Centaurea ยามดอกไม้เบ่งบาน

ลำดับตอนที่ #4 : วันที่ 12 - 05 - 661 : Because ----> 100%

บทที่ 2 ------------------------------

อากาศตอนกลางวันนี้ช่างร้อนอบอ้าวเสียเหลือเกิน   ผมว่าตัวผมเองสามารถทนได้ทุกสภาวะแล้วนะแต่เจอเข้าไปยังงี้ก็ไม่ไหวเหมือนแหะ

ห้องเรียนของผมนั้นไม่ได้ติดแอร์คอนเทนเนอร์เย็นๆ  มีแต่พัดลมเก่ากึก  แม้จะเปิดเบอร์แรงสุด   ยังสู้นำพัดขึ้นมาพัดไม่ได้เลย

ระหว่างที่คุณครูกำลังสอนประวัติศาสตร์ที่น่าเบื่ออยู่นั้น    ผมได้หันออกไปโดยที่มือยังคงเท้าคางอยู่มองเศษใบไม้ที่หลุดร่วงปลิวว่อนไปตามกระแสลมที่โบกผัดผ่านช่างดูมีอิสรภาพดี   

ความคิดของผมในตอนนั้นแทบอยากจะเป็นเศษใบไม้นั้นในทันที

“เฮ้อ...”  ผมถอนหายใจยาวออกมา   ก่อนจะปล่อยตัวนอนราบไปกับโต๊ะแล้วจ้องมองกระดานที่ครูสอน

เป็นเวลามากกว่าหกร้อยปีแล้วนะ  นับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์  ‘มหาวิบัติ’ ที่ทำให้ทั้งโลกต้องตกอยู่ในมหาสมุทรที่กลืนกินแผ่นดินไปอย่างรวดเร็วและน่ากลัว   แต่ละประเทศต่างเริ่มฟื้นฟูขึ้นมาใหม่โดยเริ่มนับตั้งแต่ศูนย์   วิทยาการต่างๆจึงได้ถือกำเนิดขึ้นอีกครั้ง

ตึกรามบ้านช่องต่างๆก็ได้ปรากฏขึ้นบนผิวโลกอีกครั้ง   รวมถึงการใช้ชีวิตใหม่ๆของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกแห่งนี้

แต่ว่า...   เรื่องราวนี้ผมฟังมาเป็นร้อยรอบแล้ว   ใครๆก็รู้ว่าหากมีใครมาพูดให้เราฟังเรื่องซ้ำๆซากๆที่แม้ว่ามันจะสำคัญมากแค่ไหนก็ตาม  เป็นคุณคงเบื่อสินะ

เมื่อผมหมดความสนใจกับกระดานไวท์บอร์ดที่มีตัวหนังสือขึ้นมามากมาย   ผมจึงลองหันไปมองโดยรอบซึ่งเพื่อนๆของผมทั้งชายและหญิงจะนั่งคละเคล้ากันไป  ก็เว้นแต่เพียงเด็กจากต่างประเทศ 3 คนที่นั่งอยู่ข้างหลังห้องแปลกกว่าคนอื่นนั่งเชิดหยิ่งโดยไม่สนใจ   แหม่...สวยเลือกได้  หล่อเลือกได้กันทั้งนั้น...

หากจะมีสิ่งที่แตกต่าง  ก็มีเด็กสาวรูปร่างบอบบางที่ไว้ผมยาวนามว่านีเวียร์   ทั้งกิริยาท่าทางดูเป็นผู้มีสกุล   ปากที่เรียวได้ที่    มือที่อ่อนช้อยและดูไร้เรี่ยวแรงวางพาดบนตัก   ช่างเป็นเด็กสาวที่ดูเรียบร้อยเสียจริง

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังหลับตาไม่เปิดให้ใครเห็นดวงตาของเธอเลย   ทำให้เธอเหมือนกับมีความลับบางอย่าง

แปบเดียวนั้น สาวสวยอีกคนนามว่าลิซ่า จ้องเขม็งมายังผมที่สายตากำลังมองเพื่อนสาวของเธออยู่   โอ้...ช่างงามจับใจจริงๆเลยนะลิซ่า... และไม่เกินจากนั้น เสียงแห่งสวรรค์ได้ดังขึ้น ครูรีบสั่งการบ้านอย่างเฉื่อยช้าแก่นักเรียนในห้องก่อนจะเดินออกไป

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพักแม้เพียง 15 นาทีก็พอแล้วล่ะ

ผมฟุ่บหน้าลงไปอย่างเหน็ดเหนื่อย   เหงื่อไหลโชกโชน   ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นเลยแหะ...

