ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ความทรงจำ [100%]
ต่อไปเป็นคิวของเจ็Bค่า ^ - ^....
++++++++++++++++++++--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"นายมัน!!!!"เมื่อไคหันหน้าไปก็พบกับ...
"...ยูกิ..." เด็กหนุ่มผมทองมองไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่บนหัวปิศาจ รูปร่างสูงโปร่ง ในชุดคอจีนสีขาวแขนยาว มีผ้าคาดเอวสีแดงตัดกัน ดวงหน้าคมเข้นออกทะเล้น ผมสีขาวอมเทา ดวงตาสีเทาที่ฉายแววตกใจมาทางเขาไม่แพ้กัน
"...ทำไม...ยูกินายถึ..."
"อันตราย!!!!" ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกริวโคดึงมาทางเขาทำให้มีดปิศาจที่แอบทำร้ายโดนริวโคที่ไหลขวา
"ริวโค!!!!" ด้วยความตกใจจึงรีบประคองร่างสูงทันที ใบหน้าเริ่มคลอไปด้วยน้ำใสๆ
"...ชิ...อาบยาพิษรึ...ไคเจ้ารีบหนีไป...ระ..." ริวโคพยายามพูดแต่สลบไปก่อนเพราะพิษจากปากแผล
"ไม่น้า!!ริวโค!!!พื้นซิ!!อย่าตายนะ!!" ร่างบางกอดชายหนุ่มแน่น ใบหน้าเริ่มนองน้ำตา
-หึ...เด็กนี้ใครวะ...น่ากิน...- เจ้าปิสาจที่ทำร้ายริวโคเอยขึ้นพร้อมมองด้วยสายโลมเลียไค ก่อนจะเข้าไปแตะตัวไคอย่างอยากลิ้มลอง
"อย่า...มาแตะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นห้าม
-หา...- เจ้าปิศาจสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นเด็กหนุ่มร่างโปร่งเข้ามาขวางไว้ ดวงตาแข็งกราวจนหน้ากลัว แม้แต่ปิศาจยังต้องหวาดกลัว ยอมถอย แต่โดยดี
"...ยะ...ยูกิ...ใช่ยามาชิตะ ยูกิใช่ใหม..." เด็กหนุ่มลงขึ้นเขย่าแขนเสื้ออีกฝ่าย ถามไปอย่างตั้งความหวัง
"............" แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอีกทั้งไม่ยอมมองหน้า ทำให้ไคเริ่มฉุนกึกขว้าคอเสสื้ออีกฝ่ายทันที
"ว่าไงล่ะยูกิ!ตอ..." ยังไม่ทันพูดจบ ก็รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก อีกทั้งสติเริ่มเลืองลางเต็มที ก่อนจะสลบไปในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
"โอ้โหแฮะ...จัดการได้เรียบร้อยดีเลยนะยู" เสียงเจ้าปิศาจอีกตนเอ่อยขึ้นพร้อมมองผลงานของเพื่อนของตนเอง
"...โยจิ" ยูกิเอยทักชายหนุ่มรุปร่างสูงใหญ่กล้ามเป็นมัด ผิวออกแทนผมดำซอยสั้นดวงตาสีแดงสด หน้าตาคมคายออกแนวทะเล้นพอกัน
"หืม...ใครอ๊ะเด็กผมทองคนนั้น" โยจิว่าพลางชี้ไปที่เด็กในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
"อ๋อคนนี้นะ..."
