คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ❋ Beginning in London ❋
1
สามปีที่แล้ว...บนเครื่องบิน
“แท่ด แท่ด แท่ด~”
“ครอกก zzZZ”
“Sorry...Is it all right If I go to the toilet?”
ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นฝรั่งหัวทองคนหนึ่งยืนค้ำหัวฉันและกำลังขอทางไปห้องน้ำ นี่มันเรื่องอะไรกัน...ฉันเพิ่งข่มตาให้หลับได้ไม่ถึงสิบวิ ไอ้คุณฝรั่งหน้าไม่หล่อนี่ก็มาปลุกฉันให้ตื่น!! เวรกรรมของคนนั่งริมทางเดินชัดๆ -*-
“Yes, of course!” ฉันกัดฟันตอบไป แล้วก็หลีกทางให้อย่างใจเย็น
ระหว่างนั้นก็นั่งสะลึมสะลือ...
“พี่ฟา...”
“...”
“พี่ฟาคะ!”
“ฮะ -O-;”
ยัยน้องสาวที่มาด้วยกันเรียกฉันเสียงดัง ลืมบอกไปว่าฉันไม่ได้มาคนเดียวนะ การมาอังกฤษครั้งนี้ฉันมากับน้องสาวอีกคน แต่ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ หรอกนะเพราะเราแค่มีพ่อคนเดียวกันเท่านั้น...
“เราจะถึงอังกฤษกันเมื่อไหร่คะเนี่ย”
“อีกไม่นานแล้วล่ะมั้ง =_=”
“ทำไมพี่ฟาทำหน้าเซ็งล่ะ”
“ก็ไอ้ฝรั่งข้างๆ ฉันนี่มันปวดพูพู่บ่อยชะมัด...ฉันต้องตื่นมากี่รอบแล้วแค่เพราะมันจะไปขี้ -*-“
“ใจเย็นๆ นะคะพี่ฟา ^^;;”
“มันกินยาถ่ายเข้าไปหรือไงฟะ”
“เรื่องปวดพูพู่เป็นเรื่องธรรมชาตินะคะพี่ฟา แถมฝรั่งคนนั้นก็กินอาหารเยอะด้วยก็คงต้องออกเยอะเป็นธรรมดา จริงๆ พี่ฟาก็กินเยอะนะ ไม่ปวดบ้างเลยเหรอคะ=..=”
“ก็ มะ...”
โอ๊ะ! O_O ทำไมอยู่ๆ ฉันรู้สึกปวดพูพู่ขึ้นมาตงิดๆ ล่ะ แล้วมันชักจะเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!
“ดะ...เดี๋ยวมานะ-_-;” จะบ้าตาย น่าอายชะมัด T_T ฉันรีบเดินเร็วๆ ไปที่ห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด
แต่ทว่า...
มันล็อกจ้า!!!
ก็แน่ล่ะ...ต้องเป็นไอ้ฝรั่งที่นั่งข้างๆ ฉันแหง
โอยยย...ปวดพูพู่มากกก ไม่ไหวแล้ว ฉันรีบเดินต่อไปที่ห้องด้านหน้าแต่ทุกห้องดันมีคนเข้าหมดเลย!! อ๊ากกก!! ไม่ทราบว่าจะมาปวดขี้พร้อมเพรียงกันอะไรตอนนี้ฟะ อยากจะทุบประตูห้องน้ำรัวๆ แล้วตะโกนว่าให้ออกมาได้แล้วโว้ย...แต่ก็อาย T^T
ฉันเลยเดินต่อไปจนถึงห้องด้านหน้าสุดซึ่งดูหรูหราเป็นพิเศษ เดาว่าต้องเป็นที่นั่งชั้น First Class แน่ๆ!!! O_O แต่ก็แปลก...ที่ฉันเข้ามาได้ง่ายๆ โดยไม่มีพนักงานบนเครื่องห้ามเลยสักคน
แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...ฉันดันประตูห้องน้ำและพบว่ามัน...
ล็อก!!! =[]=;
พระเจ้า!!! ชาตินี้ฉันจะได้ปล่อยพูพู่มั้ย T_T
กึก กึก กึก....
ระหว่างนั้นเองเสียงแปลกๆ ก็เริ่มดังขึ้น สัญญาณรัดเข็มขัดสีแดงปรากฏและมีประกาศให้ทุกคนกลับไปนั่งที่โดยด่วน ดูเหมือนบนเครื่องกำลังชุลมุนวุ่นวายสุดๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และตอนนั้นเอง...
ตึง ตึง
=[]=;;;
ไฟก็ดับลงพร้อมๆ กัน เครื่องบินเริ่มโคลงเคลงขึ้นลงราวกับกำลังเล่นกระดานโต้คลื่น ฉันที่ไม่ได้เกาะอะไรอยู่เลยกระเด็นไปกระแทกกับพนักเก้าอี้ มึนไปชั่วขณะ สรุปว่านี่เครื่องบินกำลังตกหลุมอากาศใช่มั้ย !! ฉันต้องรีบกลับไปนั่งที่แล้วล่ะ ขืนเข้าห้องน้ำตอนนี้ พูพู่กระจุยแน่เลย T_T
และระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินกลับไป...
“แฮก แฮก แฮก แฮก~”
ฉันก็ได้ยินเสียงหอบหายใจถี่ๆ ดังออกมาจากห้องน้ำ
O[]O; แว้กกก!! ฉันกลัวนะเฟ้ย
“นะ...นั่น ใครอ่ะ...”
“Help me~ แฮก~”
เหวอออ...อย่างกับหนังผีฝรั่ง T^T แต่เป็นไงเป็นกัน! ฉันรีบดันประตูห้องน้ำเปิดเข้าไป คราวนี้ประตูไม่ล็อกแล้วและฉันก็พบผู้ชายหน้าฝรั่งคนหนึ่งนั่งพิงผนังพลางหอบแฮกๆ อยู่ในความมืด
“คุณ...คุณเป็นคนใช่มั้ย TOT”
“แฮก แฮก~”
เขาหอบถี่ๆ ไม่ตอบอะไร สภาพเหมือนกำลังจะตาย เหงื่อออกท่วมเต็มตัว ใบหน้าขาวซีด แต่ดูจากสภาพแล้วน่าจะเป็นคน ฉันเลยรีบเข้าไปดูอาการเขา
“คุณเป็นอะไรน่ะ ฉันต้องทำยังไง T_T”
“get ...me...out แฮก~” (พาฉันออกไปที)
“ฮือๆ ฉันจะพาคุณออกไปนะ...” ฉันพยุงร่างใหญ่ๆ ของหนุ่มฝรั่งคนนี้ไว้ แต่พอเดินไปถึงประตู...
ปึง! O_O
มันกลับปิดพับลงมาอีกครั้งเพราะแรงสั่นสะเทือนบนเครื่อง ส่วนฉันก็กระเด็นไปชนผนังอีกรอบพร้อมๆ กับร่างของผู้ชายคนนี้ที่ทับลงมาเต็มๆ แงๆ รู้สึกเหมือนถูกหมีควายทับเลย หนักโคตร...T_T
“แฮก แฮก~”
“คุณ...อย่าเพิ่งตายนะ ฉันกลัวผี T_T”
“แฮก แฮก~”
ฉันพยายามจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่ก็ทำไม่ได้เพราะดูเหมือนข้อเท้าจะแพลงซะแล้ว ฮือๆ เจ็บอ่ะ T^T
“แฮก แฮก~ I can’t...breath” (ฉันหายใจไม่ออก)
“ฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่...หายใจเข้าลึกๆ นะ” ฉันพูดเป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับเอื้อมไปจับฝ่ามือของเขาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดเผือดเป็นแผ่นกระดาษนั่นหันกลับมามองฉันอย่างอ่อนระโหย เขาบีบมือฉันไว้แน่น...
“แฮก แฮก~”
“หายใจเข้าลึกๆ นะ” ฉันพูดพร้อมกับบีบมือเขาเอาไว้
ดูเหมือนตอนนี้เครื่องบินจะกลับมาบินราบเรียบเป็นปกติแล้วนะ...
ปึง!!
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับผู้ชายสวมชุดดำหน้าตาออกไปทางโซนยุโรปหลายคนที่วิ่งกรูกันเข้ามาช่วยผู้ชายข้างๆ ฉันออกไป และหนึ่งในนั้นก็เข้ามาช่วยพยุงตัวฉันเอาไว้...
“ไม่เป็นไรนะครับ”
“ค่ะ...ว่าแต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย O_O”
ฉันถามระหว่างที่เหล่าแอร์โฮสเตสกำลังปฐมพยาบาลหนุ่มฝรั่งคนนั้นที่หน้าซีดเผือดและดูไม่มีสติ
“เครื่องบินตกหลุมอากาศครับ”
“ไม่ใช่...ฉันหมายถึง ‘เขา’ น่ะ เขาเป็นอะไรเหรอ”
“Nyctophobia...”
“หมายถึงโรคกลัวความมืดน่ะเหรอ O_O”
“ใช่ครับ...เมื่อกี้เครื่องบินเกิดตกหลุมอากาศทำให้ไฟฟ้าบางส่วนขัดข้อง รวมถึงไฟในห้องน้ำนี่ด้วย เขาไม่สามารถอยู่ในที่มืดๆ คนเดียวได้น่ะครับ”
“อ้อ...เข้าใจละ...”
“ที่นั่งคุณอยู่ไหนครับ ผมจะพากลับไปส่ง”
ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยใบหน้าเรียบๆ พร้อมกับพยุงฉันไว้ ส่วนคุณฝรั่งหน้าหล่อที่ฉันช่วยไว้ก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากเหล่าแอร์โฮสเตสบนเครื่องบิน และที่สำคัญอาการปวดพูพู่ของฉันก็หายเป็นปลิดทิ้ง...
“ฉันนั่งที่นั่ง C003 น่ะ”
“ครับ...”
ขอโทษที่หายไปนาน 555
นิยายจะออกเดือนมกราคมนี้แล้ว...ตื่นเต้น 5555
อย่าลืมช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า >__<
ความคิดเห็น