คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เจอคนที่คาดไม่ถึง...ต่อ...[100%]
ทางด้านนารุโตะเองก็เล่าเรื่องที่ตอนนี้เขาอยู่ยังไง
(แต่ไม่ได้เล่าที่ตอนเป็นคนเผ่าจิ้งจอก)
และที่โรงเรียนเป็นไงบ้างกันอย่างถูกคอ
และเล่าเรื่องที่ตนเองก็มีน้องสาวฝาแฝดโผล่ออกมาและไปมีเรื่องกับคาโต้มาจนได้รับบาดเจ็บ
"มิน่าล่ะ...ถึงได้มาที่นี้" ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ
พลางมองไปยังร่างบางที่แอบถอนหายใจ
"แล้วนี้มาแอบถอนหายใจเรื่องอะไรล่ะน้องสาวรึว่าเจ้าคาโต้กันล่ะ"
คำถามถูกยิงมาเจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยพลางยิ้มแห้งๆ
"ก้อทั้งสองเรื่องนั้นแหละแต่ว่า..."
นารุโตะว่าพลางก้มหน้าเล็กน้อยจริงอยู่ที่เขาเคยเป็นนักเลงโตเที่ยวตีกับคนนู้นคนนี้ไปทั่ว
แต่ก็ต่อเมื่อมีคนมาหาเรื่องก่อน
อย่างตอนเมื่อ1 ปีก่อน ที่พวกแก๊งยากุซ่าคาโต้คนที่เป็นหัวหน้าคือ 'คาโต้
ยูซึเกะ' มันมาเพื่อครอบคลุมแถบนี้ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะผลจากอิทธิพลของซาบุสะ
เลยหันมาเล่นลูกน้องแทน คอยยุยงจนแตกคอกันมาแล้ว
แต่ยังดีที่ตัวเขากับฮาคุและซาอินั้นไหวตัวทันเลยแก่ปัญหามาเลื่อย
จนมามีเรื่องร้ายแรงที่สุดคือ
มันเอาเรื่องที่นารุโตะเคยไปถล่มกับแก๊งมันที่สาขาย่อยเรื่องที่มียาเสพติดอยู่ในครอบครอง
แล้วส่ง 'คาโต้ ยามาซากิ' เข้าคุก แต่ว่าตัวคนพี่ซึ่งก็คือ 'คาโต้ เคนตะ'
ดันมาถูกใจเขาซะงั้น คอยมามาป้วนเปี้ยนน่ารำคราญเป็นที่สุด
หาเรื่องทำร้ายพวกซาบุสะไม่เว้นแต่ละวัน
จนนารุโตะทนไม่ไหวไปถล่มแก๊งมันจนถูกจับ
แต่ยังดีที่พวกซาบุสะมาช่วยทันเลยรอดมาได้
ซึ้งก็บาดเจ็บเพราะเขากันไปถึงไม่หนักหนา สาหัสก็ตามที่
แล้วตัวเขาก็รู้มาว่าที่พวกนี้มันมาก็ เพราะต้องการตัวเขาไปเป็นลูกน้อง
แต่ว่ามีรึจะยอมเลยทำให้เรื่องบานปลาย
ยิ่งทำให้ตัวเขารู้สึกผิดมาที่เป็นเหตุให้พวกพ้องมารับเคราะห์จึงขอออกจากแก๊ง
และหารายได้พิเศษมากขึ้นจนเป็นงานประจำและย้ายออกไปอยู่อีกเขต
ซึ่งมันก็เลิกมาราวีไม่สนใจพื้นที่แถบนี้อีก
"นี้ไอ้หนูตอนที่แกสู้นะไม่มีลังเลหรือสับสนใดๆ
หรือตอนที่ใครเดือดร้อนก็เข้าไปช่วยทันที
แต่พอมาเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับตนเองก็เอาแต่อมทุกข์คิดมากอยู่คนเดียวแบบนี้คนรอบข้างเข้าจะยิ่งเป็นห่วงนะลองพูดรึทำในสิ่งที่เป็นตนเองก็พอแล้ว"
คำพูดที่ปรอบโยนดังขึ้นจากปากคนที่ไม่น่าเชื่อว่าจะพูดปลอบโยนเป็นอย่างซาบุสะดังขึ้น
นารุโตะมองหน้าด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย
"เอ่อ...ขนลุกอ๊ะเฮีย"
"ว่าไงนะ!!ข้ารึอุษากัดฟันพูดแบบนี้ต้องเจอนี้ๆ"
ว่าแล้วก็จัดการเจ้าตัวดีดึงตัวมาขยี้ผมเล่นอย่างหมั่นไส้
พอเล่นงานจนหนำใจจึงปล่อยเป็นอิสระ
"คือผมแค่ทำอะไรไม่ถูกนะเพราะจู่ๆ
ก้อรู้ว่าตนเองมีพี่น้องแถมยังโผล่ออกมาออกแบบคาดไม่ถึงด้วยเลยสับสน
แต่ว่าตอนที่เด็กคนนั้นถูกทำร้ายก็โมโหที่มาทำร้ายก็เลย..."
"ซัดซะลืมเกิดเลยซินะครับ" เสียงทุ้มเล็กน้อยขัดจังหวะขึ้นมา
ทำให้ทั้งสองหันไปมองผู้มาเยือน
เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงผมและดวงตาดำขลับกำลังยื่นอยู่ที่หน้าประตู
พลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้นารุโตะ ทำเจ้าตัวดีถึงกับเสียวสันหลังวาบ
"ไม่ได้พบซะนานสบายดีเหลอครับนารุโตะคุง"
พลางเดินเข้าใกล้ร่างบางที่เขยิบเข้าใกล้ซาบุสะ
"นะ...นั้นซินะซาอิดูท่าทางสบายดีเหมือนกัน" เจ้าตัวดีว่าพลางยิ้มแห้งๆ
"ครับสบายดีซะจนคิดว่าเจอคุณเมื่อไหร่จะจับกินทันที่"
พูดจบก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มของนารุโตะ เรียกอุณหภูมิบนใบหน้าได้ทันที
รอยยิ้มอย่างคนมีชัยเผยให้เห็น
ส่วนซาบุสะก็ทำเฉยเพราะรู้ว่าลุกน้องเขาคนนี้คิดยังไงกับนารูโตะ
แต่เจ้าตัวดีก็คงไม่รู้ ปล่อยให้นารุโตะโวยวายแก้เขินไป
"เอ่อขอโทษนะที่ขัดจังหวะกำลังสนุก" เสียงทุ้มแต่ดูอ่อนหวานดังขึ้น
พร้อมการปรากฏตัวของฮาคุ ทำให้ทุกคนหยุดเรื่องที่ทำอยู่
"ขอแนะนำเจ้าหญิงองค์น้อยนะ"
ว่าแล้วก็ดึงเด็กสาวที่อยู่ด้านข้างที่แอบอยู่ออกมาจากที่ซ้อน
เรียกความอึ่งของบรรดาหนุ่มๆ และแก่(?!) ได้เป็นอย่างดี
เด็กสาวที่ใบหน้าแดงไปด้วยความเขินอายผมสีทองรวบเป็นแกะสองข่างมีโบสีขาวรับกับดวงตาสีฟ้า
ในชุดวันพืชสีฟ้ารองเท้ามีส้นเล็กน้อยสีขาว โดยรวมแล้วน่ารักมาก
จนนารุโตะทักขึ้น
"นามิ..."
"ค่ะ...เอ่อขอโทษนะค่ะ!!"
"เอ๊ะ"
"ที่จริงหนูชื่อนาคุรุต้องขอโทษที่ปิดบังแล้วก็เรื่องที่ทำตัวอวดดีไปด้วยนะค่ะ"
"งั้นเหลอ...ชังมันเถอะ" นารุโตะว่าพลางถอนหายใจยาว
เพราะเข้าใจดีที่นาคุรุมาแบบนี้อาจจะอยากรู้จักเขา
เพราะถ้าเป็นเขาก็ทำแบบนี้เหมือนกัน
"แต่ว่า" เด็กสาวมองด้วยความสำนึกผิดจนตัวเขาเองก็เกร็ง
แอบเหลือบไปมองซาบุสะที่มายื่นกอดฮาคุอยู่ 'ส่งสายตามาว่าลองคุยกันดูซิ'
ทำให้เขากล้าอยากพูด
"เอ่อ...ใส่แล้วน่ารักดีนะเหมือนมาดอนลี" พลางพูดไปก็เกาหัวแก้เขินไปด้วย
"มาดอนน่าต่างห่างครับ" เสียงทักจากซาอิทำเอาเจ้าตัวดีอึ่งไปซักครู่
จนนาคุรุหลุดหัวเราะออกมาและพวกเขาก็หัวเราะกันคิกคักอย่างสนุกสนาน
จนกระทั้งถูกขัดจังหวะโดยบุคคลที่ไม่อยากเจอ
"ไงท่าทางสนุกสนานกันจังนะ"
เสียงทุ้มต่ำเล็กน้อยดังขึ้นเรียกความสนใจของพวกเขาให้หันไปมอง
กลุ่มคนที่มาออตรงหน้าประตู โดยคนที่อยู่ตรงหน้าเดินตรงมาที่นารุโตะ
นั้นเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลเข้มตาสีดำแผงด้วยความเจ้าเล่ห์
หน้าตาจัดได้ว่ารูปหล่อจึงทำให้ร่างบางดึงเด็กสาวไปหลบด้านหลัง
"ไม่เจอกันนานคิดถึงจังเลยนะฮันนี้" เสียงเรียกนารูโตะพลางยิ้มร่า
มือหนายกขึ้นเชิดคางมน
"เอ่อแต่ชั้นไม่อยากเจอแกเคนตะ...อีกอย่างชั้นไม่ใช่ฮันนี้ของแกด้วย!!"
ว่าจบก็สะบัดหน้าหนี้พลางต่อยไปที่เคนตะ แต่ถูกมือหนารับรับหมัดได้
พลางออกแรงดึงนารุโตะมากอดอย่างได้ใจ
ใบหน้าเข้ามาใกล้หมายสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มแต่ว่า
//เพี้ยะ!!//
เสียงตบหน้าดังขึ้นพร้อมใบหน้าของเคนตะที่แดงเป็นรอยมือ
มีหยดเลือดไหลออกมาจากริมฝีปากเล็กน้อย
ดวงตาฉายแววไม่พอใจเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนเป็นเย็นชาซะจนคนมองยังสะอึก
"ยังพะยศไม่เคยเปลี่ยนเลยพ่อจิ้งจอกตัวน้อย...ตัวน่าหม่ำขึ้นมาอีกหนึ่ง"
พลางหันไปใช้สายตาโลมเลียนาคุรุที่อยู่ด้านหลัง
แต่ได้ฮาคุดึงกลับเข้าไปในคลินิกซะก่อน ทำให้เจ้าถอนหายใจอย่างเสียดาย
"มีธุระก็ว่ามา"
เสียงเข้มแสดงความไม่พอใจของซาบุสะดังขึ้นหลังจากดูอยู่นานแล้ว
"ก็มาเจอสุดที่รักหลังจากไม่เห็นหน้ากันนานและก็มาขอโทษที่เจ้าน้องชายชั้นมันไปทำความเดือดร้อนให้นะ"
เจ้าว่าโดยไม่หันไปมองคนถามเลยซักนิด
เพราะกำลังสนใจร่างบางที่โตขึ้นมากน่ารักขึ้นเยอะ เพราะไม่ได้เห็นตั้งปีกว่า
ทำให้ซาบุสะเริ่มเดือด
"ผมว่าคำขอโทษของคุณนะวางกองไว้ตรงหน้าประตุแล้วช่วยไส้หัวออกไปไกลๆเลยจะเป็นการขอบคุณมาก"
ซาอิขัดซะก่อนจะมีเรื่องพลางยิ้มแบบชวนหาเรื่องไปให้เคนตะ
"ข้าไม่ได้พุดกับแกมาสอใส่เกือกทำไม" เคนตะเริ่มออกอากาศไม่พอใจอย่างแรง
"ก็ผมแค่พูดแนะนำแทนนารุโตะคุงก็เท่านั้นแต่ถ้าอยากมีเรื่องก็ไม่ว่าแต่ดุให้ดีก่อนดีกว่าว่าคุณอยู่ถิ่นใคร"
ซาอิพูดจบพร้อมการปรากฏตัวของคนในแก๊งซาบุสะที่ยื่นรออยู่หน้าคลินิกและพวกที่มาจากด้านหลังตึก
ทำให้เคนตะฉุนกึกและถอยกลับแต่โดยดี
พอเรื่องจบซาอิก็อาสาไปส่งพวกนารุโตะตามคำแนะนำของฮาคุที่คิดว่ามันคงจะดักรอนารุโตะอยู่
ซึ่งซาบุสะก็เห็นด้วยนารุโตะจึงยอมว่าง่ายให้ไปส่งนาคุรุก่อน
เจ้าตัวโทรนัดกับทางบ้านให้มารับที่หน้าร้านทาโกยากิหน้าสถานี
เมื่อมีคนมารับไปแล้วก็ไปส่งนารูโตะที่แมนชั้นแถวบ้านของครูคาคาชิ
ซึ่งมันก็เย็นมาแล้วด้วย
"ขอบใจนะที่มาส่ง" นารุโตะว่าพลางส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินไปทางแมนชั่น
ซาอิเองก็แอบตามไป
จนกระทั่งนารุโตะพบกับซาสุเกะยื่นรออยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ไปไหนมาพึ่งจะกลับ" ซาสุเกะถามขึ้นด้วยเสียงดุดัน
แต่ในใจนั้นเป็นห่วงนารุโตะมาก
"คือ...วันนี้มีงานตลาดนัดเลยดูของนานไปหน่อย" เจ้าตัวหัวเราะแหะๆ
กับคำโกหกคำโตที่พึ่งคิดได้เมื่อกี้
"อย่ามาโกหกวันนี้ชั้นกลับทางตลาดดูก็รู้แล้วว่ามันไม่มีงานอะไร"
ซาสุเกะว่าทำเอานารุโตะสะอึกพูดไม่ถูก
ยื่นนิ่งไปเลยทำให้ซาสุเกะถอนหายใจก่อนดึงนารุโตะเข้ามาใกล้ก่อนจะประกบริมฝีปากของตนกับนารุโตะ
ตอนแรกร่าบางตกใจจนของตก แต่ก็รับจูบที่ร้อนแรงอย่างเต็มใจอยู่สักครู่
ก่อนร่างสูงถอนออกมา
"ถือเป็นการลงโทษที่โกหกนะนารุโตะ" ซาสุเกะพูดด้วยท่าที่กวนตีน
"ไอ้บ้า..." นารุโตะว่าพลางก้มหน้างุดปิดใบหน้าที่แดงเรื่อ ร่างสูงยิ้มน้อยๆ
ก่อนเก็บข้าวของพลางร่างบางเข้าที่พัก
โดยมีสายตาที่มองดูอยู่ตลอดมองตามร่างบางด้วยความอิจฉาปนแค้นใจที่ร่างบางยอมให้คนอื่นจูบ
แล้วพอสังเกตดูดีๆ แล้ว
"คนคนนั้น...มัน..."
//โปรดติดตามตอนต่อไป//
ส่งท้ายค่า...ต้องขอโทษที่มันเป็นแบบนี้เพราะคอมฯ มันเฮงซวย
แล้วที่มาอัพช้าเนื่องจากสอบเอ็นเสร็จเลยพอมีเวลามาอัพ
ก่อนจะเหนื่อยต่อด้วยการสอบตรง T.T
สปอยเล็กน้อย...ให้นารุโตะคุงมาบรรยายเนื่องจากเจ็บีใกล้วิญญาณออกจากร่างแล้ว
...วันนี้ผมต้องไปยังบ้านตระกูลนามิคาเสะเพราะ ต้องทำพิธี 'ชะล้าง'
เป็นพิธีที่ต้องทำในวันเพ็ญทำให้เจอกับคนที่นึกไม่ถึง...
ความคิดเห็น