แบล็ค แจ็ค

ลำดับตอนที่ #5 : เดลัส

เช้าแล้วเหรอเนี่ย  ทาร์คาร์รัสคิด

เมื่อคืนในการต่อสู้ระหว่างเขากับโจรสลัด  ปรากฏว่าเขาถูกฟาดหัวจนสลบไปตอนขึ้นชั่วโมงที่สอง

ในภาพเหตุการณ์นั้น  เขาเห็นพวกผู้หญิงตั่งแต่รุ่นเดียวน้องไปจนถึงรุ่นแม่ถูกพาตัวไปยังเรือใบบด  แล้วภาพเหตุการณ์นั้นก็เลือนรางไป

หลังจากที่ประคองสติได้  เขาก็ลุกขึ้นยืนเส้นยืดสาย  เพื่อคลายความเครียดแล้วก็เริ่มออกเดินกลับบ้าน

ระหว่างทางนั้นเอง  สายตาของเขาก็ประกับเจ้าโจรที่เขาเคยจับส่งทางการ

ทาร์คาร์รัสจึงพุ่งเข้าจับกุมเจ้าคนนั้นในทันที  แล้วพาไปส่งให้อาร์เซียซ

----------

ทางด้านกรีสก็ไม่ต่างกับทาร์คาร์รัสซักเท่าไหร่  แต่ต่างกันตรงที่  หลังจากที่เขาใช้มีดไปจนหมด  เขาก็หาที่แถวๆนั้นแล้วทิ้งตัวลงนอน

พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า  ความคิดอันบรรเจิดก็ผุดขึ้นมาในหัวเขา

ทำไมเราไม่กลับไปนอนบ้านตั้งแต่เมื่อคืนวะ

...และเหมือนชะตาเล่นตลก  กรีสเผอิญได้ยินสิ่งที่ถ้าเขาไม่ได้ยิน  เขาก็คงไม่ต้องพบกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

"ท่านกำลังจะบอกว่าอลิเซียถูกจับตัวไปอย่างนั้นหรือ"  ทาร์คาร์รัสตวาดใส่หน้าผู้การเรือแห่งราชนาวีซาลาซาร์ส

"เจ้าเห็นว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ล่ะ  ข้ากำลังงอมืองอตีนรอให้เจ้าช่วยอยู่งั้นหรือ..."  อาร์เซียซตวาดสวนไป  "...ข้ากำลังเดาเส้นทางที่มันน่าจะผ่าน..."

"นั่นยังไม่ดีพอ"  ทาร์คาร์รัสขัดขึ้น

"เอ่อ...  คือว่าเจ้าแบล็ค  แจ็คมันพูดเรื่องเมอร์คิวรี่เมื่อวาน  มันอาจจะรู้ก็ได้ว่า  มันจะไปที่ไหน"  คนร้ายเอ่ยปาก

"หมวดจับเจ้าคนร้ายนี่ไว้  ส่วนเจ้า...  ทาร์คาร์รัส...  กลับบ้านไปนอนซะ"  อาร์เซียซออกคำสั่ง  โดยหารู้ไม่ว่า  ทาร์คาร์รัสกำลังจะเป็นนักโทษในอีกไม่นานนัก

ช่วยคนๆเดียวออกจากคุก...  มันคงไม่ยากหรอกเนอะ  ทาร์คาร์รัสกับ  กรีส  เจอร์ไนคิดตรงกัน

----------

ในคุกแห่งนั้น  แบล็ค  แจ็คไม่รู้เลยว่า  กำลังมีคนพยายามจะช่วยเขาออกจากคุก

เขานั่งมองข้าวของของเขาที่ถูกวางทิ้งไว้หน้าลูกกรง

แล้วข้าก็ทำไม่สำเร็จ  แบล็ค  แจ็คคิดโทษตัวเอง

คงไม่มีใครดูออกแน่ๆ  ว่าโจรสลัดคนนี้กำลังจะถูกโทษประหาร

แบล็ค  แจ็ค  เพียงแค่นั่งมองผ่านลูกกรงไปที่อุปกรณ์เดินเรือของเขา  หน้าตาไม่มีแวววิตก  กังวล  ราวกับว่าเขาไม่รู้จักคำว่ากลัว

ปัง

ประตูห้องขังถูกเหวี่ยงเปิดอย่างแรง  เรียกร้องสายตาของนักโทษเพียงหนึ่งเดียวให้เหลือบไปมอง  ภาพที่เห็นเกือบทำเอาแบล็ค  แจ็ค  ลงไปกลิ้งกับพื้นด้วยความขำ

ชายหนุ่มทั้งสองที่ลักษณะท่าทางบอกได้คำเดียวว่า  เขาไม่ใช่ทหาร

คนแรกผมยาวสีน้ำตาลอยู่ในทรงหางม้า  ปากกำลังตะเบ็งเสียงแข่งกับชายอีกคน

คนที่สองไว้ผมสั้นสีน้ำตาลเหมือนกัน  กิริยาของปากเหมือนกับคนแรก

ชายทั้งสองกำลังพยายามยัดตัวเข้ามาในคุก

"คิดจะช่วยนักโทษหรือไงทาร์คาร์รัส"  ชายคนที่สองตวาด

"ถามตัวเจ้าเองดีกว่าเจอร์ไน"  ชายคนแรกสวน

"ถ้าเจ้าสองคนกำลังจะมาช่วยข้า  ก็รีบๆทำซะ  ข้าไม่ได้ว่างทั้งวันนะ"  แบล็ค  แจ็คเอ่ยขึ้นลอยๆ

"เจ้าน่ะหรือ  แบล็ค  แจ็ค"  ทั้งสองคนตวาด  พร้อมกับเหลือบตามองต้นเสียง

กรีส  เจอร์ไนก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นคนจัดการน็อกชายคนนี้

ส่วนแบล็ค  แจ็คมีอาการช็อกเมื่อเห็นหน้ากรีส

"เกรเกอร์..."  เขาเพ้อออกมา

คิ้วของกรีสขมวดเข้าหากับทันที

เจ้าหมอนี่  รู้จักพ่ออย่างนั่นหรือ  กรีสนึก

"เจ้าคือแบล็ค  แจ็คใช่หรือไม่"  ทาร์คาร์รัสถามย้ำ

"ข้านี่แหละแบล็ค  แจ็ค"  โจรสลัดตอบ

"ข้าจะช่วยเจ้าออกจากคุกนี้  ก็ต่อเมื่อเจ้าสาบานว่าจะไล่ล่าเมอร์คิวรี่"  ทาร์คาร์รัสยื่นข้อเสนอ

"เมอร์คิวรี่ออกจากท่าไปตั้งแต่เมื่อคืน  และถ้าเจ้าไม่ได้หูหนวก  เจ้าก็น่าจะเคยได้ยินเรื่องของมัน"

"ข้าไม่สนเรื่องของโจรสลัดหรอก"  กรีสแทรกขึ้นมา

แบล็ค  แจ็คจ้องหน้ากรีสอยู่พักใหญ่  ในสมองกิ๊กก๊อกนั้นกำลังหมุนเวียนข้อมูล  และแผนการด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะมีปัญญาทำได้

"เจ้าชื่ออะไร"  แบล็คถามหลังจากเงียบไปนาน

กรีสเลิกคิ้วด้วยความสงสัย "กรีส  เจอร์ไน"

"คงมาจาก  กรีสตั้น  ...ใช่มั้ย"

คิ้วของกรีสขมวดแน่นเข้าไปอีก "ใช่"

"อ่าฮ่า...  แต่เดี๋ยวก่อน...  เจ้าจะช่วยข้าเพราะอะไรกันล่ะ"  แบล็ค  แจ็คถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม

"เอาสิเจอร์ไน"  ทาร์คาร์รัสโยนหน้าที่

"เจ้าไม่คิดจะทำอะไรเลย?"  เจอร์ไนย้อนถาม

แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็เริ่มตีฝีปากกันอีก  จนนักโทษเพียงคนเดียวในคุก...  เริ่มปวดหัว

"เอาล่ะๆ  ไม่บอกก็ไม่เป็นไร  แต่พวกเจ้ารีบช่วยข้าก่อนเถอะ"  เจ้าโจรสลัดเริ่มรู้สึกร้อนๆคอ

"สาบานมาก่อน"  ทาร์คาร์รัสตวาด

"จ้าๆ  สาบานก็สาบาน"

"ต่อท้องสมุทร"  เจอร์ไนเสริม

"จ้าๆ  ต่อท้องสมุทร"

"หน้าที่ของเจ้าแล้วทาร์คาร์รัส"  เจอร์ไนกล่าวแล้วถอยหลังออกห่างลูกกรง

ทาร์คาร์รัสย่อตัวลง  แล้วใช้มือทั้งสองข้างจับลูกกรง  และ...

มันทำอะไรวะ  แบล็คอดขำไม่ได้  แต่...

โครม
ประตูคุกถล่มลงมา
แบล็คมองตาค้าง  แต่ไม่ได้ค้างแบบอ้าปาก  หรือตาโต  แต่เป็นการค้างแบบงงจนเกือบช็อก
อะไรวะ  ข้างัดทั้งคืนไม่เห็นมันจะเป็นอะไรเลย  แต่ไอ้หนูนี่...
น่าสนใจจริงๆ  แบล็ค  แจ็คเริ่มวางแผนแปลกๆอีกครั้ง  สมองของเขาเริ่มปั่นข้อมูลของแผนการที่ไม่เป็นเรื่องด้วยความเร็วสูง(สำหรับตัวเขา)
"จะรอถึงพรุ่งนี้หรือไงเจ้าโจรสลัด"  ทาร์คาร์รัสถาม
แบล็คโละแผนการทิ้งทันที
"เร็วสิ"  ชายหนุ่มคนเดิมตวาด
เจ้าโจรสลัดเดินออกจากคุกไปหยิบสัมภาระของเขา  แล้วเดินตามทาร์คาร์รัสไปแต่โดยดี
----------
"อันดับแรกเราต้องยึดเรือซักลำ"  แบล็คกล่าวอย่างเชี่ยวชาญ  สายตาจับจ้องไปที่เดลัส  เรือรบอีกลำแห่งราชนาวีซาลาซาร์ส
"เลิกคิดได้เลย  เราไม่มีวันยึดเรือ"  เจ้าของผมหางม้าตอบ
"...ได้"  เจอร์ไนต่อประโยคที่จบแล้วของทาร์คาร์รัสให้จบจริงๆ
แล้วทั้งสองคนก็ตวาดใส่กันตามฟอร์ม
"อีกไม่นานเรือต้องออกจากท่าแน่นอน"  โจรสลัดกล่าวโดยไม่สนใจพลเรือนทั้งสอง
"เจ้าแน่ใจได้ยังไง"
"แฟนของพวกเจ้าหายไปจากซาลาซาร์สล่ะสิ"  โจรสลัดยิ้ม
ทาร์คาร์รัสกับเจอร์ไนหน้าบูด
"ข้ารู้จุดประสงค์ของมันดี  อีกเดี๋ยวพวกทหารต้องเอาเรือออกจากท่าไปตามแน่  แล้วนั่นแหละคือโอกาส"
"โอกาสอะไร"  เจอร์ไนถาม
"ยึดเรือ"  แจ็คยิ้ม
แต่ผู้ฟังทั้งสองทำตาโต
"ข้าไม่ยอมเป็นโจรสลัดเด็ดขาด"  เจอร์ไนตวาด
"ข้าด้วย"  ทาร์คาร์รัสเสริม
แจ็คเลิกคิ้วแบบกวนๆ  "เจ้าคิดจะไปช่วยหวานใจของเจ้ามั้ยล่ะ"
ทั้งสองก้มหน้าหลบตา
"โอกาสมีแค่ตอนนี้เท่านั้น  ข้าเป็นนักโทษที่ทางการต้องการตัว  พวกเจ้าต้องเป็นคนยึดเรือ  แล้วน้ำเรือไปทางตอนเหนือของแผ่นดินให้เร็วที่สุด  เข้าใจมั้ย"
ทั้งสองคนเงียบ
แจ็คส่ายหัวอย่างเอือมระอา  แล้วตกลงใจสับมะเหงกใส่กลางกะบาลชายทั้งสอง
เสียงร้องครวญครางเป็นสิ่งที่ได้รับ  ตามมาด้วยด้วยจิตสังหาร  และปิดฉากด้วยคมมีดและปลายดาบ
"ลองทำอีกครั้งดูสิ"  ทาร์คาร์รัสขู่
"เรือจะเสร็จแล้วนะ"
ทั้งสองคนหันไปมองเรือทันที  และมันก็เป็นจริงอย่างที่เจ้าโจรสลัดว่า
มันเป็นช่วงเวลาที่ชายทั้งสองต้องตัดสินใจ  ยอมเป็นสิ่งที่ตนเองเกลียดเข้ากระดูก  หรือปล่อยให้คนที่แอบรักตาย...
...น่าแปลกที่คำถามที่ยากที่สุดกลับมีเวลาคิดน้อยที่สุด
"ช่วยนักโทษที่ถล่มเรือแห่งราชนาวี  โทษประหารจะไปไหนเสีย  คิดดีๆนะเจ้าลูกเจี๊ยบ  จะยอมตาย..."  แจ็คเว้นวรรค  "หรือจะลุ้นรอด...  พร้อมได้ช่วยหวานใจ"
เกิดความเงียบขึ้นในบัดดล
เจอร์ไนเก็บมีดเข้าไปในผ้าคลุม
เช่นเดียวกับทาร์คาร์รัสที่เก็บดาบเข้าฝัก
"งั้นก็เร็วๆเข้า"  ชายทั้งสองเร่งพร้อมกัน
----------
หลังจากนั้นสองนาที  ซาลาซาร์สก็มีโครงการวิ่งไล่จับ  ระหว่างโจรสลัดแหกคุกกับกองทหารเรือแห่งราชนาวีซาลาซาร์ส
ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่แจ็ควางไว้...
แม้ว่ามันจะเป็นแผนตื้นๆ  แต่ก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างยิ่ง...
แต่แล้วช่องโหว่ขนาดใหญ่ก็เกิดขึ้นจนได้...
"เจ้าขับเรือเป็นมั้ยทาร์คาร์รัส"  เจอร์ไนถาม
ทาร์คาร์รัสส่ายหน้า  "แล้วเจ้าล่ะ"
"เหมือนกันเลยแฮะ"
ทั้งสองคนยิ้มแห้งๆ
เดลัสไม่มีวันเคลื่อนที่ไปยังจุดนัดพบได้อย่างแน่นอน  การกระทำของแจ็คไร้ค่า
----------
เจ้าสองตัวนั้นมันมัวทำอะไรอยู่วะ  เจ้าโจรสลัดอดที่จะสบถในใจไม่ได้
ยิ่งวิ่งไปนานเท่าไหร่เหล่าทหารก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น  จากแค่บนเดลัส5-6คน  กลายเป็น20-30คน  จนตอนนี้คนที่วิ่งไล่เขามีมาสามกองพันแล้ว
"หยุดนะไม่งั้นข้ายิงหัวเจ้าแน่"  ทหารคนนึงตวาดลั่น  ลิ้นเริ่มห้อย
หยุดก็โง่สิ
ปัง
เสียงปืนกัมปนาท  ขณะที่ลูกกระสุนเฉี่ยวหูโจรสลัดไปแค่สองนิ้ว
นั่นเป็นเหมือนเครื่องเร่งระบบการทำงานของเท้าเจ้าโจรสลัดให้ไวขึ้นไปอีก
ไอ้บ้าเอ๊ย  รีบออกเรือสิโว้ย
ผ่านไปแล้วสิบนาที  ยี่สิบนาที  สามสิบนาที...
กำลังของแจ็คเริ่มร่อยหรอ  ขาเริ่มก้าวไม่ออก  การปะทะกันระหว่างเขากับเหล่าทหารตัดกำลังไปมากเกินไป  และแล้วบางอย่างก็เกิดขึ้น
เดลัสหายไปจากท่า
ราวกับพลังที่หายไปฟื้นตัวขึ้นมาในบัดดล  แจ็คสับขาสุดชีวิตขึ้นไปบนเนินเขาทางทิศเหนือ  แล้วกระโดดสุดแรงเกิด
กลิ่นไอแห่งท้องทะเลช่วยเสริมพลังและความสดชื่นให้กับเขา  เดลัสอยู่ห่างออกไปแค่เอื้อมมือ  แต่เมื่อแรงดึงดูดของโลกเริ่มส่งผล  มันก็ดูไกลออกไปทีละนิด  ทีละนิด  กลับกลายเป็นพื้นน้ำเบื้องล่างที่คืบคลานเข้ามาใกล้แทน  แจ็คสูดหายใจเข้าปอดเต็มที่แล้วพุ่งตัวลงน้ำ
ตูม
น้ำกระจายราวกับหน้าผาถล่ม  ก่อนที่ร่างของโจรสลัดจะลอยอืดขึ้นมาเหนือน้ำ  รอยยิ้มที่หายไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วกลับคืนมา  เขาออกว่ายตรงไปยังเรือรบแห่งราชนาวีทางกราบขวาของเรือ
เชือกอย่างดีถูกโยนเข้าปะทะกลางแสกหน้าของแจ็ค  เล่นเอาโจรสลัดหายไปใต้ท้องสมุทรอีกครั้ง  อากาศในปอดถูกถ่ายออกมาโดยอัตโนมัติ  กล้ามเนื้อที่เคยมีแรงฮึดถูกความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ  แจ็คอดจะนึกด่าเจ้าลูกเจี๊ยบทั้งสองบนเรือไม่ได้  มือที่กวาดมั่วเพื่อจะชีวิตรอดสัมผัสเข้ากับเชือกเส้นหนักที่เกือบดึงชีวิตของเขาจมลงสู่ความตาย  แล้วเชือกก็ถูกดึงขึ้นด้วยแรงของอะไรบางอย่าง  ปอดได้มีโอกาสบรรจุอากาศอีกครั้ง  เจ้าโจรสลัดสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มของชายผู้เกือบจะฆ่าเขา  "ทาร์คาร์รัส"  เขาเอ่ยเพียงเท่านั้น
นั่นพอทำให้เดาได้ว่าผู้บังคับเรือคือกรีส  เจอร์ไน
เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ
ตูม  ตูม  ตูม  ตูม
ปืนใหญ่จากป้อมปราการสาดกระสุนใส่เรือรบที่ต่อไปนี้คงกลายเป็นเรือโจรสลัด  แต่มันก็ไร้ค่าเพราะเดลัสออกไปพ้นวิถีปืนใหญ่แล้ว
"ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ"  แจ็คถาม
"พอดีเราถูกลูกเรือสิบกว่านายที่มาใหม่ขัดขวาง"  ทาร์คาร์รัสแก้ตัว
"คายออกมาให้หมด"  โจรสลัดหนึ่งเดียวกล่าว
"เราบังคับเรือไม่เป็น"  เจอร์ไนตอบ
"เจ้าเรียนรู้เร็วดีนี่  เหมาะที่จะเป็นโจรสลัด"  ทาร์คาร์รัสหยอก
"เพลงดาบของเจ้าก็เหมาะกับอาชีพโจรสลัดเหมือนกัน"  เจอร์ไนเอาคืน  ขณะที่มือทั้งสองข้างกำพังงาไว้แน่
"เลิกเถียงกันได้แล้ว  เพราะตอนนี้...พวกเจ้าคือโจรสลัดแห่งโอเชียนอส"  กัปตันแบล็ค  แจ็ค  กล่าวปิดงาน
ภารกิจแรกของโจรสลัดทั้งสามเพิ่งเริ่มต้นขึ้น  เหนือดาดฟ้าเรือรบแห่งราชนาวี  ...เดลัส