คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความจริงที่คาดไม่ถึง
ตอนนี้ก็ยังเป็นเจ็Bผู้น่ารักเช่นเดิมค่า.....^0^
vvvvvvvvvvvvv
vvvvvvvv
vvvvvvvvvvvv
vvvvvvvvv
vvvv
vvv
v
“ที่นี้...ที่ไหนนะ...” เด็กหนุ่มรูปร่างบอกบางในชุดกิโมโนสีขาวบริสุทธิ์ตัดกับโอนิสีแดงสด ลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียง พร้อมมองไปรอบๆ แล้วก็นึกเหตุการณ์ที่ตนเองไปเจอริวโคกำลังถูกทำร้ายจนสลบไป
“จริงด้วยริวโค...แล้วริวโคละ...” เจ้าตัวเอยขึ้นพร้อมวิ่งไปที่ทางออก แต่ว่า...
//เคร้ง!!!~ตุบ!!//
เสียงโซ่ล่ามข้อเท่าดังขึ้นพร้อมการล้มหน้าทิ่มของเด็กหนุ่ม พอมองไปที่ต้นสายโซ่พบว่ามันล็อกกับขาเตียงไว้ เจ้าพยายามดึงให้หลุด แต่ไม่เป็นผล แล้วเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังเรียกความสนใจของเด็กหนุ่ม
“อย่าพยายามเลยโซ่นี้ลงอาคมไว้...นะสุดสวย” เสียงแหบและหื่นดังขึ้นปรากฏตัวชายวัยกลางคน หัวล้านมีหนวดเล็กน้อย น่าขนลุกในชุดดูมีระดับที่มันไม่เข้ากับตัวเลย
“แก...อย่าเข้ามานะ” ไคเอยขึ้นอย่างหวาดๆ พร้อมค่อยๆ ถอยหนี้ และชายแก่เจ้าตันหาก็เดินย่างเข้ามาอย่างหื่นกระหาย อย่างที่ไคไม่เคยเจอมาก่อน
“นา..ไม่ต้องกลัวหลอกเดี้ยวก็รู้สึกดีเองมามะ” พลางเร่งความเร็วขึ้น ทำให้ไครู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
...ริวโคช่วยด้วย!!!.....ไคคิดอย่างหวาดกลัว
++++-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
~ห้องคุกใต้ดิน~
-ไงเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ...จะบอกได้รึยังว่าพวกที่เหลืออยู่ไหนบอกมาได้แล้ว- เจ้าปิศาจตาเดียวเอยขึ้นปนตะคอกใส่ชายหนุ่มที่อยู่ในสภาพล่ามไว้ไว้กับผนัง สภาพแผลเต็มตัวจากการถูกเขี้ยนตีและชกต่อยจนสมองเริ่มเบลอไปหมดแต่แล้ว...
....ริวโคช่วยด้วย!!!!....
