Centaurea ยามดอกไม้เบ่งบาน

ลำดับตอนที่ #1 : ~ InTrO oF StOrY~

Intro  of  Story-----------------------------------------


  

             จังหวัดฮอกไกโด ประเทศญี่ปุ่น

ฝนตกพรั่งพรูอย่างไม่ขาดสายเป็นเวลานานนับ 2 ชั่วโมงแล้วท่ามกลางความมืดของที่แห่งนี้

เมืองนี้มันเป็นยังไงกัน...     ทำไมภาพถึงได้เบลอมากมายขนาดนี้     เมืองนี้...ทำไมถึงไม่มีอะไรเหลือเลย   ทำไมอาคารก่อสร้างต่างๆที่ให้ผู้คนได้อาศัยกลับเหลือเพียงแค่เสาเหล็กเท่านั้นล่ะ ทำไมสิ่งต่างๆที่อยู่รอบข้างเคียงถึงมีสภาพไม่สมบูรณ์ !?    แล้วทำไมผู้คนจึงไม่ยอมเข้าไปนอนในที่หลบฝนกลับมานอนบนพื้นกันระเกะระกะอย่างนี้ล่ะ.....

ทำไมพวกเขาถึงอ้าปากค้างแบบนั้น ไม่เมื่อยเหรอ !? 

ทำไมพวกเขาไม่หายใจ !!

คำถามมากมายผุดขึ้นมาเรื่อยๆตามความสงสัยที่พบเห็นต่างๆ   จนกระทั่งมีแสงบางอย่างสาดส่องเข้าตาทำให้ผมรีบยกมือขึ้นมาบัง

“เจ้าหนู ! เป็นอะไรรึเปล่า” นั้นคือคำถามแรกที่ผมได้ยิน   จากปากของตำรวจหนึ่งในสองคนที่ถือไฟฉายส่องมาที่ผม

“เจ้าหนูไม่เป็นไรใช่ไหม” ตำรวจคนเดิมถามขึ้นมาอีกครั้ง เผื่อว่าผมไม่ได้ยิน

“เออ...อา...” ผมไม่รู้ว่าจะตอบอะไรกลับไปดี ได้แต่เอออาไปอย่างงงๆ.... 

ทำไมพี่ตำรวจสองคนถึงไม่เหมือนกับคนเหล่านี้ล่ะ !? หรือว่าพวกเขามีอะไรที่มากกว่าผู้คนทั้งหมดนี้เหรอ !? และอีกอย่างหนึ่งคือ เขาพูดภาษาอะไร !?

เมื่อตำรวจทั้งสองเห็นว่า ถามอะไรต่อคงไม่ได้คำตอบ จึงเดินสำรวจในสถานที่ที่เป็นดั่งนรกแห่งนี้

ทั้งคู่เดินส่องไฟโดยรอบโดยไม่สนใจผม ตำรวจทั้งสองคนต่างดูโน่นดูนี่ไปมาพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างผ่านเครื่องมือสื่อสาร แต่คิดว่าน่าจะรายงานถึงศูนย์ใหญ่ของพวกเขามั้ง

ผมอยากให้ตอบคำถามผมทีว่าที่นี้ คือ ที่ไหน ? เมืองทุกที่ของทุกประเทศเป็นแบบนี้กันหมดเลยเหรอ !? 

ไม่นานนักในระหว่างที่ผมกำลังมองเศษซากปรักหักพังและซากศพ   ตำรวจทั้งสองคนส่องไฟฉายกลับมายังผมอีกครั้ง พร้อมกับพยายามพูดภาษาที่เรียกว่า ภาษาอังกฤษ ให้ผมฟังอย่างง่ายๆ

“เจ้าหนู เป็นคนของเมืองนี้ใช่ไหม”  ผมยังไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วผมจะเป็นคนของที่นี่ได้ยังไง !? ผมยังไม่รู้เลยว่าทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

“สายตาของหนูดูแย่มากนะ   นอนเพียงพอรึเปล่า” ตำรวจคนที่พูดอยู่วาดมือรอบๆดวงตา ทำให้ผมรู้ว่าตาของผมนั้นดูแย่มาก  มิน่าทำไมภาพถึงเบลอ

“แล้วเจ้าหนู...” เมื่อเห็นผมไม่ตอบอะไรเลย ตำรวจจึงจ้องมองผมคราวนี้เป็นพิเศษราวกับพยายามจะจับบางอย่าง

“ชื่ออะไร”

......................