-หึ...หึ...หึ...ฮ่ากๆๆๆๆ- ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกขัดด้วยเสียงหัวเราะแหลมสูงเสียดหู จากปิศาจน่าขยะแขยง ตัวกลมมีตาเดียว ปากใหญ่เวลาหัวเราะเห็นฟันแหลมคมน้ำลายไหลออกจาก มีปีกค้างคาวที่บินไปมาชวนรำคราญ
"จะหัวเราะหาบิดารึไงเจ้าตาเดียวหนวกหัวโวย" โยจิทนไม่ไหวกับเสียงหัวเราะแหลมนี้
-แกว่าใครหา!!!เจ้า ลูกครึ่งปิศาจ ชั้นต่ำ- เจ้าปิศาจจิ๊วว่ากลับทำเอาโยจิฉุนกึก แต่ยูกิห้ามไว้ก่อน
"โยจิใจเย็นก่อนซิรู้ว่ามันป็น สวะ ยังไปแตะทำไม" ทำเอาคนฟังเดือดทันที ส่วนเพื่อนหนุ่มถึงกับอยากคาราวะขอบใจที่ปากเพื่อนแสนดีหมาใด้ใจมาก
-แกเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ!!!!- ทำเอาเจ้าปิศาจจิ๊วอารวาทโววายเป็นการใหญ่
'หุบปากซะทีข้ารำคราญ' เสียงของหญิงสาวในชุดกิโมโนยาวสีแดงสด ใบหน้าแต่งแต้มจนเข้มเอยขึ้นขัด
-เจ้ามาห้ามข้าทำไมกิโนมิ- เจ้าปิศาจยังไม่ยอมเลิก
'ข้ารำคราญหู...อีกอย่างนายท่านให้มาตามพวกเจ้าด้วย...หืม' หญิงร้องขึ้นอย่างสนใจเมื่อเห็นบริเวณนี้มีแต่ต้นไม้หักแบบไม่เป็นธรรมชาติ และพวกปิศาจตายเกลื่อน แล้วเจ้าปิศาจจิ๊วก็หันไปเจอคนที่นอนสลบอยู่
-หืม...เจ้านี้มัน 'มังกรครามแห่งบูรพา' น่า!!!!- เจ้าปิศาจร้องขึ้นด้วยความตกใจ
'แหมๆดูท่าพวกเจ้าจะสร้างผลงานชิ้นโตเลยแฮะ...หืมเด็กนี้ล่ะ' กิโนมิเอยขึ้นถามยูกิ ถึงเด็กผมทองสลวยในอ้อมกอดของเขา ทำเอาเด็กหนุ่มสะอึกพูดไม่ออก
"คือ...ว่า...คือ..."
"อ่อ...เจ้านี้เป็นเด็กที่หลงเข้ามาตอนที่ยูกิกำลังสู้กับเจ้านั้นและโดนลูกหลงสลบไปนะ" โยจิว่าขึ้นอย่างคล่องแคล่ว แก้ต่างให้ แต่สายตากิโนมินั้นมองมาอย่างไม่คอยอยากเชื่อเท่าไร
-งั้นเอาไปเป็นของเล่นให้เจ้านายดีไหม- เจ้าปิศาจจิ๊วเสนอขึ้นมาอย่างหัวใส
"หา!!!!" โยจิกับยูกิร้องแทบพร้อมกัน
'ก็ดี...เพราะดูจากผิวพรรณแล้วถ้าขัดซะหน่อยเป็นอันใช่ได้...ตรงลงตามนี้เจ้าปิศาจไปขนร่างคนนั้นแล้วกลับตำหนัก' กิโนมิสั้งการเรียบร้อยไม่ฟังคำทัดท้านใดจากสองหนุ่มเลย ทำเอายูกิเริ่มเครียดหนักกำเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น...
***-----------------------------------------------------------------------------------------------------
~ตำหนักของเจ้าเมืองไทโจคิน~
"โถ่เว้ย!!!" เสียงสถบอย่างเจ็บใจจากร่างสูงที่กำลังพยายามเขย่ากรงขังที่ทั้งมืดและอับชื้นนั้นออกไป แต่เนื่องจากเขายังบาดเจ็บอยู่ จึงถอดใจลงไปกองกับพื้นนึกถึงเด็กหนุ่มผมทองแสนสำคัญของเขา
"...ไค...ขอให้ปลอดภัยด้วยเถอะ..."
***-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเด็กหนุ่มร่างบางผมทองดังแสนตะวัน ในชุดกิโมโนสีขาวสดตัดกับโอนิสีแดงเข้ม กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงขนาดคิงไซย์ ที่อยู่กลางห้อง และกำลังฝันถึงเรื่องราวในอดีต...เรื่องราวของ...ยามาชิตะ ยูกิ...
...(ต่อไปเป็นไคเล่านะค่ะ/เจ็B โยนกันซะยังงั้น/ไค)...
...จะว่าไปเราก็ได้เจอกับยูกิก็หลังจากที่คุณพ่อกับคุณแม่จากไปก็หลังจากนั้น 3 ปีเห็นจะได้ คุณปู่ไปเจอสลบอยู่ที่หน้าวัดก็พาเข้ามา วันแรกที่เจอกันก็เล่นกินข้าวหมดไปเป็นถังๆ แถมกินอย่างเอร็ดอร่อยจนเราเองก็อดยิ้มไม่ได้
ตั้งแต่นั้นมาเราก็ได้เป็นเพื่อนกัน เล่นด้วยกันสนุกกัน3 คน ถึงจะมีทะเราะกันบ้าง แต่สุดท้ายก็คืนดีกันในสายตาของเขานั้น ยูกิ เป็นเพื่อนคนสำคัญที่เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก ทำให้รู้จักกันดีถึงความทะเล้น ร่าเริง ออกบ้าๆ บอๆ แต่ก็เป็นคนที่พึ่งพาได้ ถึงบางครั้งจะดูน่ากลัวก็ตาม และชอบไปต่อยตีกับชาวบ้าน แต่เราก็รู้ว่ายูกิจะไม่ทำใครก่อน มีศักดิ์ศรี และหยิ่งทรนงไม่ทรยศพวกพ้องและคนรักอย่างชินยะแน่นอน
แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่ายูกิคือใครกันแน่ เพราะบางครั้งนั้นก็ดูเป็นผู้ใหญ่ และดูน่าเกรงขามราวกับพยัคฆ์ที่ยิ่งทรนงนั้น จนคนในแก็งเด็กเก ต่างตั้งฉายาว่า 'เจ้าพยัคฆ์' ก็สมตัวเลยแฮะ แต่ว่า...
ถ้ายูกิคนที่เจอที่นี้เป็นคนคนเดียวกันจริง ก็น่าจะจำเราได้สิ หรือว่าเขามีเหตุผลอะไรถึงได้ทำแบบนี้นะ...
"....ยูกิ...." เสียงของผมเอยขึ้นอย่างสะลึมสะลือมือข้างหนึ่งกายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก
//TBC.//
++++++++++++++++++++--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"นายมัน!!!!"เมื่อไคหันหน้าไปก็พบกับ...
"...ยูกิ..." เด็กหนุ่มผมทองมองไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่บนหัวปิศาจ รูปร่างสูงโปร่ง ในชุดคอจีนสีขาวแขนยาว มีผ้าคาดเอวสีแดงตัดกัน ดวงหน้าคมเข้นออกทะเล้น ผมสีขาวอมเทา ดวงตาสีเทาที่ฉายแววตกใจมาทางเขาไม่แพ้กัน
"...ทำไม...ยูกินายถึ..."
"อันตราย!!!!" ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกริวโคดึงมาทางเขาทำให้มีดปิศาจที่แอบทำร้ายโดนริวโคที่ไหลขวา
"ริวโค!!!!" ด้วยความตกใจจึงรีบประคองร่างสูงทันที ใบหน้าเริ่มคลอไปด้วยน้ำใสๆ
"...ชิ...อาบยาพิษรึ...ไคเจ้ารีบหนีไป...ระ..." ริวโคพยายามพูดแต่สลบไปก่อนเพราะพิษจากปากแผล
"ไม่น้า!!ริวโค!!!พื้นซิ!!อย่าตายนะ!!" ร่างบางกอดชายหนุ่มแน่น ใบหน้าเริ่มนองน้ำตา
-หึ...เด็กนี้ใครวะ...น่ากิน...- เจ้าปิสาจที่ทำร้ายริวโคเอยขึ้นพร้อมมองด้วยสายโลมเลียไค ก่อนจะเข้าไปแตะตัวไคอย่างอยากลิ้มลอง
"อย่า...มาแตะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นห้าม
-หา...- เจ้าปิศาจสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นเด็กหนุ่มร่างโปร่งเข้ามาขวางไว้ ดวงตาแข็งกราวจนหน้ากลัว แม้แต่ปิศาจยังต้องหวาดกลัว ยอมถอย แต่โดยดี
"...ยะ...ยูกิ...ใช่ยามาชิตะ ยูกิใช่ใหม..." เด็กหนุ่มลงขึ้นเขย่าแขนเสื้ออีกฝ่าย ถามไปอย่างตั้งความหวัง
"............" แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอีกทั้งไม่ยอมมองหน้า ทำให้ไคเริ่มฉุนกึกขว้าคอเสสื้ออีกฝ่ายทันที
"ว่าไงล่ะยูกิ!ตอ..." ยังไม่ทันพูดจบ ก็รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก อีกทั้งสติเริ่มเลืองลางเต็มที ก่อนจะสลบไปในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
"โอ้โหแฮะ...จัดการได้เรียบร้อยดีเลยนะยู" เสียงเจ้าปิศาจอีกตนเอ่อยขึ้นพร้อมมองผลงานของเพื่อนของตนเอง
"...โยจิ" ยูกิเอยทักชายหนุ่มรุปร่างสูงใหญ่กล้ามเป็นมัด ผิวออกแทนผมดำซอยสั้นดวงตาสีแดงสด หน้าตาคมคายออกแนวทะเล้นพอกัน
"หืม...ใครอ๊ะเด็กผมทองคนนั้น" โยจิว่าพลางชี้ไปที่เด็กในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
"อ๋อคนนี้นะ..."
-หึ...หึ...หึ...ฮ่ากๆๆๆๆ- ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกขัดด้วยเสียงหัวเราะแหลมสูงเสียดหู จากปิศาจน่าขยะแขยง ตัวกลมมีตาเดียว ปากใหญ่เวลาหัวเราะเห็นฟันแหลมคมน้ำลายไหลออกจาก มีปีกค้างคาวที่บินไปมาชวนรำคราญ
"จะหัวเราะหาบิดารึไงเจ้าตาเดียวหนวกหัวโวย" โยจิทนไม่ไหวกับเสียงหัวเราะแหลมนี้
-แกว่าใครหา!!!เจ้า ลูกครึ่งปิศาจ ชั้นต่ำ- เจ้าปิศาจจิ๊วว่ากลับทำเอาโยจิฉุนกึก แต่ยูกิห้ามไว้ก่อน
"โยจิใจเย็นก่อนซิรู้ว่ามันป็น สวะ ยังไปแตะทำไม" ทำเอาคนฟังเดือดทันที ส่วนเพื่อนหนุ่มถึงกับอยากคาราวะขอบใจที่ปากเพื่อนแสนดีหมาใด้ใจมาก
-แกเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ!!!!- ทำเอาเจ้าปิศาจจิ๊วอารวาทโววายเป็นการใหญ่
'หุบปากซะทีข้ารำคราญ' เสียงของหญิงสาวในชุดกิโมโนยาวสีแดงสด ใบหน้าแต่งแต้มจนเข้มเอยขึ้นขัด
-เจ้ามาห้ามข้าทำไมกิโนมิ- เจ้าปิศาจยังไม่ยอมเลิก
'ข้ารำคราญหู...อีกอย่างนายท่านให้มาตามพวกเจ้าด้วย...หืม' หญิงร้องขึ้นอย่างสนใจเมื่อเห็นบริเวณนี้มีแต่ต้นไม้หักแบบไม่เป็นธรรมชาติ และพวกปิศาจตายเกลื่อน แล้วเจ้าปิศาจจิ๊วก็หันไปเจอคนที่นอนสลบอยู่
-หืม...เจ้านี้มัน 'มังกรครามแห่งบูรพา' น่า!!!!- เจ้าปิศาจร้องขึ้นด้วยความตกใจ
'แหมๆดูท่าพวกเจ้าจะสร้างผลงานชิ้นโตเลยแฮะ...หืมเด็กนี้ล่ะ' กิโนมิเอยขึ้นถามยูกิ ถึงเด็กผมทองสลวยในอ้อมกอดของเขา ทำเอาเด็กหนุ่มสะอึกพูดไม่ออก
"คือ...ว่า...คือ..."
"อ่อ...เจ้านี้เป็นเด็กที่หลงเข้ามาตอนที่ยูกิกำลังสู้กับเจ้านั้นและโดนลูกหลงสลบไปนะ" โยจิว่าขึ้นอย่างคล่องแคล่ว แก้ต่างให้ แต่สายตากิโนมินั้นมองมาอย่างไม่คอยอยากเชื่อเท่าไร
-งั้นเอาไปเป็นของเล่นให้เจ้านายดีไหม- เจ้าปิศาจจิ๊วเสนอขึ้นมาอย่างหัวใส
"หา!!!!" โยจิกับยูกิร้องแทบพร้อมกัน
'ก็ดี...เพราะดูจากผิวพรรณแล้วถ้าขัดซะหน่อยเป็นอันใช่ได้...ตรงลงตามนี้เจ้าปิศาจไปขนร่างคนนั้นแล้วกลับตำหนัก' กิโนมิสั้งการเรียบร้อยไม่ฟังคำทัดท้านใดจากสองหนุ่มเลย ทำเอายูกิเริ่มเครียดหนักกำเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น...
***-----------------------------------------------------------------------------------------------------
~ตำหนักของเจ้าเมืองไทโจคิน~
"โถ่เว้ย!!!" เสียงสถบอย่างเจ็บใจจากร่างสูงที่กำลังพยายามเขย่ากรงขังที่ทั้งมืดและอับชื้นนั้นออกไป แต่เนื่องจากเขายังบาดเจ็บอยู่ จึงถอดใจลงไปกองกับพื้นนึกถึงเด็กหนุ่มผมทองแสนสำคัญของเขา
"...ไค...ขอให้ปลอดภัยด้วยเถอะ..."
***-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเด็กหนุ่มร่างบางผมทองดังแสนตะวัน ในชุดกิโมโนสีขาวสดตัดกับโอนิสีแดงเข้ม กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงขนาดคิงไซย์ ที่อยู่กลางห้อง และกำลังฝันถึงเรื่องราวในอดีต...เรื่องราวของ...ยามาชิตะ ยูกิ...
...(ต่อไปเป็นไคเล่านะค่ะ/เจ็B โยนกันซะยังงั้น/ไค)...
...จะว่าไปเราก็ได้เจอกับยูกิก็หลังจากที่คุณพ่อกับคุณแม่จากไปก็หลังจากนั้น 3 ปีเห็นจะได้ คุณปู่ไปเจอสลบอยู่ที่หน้าวัดก็พาเข้ามา วันแรกที่เจอกันก็เล่นกินข้าวหมดไปเป็นถังๆ แถมกินอย่างเอร็ดอร่อยจนเราเองก็อดยิ้มไม่ได้
ตั้งแต่นั้นมาเราก็ได้เป็นเพื่อนกัน เล่นด้วยกันสนุกกัน3 คน ถึงจะมีทะเราะกันบ้าง แต่สุดท้ายก็คืนดีกันในสายตาของเขานั้น ยูกิ เป็นเพื่อนคนสำคัญที่เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก ทำให้รู้จักกันดีถึงความทะเล้น ร่าเริง ออกบ้าๆ บอๆ แต่ก็เป็นคนที่พึ่งพาได้ ถึงบางครั้งจะดูน่ากลัวก็ตาม และชอบไปต่อยตีกับชาวบ้าน แต่เราก็รู้ว่ายูกิจะไม่ทำใครก่อน มีศักดิ์ศรี และหยิ่งทรนงไม่ทรยศพวกพ้องและคนรักอย่างชินยะแน่นอน
แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่ายูกิคือใครกันแน่ เพราะบางครั้งนั้นก็ดูเป็นผู้ใหญ่ และดูน่าเกรงขามราวกับพยัคฆ์ที่ยิ่งทรนงนั้น จนคนในแก็งเด็กเก ต่างตั้งฉายาว่า 'เจ้าพยัคฆ์' ก็สมตัวเลยแฮะ แต่ว่า...
ถ้ายูกิคนที่เจอที่นี้เป็นคนคนเดียวกันจริง ก็น่าจะจำเราได้สิ หรือว่าเขามีเหตุผลอะไรถึงได้ทำแบบนี้นะ...
"....ยูกิ...." เสียงของผมเอยขึ้นอย่างสะลึมสะลือมือข้างหนึ่งกายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก
//TBC.//
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น