ในตอนนั้นเอง จังหวะเดียวกับที่ผมฟุ่บหน้าลงไปนั้น ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้นมาเข้าสู่โสตประสาทหูอย่างจัง จนผมต้องหันไปมองหน้ามันด้วยสายตาบอกบุญไม่รับ

“ไง   เกลอเพื่อนยาก”

“เป็นแกทุกทีเลยน้า   ที่ชอบเข้ามารบกวนช่วงเวลาแห่งความสุขของชั้นทุกที”

“แหมๆ   พูดยังงี้กับเพื่อนที่คบแกมาตั้งแต่สมัยม.ต้นได้ไงวะ” ว่าแล้วเพื่อนผมก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าผมซึ่งเจ้าของที่นั่งนี้สะบัดก้นไปไหนแล้วก็ไม่รู้

ในตอนนั้นเองที่สายตาอันชาญฉลาดของผม   มองปราดเดียวก็รู้แล้ว

เพื่อนของผมคนนี้กำลังจ้องมองไปยังนีเวียร์ที่ไม่ได้เปลี่ยนกิริยาท่าทางไปจากเมื่อกี้นี้เลย   เธอเป็นหุ่นยนต์รึไงกัน   ไม่รู้เหรอว่า มีคนตั้งคนหนึ่ง... พูดผิด หลายสายตาจับจ้องเธออยู่ อยากจะรู้จักเธอมากแค่ไหน

จะว่าไปเพื่อนผมก็ไม่ได้แย่อะไร   หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรชอบไว้ผมเกรียนเหมือนพวกเด็กเรียน   ตรงเสื้อหน้าอกข้างขวาเหนือกระเป๋าเสื้อของเขาปักชื่อไว้ว่า ‘พิทักษ์ เรืองวรชัย’ ส่วนของผมปักไว้ว่า ‘วาสินันท์   ตรรกะเมธานี’

“เฮ้ย !! โฉมงามนั้นมีนามว่าอะไรหรือ”   มาแบบหนังจีนเชียวนะเพื่อน....

“นามหญิงนั้นคือ นีเวียร์   ฟอร์เมน พระเจ้าค่ะ” เล่นตามมันอีกต่างหาก....

“โห... เธอเกิดมาเพื่อผู้ชายเหรอ” ดันไปแปลนามสกุลเขาอีก....

“จะบ้าเรอะ !!! ดูไม่ออกรึไง ทั้งชื่อและนามสกุลของเธอ มันยี่ห้อโลชั่นชัดๆ!!” ผมตะโกนโวยวายประท้วงความจริงออกไป   แต่ว่า...มันเคลิ้มจนไม่ได้ยินที่ผมพูดแล้วมั้ง

“เจ้าหญิงหนอ...ช่างน่าสงสารเสียเหลือเกิน   เธอเกิดมาเพื่อคู่ควรกับเราตามสวรรค์ประทานมา หากแต่พ่อแม่ของเธอกลับขัดขวางทำให้เธอเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั่วไป ทั้งๆที่พวกเขาไม่รู้เลยว่า เธอคนนี้คิดถึงเราเพียงคนเดียว”   เยี่ยม...เพ้อไปเรียบร้อย

ผมปล่อยให้พิทักษ์คนนี้หลงมัวเมาไปกับความฝันที่อุตส่าห์สร้างขึ้นมา จะทำลายมันก็ยังไงอยู่ จึงเดินออกไปจากห้องที่ฟุ้งด้วยสายตาที่มัวแต่จับจ้องมองกลุ่มนักเรียนแลกเปลี่ยนอย่างไม่ละสายตา


-----------------------------------

เมื่อผมทำธุระเสร็จ ล้างมือและกำลังจะเดินกลับห้องไปนั้น

“เฮ้ย !!!” เสียงก้องเต็มแก้วหูผม จนผมต้องเล่นท่าลิงหลอกเจ้าอีกรอบกลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ 

และผมก็ได้เห็นหน้ามันอีกครั้ง หน้าของลอร์ดฟอลคอนผู้รูปหล่อลากไส้จนน่าหมั่นไส้มายืนพิงกำแพงอย่างเงียบสงบจนน่าตกใจ ที่สำคัญมายืนพิงข้างๆห้องน้ำเนี่ยนะ !!

