[Fanfic naruto]สัญญาใจ จิ้งจอกที่รัก

ลำดับตอนที่ #12 : ตัวจริงที่คาดไม่ถึง [100%]

...ตุบ... เสียงหมวกใบโตสีดำเงา ล่วงลงสู่พื้นให้เห็นเส้นผมสีทองแสนสวยปล่อยสยายดังม่านน้ำตกยาวถึงกลางหลัง ทำให้ดวงหน้าดูหวานยิ่งขึ้น ดวงตาสีฟ้าสดใสฉายแววไม่พอใจปนเขินอายราวกับรู้สึกผิด ซึ่งเหมือนกับด็กหนุ่มผมทองราวกับแกะไม่ผิด ดวงตาสีฟ้าที่มองมานั้นตกใจปนสงสัย

"นา...มิ...นี้เธอ"

"........."

"อะไรกันนี้เจอของคาดไม่ถึงแบบนี้" เสียงทุ้มแบบกวนตรีสดังขึ้น พร้อมยื่นมือหนาจับหน้างามขึ้นมา ลิ้นสากๆ ค่อยๆ เลียพวงแก้มงามที่แดง เพราะอารมณ์ที่พุกพร่านด้วยความรังเกียจ และขยะแขยงอย่างมาก ไม่พอเลียไปที่ใบหูต่อพลางขบกัดเบาๆ เป็นการหยอกเล่น เมื่อผลักออกมา เลียที่ริมฝีปากดังได้ชิมอาหารรสเยี่ยม สายตาสีฟ้าใสเริ่มเข้มขึ้น มองมาที่ตัวการอย่างกินเลือดกินเนื้อ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร

...พิ้ว!!~ผัวะ!!~โครม!!...

ฟาถังขยะบินตัดหน้าระหว่างชายหนุ่มกับเด็กสาว ไปโดนคนที่ล็อกแขนหญิงสาว ลงไปนอนวัดพื้นไม่ต้องนับสิบ ขณะเดียวกันก็ตรงไปกระโดดถีบอีกคนที่ยืนล็อกแขนอีกข้าง ลงไปนอนอีกคนเช่นกันเมื่อหลุดมาได้ก็ดึงเข้ามาข้างตัวเอง

"อย่าแตะ..." น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยอันตรายดังขึ้น พลางดึงเด็กสาวมาไว้ด้านหลังตน

"หา..."

"อย่ามาแตะน้องสาวชั้นนะโว้ยไอ้พวกบ้า!!" เสียงประกาศดังขึ้นอย่างเอาเรื่อง ส่วนเด็กสาวด้านหลังนั้นมองพี่ชายตรงหน้าที่กำลังปกป้องตัวเขาอยู่

"พี่...นารุโตะ" เสียงเรียกพี่ชายดังขึ้น นารุโตะหันมายิ้มน้อยๆ ก่อนบอกกับน้องสาวที่เจอหน้ากันครั้งแรก แต่ความรู้สึกนั้นลาวกับว่าเคยเจอกันมาก่อนแล้ว

"ไม่เป็นไรเดี้ยวก็จบไปหาที่หลบก่อนนะนามิ" คำพูดที่มาดมั่นนั้นดังขึ้นกังวาน ทำให้ในใจเชื่อคำพูดนั้นโดยไม่ได้ลังเลใดๆจนเผลอยิ้มออกมา

"ค่ะ" เมื่อคุยจบก็เด็กสาวก็รีบถอยหนี้ไปตั้งหลัก ส่วนชายหนุ่มตรงเข้าไปจัดการคู่กรณีทันที ดวงตาสีฟ้ากลายเป็นสีแดงเพลิงจัดการ ซัดกับพวกนักเลง โดยมีคาโต้เป็นหัวหน้าที่ถอยหนี้ไปอยู่บรรดาหลังลูกน้อง ครึ่งชั่วโมงกว่าผ่านไปบรรดาลูกน้องลงไปนอนกองกับพื้น เหลือแค่ตัวการที่ไปได้แล้วเรียบร้อย ชายหนุ่มถอนหายใจยาวเพื่อคลายความเหนื่อย เด็กสาวที่ยื่นดูอยู่ตลอดออกจากที่ซ้อนเดินมาที่ชายหนุ่มผมทอง แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ใช้ว่าไม่มีเรื่องพูด แต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี แถมยังอวดเก่งกับเขาไว้เยอะ

"แผลนะ...ไม่เจ็บแล้วนะ" พลางส่งยิ้มมาให้ นามิเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตรงเข้าไป กอดพี่ชายฝาแฝดของตนทันที่ น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากใจจริง คามคิดต่างๆ ถึงพี่ชายฝาแผดตนเอง ทั้งฟังจากคนใกล้ตัวมาในทางลบตลอด และยังมามีเรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวอีก แต่มันใช่เลยซักนิด คนตรงหน้าทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น

"เฮ้ย!!เป็นไรร้องไห้ทำไม...ขอร้องล่ะหยุดที่เตอะ" ด้วยความตกใจที่จู่ๆ เด็กสาวเข้ามาร้องไห้ซบอกตน ทั้งความอายและยังความสบสันในใจที่มีต่อครอบครัวอยู่ จึงหยุดโวย ค่อยๆ ยกมืออวบกอดคล้ายการปลอบโยน สักครู่นารูโตะเริ่มเห็นว่าคงอยู่ที่นี้ไม่ได้เพราะพวกตำรวจเริ่มแห่กันมาแล้ว จึงบอกให้ย้ายที่ก่อนแล้วค่อยคุยกันแล้วทั้งคู่ก็เดินต่อไปซักครู่ จนถึงตลอกแห่งหนึ่งตามข้างทางมีจิกโก๋นั่งมองอยู่บางมองมาทางพวกเค้า เมื่อรู้ว่าเป็นใครก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหายไปในตึกที่อยุ่ใกล้ๆ

"ไม่ต้องไปสนใจหลอก...คงไปรายงานเจ้านายนะ" นารุโตะว่าพลางยิ้มแหยะๆ เดินมาจนถึงคลินิกแห่งหนึ่งหน้าร้านปลูกต้นไม้พุมไว้ แล้วเจ้าตัวดีก็เดินเข้าไปทำเป็นมองไม่เห็นป้ายที่บอก 'ปิดชั่วคราว'

"เข้าไปแบบนั้นจะดีเหลอ" นามิรีบทักทวง

"ไม่เป็นหลอกที่ก็เป็นแบบนี้ทุกที" นารุโตะว่าก่อนผลักเข้าไปในคลินิก ที่มีกลิ่นกำยานช่วยผ่อนคลายและโซฟารับแขกสีน้ำเงินเข้มติดกับเคาเตอร์ ผนังห้องสีฟ้าอ่อนดูสบายตา ตรงประตูมีกระดิ๋งส่งเสียงกังวานบ่งบอกเมื่อมีคนเข้ามา

"เฮ้ย~ไม่ดูป้ายรึไงว่าตอนนี้ปิดชั่ว...คราว...นะ" เสียงใสๆ อย่างเหนือยใจที่มีคนมาบุกลุก แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ค้างไปทันที

"ไงฮาคุไม่เจอกันนาน" พลางยิ้มแห้งๆ

"นารุโตะคูงงงงงงงง" เจ้าตัวรีบกระโดดกอดเด็กหนุ่มทันที อย่างคิดถึง

"เฮ้ย!!หายใจไม่ออกแล้ว!!ปล่อยซะที!!" เจ้าตัวดีดิ้นขลุกขลักให้ร่างโปล่งสูงกว่าเล็กน้อยปล่อย ปล่อยให้แขกอีกคนยื่นมองอย่างงงสถานการ เมื่อกอดจนหนำใจแล้วจึงปล่อยออกมา แต่ก็ยังนวเนียนารุโตะอยู่ จนไปสังเกตุเห็นเด็กสาวที่น่ารักอีกคนที่ยืนมองอยู่

"เธอ...น่ารักจังเลย!!เหมือนนารุโตะเด๊ะ!!น่าร้ากกก" ว่าแล้วก็เปลี่ยนเป๋าหมายไปกอดนามิที่ตั้งตัวไม่ทันแทน ทำให้นารุโตะได้หายใจบ้าง เมื่อกอดไปได้สักพักฮาคุก็ผลักออดอย่างไม่ปี่มีขลุ่ย พลางดึงแขนซ้ายของนามิขึ้นมาดูปากแผล

"ขอโทษที่นะไม่รู้ว่าเธอบาดเจ็บอยู่ด้วยเลยเผลอกอดแลงคงเจ็บซินะ"

"เอ่อ...ไม่เป็นค่ะแค่ตกใจ"

"ฮาคุที่มานี้อยากให้ทำแผลให้เขาหน่อยนะ"

"อืมได้ซิ...เชิญทางนี้" ว่าแล้วฮาคุก็ผายมือเรียวเล็กไปยังห้องเล็กๆ ที่อยู่ด้านใน แต่ว่ายังคงกลัวและสับสนอยู่จึงหันมาที่นารุโตะ

"ไม่เป็นหลอกฮาคุเขาเป็นหมอที่ไว้ใจได้ไม่ 'กิน' ใครหลอก" เมื่อได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ แต่คนที่ถูกว่ากับหันมายิ้มเย็นให้จนเสียวสันหลังวาบ อย่างเคืองๆ ก่อนพาเข้าไปในห้องตรวจด้านใน เมื่อรับตาแล้วนารุโตะก็ปล่อยนั่งลง นั่งคิดถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

...(ยายนั้นเป็นน้องสาวเรา เป็นน้องสาว...ที่เราต้องปกป้อง คนเป็นพี่นี้ยากเอาเรื่องเลยแฮะ)...คิดไปก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทั้งดีใจและคาดไม่ถึงที่น้องสาวฝาแฝดโผล่ออกมา ตอนแรกก้อสับสนจนทำอะไรไม่ถูก แต่ว่าตอนที่นามิถูกลวมลามก็โมโหจนทนไม่ไหวที่จะเข้าไปซัดพวกบ้าจนได้เรื่อง

//ปัง!!//

แต่ก็ยังไม่ทันได้พักก็มีคนถีบประตูเข้ามา ปรากฏชายรูปร่างสูงมาดนักเลงพร้อมมีเรื่องทุกเวลา แววตาคมกริบในชุดชูทสีเทาดำมีผ้าปิดหน้าจ้องมองหาอะไรบ้างอย่าง ก่อนจะเดินเข้ามาที่โซฟา

"เจ้านารุโตะมันไปไหนแล้วฟ่ะ" พลางหันซ้ายหันขวา ส่วนเจ้าตัวดีแอบหลังเคาเตอร์เนื่องจากไปทำเรื่องเจ็บแสบไว้เยอะเลยต้องแอบไว้ก่อน

"อยู่นี้เองรึนา...รุ...โตะ..." เสียงลากยาวเอ๋ยขึ้นบนหัวเด็กหนุ่มถึงกับสะอึกเงยขึ้นไปมอง

"หวัดดีคร้าบเฮียบายดีป่ะ" พลางหิ้มแห้งๆ ให้ชายหนุ่มไม่พูดอะไร หยิบมีดสั้นขึ้นมาโชว์ให้เห็น

"เออดี...ตั้งแต่แกออกจากกลุ่มแหละไอ้หนู" ว่าแล้วก็ปามีดไปที่นารุโตะอยู่ ซึ่งเจ้าตัวก็หลบได้สบายๆ

"แล้วเฮียซาบุสะมาโกรธผมเรื่องอะไรล่ะ" ว่าไปก้หลบมีดบินไปด้วย

"ก็ตั้งแต่แกออกจากกลุ่มงานข้าก็เยอะขึ้น มีเวลากับฮาคุน้อยลง"

"แค่เนี้ยนะ!!"

"อีกอย่างที่สำคัญไม่มีใครเป็นคู่ให้ข้าซ้อมได้สนุกเท่าแกแล้ววะ" พูดจบก็เปามีดสุดท้ายตัดหน้า แต่ร่างโปร่งรับได้จึงปากลับ

"เนี้ยะนะเหตุผลของเฮียนะ!" ซาบุสะหลบได้สบายๆ แต่ก็หลบไม่พ้นลูกเตะของนารุโตะลงไปนั่งตรงโซฟา

"คราวนี้ผมชนะ" พลางยิ้มร่าอย่างมีชัย แต่ถูกรอยยิ้มของซาบุสะเททับ

"ใครว่า..." พลางชี้ไปที่ผาฝนังด้านหลังนารุโตะ มีดที่ปาไปเป็นคำว่า 'เจ้าโง่' ทำให้นารุโตะหน้าจ๋อยทันที

"เอาเถอะคราวนี้ถือว่าเสมอกัน" ซาบุสะว่าพลางกุมแก้มที่ถูกเตะเมื่อกี้ เอนตัวตามสบาย ส่วนเจ้าตัวยังรับไม่ค่อยได้ แต่ก็ทำใจ เพราะคนที่ดึงเข้าวงนักเลงก็คนนี้ล่ะ มาเฟียที่ยำเกรงทุกกคนต่างขนานนาม 'อรูสซาบุสะ' เพราะความเก่งและความโหดเหี้ยมแล้วนับว่าน่ากลัวที่เดียว เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่นักเลงด้วยกัน ว่าแล้วก็มานั่งข้างๆ

"แล้วนี้แกมาทำอะไรแถวนี้วะ...ก็รู้อยู่ว่าไอ้คาโต้มันคิดยังไงกับแก" พลางจุดไฟแช๊กสูบบุหรี่

"...คงงั้นเพราะเมื่อกี้พึ่งไปซัดกับคนน้องมา" พอได้ยินดังนั้นคนฟังแทบสำลักควัญหันมามองเจ้าตัวดี

"เฮ้ย...แกนี้น้าหาเรื่องแท้ๆ...ไอ้เราก็ช่วยปิดเรื่องแกไม่ให้เจ้ายาโมโตะมันรู้แกก็ดันไปมีเรื่องกับไอ้ยามาซากิวะงั้น"

"เออรู้น่าอย่างกับผมอยากเจอมันนี้แต่มันมาหาเรื่องก่อนนะ" เจ้าตัวดีว่าพลางถอนหายใจยาวอย่างเหนือยอ่อน

--------------------------------------------

ทางด้านฮารุที่ทำแผลให้เด็กสาวเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังเก็บอุปกรณ์อยู่ด้วยความสงสัยว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงรู้จัก คนพวกอันตพาลและก็หมอเถื่อนคนนี้

"เอ่อ...ขอโทษนะค่ะ"

"ว่าไงจ๊ะ..."

"คือรู้จักกับ...นารุโตะได้ไงเหลอค่ะ" คำถามถุกยิงมาทำให้ชายหนุ่มรูปร่างเพียว ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงดวงตาและผมสีรัติกาลทำให้ดูสวยขึ้น ในชุดเสื้อกราว หยุดมือซักครู่หันมาทางเด็กสาวผมสีทองดวงตาสีฟ้าสดใสฉายแววใคร่รู้ ทำให้ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

"อยากรู้เหลอ?" เด็กสาวพยักหน้ารับ

"อืม...มันก็ผ่านมาได้3ปีแล้วมั่ง...วันนั้นผมกับคุณซาบุสะกำลังกลับจากซื้อของข้างนอกพอมาถึงที่หน้าร้านก็เจอเขายื่นอยู่หน้าประตู สภาพร่ากายบอกชำไปทั้งตัวเสื้อผ้าขาดรุ่งริงนั่งพิงประตูอยู่ พอเอาตัวเข้าไปรักษาถามอะไรก็ไม่ยอมตอบนั่งนิ่งเงียบมาก จึงคิดว่าคงเจออะไรไม่ดีมาเลยช็อก เลยให้นอนพักซักคืน พอวันต่อมาก็หายตัวไปแล้ว เราก็คิดว่าคงหนีไปแล้ว แต่มันไม่ใช้..." ชายหนุ่มเว้นช่วงไว้นิดหนึ่ง พลางหันมาสบตาหญิงสาว

"เขาไปถล่มแก็งยากุซ่ามาริที่ทำร้ายเขาจนพินาศด้วยตัวคนเดียว บังเอิญคุณซาบุสะต้องไปจัดการ แต่ถูกตัดหน้าซะก่อนตอนพบตัวเขาก็บาดเจ็บหนักเลยล่ะตอนไปเจอตัว เลยพามารักษาที่นี้ ก็เลยลองซักไปซักมาถึงได้รู้ว่าตัวเขาไม่มีที่อยู่เพราะถูกแก็งนั้นไล่ออกมาและยังจับเขาไปขาย เจ้าตัวทนไม่ไหวเลยหนี้มา และกลับไปเอาของที่พวกมันจะเอาไปขายนั้น รู้สึกเป็นของสำคัญมากเลยนะ"

"แล้วมันคืออะไรเหลอค่ะ"

"ขลุ่ยแบบจีนนะ เนื้อดีซะด้วยนะ แล้วที่นี้คุณซาบุสะเห็นแววนารุโตะเลยดึงเข้ามาในวงนักเลง เรียกได้เลยว่าเป็นมือขวาเลยมั่ง นารุโตะเขาสัญญาว่าจนกว่าจะหาที่อยู่ได้เมื่อถึงตอนนั้นจะออกจากกลุ่ม เพราะงั้นตอนม.ต้นนารุโตะเข้าก็เรียกได้ว่าเด็กเกเรซัดกับคนนู้คนนี้ไปทั่ว แต่จริงๆ แล้วเขาซัดกับพวกที่มาทำลายเขาก่อนนะอีกทั้งเป็นคนรักพวกพ้องมากจึงเป็นที่ถูกใจคุณซาบุสะมากเลยล่ะ" พลางยิ้มไปด้วยความรู้สึกสนุกตอนที่เจ้าตัวดียังอยู่ในแก๊ง

"แต่ว่าพอขึ้นม.ปลายก็ลาออกจากกลุ่ม เพราะตัวเขาได้ที่อยู่แล้วและก็ไม่อยากให้พวกคูณซาบุสะเดือดร้อนเพราะตนเป็นเหตุ...ทั้งๆ ที่นารุโตะเขาก็ไม่ผิดเลยซักนิดเดียว" ฮาคุว่าพลางถอนหายใจยาว

"เอ๊ะ!!...เกิดอะไรขึ้นเหลอค่ะ" เด็กสาวให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

"ก็เจ้าลูกชายตัวดีของคาโต้มันมาชอบนารุโตะ แต่เจ้าไม่เล่นด้วยเลยเล่นงานแก็งของคุณซาบุสะแต่ก็โชคดีที่นารุโตะกับซาอิไหวทันเลยผ่านพ้นไปด้วยดี แต่ว่าเหตุคราวนี้ทำให้คุณวาบุสะเจ็บหนัก เลยทำให้นารุโตะคิดว่าเป็นเพราะเขาจึงลาออกจากแก็ง แต่ก็ไม่มีใครอยากให้ออกหลอกนะ โดยเฉพาะซาอิรายนั้นนะเสียใจมากเลยนะจนจะออกตามไปด้วยเลย" ชายหนุ่มเล่าไปก็ชงโอวัลตินอุ่นส่งให้ทางเด็กสาว ซึ่งเจ้าตัวก็รับมาถือก่อนยกชิมเล็กน้อย อย่างมีมารยาท

"อืม...เรานะก็คุยกันมานานแล้วยังไม่รู้ชื่อเลยชั้น ฮาคุ"

"เอ่อ...นาคุรุ...นามิคาเสะ นาคุรุค่ะ"


//โปรดติดตามตอนต่อไป//

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ส่งท้ายค่า ในที่สุดก็แต่งเสร็จแล้ว แต่มีคนอ่านแต่ไม่เม้นกันเลย!!TToTT ช่วงนี้ข้าน้อยต้องเตรียมเอนสะท้าน อาจจะไม่ค่อยได้มา รึ ไม่อัพซักกะเรื่องเพราะต้องอ่านหนังสือนะ
...และถ้าให้ดีที่ซู้คืออ่านแล้วเม้นด้วยนะค่ะ จะได้มีแรงอัพต่อ....

...ตอนหน้าซาอิออกโรงกับตัวต้นเหตุที่ทำให้นารุโตะต้องออกจากกลุ่ม...(มาสปลอยเล็กน้อย)...