everything has changed

เนื้อเรื่อง

                                                                                      Everything  has changed

                                                         ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไปแล้ว

              ฉันนั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้บุนวมสีแดงสด สายตายังคงจับจ้องอยู่แต่ที่บานประตูสีแดงนั้นอย่างเหม่อลอย

“เมื่อไหร่นายจะมาสักทีนะ” ฉันพึมพำก่อนจะกระดกไวน์เข้าปากจนหมดแก้ว

ติ๊ง ตึง  ติ๊ง ตึง  เสียงนาฬิกาดังขึ้นเตือนบอกเวลา ทำให้ฉันสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ทันใด

ฉันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา casio เรือนใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังห้อง ตอนนี้เป็นเวลา 12.00 am

“เฮ้อ..............” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในขณะที่กดโทรศัพท์โทร.หาไตเติ้ล

“ตูด......ตูด.......ติ้ด” ไตเติ้ลกดตัดสายทิ้ง

“ทำไม”ฉันสถบเบาๆ พร้อมกับเดินไปหยิบไวน์ขวดใหม่ในตู้เย็น    จากนั้นฉันก็เปลี่ยนที่นั่งบนโซฟาหน้าทีวีแทน

“ตูด.....ตูด.....ตูด” ไตเติ้ลไม่รับสาย ฉันจึงลองกดโทร.ไปอีกครั้ง

“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”   ไตเติ้ลปิดเครื่อง

ตุบ!  ฉันโยนโทรศัพท์ลงบนพื้นด้วยความโมโหสุดๆ ฉันไม่สนใจหรอกว่า มันจะพังหรือไม่ ขอแค่ได้ระบายความโมโหก็พอ

        ฉันกดรีโมตเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ เมื่อไม่มีช่องไหนหน้าดู ฉันจึงกดปิดไปทันที  แล้วเอื้อมมือไปตว้าขวดไวน์มากระดกเข้าปากอึกใหญ่

“เติ้ล....นายจะไม่มาแล้วใช่มั้ย” ฉันพูด

หลังจากนั้นฉันก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เช้าวันต่อมา

                ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงอาทิตย์ยามสายได้ส่องเข้ามาแยงตา

“กี่โมงแล้วอะ ทำไมแดดมันแรงจัง” ฉันบ่นพึมพำพลางเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาDKNYแบบตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนหัวเตียงมาดูเวลา

“อะไรว่ะ? พึ่ง9โมงเองนี่หว่า” ฉันพูด

ตึบ ตุบ ตึบ       โอ๊ย!  ให้ตายเถอะ ทำไมถึงรู้สึกปวดหัวตึบๆแบบนี้นะ   อ๊าก! ปวดหัวเว้ย T_T

           ฉันพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงขนาดคิงไซส์อันหนานุ่ม ที่สั่งตรงมาจาก USA

“เฮ้ย! เมื่อคืนเรานั่งอยู่บนโซฟานี่หว้า แล้วทำไม.......”ฉันตั้งคำถามกับตัวเองพร้อมกับเปิดประตูออกจากห้องนอน แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะคิดจบ จู่คำตอบก็โผล่ขึ้นมาให้เห็นแบบเร็วทันใจ   ฉันอมยิ้มเล็กๆเมื่อเห็น   แบงค์  นอนคดตัวอยู่ในท่าแปลกๆบนโซฟาตัวเดียวกันกับที่ฉันนั่งอยู่เมื่อคืนนี้

“ขี้เก็กอย่างหมอนี่ นอนท่านี้เป็นด้วยเหรอ คิกๆ”  ฉันแอบหัวเราะคิกคึกเบาๆขณะที่เดินไปหยิบผ้าห่มในห้องมาห่มให้

               แบงค์    เป็นเพื่อนซี้ของฉันตั้งแต่สมัยม.ต้น แล้วตอนนี้เราก็เลือกมาเรียนอยู่ในมหาลัยของเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งย่านรังสิตด้วยกัน แต่คนละคณะ   ซึ่งโดยปกติแล้วถ้าแบงค์จะมาหาฉันที่ห้องแบงค์ก็จะโทร.มาบอกฉันก่อนเสมอ แต่นี่กลับโผล่หัวมาตอนไหนก็ไม่รู้