คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หมู่บ้าน
"อ่า.......นี่ คุณริวโค คือ...." หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จสรรพเด็กหนุ่มที่มีผมสีทองเหมือนแสงอรุณรุ่งยามเช้าและนัยน์ตาสีฟ้า ที่ดูจะขัดกันนิดๆ เอ่ยเรียกชื่อของบุคคลตรงหน้าแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็ต้องเงียบไปเพราะสายตาที่มองมานั้น บอกได้เลยว่าเจ้าตัวเขาไม่พอใจอย่างแน่นอน
"ชื่อของชั้น........ไม่จำเป็นต้องเรียก 'คุณ' หรอกนะ" ชายหนุ่มร่างสูงชายคางคม จมูกโด่งเล็กน้อย ผมสีน้ำเงินเข้ม รวมๆ แล้วหล่อพอๆ กับดาราดังพูดอย่างไม่ค่อยจะพอใจนักแล้วก็เดินท่อมๆไปตามทางโดยไม่ได้สนใจอะไร
"งั้น...ริวโค...จะไปไหนหรอ" เด็กหนุ่มยังคงถามคำถามเดิมที่เมื่อครู่ตั้งใจจะถามแต่ยังไม่ได้ถาม
"ไปหมู่บ้านใกล้ๆนี่แหล่ะ" ริวโคพูดทั้งๆ ที่ไม่ได้สนใจอะไรและดูเหมือนจะไม่ได้รีบอะไรด้วยเพราะงั้นความเร็วในการเดินเลยไม่ได้เร็วอะไรมากนัก แต่ดูเหมือนว่าจะเดินเรื่อยเปื่อยมากกว่า จนในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้านที่อยู่นอกป่า
"ดูโทรมๆ นะ" ไคเอ่ยอย่างสงสัยและอยากรู้อยากเห็นเล็กๆ เลยลองมองไปรอบๆ
"เฮ้ย! ไอ้แก่ ส่งของมาซะ!!!" พวกกลุ่มอันธพาลกำลังทำอะไรบางอย่างที่แม้แต่คนในเมืองยังไม่ได้สนใจอะไรมากนักแต่มันก็ทำให้เด็กหนุ่มคนนี้เกิดอาการฉุนกึ๊กขึ้นมาซะเฉยๆเมื่อสังเกตุได้ว่ากำปั้นขนาดเท่าลูกบอลลูกขนาดปานกลางกำลังพุ่งเข้าไปที่ใบหน้าของคนบางคนที่อยู่กลางวงนั้น
"หยุดนะ!! พวกนายนี่เป็นคนภาษาอะไร มารุมทำร้ายคนแก่น่ะ!!!"ไคที่พุ่งตัวเข้าไปขวางและรับหมัดไว้ได้พอดี
"เรื่องของพวกข้า! แกไม่เกี่ยวโว๊ย!!!"ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้ตะโกนใส่ก่อนจะจับคอเสื้อของไคแล้วเหวี่ยงใส่ต้นไม้ หมายจะให้ร่างนั้นกระแทกแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อหนุ่มร่างสูง ริวโคของเรามาช่วยรับไว้ได้ทันก่อนที่เด็กหนุ่มน้อยร่างเล็กจะกระเด็นไปชนแอ่กกับต้นไม้เข้า (หลังจากที่อึ้งกับท่าทางของไคอยู่พักหนึ่ง)
"ให้ตายสิ.......หาเหาใส่หัวซะได้น้า" ริวโคเกาท้ายทอยเล็กน้อยแล้วบ่นอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะวางร่างของไค ลงอย่างเบามือแล้วในที่สุดริวโคก็จัดการซัดเจ้าพวกอันธพาลให้มันไปพ้นๆ ลูกหูลูกตาเสียที
"ต้องขอ...ขอบใจพวกเธอนะ...ที่ช่วยชั้นไว้" ชายสูงอายุ ถ้าดูคร่าวๆ แล้วคงเป็นรุ่นปู่ เอ่ยขอบคุณริวโคและไคก่อนจะค่อยๆ ก้มลงเก็บของที่ดูเหมือนจะหล่นเพราะพวกเมื่อครู่
"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ทนไม่ได้ที่เห็นคนแก่ถูกทำร้าย" ไคตอบยิ้มๆ
"หาเหาใส่หัวสิไม่ว่า" ริวโคพูดออกมาลอยๆ และนั่นก็ทำให้ไคชะงักเล็กน้อย มันก็จริงนั่นแหล่ะอยู่ๆโดดเข้าไปช่วยทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองไม่มีพลังมากพอที่จะไปต่อสู้กับผู้ชายตัวโตๆ ตั้ง4-5คน
"เพื่อเป็นการ..ตอบแทนที่..พวกเธอช่วยชั้น...วันนี้มาค้าง..ที่บ้านของชั้นมั้ย?" เสียงแหบๆ ของชายสูงอายุเอ่ยออกมาในขณะที่เท้าก็กำลังก้าวเดินกลับไปบ้านของตน ซึ่งตอนนี้มันก็เย็นพอสมควรแล้ว และมันก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วเช่นกัน
"ขอบใจมากนะจ๊ะที่มาช่วยไว้น่ะ มาสิจ๊ะป้าเพิ่งทำซุปเสร็จ เชิญตามสบายเลยนะ" ป้าที่อาศัยอยู่กับลุงในบ้านเอ่ยขอบคุณและเดินพามานั่งที่โต๊ะแล้วค่อยๆ หยิบจานที่มีซุปกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลน่าทานมาวางลงแล้วทุกคนก็ลงมือทานกันไป
"อื้ม! อร่อยมากเลยล่ะครับ!!" ไค หนุ่มน้อยของเราเอ่ยออกมาเหมือนเด็กตัวน้อยๆ ที่ได้ทานอาหารฝีมือแม่ แก้มที่อมชมพูนิดๆ รอยยิ้มร่าเริงและใบหน้าที่สดใส ดูแล้วมันช่างน่ารักซะจริงๆ เลย
"แหม! งั้นเหรอจ๊ะ ถ้าชอบล่ะก็เติมได้นะ" พอเจ้าตัวได้ยินก็พลอยดีใจไปด้วยแล้วมื้อเย็นที่ครอบครัวนั้นมีเพียงคนวัยสูงอายุอยู่สองคน เหมือนกับว่าความว่างเปล่านั้นได้ถูกเติมเต็มด้วยเด็กหนุ่มหนึ่งคนกับชายหนุ่มอีกคนทำให้ดูมีชีวิตชีวามากกว่าวันอื่นๆ ที่เจ้าของบ้านนั้นเคยอยู่มา
"จะว่าไปทำไมคุณลุงถึงได้โดนเจ้าพวกนั้นรุมทำร้ายได้ล่ะครับ" ริวโคเอ่ยถามอย่างสงสัย
"ก็เพราะเจ้าเมืองนี้น่ะสิ..........ไม่ยอมดูแลชาวบ้าน........มัวแต่เสพสุขอยู่ในวังไปวันๆ....แค่กๆ....ภาษีก็เก็บแพงมากจนทำให้หมู่บ้านนี้อดอยาก..........แล้วที่พวกนั้นมารุมชั้นก็เพราะต้องการจะปล้นของที่ชั้นมีน่ะสิ" คุณลุงพูดอย่างปลงตกกับสิ่งที่ตนเล่า เจ้าเมืองนั้น ช่างขาดความรับผิดชอบซะจริงๆ
*โครม!* "แล้วทำไมถึงไม่มีใครจัดการเลยล่ะครับ!! แบบนี้พวกคนในหมู่บ้านก็อดอยากกันแย่สิครับ *อึ๊ก*" ไคที่ใบหน้าตอนนี้มีสีเรื่อๆ ว๊ากออกมาดังเพราะความไม่ชอบใจก่อนจะเซไปทางริวโคเพราะอะไรบางอย่าง
"..........หือ? หรือว่า............ใช่จริงๆ ด้วย ป้าครับซุปนี่มีเหล้าผสมอยู่ด้วยหรอครับ?" เมื่อริวโค ลองดมดูก็ได้กลิ่นเหล้าจึงหันไปถามเจ้าของซุป
"อ๋อ จานของเด็กคนนั้นป้าเผลอทำเหล้าหกลงไปน่ะจ้ะ แต่จะทำใหม่ก็เสียดายเลยเอามาให้ทั้งอย่างนั้น เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ?" ป้าถามอย่างเป็นกังวลเมื่อเห็นท่าทางของไคที่ดูเหมือนจะยังคงบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับความรับผิดชอบ
"ผมว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เอาเป็นว่าผมขอตัวพาไปนอนก่อนละกันนะครับ" และแล้วริวโคก็จัดการแบกไคไว้บนบ่าแล้วพาไปที่ห้องนอนโดยมีคุณป้าเจ้าของบ้านเดินนำไป
"อืม~~~" ไคครางออกมาเบาๆ เมื่อร่างของตนได้สัมผัสกับที่นอนนุ่มๆ และมันดูยั่วนิดๆ กับท่านอนเพราะว่าไคนอนเป็นท่าตะแคง และเหมือนจะพยายามเบียดให้แนบชิดกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสิ
"..............." ชายหนุ่มร่างใหญ่มองดูท่าทางของไคเล็กน้อยและเหมือนจะลองเอานิ้วไปเกาคางของเด็กหนุ่มเล่นเหมือนเล่นกับแมว ซึ่งคนเมาก็เมาซะน่ารักทำตัวเหมือนแมวไปเลย ให้ตายยังไงมันก็ยั่วชัดๆ!
"หึ........" ในที่สุดร่างใหญ่ก็จัดการเปลื้องผ้าร่างเล็กออกก่อนจะก้มลงจุมพิตรุมฝีปากบางของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบาด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่สามารถบอกได้
"อือ~~~" เด็กหนุ่มร่างเล็กครางอย่างมึนเมาแต่ดูเหมือนจะไม่สร่างง่ายๆ เพราะการกระทำของร่างตรงหน้า
"ชักอยากจะทำขึ้นมาตงิดๆ ซะแล้วสิ" ชายหนุ่มค่อยๆ จัดการเปลื้องผ้าเด็กหนุ่มร่างเล็กอย่างทุลักทุเลเพราะถอดไม่ถูก แต่คงเพราะเด็กหนุ่มเมาอยู่ละมั้งเลยทำตามอย่างว่าง่าย
*ก๊อกๆ* "ป้าเอาเสื้อมาเปลี่ยนให้จ้ะ" คุณป้าเจ้าของบ้านเคาะประตูทำลายบรรยากาศจับกดซะป่นปี้ ริวโคที่ดูเหมือนจะหมดอารมณ์ไปกับเสียงเคาะ เลยจัดการเอาผ้าห่มมาปิดร่างของเด็กหนุ่มที่เปลือยเปล่าอย่างเร่งรีบแล้วตรงดิ่งไปที่ประตูเพื่อรับเสื้อผ้ามา
"พักผ่อนให้สบายนะจ๊ะ" ป้ายิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยทิ้งไว้เพียงบรรยากาศมาคุนิดๆ ของริวโค
"อืม~~......." เมื่อริวโคหันกลับมาที่เตียง ไคก็หลับไปเรียบร้อยแล้วเลยทำใจ ใส่เสื้อใหม่ให้แล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ ไคและดึงผ้าห่มออกอย่างจงใจเพื่อให้ร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ นั้นมากอดตน ซึ่งตัวเองก็กะไว้แล้วเลยกอดกลับไปอย่างเต็มใจ
~ *To Be Next* ~
---------------------------------------------------------------------
มาเมะ - สวัสดีคร๊าบ~~~ ผม มาเมะไดฟุกุ รึแปลตรงๆก็ขนมไดฟุกุไส้ถั่วนั่นแหล่ะคับ เรียกว่ามาเมะละกันนะคับเป็นยังไงบ้างครับ ฟิคตอนแรกของผมที่พิมพ์ร่วมกับคนอื่น ถ้าอารมณ์ค้างละก็ เป็นข้อมูลที่ห้ามเปิดเผยน่ะแหะๆๆๆ /meค่อยๆกระเถิบหนีทีละ1มิลลิเมตร
เจ๊B - คราวหน้าก็ช่วยๆกันบ้างก็ดีนะ อย่านึกนะว่าตัวเองงานยุ่งอยู่คนเดียวน่ะ (=*=;)
มาเมะ - เจ๊อ่ะ ผมงานก็ยุ่งเหมือนกันนะ ดูสิรายงานสังคมยังไม่เสร็จเลยเนี่ย เหลืออีกตั้ง3-5หน้าแหน่ะ
เจ๊B - เจ๊เองก็ต้องทำอนิเมชั่นเหมือนกันนั่นแหล่ะ วาดเองทำเองมันก็ยากเหมือนกันนะ
มาเมะ - แต่ผมจะขึ้นม.ปลายแล้วนะ งานช่วงนี้มันต้องเก็บคะแนนเยอะ ขนาดฟิคYของผมเองนานๆทียังอัพครั้งเลย
เจ๊B - แต่ฟิคเรื่องนี้ตอนที่มีฉากอย่างว่านี่จะขอยกให้มาเมะพิมพ์นั่นแหล่ะ ถ้าจะถามว่าทำไมน่ะรึ? ลองไปอ่านแล้วจะเข้าใจ เหอะๆๆๆเจ๊ไปอ่านมาหลายครั้งแล่ว อ่านฉากเรทแต่ละทีเลือดกำเดาพุ่งแทบหมดตัวเหอะๆๆๆ
มาเมะ - เขาเรียกว่าบริการลูกค้า คริๆๆๆๆ /meยิ้มอย่างชั่วร้าย
ไค - (=A=")แล้วเราจะโดนอะไรอีกเนี่ย
ริวโค - (=_=")จะอะไรก็เชิญ แต่ชั้นขอเรทสักตอนได้มะ
มาเมะ - ไปขอเจ๊Bสิงับ ถ้าอยากทำเร็วๆน่ะ(หึๆๆๆ)
ความคิดเห็น