“ไค!!!” เสียงเรียกทำให้ได้สติอีกครั้งพร้อมพลังฮึดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเจ้าปิศาจตาเดียวได้ยินไม่ชัด จึงบินมาใกล้ๆ
-หา?ว่าไงนะ...ว้ากกกกก!!!!- จู่ๆ โซ่ที่ล่ามไว้ก็ถูกกระชากหลุดอย่างง่ายดาย ตรงไปจับเจ้าปิศาจตาเดียวไว้ เมื่อปิศาจที่หน้าที่ทรมาณเห็นท่าไม่ดีจะเข้าไปช่วย ก็ถูกความเร็วที่เหนือกว่าชกเข้าที่หน้ากระเด็นทะลุกำแพงไปเลย
“อ้าวละ...ไหนว่าถึงไหนแล้วนะเจ้าปิศาจตาเดียว” เสียงเรียบเย็นอย่างน่ากลัวเอยขึ้นทำเอา เจ้าปิศาจหวาดกลัว
++++-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขณะเดียวกันในห้องนอนที่ไคอยู่ และกำลังเผชินกับเหตุการณ์ที่น่ากลัวและน่าขนลุกที่สุด
“มามะมาให้ป๋ากอดดีน้า~~~~” ชายแก่ว่าพร้อมพยายามที่จะเข้าไปโอบกอดเด็กหนุ่มที่กำลังสู้สุดชีวิตที่จะไม่ให้ตนเองถูกขมขื่นอีก ไม่ว่าทุบจะตี หรือปาสิ่งของ แต่แล้วก็ไม่รอดปากเหยี่ยวปากกาไปได้ถูกรอบตัวและลิ้นสากๆ ค่อยๆเลียต้อนคออย่างกับค่อยๆ ริ่มรสแสนหวาน แต่เด็กหนุ่มกับรู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นอย่างมาก
“ชะ...ด้วย...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย!!ริวโค!!!!!!” เสียงร้องตะโกนดังขึ้นพร้อมกับเสียงระเบิบดังขึ้น
//!!!ตูม!!!!//
“ให้ตายซิต้องให้ช่วยอยู่เรื่อยเลยนะไค” เสียงทุ่มที่แสนอ่อนโยนและคิดถึงดังขึ้นด้านหลังของชายแก่
“แก!!!!!” ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกชกกระเด็นไปชนกำแพงแล้ว เด็กหนุ่มผมทองมองไปยังชายหนุ่มร่างสูงพร้อมโผกอดด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง
“ไคไม่เป็นไรนะ”
“อืม...แต่ริโคซิเลือดเต็มตัวเลยเจ็บมากไหม”
“ไม่เป็นไรแล้วละ” เนื่องจากเขาเป็นคนที่มีพลังแห่ง ‘มังกรครามแห่งบูรพา’ ทำให้ร่างกายเขาแข็งแรงและบาดแผลหายเร็วกว่าคนทั่วไปหลายเท่า
“เอาละเราไปจากที่นี้กัน” ริวโคว่าพร้อมกระชากโซ่ที่ข้อเท้าหลุด ก่อนจะพาวิ่งแต่ถูกพวกปิศาจรอมไว้หมดทุกทิศทาง และชายแก่เดินมาขวางหน้าไว้โดยมีปิศาจหญิงกิโนมิช่วยพยุง ริวโคเห็นท่าไม่ดีดึงร่างบางมาหลบด้านหลัง พร้อมตั้งท่าต่อสู้ เป็นที่ขบขันของชายแก่
“หึ...หึ...ฮ่าๆแกคิดว่าแกจะสู้ไหวกับปิศาจระดับกลางตั้ง50 ตัวและระดับสูงอีกแกคิดว่าจะสู้แล้วรอดไปได้รึ” คำถามและเสียงเยาะเย้ยดังขึ้น แต่ริวโคกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวใดๆ กลับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“หึ...แค่สู้เพื่อปกป้องคนสำคัญต่อให้ตายก็ไม่เสียดายแต่ไอ้ที่หลบอยู่หลังลูกน้องแล้วปากดีนะมันก็แค่ดีแต่ปากนั้นแหละ”
“แก!!!ฆ่ามัน” คำสั่งดังขึ้นพร้อมพวกปิศาจแถวหน้าจู่โจมใส่พวกเขา เนื่องจากอาการบาดเจ็บยังมีอยู่จึงทำให้รับการโจมตีได้ไม่ถนัดนัก เป็นเหตุให้ถูกวัดกระเด็นไปชนขอบเตียง โดยมีร่างบางวิ่งตามไปดูแล พอไปถึงร่างสูงก็ช่วยพยุง แต่ว่าไม่ทันได้หลบก็ถูกพวกปิศาจจู่โจมเขามาอีก ไครีบกอดร่างสูงไว้พร้อมหลับตาปี้ด้วยความกลัว แต่ว่า...
