รักลวงบ่วงเสน่หา

รักลวงบ่วงเสน่หา
 

 


“ผู้หญิงที่ไร้ศักดิ์ศรี เห็นแก่ตัวเองมากกว่าบ้านเมืองพรรค์นั้น ไม่มีวันกุมหัวใจของข้าได้หรอก!”




  


“ข้าอยากรับรู้ว่าเขามีชีวิต ยังมีลมหายใจและยังยืนอยู่บนผืนแผ่นดินเดียวกับข้า...ดีกว่าให้ข้ารับรู้ว่า เขาไร้ซึ่งวิญญาณและไม่มีตัวตนอีกต่อไป”




 


“หากฝ่าบาทไม่ทรงเห็นนางมีค่า หม่อมฉันก็ขอจะปกป้องและดูแลนางด้วยหัวใจของหม่อมฉันเอง”



 


“ได้โปรดให้โอกาสหม่อมฉันได้ดูแลและรับใช้ฝ่าบาทสักครั้ง แล้วหลังจากนี้หม่อมฉันสัญญาว่าจะภักดีและเป็นของฝ่าบาทเพียงองค์เดียวตลอดไป”

 


 

Drama Scene

“เจ้ามันร้ายนัก! เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวไร้เดียงสาออดอ้อนยั่วยวนให้รวิชญ์เอาใจสักที หรือกลัวว่าถ้าเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกไปแล้วเขาจะทิ้งเจ้าแล้วไปหาหญิงที่ควรคู่กว่ากันฮึ!!!”

“ท่านพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ...ข้าไปยั่วท่านรวิชญ์เมื่อไหร่กัน ท่านต่างหากไม่ใช่หรอที่หาเรื่องข้าก่อน!”

“ข้าน่ะหรือหาเรื่องเจ้า!!!”วรองค์สูงตวาดเสียงดังคับเรือนก่อนจะกระชากท่อน พระพาหาบอบบางมาบีบไว้อย่างแรงจนเจ้าของเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด หากแต่คนบีบก็ไม่มีท่าทางว่าจะสนใจแต่อย่างใดยังคงตะคอกใส่ดวงพักตร์หวานด้วยความเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม “ก็เจ้าไม่ใช่หรอที่เป็นคนออดอ้อนให้รวิชญ์ไปขอให้ข้าอนุญาตให้เขาแต่งงานกับเจ้า!! ไม่นึกว่าราชินีแห่งแคว้นปักษานครจะเก่งเรื่องยั่วยวนผู้ชายให้ลุ่มหลงมากมายได้ขนาดนี้คนของเจ้าคงสอนเจ้ามาดีมากเลยสินะ!!!”

“หยุดดูถูกข้าและคนของข้าเดี๋ยวนี้นะ!!! ข้าจะเป็นอย่างไรท่านก็ไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์! ถึงแม้ข้าจะเป็นแค่เชลยของท่านแต่ข้าก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! ปล่อย!!!”

“ข้าไม่ปล่อย!!! ฮึ! ศักดิ์ศรีงั้นหรอ...ข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้ามีศักดิ์ศรีให้ปกป้องด้วย ข้าจะบอกอะไรให้ฟังนะ...การกระทำของเจ้าที่เที่ยวยั่วผู้ชายไปทั่วไม่ต่างจากการกระทำของนางคณิกาในหอนางโลมสักเท่าไหร่หรอกและไม่แน่ว่าหญิงพวกนั้นอาจจะมีศักดิ์ศรีมากกว่าเจ้าด้วยซ้ำไป!!!”

ดวงเนตรคู่งามมองสบกับพระเนตรคมกริบของชายผู้เป็นที่รักอย่างปวดร้าวเป็นที่สุด อะไรก็ไม่เจ็บเท่ากับที่ถูกผู้ชายที่ตนเองรักมองว่าต่ำต้อยกว่าหญิงคณิกาพวกนั้น

นี่น่ะหรือ...ความคิดของผู้ชายที่เฝ้าหลงรักมาตลอด เขามีความคิดอย่างนี้นี่เองถึงปฏิเสธความรักที่ข้ามีให้มาตลอด แต่เอาเถิดไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปเขาก็คงไม่มีวันเชื่อเพราะคิดเพียงอย่าง เดียวว่าข้าเป็นผู้หญิงไม่ดีไม่ควรค่าที่จะถนอมไว้...

คิดได้ดังนั้นดวงหน้างามก็เชิดขึ้นอย่างท้าทาย พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาให้คนตรงหน้าได้ทอดพระเนตรเห็น

“ใช่ ข้ามันไม่มีศักดิ์ศรี...ข้านี่แหละเป็นคนยั่วยวนออดอ้อนให้ท่านรวิชญ์ไปขออนุญาตท่านยอมให้ข้ากับเขาแต่งงานกัน แต่นั่นเป็นเพราะว่าข้ารักเขา...ไม่มีเล่ห์มารยาใดๆเคลือบแฝง ข้าจะยอมทำหน้าที่ภรรยาที่ดีให้กับเขาถ้าท่านยอมให้เราสองคนแต่งงานกัน”

พระเนตรคมวาวโรจน์หลังจากฟังร่างบางตรงหน้าจบ พระหัตถ์หนาที่บีบอยู่บนท่อนพระพาหาเรียวก็เพิ่มแรงบีบอีกเป็นเท่าตัวราวกับจะบีบกระดูกเล็กๆนั่นให้แหลกคาพระหัตถ์ ดารารัศมีเปล่งเสียงร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บหากนั่นก็ไม่อาจจะหยุดแรงบีบได้เลยสักนิด

“ในที่สุดเจ้าก็ยอมรับจนได้สินะ!!! ผู้หญิงแพศยา!!! เมื่อครั้งก่อนเจ้ายังบอกว่ารักข้าอยู่แหมบๆแต่พอมาตอนนี้เจ้ากลับบอกว่ารัก องครักษ์ของข้าและจะแต่งงานกับเขา ปั่นหัวพวกข้าได้มันสนุกมากนักใช่มั้ย...ได้! งั้นข้าก็จะให้เจ้าได้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย!!!”

“ท่านจะทำอะไรน่ะ!?”เจ้าของร่างบอบบางร้องอย่างตกพระทัยเมื่อองค์วารุทธ์กระชากร่างบางจน ตัวปลิวก่อนจะเหวี่ยงลงบนเตียงนอนสีขาวอย่างแรงและพาวรองค์หนาตามมาทาบทับ ไว้ พระพักตร์คมปรากฎรอยยิ้มชั่วร้ายก่อนจะตรัสบอก

“ก็เจ้าสนุกกับการปั่นหัวนักไม่ใช่หรือ...ข้าก็จะทำให้มันสนุกยิ่งขึ้นไงล่ะ”

“ท่าน หมายความว่าไงข้าไม่เข้าใจ! ปล่อยข้านะ!!!”นัยต์ตาคู่งามฉายแววตระหนกเมื่อรับรู้ถึงบรรยากาศคุกคามจากวรองค์หนา พระหัตถ์บางระดมทุบลงบนแผ่นอกแข็งแกร่งเพื่อหวังให้เขาปล่อยแต่นอกจากจะไม่สามารถทำอะไรเขาได้แล้ว องค์วารุทธ์กลับตรึงข้อพระหัตถ์บางไว้อย่างง่ายดายด้วยมือเพียงข้างเดียว

“ก็ หมายความว่า...ข้าจะยอมให้เจ้าแต่งงานกับรวิชญ์แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าจะต้องยอม นอนกับข้าก่อนจนกว่าข้าจะพอใจและเมื่อนั้นเจ้าถึงจะเป็นเจ้าสาวของรวิชญ์ได้...ตำแหน่งเจ้าสาวที่เจ้ายอม เอาตัวเข้าแลก ฮึ! ถ้าว่าที่เจ้าบ่าวรู้ว่าเจ้าสาวยอมนอนกับชายอื่นในเรือนหอของตัวเอง...คงจะปลื้มใจน่าดู!!!”

พระโอษฐ์สวยได้รูปสรวลเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะฉกวูบลงทาบทับบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างรวดเร็ว ไร้ซึ่งความหอมหวาน ความนิ่มนวล ความอ่อนโยนและมีเพียงแต่สัมผัสรุนแรงแห่งความป่าเถื่อนและกลิ่นคราวเลือด มอบให้เท่านั้น!!!