ดูเหมือนว่าฟอลคอนกำลังถือซองจดหมายบางอย่างอยู่

“เข้าไปทำอะไรในห้องน้ำตั้ง 10 นาที เป็นผู้หญิงรึไง” โดนชาวต่างชาติมาสั่งสอนนี่มันรู้สึกโกรธตงิดๆยังไงชอบกลนะ

ช่างเป็นการพบกันครั้งแรกที่น่าประทับใจเสียเหลือเกิน....

“แล้วมันเรื่องอะไรของแกล่ะ” ผมบ่นใส่มันอย่างน่ารำคาญที่ทำเหมือนเป็นคนดูแลผม   แต่ว่า มันพูดภาษาไทยได้คล่องเลยนี่หว่า ใช่พวกอัจฉริยะรึเปล่าเนี่ย

ในตอนนั้นเอง ฟอลคอลเลิกทำท่าพิงผนังอย่างเท่ของมัน แล้วมายืนใกล้ชิดผมจนลมหายใจแทบจะพ่นใส่หน้ากัน...

เรียกยังงั้นก็ไม่ได้ เพราะมันสูงกว่าผมเยอะเหมือนกันซัก 185 เซนติเมตรได้มั้ง

“รับนี่ไป” จู่ๆมันก็พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แล้วหย่อนซองจดหมายที่มันถืออยู่ใส่ในกระเป๋าเสื้อของผม   ในตอนนั้นหัวใจของผมมันเต้นแรงตึกตักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนผมเองยังตกใจกับอาการที่ปรากฏขึ้นมา

เพราะอะไรกันนะ !!!

“มะ...มัน...คือ...” ผมรู้สึกว่าใบหน้ามันร้อนขึ้นเรื่อยๆ พูดคำออกมาตะกุกตะกักขัดกับที่ผมพูดอย่างเป็นประจำ แล้วชี้ที่ซองจดหมายนั้น

เฮ้ย ! อย่าบอกนะว่า...

“แล้วแต่แกจะคิด...”   ฟอลคอนพูดออกมาได้อย่างเรียบง่ายอย่างไม่คิดมากอะไร

แต่ปัญหามันคือ ผมคิดนะสิ...

เฮ้ !! นี่เป็นวิธีสารภาพรักของแกเรอะ !! เห็นเป็นผู้ชายหล่อแล้วคิดว่าจะกล่อมกูได้เรอะ !!! ฝันไปเถอะ   เชอะ... ว่าแต่เมื่อกี้เราใจเต้นแรงนิดหน่อยด้วยสิ... หรือว่า...

“อ้ากกก !!!” ผมโวยวายหน้าห้องน้ำอย่างไม่เกรงใจใคร   โอ้ไม่นะ...รักแรกของผมเป็นผู้ชาย !!!

“ตะโกนพ่อมึงเรอะ !!!” และแล้ว ผมก็ได้รับคำด่าทอจากทั่วสารทิศเพียงชั่วพริบตา   แต่สิ่งที่ทำให้บาดใจผมมากกว่านี้ คือ เจ้าบ้าฟอลคอน มันยังไม่กลับห้องไปอีกเรอะ !!

“อย่าลืมอ่านก่อนเวลาที่จะอยู่ในโรงเรียนได้หมดไปนะ... ผมจะรอ” ว่าแล้วฟอลคอนมันก็เดินจากไป โดยไม่เหลียวแลเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารเช่นผมที่กำลังถูกสายตาแรงอาฆาตแค้นจากหญิงสาวทั้งชั้น   แล้วยังงี้ผมจะไปมีหน้าจีบผู้หญิงคนอื่นยังไงเนี่ย

เพราะแก !! ไอ้...ไอ้...ไอ้วิปริตมนุษย์ !!! มึงทำกูเผย...เอ้ย !! ไม่ใช่ ทำกูเสียนิสัยชายชาติทหารที่อุตส่าห์สะสมมานานหมดเลยเว้ย !!!   ไม่ต้องไปรอให้เมื่อยหรอก !!! กะจะฉีกทิ้งลงถังให้เป็นขยะไร้ค่าไปเลยล่ะ !!!

“โอ๊ะโอ่... โฉมงามของแกก็รออยู่เหมือนกันนะ”   กะจะเอาผมถึงตายเลยใช่ไหมเนี่ย

แล้วทำเป็นไม่มองเดินจากไปอย่างเท่ พร้อมทำนิ้วชี้ส่ายไปมาเหมือนกับจะบอกว่า ‘อย่าลืมล่ะ เพื่อนยาก’ อีก  

ในเวลาต่อมา แรงอาฆาตแค้นหาได้เป็นของฝ่ายหญิงแต่อย่างเดียวไม่   ผู้ชายเองก็มีแรงอาฆาตแค้นไม่น้อยไปกว่าเลย   

เฮ้อ... ขอไว้อาลัยให้ตัวเอง 1 นาที...


-----------------------------------------

ใจฉันเต้นตึกตักไปหมดเลย   ไม่นึกว่าเขาจะเอาไปให้จริงๆ

ฉันนำมือขึ้นมาแนบอกเพื่อสัมผัสแรงเต้นของหัวใจที่ไม่ยอมสงบตั้งแต่เมื่อกี้นี้   รู้สึกว่าหน้าฉันจะแดงเรื่อด้วยนะ (เห็นลิซ่าบอก)

ฉันรู้สึกกระวนกระวายจังเลย   ไม่รู้ว่าถ้าเขามาพบกับฉันแล้วเขาจะพูดอะไรกับฉันเป็นอย่างแรกแม้ว่าจะฟังไม่รู้เรื่องก็เถอะ

ถ้าภาษาไทยของฉันดีมากกว่านี้ ฉันอาจจะขอร้องไปมอบให้เขาเองก็ได้ แต่เวลามันก็ผ่านไปแล้ว ฉะนั้น ตอนนี้ฉันจึงทำได้เพียงแต่รอ...

รอ...และรอ...


------------------------------------

ป่าทางตอนเหนือของแถบไซบีเรีย ประเทศรัสเซีย

กองกำลังทหารแถบหนาวได้กระจายกำลังเพื่อต้านทานจากการโจมตีและการรุกรานจากกองทัพเยอรมันที่บุกเข้ามาอย่างเฉียบพลัน จนรัสเซียแทบจะวางแผนกันไม่ทัน และทหารที่ออกมาป้องกันนั้นก็เป็นการรับมือที่ฉับพลันที่สุดจนแทบจะไม่ต้องคิดเลยว่าฝ่ายใดได้เปรียบกว่า

กระสุนปืนจากรถถังถูกยิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังไม่อาจหยุดการเคลื่อนของกองทัพเยอรมันได้เลยแม้แต่น้อย   เหล่าทหารราบของทั้งสองฝ่ายได้สู้กับกองทัพของศัตรูที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่หวาดหวั่นกับความตายที่จะเกิดขึ้น

เสียงกระสุนสาดกระหน่ำใส่กันไม่หยุดยั้ง ไม่มีเสียงอื่นใดที่จะดังไปกว่าเสียงเฮเรียกความฮึกเหิมกับเสียงปืนที่ถูกยิงออกมาจากทั้งสองฝ่ายและเสียงพังทลายของสิ่งของซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“รายงานถึงศูนย์บัญชาการใหญ่ กองทัพเยอรมันเข้าโจมตีมามากมายเหลือเกิน ไม่อาจต้านทานไว้ได้อย่างแน่นอน” ระหว่างการรายงานของแม่ทัพ ได้มีการระเบิดของกระสุนปืนจากรถถังและระเบิดที่ขว้างปากันมา จนทำให้แม่ทัพที่รายงานต้องเคลื่อนที่หลบอยู่ตลอดเวลา

จนในที่สุดทหารรัสเซียก็มิอาจต่อสู้ได้ จึงได้มีคำสั่งจากแม่ทัพให้ถอยทัพกลับไปยังฐานบัญชาการลับที่ได้สร้างไว้

เมื่อคำสั่งนี้ถูกกระจายไปให้ทุกนายทราบอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดจึงได้วิ่งหนีกลับฐานที่ได้บอกไว้อย่างทันทีทันใด

เนื่องจากเป็นพื้นที่ที่อยู่ในอาณาเขตของรัสเซีย ทำให้ทหารรัสเซียดูมีความคล่องแคล่วในการเคลื่อนตัวมากกว่า ผืนป่าไม้ที่เต็มไปด้วยกองหิมะจากการที่หิมะตกหนักเมื่อ 3 วันก่อน จึงกลายเป็นภาระให้กับกองทัพเยอรมันที่กำลังเจ็บใจเมื่อคิดว่าจะฝ่าเข้ามาได้แค่นี้หรือ

แม่ทัพที่วิ่งคุ้มอยู่ทางข้างหลังได้ลองมองหันกลับไปจึงบังเกิดรอยยิ้มขึ้น เมื่อเห็นท่าทางการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าของกองทัพเยอรมัน และการเคลื่อนไหวของรถถังฝ่ายเยอรมันที่หยุดลงจากการที่รถถังของรัสเซียยิงต่อเนื่องมาต้านทานไว้

ทหารรัสเซียทั้งหมดรีบวิ่งด้วยกำลังขาเท่าที่มีมาเรื่อยๆโดยไม่สนใจข้างหลังเลย   จนถึงฐานทัพของตัวเองที่เพียบพร้อมด้วยอาวุธและเหล่ารถถังซึ่งกำลังยิงต้านทานอยู่

เมื่อทั้งหมดมาถึงก็รีบเข้าประจำตำแหน่งตามที่ได้ตระเตรียมไว้อย่างทันที   อาวุธทุกกระบอกถูกบรรจุกระสุนด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่อาวุธทั้งหมดนั้นจะหันไปทางที่ทหารทั้งหมดเพิ่งวิ่งฝ่ามาและรอบทิศทางที่คิดว่าศัตรูจะฝ่าเข้ามาได้

...................

เสียงต่างๆเริ่มเงียบลง เข้าสู่ภาวการณ์กดดันของสมาธิอย่างสมบูรณ์

..................

ไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น   ทั้งหมดเงียบสงัดราวกับไม่มีสิ่งใดที่เกิดขึ้นจนสามารถได้ยินหยดน้ำที่ไหลจากปลายก๊อกอย่างชัดเจน   สายตานับร้อยจ้องมองไม่ลดละ หัวใจของทหารรัสเซียแต่ละคนเต้นอย่างแรงจนคนข้างเคียงต่างได้ยินกันชัดเจน

สถานการณ์นิ่งเงียบมาเป็นเวลาเกือบ 20 นาทีแล้ว   ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวทั้งที่มันควรจะมีเสียงการเดินจากกองทัพเยอรมันเพียงเล็กน้อยบ้าง

มันช่างเงียบสงบมาก   ไม่สิ... มันเงียบเกินไปด้วยซ้ำ

หรือว่าเยอรมันได้ถอยทัพกลับแล้วยังงั้นหรือ....

ทหารรัสเซียต่างคลายตัวจากท่าที่ตั้งไว้แล้วมองหากันด้วยสีหน้าเดียวกัน มันเป็นสีหน้าของคนที่เปี่ยมไปด้วยความสงสัย

เมื่อทั้งหมดต่างไม่อาจหาคำตอบให้กันและกันได้ มีทางเดียวที่จะรู้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนั้นคือ การให้คนๆหนึ่งเป็นตัวแทนเข้าไปสำรวจ

ซึ่งทางที่ทุกคนพร้อมใจกันสงสัย คือ ทางที่พวกเขาพึ่งฝ่ามา

ทหารแต่ละนายต่างคะยั้นคะยอให้คนที่ไม่ใช่ตัวเองออกไปสำรวจ   แต่ละคนต่างส่ายหน้าแล้วค่อยๆถอยหลังเข้าใกล้ฐานทัพกันไป  

แต่ก็ยังมีคนหนึ่งที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อย่างเคร่งครัดจนลืมมองสถานการณ์ที่ได้เปลี่ยนไป

ทหารคนนี้ได้ตั้งท่านอนยิงซึ่งมีข้างตัวเป็นปืนกลหนักที่เอาไว้ถล่มเฮลิคอปเตอร์ได้   และเมื่อเขาคนนี้รู้ตัวว่าได้นั่งเก้ออยู่ตัวคนเดียว จะกลับไปก็สายไปเสียแล้ว แต่ละคนชูนิ้วโป้งเหมือนจะพูดว่า ’ขอให้โชคดี ไปสำรวจให้หน่อยนะ’ 

สุดท้ายเขาก็จำใจต้องสละปืนกลสุดที่รักมาเป็นปืนพกแทน ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าแล้วเดินหน้าตรงไป

ทั้งๆที่ถ้าวิ่งออกไปก็เป็นเพียงระยะทางที่สั้นแท้ๆ   แต่ทหารคนนี้กลับเลือกที่จะเดินอย่างช้าๆ   เดินไปอย่างมั่นใจจึงเป็นเหตุให้ระยะทางมันช่างอยู่ห่างไกลเหลือเกิน

เสียงหายใจหอบออกมาเกิดเป็นควันลอยขึ้น   สายตามองผ่านแว่นกั้นลมเพื่อให้เกิดความมั่นใจ   แม้ว่ารองเท้าคอมแบทจะสร้างความรำคาญให้เขาพอสมควร แต่เขาก็ย่ำก้าวออกไปอย่างสม่ำเสมอ

จนในที่สุดก็ถึงชายป่าที่เพิ่งวิ่งฝ่ามา....

ตัวแทนหันมามองเพื่อนของพวกเขาด้วยท่าทีที่สั่นอย่างหวดกลัว   ทั้งหมดต่างพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกัน   ทหารคนนี้จึงหายใจสูดเข้าไปให้เต็มปอดเรียกความกล้าออกมา ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปในพงไพร่

ทุกคนคงเคยคิดว่าความเงียบมันช่างสงบเหลือเกิน   แต่เมื่ออยู่ในสนามรบความเงียบคือสิ่งที่อันตรายที่สุด และสถานการณ์นี้ก็เช่นกัน

..........เวลาผ่านไป 10 นาทีอย่างรวดเร็ว.........

เพียงแค่นี้ก็สร้างแรงกดดันมหาศาลได้พอสมควร   คราวนี้แม่ทัพถึงกับติดต่อกลับไปยังศูนย์บัญชาการใหญ่ผ่านทางวิทยุสื่อสารทันที

“หน่วย โจเซฟ รับทราบ”

“ฐานบัญชาการรับทราบ” เมื่อได้ยินเสียงตอบรับกลับมา   โจเซฟซึ่งเป็นแม่ทัพในตอนนี้ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกดปุ่มแล้วพูดออกไป

“ส่งกองทัพภาคอากาศมาเป็นกำลังเสริมด้วย   เกรงว่าศัตรูอาจดักซุ่มซ่อนอยู่มากมายตามจุดต่างๆ”

เพิ่งจะขอกำลังเสริมไปได้ไม่นาน  แต่ขวัญกำลังใจก็ยังไม่มาเต็มร้อย ยิ่งสิ่งที่กำลังปรากฏเบื้องหน้าถึงกับทำให้โจเซฟเบิกตาโตอย่างตกใจ

ทหารตัวแทนเมื่อกี้นี้กำลังวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย   เสียงขอความช่วยเหลือของเขาดังตลอดเวลา ระหว่างนั้นเขาได้ทั้งปาระเบิด   ยิงปืนพกพร้อมกับวิ่งหนีมาอย่างขลาดกลัว

ทำให้ทั้งหมดลงมือยิงกระหน่ำไปทางนั้นทันที

แต่ทหารตัวแทนนั้นเพิ่งออกมาจากป่าได้ไม่กี่เมตรเท่านั้น

ฟึ่บ !!!

มีบางสิ่งที่เหมือนเส้นเลือดที่รวกันอย่างมหาศาลพุ่งออกมาด้วยความเร็วสูงได้รัดร่างทหารตัวแทนคนนั้น   ทหารผู้โชคร้ายร้องโวยวายและโอดครวญ   ก่อนที่ตัวเขาจะถูกยกเหนือพื้นท่ามกลางความตกใจของเพื่อนพ้องที่มองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึง

“ชะ...ช่วย...ดะ...” นั้นคงเป็นคำสุดท้ายที่เพื่อนของเขาจะได้ยินเสียงของเขา   ก่อนที่ทหารผู้โชคร้ายจะโดนดึงเข้าไปในพงไพร่อีกครั้ง

คราวนี้ทหารรัสเซียถึงกับความตายขึ้นมาอย่างทันที ส่งเสียงโหยหวนพร้อมกับยิงสาดกระหน่ำไปทางศัตรูที่พึ่งจับตัวเพื่อนไปไม่เว้นแม้กระทั่งรถถัง

แม่ทัพที่ชื่อโจเซฟถึงกับเสียความเยือกเย็นตะโกนเหวกเหวกใส่เครื่องมือสื่อสารอย่างบ้าคลั่ง

“ส่งทัพเสริมมาด่วน !! ได้ยินไหม...ได้ยินไหม !!!” คำหยาบกรานถูกพ่นออกมาจากปากของโจเซฟไม่ขาดสาย ทั้งหน้าอกของเขาคงอัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัวอย่างท่วมท้นเมื่อได้เห็นภาพของเพื่อนทหารที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาต่างถูกสิ่งที่เหมือนเส้นเลือดนั้นสังหารอย่างไร้ความปรานีเหมือนเป็นสิ่งของ

สิ่งนั้นไม่ได้มีเพียงกลุ่มเดียว แต่พวกมันมากันนับสิบกลุ่ม

หลายคนพยายามหลีกหนีเอาตัวรอดก็ไม่อาจพ้นเงื้อมมือได้   หลายคนพยายามจะวิ่งเข้ามาฐานทัพก็ถูกจับไปเป็นดั่งทหารผู้โชคร้าย   รถถังต่างๆก็ถูกทำลายไปเหมือนกับเศษเหล็กธรรมดา

ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความรวดเร็ว   จนยากที่สายตาของคนปกติจะเชื่อในสิ่งที่เห็นทั้งหมดได้

โจเซฟถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงไป จนไม่ได้ยินเสียงของฐานบัญชาการที่พูดออกมาจากเครื่องมือสื่อสารที่กำลังถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ฮะ...ฮะ...   หายนะชัดๆ ใครจะไปสู้ไหววะ...ใครจะไปสู้ไหว” น้ำเสียงที่เคยเข็มแข็งกลับดูอ่อนแรงลงอย่างชัดเจน  สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความสิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัด   กองทัพของโจเซฟหมดทางโต้ตอบกลับมาอย่างสิ้นเชิง

โจเซฟที่เป็นถึงทหารกล้าแห่งสนามรบถึงกับหลั่งน้ำตาให้กับความตายข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตน

จรวดปรากฏขึ้นเหนือป่าไซบีเรียอย่างมหาศาล ก่อนที่มันจะมีเป้าหมายพุ่งถล่มใส่ฐานทัพลับของรัสเซียจนสิ้นซาก

ไม่มีเสียงใดเกิดขึ้นอีกเลยนอกจากเสียงระเบิดของจรวด และเงียบสงัดไปอย่างรวดเร็ว

เหลือเพียงเศษซากของเหล่าทหารรัสเซียและรถถังที่พ่ายแพ้อย่างราบคาบต่อหน้ากองทัพเยอรมัน


---------------------------------------


เย้!!  เสร็จไปอีกหนึ่งบทแล้ว   ถ้าอ่านแล้วรู้สึกยังไง  มีความคิดเห็นยังไง  หรือเห็นข้อบกพร่องสามารถให้คำแนะนำได้นะครับ  


ขอบคุณทุกคนที่กรุณาเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะครับ