้ได้คนสำคัญของพวกเขากลับมา

ด้วยเหตุนั้นตัวของโคจิจึงเสนอตัวออกมาเองเพราะไม่อยากนั่งรออยู่กับที่อีก คิดไปก็เอาสมบัติที่ตนเก็บไว้ออกมานั่งดูอย่างเปลี่ยวเหงา ซึ่งมันคือหมวกแก็ปขาดๆ ที่เหลือไว้ในตอนนั้น พร้อมกับนึกถึงเจ้าตัวแสบ ผมสีดำอมเทา ใบหน้าได้รูปน่ารัก ดวงตาสีดำอมน้ำตาลเข้มที่แสนเข็มแข็งเป็นกันเอง ยามยิ้มชังน่ารักจับใจ ยามหัวเราะเป็นภาพที่ตรึงจิต ยามร่ำไห้นั้นชังดูบอกบางชวนเจ็บปวด อยู่ด้วยยิ่งรู้สึกถึงความสุข แต่เมื่อเสียไปกลับโหยหายิ่งกว่าเก่าจนทุกระทม และยิ่งเสียให้กลับพี่ชายฝาแฝดของตนที่มีความแค้นกับตนมากนั้นก็ยิ่งทำให้โคจิเป็นกังวน

“ทาคุยะนายอยู่ที่ไหนนะ...ชั้นคิดถึงนายจริงๆ?” เสียงพึมพำดังขึ้นขณะที่กำลังเอาหมวกขึ้นมาชนกับหน้าผากของตนเอง แต่ก่อนจะว่าอะไรต่อเจ็นเลียก็ขอเข้ามาในห้องพร้อมกับอาหารเย็นที่เรียบง่าย โดยมีลูกน้องของเจ็นเลียมาเสริมให้ ก่อนจะขอตัวออกไปปล่อยให้ผู้เป็นนายอยู่กับแขกของตนเพียงลำพัง

“กินอะไรหน่อยจะได้มีแรง” เด็กหนุ่มลูกครึ่งจีนเอยขึ้นพร้อมกับส่งอาหารให้กับเพื่อนของตน

“ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไร...กินกันเถอะ” เมื่อกล่าวจบทั้งคู่ก็ค่อยๆ กินอาหารเย็นกันหมด โคจิก็เอยถามขึ้นว่า

“ว่าแต่นี้นายทำหมดเลยรึเปล่า?”

“อืมชั้นทำ...ถามทำไม?”

“ก็ไม่มีอะไร...แค่ไม่นึกว่าคนที่ทำขนมหรืออาหารหน้าตาไม่กินคนนั้น...จะทำออกมาได้อร่อยนะ” โคจิเอยขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งที่ริมหน้าต่างเพื่อดูวิวกลางคืนของโยโกฮาม่า ทำเอาคนฟังอมยิ้มเล็กน้อย

“คนเรามันก็ต้องมีพัฒนาบ้างซิ...อีกอย่างของพวกนี้ทาคาโตะสอนชั้นทั้งนั้นแหละ” พูดจบก็เดินเอาจานชามที่กินออกจากห้องของโคจิไป ทำให้ผู้เป็นเพื่อนนั้นรู้ดีเลยว่าตอนนี้เพื่อนของตนรู้สึกยังไงจึงไม่ว่าอะไรต่อนอกจากนั่งมองวิวยามราตรีของเมืองโยโกฮาม่าต่อ

ทางด้านเจ็นเลีย เมื่อเอาจานชามที่กินเสร็จส่งให้ลูกน้องนำไปล้างเจ้าตัวก็เดินมาที่ห้องของตนเอง พลางนึกถึงเรื่องในอดีต ตอนที่เขาคืนดีกับทาคาโตะใหม่ๆ นั้น เพราะฤทธ์ของมึนเมารึจากการร่วมสุขกับเขานั้น (รึทั้งสองอย่าง) ทำเอาทาคาโตะเพลียมากจนมีอาการเหมือนคนไม่สบาย เด็กหนุ่มลงมือทำข้าวต้มโดยมีหนังสือกำกับ แต่ผลออกมาก็ทำข้าวต้มไหม้ไปหน่อย แต่คนรักของเขากลับอมยิ้มและกินอย่างน่ารัก พร้อมกับชวนทำอาหารแล้วก็ขนมด้วยกัน ทำให้เขารู้สึกมีความสุขและพัฒนาฝีมือขึ้นจนตัวเองยังตกใจ แต่ว่าเมื่อเสียคนที่รักไปการทำอาหารหรือขนมนั้นก็เลยทำให้เหมือนมีทาคาโตะอยู่ข้างๆ จนกลายเป็นว่าเขาชอบทำของพวกไปเลย และคิดว่าถ้าได้คนรักกลับมาเมื่อไรเขาจะแสดงฝีมือให้ทานอย่างภูมิใจเลยที่เดียว

ขณะนั้นเองเสียงของเคาะประตูดังขึ้นอย่างดัง จนตกใจรีบไปเปิดดู ก็พบกับผู้ช่วยเขาหน้าตื้นตกใจเป็นอย่างมาก

“มีอะไรเหลอ...เกิดอะไรขึ้นเฟยหว่าง?”

“ผะ...ผมเห็น...เห็นคุณทาคาโตะครับ!!!!” คำตอบที่ทำเอาคนฟังนึ่งตกใจเป็นซักครู่

“จะ...จริงนะเห็นที่ไหน?!” เจ็นเอยถามเข้นเพื่อไม่ให้คิดว่ามันเป็นแค่หูฝาด ตอนนั้นเองโคจิก็ได้ยินเข้าพอดี ขณะที่มาหาเจ็นเลีย ทำให้เขารีบมาร่วมฟังด้วยทันที

“จริงครับผมว่าตาไม่ฝาดแน่นอนเห็นมากับพวกแก็งยากุซ่าของแถวกับ...เอ่อ...” เฟยหว่างนิ่งไปซักครู่พร้อมกับเหล่มองโคจิเป็นระยะ

“กับอะไรล่ะพูดมาซิ!!!!”

“กับคนที่เหมือนคุณมินาโตะนะครับ!!!” คำตอบนั้นทำเอาคนฟังยื่นนิ่งพูดไม่ถูก ทำให้เจ็นเลียหันมามองสบตากันอย่างไม่เชื่อหู

“นะ...แน่ใจนะว่าดูไม่ผิด แล้วเห็นที่ไหนครับ?” โคจิพยายามเอยถาม

“ครับ...เห็นที่โรงแรม TF ตรงข้างๆร้านอบนวดชะนีสวยนะครับ!!!!” เมื่อฟังจบทั้งคู่ก็รีบไปที่โรงแรมนั้นทันที โชคดีที่ที่พักของพวกเขาใกล้กันพอสมควร พอไปถึงก็ถามพนักงานแล้วก็เลยรู้ว่าอยู่ห้องสวีดชั้นบนสุด เมื่อไปถึงก็เห็นพวกบรรดาลูกน้องที่ติดตามมาด้วยนอนกองกับพื้นหมด ก็ยิ่งทำให้ใจไม่ดี หันมามองหน้าก่อนจะ

//ปัง!!!!//

//TBC.//

---------------------------+++++++_______________________________+++++++-------------------------------------

ส่งท้าย~~~~~เจ็กลับมาแย้วหลังทิ้งไว้เพียง 10% ต้องขออภัยที่หายไปนานเพราะติดลงทะเบียนเรียน แย่งกันลง (5คระลงเวลาเดียวกัน) คนไม่ใช้น้อยๆ เล่นเอาระบบลงทะเบียนล้ม (ดีที่ลงทัน).........เข้าเรื่องดีกว่าตอนหน้าสองดอกไม้งามที่รอคอยออกแล้วนะค่ะ เจ็จะมาอัพต่อเร็วๆ นี้ แล้วก็อย่าลืมเม้นด้วยเน่อ~~~~