มันเป็นเพียงคำถามง่ายๆที่ใครๆต่างก็ต้องตอบกันได้ เพียงแค่บอกชื่อที่มีมาตั้งแต่เกิดออกไป ทว่าปากของผมขยับไปมาพร้อมส่งเสียงเอออาอย่างเดียว 

สายตาของผมจ้องมองลงบนพื้นที่เจิ่งหนองไปด้วยน้ำฝนพร้อมกับเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก   แล้วแสงจากไฟฉายบนมือของตำรวจส่องลงมายังหนองน้ำโดยบังเอิญทำให้ผมเห็นสภาพที่ย่ำแย่ของตัวเอง

และคำถามที่เขาถาม ผมก็ถามกับตัวเองอีกครั้ง

......ผมเป็นใคร......

“สงสัยจะไม่ได้เรื่อง” คำพูดกลับไปเป็นภาษาที่ผมฟังไม่รู้เรื่องอีกครั้ง ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่า มันเกิดอะไรขึ้น !?

ตำรวจนายหนึ่งได้ส่องไฟฉายรอบๆตัวผมพร้อมสังเกตสิ่งต่างๆตามร่างกายผม 

จนเมื่อเขามองเห็นส่วนหนึ่ง พริบตานั้นเขาก็เบิกตาโตอย่างหวาดกลัวถึงกับล้มลงจนก้นกระแทกกับพื้นและส่งเสียงดังจนเพื่อนอีกคนต้องหันมามองอย่างตกใจ ไฟฉายของเขาหล่นลงพร้อมกับสาดส่องมายังผม

“เฮ้ย ! เป็นอะไรของแก” เพื่อนตำรวจด้วยกันรีบดูอาการของเพื่อนอย่างน่าเป็นห่วง และที่สำคัญดูเหมือนเขาจะไม่ใช่หวาดกลัวธรรมดา เพราะตำรวจที่ล้มลงนั้นถือปืนเล็งมาที่ผมอย่างแน่นอน

ปากที่สั่นไปด้วยความหวาดกลัวนั้นขึ้นเป็นคำๆให้เพื่อนรู้

“มะ...มือ...มือ...ของ...มัน...” ยังไม่ทันพูดจบ เพื่อนตำรวจคนนั้นรีบหันไปทางที่เพื่อนบอกทันที ทำให้ผมเองก็ต้องนำมือขึ้นมามองด้วยความอยากรู้

!!!!!!!!!!!!!!

เพียงเท่านั้นความจริงจึงกระจ่างแก่ตำรวจและตัวผม 

ผมกำลังถือศีรษะของผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้าของผู้หญิงที่โชคร้ายนี้เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลที่เกิดจากการข่วนลงไปขนาดใหญ่ ลำคอราวกับถูกฉีกกระชากออกจากตัวทำให้มีหลอดลมและหลอดอาหารติดมาด้วย

และไม่เพียงเท่านั้น   ผมเพิ่งจะรู้ว่า ขาของผมมีโซ่คล้องขาเหมือนกับพวกนักโทษเลย

วินาทีนั้นผมละสายตาจากศีรษะนั้นไปมองตำรวจอีกครั้ง  คราวนี้ตำรวจทั้งสองคนพร้อมใจกันหันปากกระบอกปืนมาที่ผมอย่างหวาดกลัวราวกับกำลังมองบางสิ่งที่มนุษย์ขนานนามให้กับมันด้วยความกลัว

“ปะ...ปีศาจ !!”

ปัง!!!

กระสุนนับสิบพุ่งใส่ตัวผมไม่ยั้ง   มันเจ็บเหลือเกิน... ทำไม...   ทำไมพวกคุณถึงยิงผม...   ตำรวจทุกคนนี้สามารถสังหารผู้คนได้อย่างพร่ำเพรื่อโดยไม่สนใจถึงความจริงที่ไม่อาจจะเป็นอย่างที่เห็นได้ด้วยเหรอ !?

ผมทรุดตัวลงพร้อมกับร่างกายที่โชกไปด้วยเลือด แต่ผมก็ยังชันเข่าประคองร่างเอาไว้ 

กระสุนอีกนัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่กลางหน้าผากของผมอย่างจังและไร้ความปรานี

สติของผมดับวูบหายไปอย่างฉับพลัน


--------------------------------------------------------------------------

เย้!!  เสร็จไปหนึ่งบทแล้ว   ถ้าอ่านแล้วรู้สึกยังไง  มีความคิดเห็นยังไง  หรือเห็นข้อบกพร่องสามารถให้คำแนะนำได้นะครับ  


ขอบคุณทุกคนที่กรุณาเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะครับ