คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ...จุดเริ่มต้น...[รีไร]
...ณ...ปราสาทสูงสง่าที่ตั่งตระง่า อยู่บนภูเขาสูงริมหน้าผา บรรยากาศมืดมน ต้นไม้ที่ไร้ใบ มีอยู่บางตาเรียงเป็นทางไปทางขึ้นไปยังปราสาทแห่งนั้น และมีแสงของดวงจันทร์สีนวลเป็นแสงไฟในยามคำคืนเท่านั้น ถัดลงมามีหมู่บ้านที่ไร้ผู้คนอาศัยอยู่
มีเพียงม้าสองตัวที่ควบอย่างรวดเร็วออกจากหมู่บ้านไป เมื่อเดินทางมาได้อย่างซัก 3-4 กิโลเจ้าของม้าตัวหนึ่งสั่งให้ม้าชะลอเล็กน้อย ก่อนหันกลับไปมองปราสาทและหมู่บ้านนั้นอีกครั้ง คนที่ควบมาด้วยหันมามอง ก่อนจะให้ม้าหันกลับมารับ
"องค์ชายซึบารุรีบไปกันเถอะก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว" ร่างสูงในชุดผ้าคลุมสีดำกล่าวเร่งขึ้น
"อืม...เราไปกันเถอะคุณเซชิโร่" ร่างบางในชุดคลุมสีดำกล่าวขึ้นตอบรับ พร้อมมองของที่ห่อด้วยผ้าไหมสีแดงอมดำที่ถักท่ออย่างดีนั้น ด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ก่อนจึงควบม้าเร่งฝีเท้าอีกครั้ง ด้วยความเร็วของอาชาที่เร็วที่สุดและไม่มีการหยุดพักนั้นก็สามารถเดินทางได้หลายกิโลเลยก็ว่าได้ จนกระทั้งแสงตะวันสีแดงสดเริ่มทอแสง แต่บรรยากาศยังคงมืดมนนั้นก็ไม่ได้หายไป
แต่ที่ปราสาทนั้นกับกำลังวุ่นวายอย่างมากเลยทีเดียว ชายในชุดแบบขุนนางในแบบตะวันตกราวๆ ศตวรรค์ที่ 17-18 ในชุดสีแดงอมดำข้างนอกรายถักสีทองแสดงถึงรสนิยมสูงและเสื้อสีขาวตรงที่ติดกระดุมมีลูกไม้อยู่สองชั้น และมีผ้าพันคอสีดำ กำลังสั่งการคนที่ดูได้ว่าอาจจะเป็นทหารอย่างหน้าดำคล่ำเคร่ง จนไม่ได้สังกตุเห็นกระเด็กหญิงผมสีขาวดังเพชรที่ส่องประกายเมื่อต้องแสง พร้อมด้วยหญิงสาวสองคนที่เหมือนกันในชุดนินจา แต่ที่ต่างกันคือ คนทางขวามีผมสีโทนฟ้าคราม ตัดด้วยชุดสีน้ำเงินคราม ส่วนคนทางซ้ายนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง สีผมแดงดังเปลวเพลิง และชุดสีแดงม่วงอมดำ ทั้งสองยืนข้างหลังเด็กหญิงที่เป็นนายในชุดเจ้าหญิงสีขาวอมเทาที่ดูสูงศักดิ์นั้น กำลังมองดูอย่างสนุกกับเหตุการณ์ตรงหน้า ที่ผู้บัญชาการโดยไม่สนใจอะไรรอบข้างแล้ว ซึ่งเด็กสาวนั้นอยู่ข้างหลัง โดยไม่รู้ตัวเลยซักนิด เด็กสาวกระแฮ่ม 2-3 ครั้งเป็นการเรียกสติ พอคนที่ถูกเรียกหันไปมองจากต้นเสียงนั้น ก็หน้าถอดสีรีบคุกเข่าคับนับเด็กสาวอย่างน้อบน้อม และพวกทหารที่ยื่นอยู่แถวนั้น ก็ทำแบบเดียวกัน เด็กสาวเห็นดังนั้นจึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง
"ท่านเคาว์ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เช้าเลยค่ะ" เด็กหญิงถามขึ้น ทำให้ข้าราชบริวารต่างหน้าถอนสี แต่เมื่อนายถามก็ต้องตอบ
"เอ่อ...เรียนองค์ราชินีฮิโนโตะ ตอนนี้องค์ชายซึบารุคิดกฏบได้หนี้ไปแล้วขอรับ" รายงานที่กล่าวไปนั้นทำให้ราชินียิ้มเล็กน้อยอย่างรู้ทัน
"ว่าแล้วเชียวว่าองค์ชายคิดกฏบ คงจะไปพร้อมกับปิศาจซากุระซินะ" องค์ราชินีกล่าวขึ้นอย่างรู้เท่าทันสองกฎบเพราะทั้งคู่คือตัวมารในการปกครองโลกปิศาจและติดที่องค์ชายลำดับที่1ซึบารุ เป็นแวมไพร์เลือดแท้ซึ่งพลังยังตื้นมาไม่เต็มร้อย แต่ความสามารถนั้นมากนักและเป็นที่รักของเหล่าพวกปิศาจ ส่วนภูติซากุระนั้นเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดปิศาจนักฆ่าเลยก็ว่าได้ และเป็นคนรักกับองค์ชายมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ก็หาวิธีจัดการอยู่แล้วเลยยิ่งเข้าล๊อกใช้การหนี้ให้เป็นประโยชน์กำจัดซะข้อหาคิดคดทรยศและเป็นผู้สังหารองค์จักพรรดิ์ซะก็สิ้นเรื่อง
"แล้วพวกมันเอาอะไรไปบ้างละ" เพื่อความแน่ใจว่าพวกมันเอาอะไรสำคัญไปบ้างแต่คำถามนี้กับไม่มีคำตอบกลับมา ยิ่งทำให้ฉุนเฉียวหนักขึ้นถ้าไม่ตอบก็หมายความว่าพวกมันต้องเอาอะไรไปแน่รึว่า...ไม่กล่าวต่อองค์ราชินีวิ่งฝ่าพวกทหารไปยังห้องตรงริมทางเดินสุดของปราสาท โดยนางกำนันคนสนิทติดตามอย่างใกล้ชิดพ้วงด้วยทหาร
/*/ปัง!!/*/
เสียงเปิดประตูบานใหญ่เผยให้เห็นห้องสีขาวอมเทาไม่กว้างมากนักตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยฟอนิเจอร์อย่างโต๊ะเก้าอี้และที่เด่นที่สุดคือเตียงเด็กทารกริมหน้าต่าง องค์ราชินีตรงไปที่นั้นแต่ที่ปรากฏนั้นคือ ความว่างเปล่า โดยความโกธรจัดขอบเตียงค่อยๆ ฟังคามือเรียวงามเล็กนั้นอย่างช้าๆ
"ท่านเคาท์ช่วยอธิบายเรื่องนี้ได้ไหมค่ะ?" ถึงแม้น้ำเสียงที่พูดออกมาจะยังสงบ แต่ภายในนั้นร้อนรุ่มยิ่งกว่าเพลิงกาฬใดๆ
"เรียนองค์ราชินีองค์ชายได้แอบเข้ามาทางหน้าต่างขโมยเด็กทารกพร้อมสังหารแม่นมที่อารักขาอยู่ก่อนจะกระโดดหนีไปทางหน้า ตอนนี้หม่อมฉันได้ให้คนติดตามไปแล้วขอรับ" คำกล่าวอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นด้วยความกลัวนั้นทำให้องค์ราชินีคายมือเดินมาที่ท่านเคาท์กำลังกลัวสุดขั่วหัวใจพลางลูบหัวไปมาอย่างปลอบโยน ทำให้ท่านเคาท์เริ่มใจกล้าเงยขึ้นมามอง
"อะ...องค์ระ" คำกล่าวที่ยังไม่จบ เพราะหัวของเค้ากระเด็นออกจากบ่าไปชนกับข้างฝ่า
"ใครก็ได้เอาศพมันไปให้พ้นหน้าข้า!!เร็ว!!" คำสั่งดังขึ้นพวกทหารที่กำลังตกใจรีบนำร่างบางของท่านเคาท์รวมหัวออกจากห้องอย่างรวดเร็วตามคำสั่ง ปล่อยให้ราชินีกับนางกำนันคนสนิดยื่นอยู่ในห้องนั้น
"คิก...คิก...โดนเด็กพวกนั้นทำซะแสบเลยนะท่านพี่" หญิงสาวผมยาวดำขลับยักโสกเล็กน้อยในชุดเกาะอกสีแดงยาวละพื้น
"คาโนเอะเจ้ารู้อยู่แล้วรึ" พี่สาวที่เด็กกว่ากล่าวขึ้นอย่างเคืองๆ
"เปล่าหลอก แต่นึกเอะใจไว้เลยให้ลูกน้องคนสนิดติดตามไปแล้วละค่ะ" พลางเดินตรงหน้าพร้อมคุกเข่าดึงเรียวงามมาจุมพิษเป็นการเคารพ
"เจ้านี้สมเป็นน้องสาวข้าจริงๆ" องค์ราชินีกล่าวอย่างพอใจเป็นอย่างมาก...ไม่ว่ายังไงข้าต้องได้เด็กลูกครึ่งแวมไพร์นั้นคืนมารวมทั้ง 'สัญลักษณ์ราชา'...องค์ราชินีฮิโนโตะคิดอย่างตั้งมั่น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ริมแม่น้ำแห่งนี้มีหญ้าอ่อน แก่ อยู่แต่ก็ไม่มากนักรวมทั้งแม่น้ำที่สวยมากเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องสะท้อนผิวน้ำเป็นสีเขียวมรกตอ่อนๆ นั้นมีอาชาสองตัวสีดำสนิดกำลังเล็มหญ้ากินอย่างเอร็ดอร่อยเป็นการพักเหนื่อยชั่วคราว พร้อมทั้งบุรุตในชุดบาทหลวงผมดำ ตาข้างขวาเป็นสีขาว ส่วนข้างซ้ายสีเดียวกับเรือนผมเดินเอาน้ำมาให้ชายหนุ่มผมดำดวงตาสีมรกตหน้าตาน่ารักราวกับเด็กสาวซึ่งกำลังอุ้มเด็กทารก เพื่อให้นมนั้นช่างน่ารักมากราวกับเป็นมารดาของเค้า
"ทำแบบนี้แล้วเหมือนองค์ชายซึบารุเป็นแม่เลยนะ" คำพูดเล่นนั้นเล่นเอาคนฟังหน้าแดงถึงใบหู
"อย่าพูดแบบนั้นซิข้าเป็นชายนะ อีกอย่างนี้ก็น้องข้าด้วย" คำตอบแย้งแก้เขินนั้นทำให้ผู้ฟังถึงกับยิ้มอมเล็กน้อย
"อืม...ถ้าพระองค์เป็นมารดาข้าก็เป็นบิดาซินะ" ว่าแล้วก็ชิงหอมแก้มแดงๆ นั้นหนึ่งฟอดยิ่งทำให้อุณหภูมิที่หน้าสูงขึ้น ยิ่งทำให้อยากอีกซักทีแต่เจอกำปัน (หนักๆ) ชกเข้าที่อกจนจุก
"เลิกเล่นกันซะทีรีบเดินทางต่อเถอะท่านเซนชิโร่" พลางเดินออกมาไม่สนใจคนข้างหลังที่กำลังนั่งกุมอกอยู่ แล้วหยิบเอากล่องสีทองยาวพอที่จะใส่เด็กทารกได้
"อย่าตายนะ....คามุยน้องรัก...." กล่าวจบเจ้าตัวก็จุมพิษที่หน้าผากอ่อนนุ่มนิ่ม พลางวางเด็กในกล่องพร้อมปิดฝ่า แล้วก็วางลงบนสายธารให้นำไปยังจุดหมาย
"เด็กคนนั้นต้องไม่เป็นไรแน่ แต่เราซิรีบไปกันเถอะ" เซนชิโร่กล่าวขึ้นพลางส่งสายบังคับอาชาให้ซึบารุก่อนทั้งคู่ขึ้นหลังม้าสวมเสื้อคลุมสีดำควบขึ้นไปทางต้นแม่น้ำ โดยความเร็วของอาชาปิศาจนั้นก็มาถึงต้นแม่น้ำซึ่งมีสะพานไม่ผุๆ เก่าๆ อยู่ พอทั้งสองเริ่มข้ามนั้นจู่ๆ น้ำจากน้ำตกก็เล่นงานทั้งสอง โชคดีที่ทั้งคู่กระโดดลงจากได้ทันมายื่นที่เสาร์ไม้ด้านข้างกันคนละฝั่ง จากนั้นสายน้ำก็กลายเป็นชายหนุ่มในชุดท่านเคาท์สีเทากรมท่าเสยะยิ้มใช้
"ไม่นึกเลยว่าพวกคุณจะคิดกฎบแบบนี้นะครับ" ชายหนุ่มกล่าวพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ให้ ทำให้เซนชิโร่เกิดอาการไม่พอใจเล็กๆ เพราะไอ้นี้มันชอบมาเจอะแจะกับซึบารุ แถมมันเป็นเสือบ้ากามผู้ชายรึผู้หญิงคนไหนถูกใจมันเล่นกัดไม่ปล่อย
"หึ...ใครมันจะเหมือนปิศาจน้ำอย่างเจ้าที่คอยตามก้นผู้หญิงอย่างเจ้าล่ะยูโตะ" คำตอบกวนๆ เล่นเอายูโตะก็ทนไม่ไหวเกิดศึกส่งกระแสคลื่นรังสีมาคุ
"เลิกเล่นได้แล้วท่านยูโตะ" เสียงใสๆกล่าวขึ้นพร้อมทั้งแมกไม้มาพันตัวซึบารุไว้ดิ้นไม่ได้และใช้พลังไม่ได้พลางมีปลายไม้ที่แหลมกว่าปรกติจอคออยู่ จากนั้นเด็กสาวผมซอยดำขลับที่ถูกมัดไว้อย่างหลวมๆ สวมแว่นตากลมนัยตาสีน้ำตาลเข้มเดินออกมาจากมุมมืดในป่าในชุดเสื้อคอกลมแขนสั้นสีคำคลุมด้วยเสื่อเปิดไหล่บางๆ กางเกงสั้นรัดรูปมีกิ่งไม้พันที่ข้อมือด้านขวา และที่เอวพันรอบพลางเกี่ยวขาซ้ายจนถึงข้อเท้า
"ปิศาจนางไม้ซัทสึกิ!!!!รู้สึกว่าคุณคาโนเอะจะรู้ทันเรานะ" ซึบารุกล่าวพลางส่งสายตาเป็นการให้สัญญาณบางอย่างกับเซนชิโร่
"อาวละส่งเด็กมาซะไม่งั้น..."
"ถึงส่งพวกเราก็ตายอยู่ดี" เซนชิโร่ขัดขึ้นอย่างรู้ทัน
"แกนะใช่!!!แต่องค์ชายนะต้องกับไปกับเราพร้อมเด็ก แต่ถ้าขัดขื่นก็ฆ่าได้ทันที" พลางส่งสายตาอันตรายมายังซึบารุ ยิ่งทำให้เซนชิโร่ทนไม่ไหวชิงลงมือแต่ก็คว้าได้แต่น้ำ
"ลาก่อนนะเซนชิโร่" พอกล่าวจบสายน้ำกลายเป็นคมมีดเข้าทำร้ายจนขาดเป็นท่อนๆต่อหน้าซึบารุตกลงไปในแม่น้ำ
"ม่าย!!!ท่านเซนชิโร่!!!" ร่างบางพยายามจนฉีกเถาวัลย์ออกได้โดยไม่สนใจแผลที่เกิดขึ้นกระโดดมาลองรับหัวของบุคคลอันเป็นที่รัก พลางร้องไห้ไม่หยุดหัวของเซนชิโร่ค่อยๆ กลายเป็นกลีบซากุระสลายหายไป เหมือนหัวใจแตกสลายลงต่อหน้า
"องค์ชายทำใจเถอะแล้วกลับไปกับเรา อีกอย่างท่านก็ใช่พลังในตอนกลางวันไม่ได้ด้วย" ยูโตะกล่าว พร้อมหมายสัมผัส
แต่ถูกตัดมือขาดกระเด็น
"อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องข้า!!!!และจะไม่ยอมให้แตะต้องเด็กคนนี้ด้วย!!!!" พลางดึงเอาผ้าคลุมออกเผยให้เห็นเด็กที่ถูกมันอยู่ด้านหลัง
"ท่านคงคิดว่าพวกข้าโง่รึ นั้นไม่ใช้เด็กแต่เป็นตุ๊กตาดินข้าว่าท่านบอกมาดีกว่าท่านเอาไปไว้ไหน?" เด็กสาวยืนกลางเร่งคำตอบ ทำให้องค์ชายซึบารุปล่อยตุ๊กตาปลอมลง พร้อมกระโจมใส่ซัคสึกิ ในพริบตานั้นร่างขององค์ชายถูเสียบด้วยเถาวัลย์และกระแสน้ำต่อหน้าซัคสึกิ ที่ยื่นตกใจอยู่พลางเลือดที่กระเซ็นใส่ติดตามใบหน้าและร่างกาย พอคลายเอาเถาวัลย์ออกกระแสน้ำละเหย
"แค่ก...พวกเจ้าจะไม่มีวันรู้หลอก...แค่ก...เด็กคนนั้นจะเป็นคนทำลายพวกเจ้าแล้วอีก 16ปี ให้หลัง...แค่ก...พวกข้าจะกลับมาทวงของๆ ข้าคืนฝากบอกเจ้านายพวกเจ้าด้วย" กล่าวจบร่างบางก็ร่วงลงแม่น้ำไปเช่นเดียวกับคนรัก ปิศาจที่อยู่ในน้ำต่างพากันมากัดกินอาหารอันโอชะ ที่ตกลงมาอย่าเอร็ดอร่อยทางด้านยูโตะและซัทสึกิต่างยื่นมองอย่างปลงอนิจังกับชิวิตตนเอง
/"ไม่เป็นไรกลับมาเถอะยูโตะซัคสิกิ"/ เสียงเรียกของหญิงสาวที่คุ่นเคยนั้นทำให้ทั้งสองเบาใจเล็กน้อยก่อนสลายหายไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทางด้านเด็กน้อยในกล่องสีทองนั้นลองตามแม่น้ำไปจนกระทั้งไปติดขอบกิ่งไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมาจากฝั่งใกล้กันนั้นเด็กสาวสองคนที่นั่งอยู่สังเกตุเห็นเลยให้ลูกสุนัขข้างๆ ลงน้ำไปเอาเก็บกล่องสีทองแสนสวย ค่อยว่ายกับเข้ามาส่งให้เด็กสาวที่ยื่นรออยู่แล้ว เปิดฝาออกนำเด็กทารกออกมาในนั้นมีจดหมายจ่าถึง ผู้เฒ่าแห่งหมู่บ้านยางิว
และที่คอของเด็กน้อยห้อยสร้อยคอรูปไม้กางเขน ข้างหลังมีคำว่า...คามุย...
"พี่อาราชิค่ะเด็กคนนี้ชื่อคามุยแน่เลยดูซิน่ารักจังเนอะอินูกิ" เด็กสาวอายุราว2-3ขวบ แต่กริยาท่าทางนั้นราวกับเด็กอายุ 8-9 ขวบผมดำขลำตาสีน้ำตาลอ่อน ในชุดมิโกะขาวบริสุทธิ์ พลางถามลูกสุนัขสีน้ำตาลเข้มข้างๆ และเด็กสาวที่ดูอายุพอๆกัน แต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าพักหน้าเห็นด้วย
"เด็กคนนี้มั่งที่ท่าผู้เฒ่าบอกเรารีบกลับกันเถอะยูสึริฮะ" อาราชิกล่าว พร้อมวางเด็กทารกใส่กล่องอีกครั้งแล้วสำรวจว่าไม่มีใครก็รีบกลับเข้าไปในป่าอีกครั้ง
...ปฐมบทจึงเริ่มต้นขึ้น...
...เด็กน้อยนาม...คามุย...ผู้เกิดมาเป็นร่างทรงรองรับ 'สัญลักษณ์ราชา'...
...ชะตาของเจ้าเท่านั้นที่ข้าไม่อาจบอกได้...
...แต่ที่แน่ๆ เจ้าต้องเจอความทุกข์แสนสาหัด และเจ้าจะพบกับเนื้อคู่ของเจ้าเช่นกัน...
...ข้าจะคอยดูชะตาของเจ้าและเนื้อคู่ของเจ้า อย่างใจจดใจจ่อ...คามุย...
เสียงดังขึ้นจากความมืดที่มีเพียงลูกแก้วส่องสว่างเท่านั้นปรากฏรูปเด็กทารกเพียงเท่านั้น
/โปรดติดตามตอนต่อไป/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ส่งท้าย~~~เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกๆที่เจ้แต่ง แล้วเริ่มเข้าไหดองนาน จนเค็มไปแล้ว พอมาอ่านดูไหงมันมั่วได้ใจแบบนี้!!!!เลยทำการปรับปรุง และจะเริ่มวางระเบียบการอัพนิยายให้มันคละกันหน่อยนะค่ะ
ความคิดเห็น