[Fic Digimon: ก็วนรักนักสืบDigimon 2 ((Yaoi))]

ลำดับตอนที่ #12 : ความทรงจำ1 (ยามะ+ไท)

ยามค่ำคืน ริมทะเลชานเมืองที่เป็นของโรงแรมแห่งหนึ่ง มีบังกะโลให้เช่าพักผ่อน ดื่มด่ำกับธรรมชาติ บัดนี้กำลังกลายเป็นสนามต่อสู้ของคนสองคู่ ที่ต่อสู้อยู่ด้านนอกและในตัวบ้านบังกะโล

“นายเป็นใครแล้วยางามิ ฮิคาริอยู่ไหน?” คำถามถูกยิงขึ้นมาพร้อมกับถีบอีกฝ่ายเข้าที่อกจนกระเด็นเพื่อให้พ้นจากการเกาะกุมของร่างสูงโดยสีหน้าเย็นชาปนรังสีอาฆาตที่ฉายบนดวงตาสีแดงสดนั้น เล่นเอาฝ่ายถูกถีบกระเด็นจุกกุมหน้าไปเลยที่เดียว โดยมีแอบเหลือบไปด้านหลังซึ่งเป็นที่ซ้อนตัวของฮิคาริ โคจิโร่ เจ็นเลียและโยชิโนะ เพื่อที่เวลาขับคันจะได้ช่วยทัน

“อู้ย~~~ยังมุ่งมั่นในเรื่องงานเหมือนเดิมนะ...แต่จะมุ่งมั่นผิดเรื่องไปหน่อยไหมซัดแฟนตนเองซะเต็มเหนี่ยวแบบนี้นะไทจิ?” ยามาโตะเอยขึ้นแซวพร้อมกับลูบอกตนเองไปด้วย ทำให้นึกขึ้นมาว่าตนเขาคิดผิดรึเปล่าที่มาเผชิญหน้ากับร่างบางในเวอร์ชั่นใช้พลังแบบนี้

เพราะในบรรดาพวกไทจิแล้ว คนที่มีพลังน้อยที่สุดก็คือไทจินั้นเอง แต่ถ้าบอกว่าคนที่ใช้พลังเก่งที่สุดก็ ไทจิเช่นกัน ดัดแปลงพลังของตนเองให้รวมมาที่จุดใดจุดหนึ่งของร่างกายโดยใช้เปลวไฟเพียงนิดเดียวก็สามารถทำให้มันเป็นเพลิงที่สังหารคนได้ เนื่องจากเจ้าตัวเรียนวิชานินจาสังหารคนมา (ถึงแม้ตอนอยู่ที่สำนักงานนักสืบจะแทบไม่ได้ใช้ก็ตามที)รวมไปถึงประสบการณ์ในการต่อสู้ที่เยอะกว่าคนอื่นในกลุ่ม

ดังนั้นไทจิจึงได้เป็นหัวหน้ากลุ่มที่ดีที่สุด และเป็นคนที่น่ากลัวเช่นกัน เพราะคนมีมีพลังมาก แต่ใช้ไม่เป็นกับคนที่มีพลังน้อยแต่รู้จักปรับปรุงและแสดงออกมาได้นั้น ยังน่ากลัวกว่า...ใครบอกว่าไทจินั้นจัดการง่ายที่สุดนั้น เรียกได้เลยว่าคิดผิดอย่างร้ายแรง!!!!

“...ดูท่าไม่คิดจะตอบกันง่ายซินะ...” ไทจิเอยขึ้นอย่างเย็นชา พร้อมกับลงจากเตียง ย่างสามขุมมาทางยามาโตะ พร้อมกับกางเล็บที่มือออก หมายจะจัดการเค้นคอเพื่อหาจ้อมูลเต็มที่ แล้วจู่ๆ ก็หายไปจากสายตา ทำเอาร่างสูงถึงกับตกใจรีบกระโดดออกจากตรงนั้น

//!!ตูม!!//

เสียงกำแพงและผนังที่ทำด้วยไม้พังคลื่นลงมาเป็นชิ้นๆ เพราะแรงฟาดกงเล็บของร่างโปร่งผมสีน้ำตาล ดวงตาสีแดงทอประกายมองไปที่ยามาโตะ ราวกับสายตาของสัตว์ร้ายที่จับจ้องเหยื่อ แต่เหนืออื่นใดนั้น คือรอยยิ้มที่กำลังสนุกกับสิ่งที่ทำอยู่นั้น ทำให้ยามาโตะตกใจมากทำให้ไม่ระวังโดนกงเล็บที่แหล่มคมบาดที่ขา เลือดค่อยๆ ไหลออกมาทำให้ลำบากต่อการขยับตัว ทำให้ไทจิสามารถเป็นต่อยกกรงเล็บแหล่มคอจ่อที่คอของร่างสูงโปร่ง

“เอาล่ะ...ตอบคำถามมาซะ ยางามิ ฮิคาริอยู่ที่ไหน?” คำถามซ้ำพร้อมกดกงเล็บของตนเองลงบนคองามๆ ของชายหนุ่มผมทองทีละน้อย จนในที่สุดผู้เป็นน้องสาวก็ทนไม่ไหวรีบออกจากที่ซ้อนมารั่งแขนพี่ชายไว้แน่นพร้อมกับน้ำตา

“หยุดเถอะค่ะพี่ไทจิ!!นั้นพี่ยามาโตะคนที่พี่รักไงค่ะแล้วหนูฮิคาริน้องสาวพี่ไงจำได้ไหม?!!!!” เด็กสาวที่ละหม้ายคล้ายกันร้องบอกพร้อมน้ำตา เพราะพี่ชายของเธอที่ใจดีและบุคคลตรงหน้าและพรรคพวกมาก ไม่มีทางที่จะทำแบบนี้ได้

“ยา...มาโตะ...ฮิ...คาริ...ฮิคาริ...ฮิคาริ ต้องนำตัวยางามิ ฮิคาริกลับไป!!!”

“อะ...ฮิคาริระวัง!!!!!” ยามาโตะกล่าวขึ้นพร้อมกับกระโดดคว้าเด็กสาวให้ออกจากชายหนุ่มตรงหน้าทันที

//!!ฉัวะ!!//

“อ้ากกกกก!!!” เสียงร้องดังขึ้นจากชายหนุ่มผมทองร้องขึ้นพร้อมกับกุมแขนของตน ซึ่งได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่ ทำให้ทั้งคู่ลงไปกอดบนพื้น จ้องมองชายหนุ่มผู้เป็นทั้งคนรักและผู้เป็นพี่ชายที่แสนดีในอดีต กำลังย่างสามขุมมาเพื่อพาตัวฮิคาริไป แต่ว่ายามาโตะดึงฮิคาริมาหลบหลังของตนเองกันไว้ ทำให้ไทจิชะงัดจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา

“ถอยไปซะ...พวกเราต้องการแค่เธอคนนั้นเท่านั้น” คำสั่งที่เรียบเย็นสั่งขึ้น แต่ยามาโตะก็ไม่ยอมทำตามยังคงจ้องมองไปยังในตาสีแดงนั้น ทำให้หัวใจเต้นแรงและรู้สึกปวดหัวขึ้นมาและภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัวเซถอยไปหนึ่งก้าว ทำให้พวกยามาโตะรู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของไทจิตอนนี้ เมื่อยิ่งปวดหัวมากขึ้นก็เริ่มคุมสติไม่อยู่

“ถอยไป...ถอยไป!!ชั้นบอกให้ถอยไปอยากตายรึไง?!!!!” กรงเล็บแหลมคมไปจ่อที่คอยามาโตะอีกครั้งและผู้เป็นเจ้าของก็หายใจเร็วราวกับกำลังจะสติแตก เมื่อจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีแดงสดนั้นดูน่ากลัวนั้น ชังเจ็บปวดนัก...

มือหนายกขึ้นจับกรงเล็บที่จอคออยู่มาที่อกของตนเอง พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนและพุดขึ้นว่า

“ชีวิตที่ถูกนายช่วยไว้เป็นของนาย...และหัวใจนี้ก็เป็นของนายมาตั้งแต่ชั้นกลับมาจากความตายตอนนั้น เชิญเอาไปได้เลย...”

“...ทำไม...?”

“เพราะชั้นรักนาย...ไทจิ” คำบอกรักที่แสนหนาวพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนคุ้นเคยแล้วหลับตารอชะตากรรมที่รออยู่ แต่ว่าจากคำพูดนั้นทำให้ภาพของชายหนุ่มลอยขึ้นมาจากความทรงจำที่ถูกลืมไปแล้ว ได้กลับมาอีกครั้ง กรงเล็บที่จออยู่ตรงอกแกร่งของชายหนุ่มผมทอง ดวงตาสีฟ้าค่อยๆ เปิดออกมองไปทางร่างโปร่งที่ไม่ลงมืออย่างแปลกใจ กลับต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นใบหน้าที่แสนคิดถึง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่คุ้นเคยกำลังมีน้ำใสไหลอาบแก้มเป็นสายไม่หยุด

“ไทจิ?!”

“ยา...มา...โตะ...ฮึก ฮึก ยามาโตะ อึก อึก ยามาโตะ!!!!!!” พูดจบร่างสูงก็ดึงชายหนุ่มร่างโปร่งผู้เป็นที่รักมากกกอดด้วยความคิดถึงและเฝ้าค้นหามาตลอด กอดแน่นราวกับจะไม่ให้คนในอ้อมกอดไปไหนได้อีก

“ไทจิ ไทจิ!!ชั้นอยู่นี้แล้วไทจิชั้นอยู่นี้แล้ว!!!”

“ชั้นขอโทษ...ขอโทษนะ ขอโทษ” คำขอโทษที่หลั่งออกมาพร้อมน้ำตานั้นทำให้เหล่าคนมองต่างอมยิ้มน้อยๆ ที่ไทจิจำได้แล้ว และตอนนี้ก็เหลือข้างนอกอีกคน...

//TBC.//