//!!ฉั่วะ!!//
- อ๊ากกกกกก!!!!- เสียงร้องของปิศาจดังขึ้น เปลือกตาเปิดออกช้าๆ พบว่าพวกปิศาจถูกจัดการแล้วและคนที่ช่วยเขาไว้ยื่น
“...เฮ้ย~...ให้ตายซิเป็นเรื่องเข้าจนได้นะไค” เสียงออกทะเล้นที่คุ้นหูดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มส่งมาให้เด็กหนุ่มผมสีขาวอมเงินสั้น และมีอีกคนเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใหญ่ ผิวออกแทนผมดำซอยสั้นดวงตาสีแดงสด หน้าตาคมคายออกแนวทะเล้นพอกัน มาช่วยประคองริวโคให้ยื่นขึ้น ทำให้ร่างสูงหันไปทางคนช่วยเมื่อเห็นหน้าถึงกับเซมาทางร่างบางทันที ดวงตาฉายแววตกใจมาก
“นะ...นาย...โยจิเหลอ” คำถามแสนเบา แต่เจ้าตัวนั้นได้ยินชัด ก็ยิ้มให้เล็กน้อยเป็นคำตอบ
“พวกเจ้า!!!ทำอะไรนะยูกิ!!โยจิ!!” ชายแก่ร้องขึ้นถามอย่างเดือดดาด แต่สองหนุ่มกลับไม่ค่อยสนใจ ยิ่งทำให้ชายแก่เดือดปุดๆ
“ก็ไม่มีอะไรมากหลอกท่านเจ้าครองเมืองกำมะลอ...” โยจิว่าพลางโชว์ตราบางอย่างเป็นรูปหยินหยางมีเงาสีดำเป็นรายเสือตรงกลาง ทำเอาพวกมันหน้าเสียกันไปเลย
“ตะ...ตรานั้นมัน...”
“ใช่ตราประจำสำนักราชวงษ์แห่งเมืองไทโจคิน...ชั้นคือโยจิ แม่ทัพแห่งเมืองไทโจคิน!!!” คำประกาศดังลั่นทำเอาบรรดาอสูรและพวกเขาโดยเฉพาะริวโคตาโตอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง
“แก!!!!บังอาจหลอกข้าพวกแกจัดการมันเลย!!!” ชายแก่สั่งขึ้นบรรดาลูกสมุนปิศาจต่างดาหน้าเข้ามา และโยจิก็เตรียมสู้ แต่กับมีคนออกมาแทนที่ พร้อมถอนหายใจยาวเล็กน้อย
“กรงเล็บพยัคฆ์วายุคลั่ง!!!!” สิ้นเสียงปรากฏพายุและคมมีดลมพัดและทำลายพวกปิศาจกว่า 40ตัวจนไม่เหลือซาก ในไม่กี่นาที และบริเวณราบเป็นหน้ากลอง ทำให้เห็นเจ้าของผลงานกำลังยื่นยิ้มเย็นส่งมาทางชายแก่ที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว
“ลืมกันแบบนี้...คงต้องคิดดอกเบี้ยเพื่อหน่อยดีไหม...” ยูกิเอยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเย็น และดวงตาสีเหลืองสด ทำให้ไครู้สึกว่าเพื่อนรักของตนในตอนนี้เหมือราชาแห่งพยัคฆ์ที่ยิ่งทระนง และน่าเกรงกลัว ราวกับคนที่เขาไม่รู้จัก แต่ราวกลับว่าเด็กหนุ่มมีหูทิพย์ได้ยินที่ร่างบางคิดในใจ
“...ก็เคยบอกแล้วไงว่าชั้นก้อคือชั้นยามาชิตะ ยูกิคนเดิมน่า...ถึงจะมีตำแหน่งพวงด้วยก็เถอะ”เจ้าตัวว่าพร้อมส่งยิ้มให้ แต่ก่อนจะได้คุยอะไรต่อก็มีผ้าหลายผืนตรงเข้ามาเป้าหมายทำร้าย แต่เด็กหนุ่มหลบได้หมด
‘หึ...จะคุยกันไม่เห็นหัวแบบนี้คงไม่ได้หลอกนะ... ‘พยัคฆ์ขาวแห่งประจิม’…’ กิโยมิเอยขึ้นอย่างยิ้มเย็นพอไคกับกับริวโคได้ยินก็ตกใจไม่แพ้กัน แล้วกิโยมิก็เปลี่ยนจากสาวสวยกลายอสูรน่ารังเกลียด แต่ด้วยความเร็วกว่าก็ถูกยูกิจัดการได้ในที่สุด จนเหลือเพียงชายแก่และปิศาจตาเดียว เมื่อเห็นท่าไม่ดีมันจึงรีบหนีหายไป ทิ้งให้ชายแก่อยู่รับกรรมคนเดียว และพอหันกลับมาก็เจอดาบยาวของโยจิจอคออยู่แล้ว
“...บะบ้าที่สุดดดดดด!!!!!!” ชายแก่เริ่มควบคุมตนเองไม่อยู่กลายร่างเป็นปิศาจน่ารังเกียจซัดโยจิไปชนกับกำแพง
“โยจิ!!!!” ยูกิร้องเรียกเพื่อนด้วยความตกใจ พอรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกหมัดทั้งดุ้นชกกระเด็นไปทางไค
“ยูกิ!!!ทำใจดีๆไว้นะ!!” ไคว่าพลางเข้าไปช่วยพยุงเพื่อนรักของตนเอง และเจ้าปิศาจก็เดินย่างสามขุมมาใกล้ และมือก็ยื่นมาทางพวกเขา แต่ว่ากลับมีดาบฟาดมือขาดสองท่อน ปรากฏชายหนุ่มถือดาบปกป้องพวกเขาอยู่
“แกอย่าหวังจะได้แตะพวกเขาอีกเลย!!!เพลงดาบเดียววรุณมังกรคลั่ง!!!” สิ้นเสียงของริวโคพร้อมกระบวนท่าดาบเดียวก็จัดการปิศาจจนไม่เหลือซากใดๆ เมื่อเรื่องจบลง ก็แทบหมดแรงทั้งยื่นเลย แต่ยังดีที่โยจิมาช่วยไว้ได้ทัน แล้วไคก็ช่วยยูกิลุกพาเดินมาถึงริวโค
“เฮ้ย...งานนี้เหนื่อยสุดๆเลยให้ตายซิ” โยจิบ่นอย่างเหน็ดเหนื่อย
“มีแค่นายคนเดียวที่ไหนล่ะ” ริวโคว่ากลับบ้าง
“เอาเถอะน่ายังไงเรื่องก็จบแล้วรีบไปกันเถอะ...ไปไคจัง” เจ้าตัวว่าพลางจับมือไคลุกเดินต่อ แต่ริวโคกลับดึงร่างบางมาใกล้ตัวพร้อมสายตาพิฆาตมาทางยูกิ ทำเอาเจ้าตัวยิ้มกึ่งหัวเราะเล็กน้อย แต่ร่างบางในอ้อมกอดกลับไม่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราว แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจเท่าไร ที่อยากรู้ที่สุดก็...
“ปะ...ไปไหน” ไคเอยถามอย่างสงสัย
“ไปหาองค์หญิงไงล่ะ”
//TBC.//
=----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ส่งท้ายกันซักเล็กน้อย....
เจ็: กว่าจะได้อัพเกือบตาย....
มาเมะ: ทำไมละเจ็...เวลาเยอะไม่เหมือนผมนิต้องเรียนตลอดเลย
เจ็: พอกันข้าน้อยต้องทำงานหาเงินด้วยนะ...แต่ตอนนี้เริ่มว่างแล้วเลยมามาอัพได้
ไค : เราจะเจออะไรอีกเนี้ย(TToTT)
เจ็: รอดูต่อไป
ความคิดเห็น