(Fic)Inazuma Eleven: Stuck in my heart

ลำดับตอนที่ #2 : Former (Kirino x Shindou)

CR.SHL

เเนะนำ บทนี้ต้องฟัง!

Taylor Swift - Everything Has Changed ft. Ed Sheeran

สวัสดีคร้าบ มาอยู่กับผม ชินโด ทาคุโตะ

ท่านผู้นี้เองนะครับ วันนี้เปิดเทอมวันเเรกต้องรีบเเล้วเเหละ

เดี๋ยว คิริโนะ รอนานเเล้วบ่นอีก เฮ้อ...

"ชินโด! ทางนี้" นั่นคงเห็นมาเเต่ไกลเเล้วล่ะ หัวชมพูๆอ่อนๆ

เพื่อนสนิทในชีวิตนี้ที่ไม่เคยมีมาก่อนเเล้วเเหละ

เขาคนนั้นคือ คิริโนะ รันมารุ เป็นเเบบนี้ทุกๆวันตั้งเเต่วันนั้นเเล้วเเหละครับ

วันที่ผมไม่มีวันลืม....เมื่อ 9 ปีก่อนหน้านี้นะ

.

.

.

"ฮึก...ฮึก..พ่อครับ! เเม่ครับ!"

เด็กชายตัวเล็กๆตะโกนตามหาพ่อเเม่ 

ที่คาดว่าพลัดหลงกัน น่าสงสาร

เจ้าหนูคนนี้ดันเป็นลูกคุณหนูที่ไม่เคยเข้าสังคมเลยเเม้เเต่นิด

เพราะความเป็นห่วงของพ่อ เเม่มากเกินไป

ทำให้ทำอะไรไม่ถูกเลย

ข้างนอกนี่มันหนาวจริงๆ มีทั้งหิมะเต็มทุ่งไปหมด

หิมะก็ยังคง โปรยปรายลงมา ไม่หยุดหย่อน

เหมือนมันรู้ว่าสิ่งที่มันทำอยู่ ทำให้เด็กชายผมหยักศก สีน้ำตาล

กับดวงตาสีทับทิมน้อยๆ น้ำตาคลอเบ้า

ชีวิตเขาอาจเปลี่ยนไป อาจจะถูกเก็บไปเลี้ยง

กำพร้า เพราะพลัดหลงกับพ่อเเม่

จนกระทั่ง

.

.

.

"นี่ๆ นายมานั่งฟุบบ้า อะไรอยู่เนี่ยเดี๋ยวก็ตายกันพอดี"

ด้วยความกลัวเขาเลยขยับถอยหลังอย่างรวดเร็ว

จนล้มลงกับกองหิมะด้านหลัง

ต้นเสียงอันอ่อนหวานทำให้เขาต้องมองขึ้นไปเพื่อหาต้นเสียง 

ก็พบเด็กอายุเท่าๆกัน 

ผมมัดเเกละจนเกือบเป็นทวิลเทลถ้ามัดต่ำกว่านี้หรือ 

ถ้าผมเยอะกว่านี้น่ะนะ

เเสงจันทร์กระทบปรายผมของคนด้านหน้า ชินโด 

"ธ...เธอ ใคร?"

เมื่อเด็กชายผมสีชมพูอ่อนได้ยินว่า

เขาใช้สรรพนามที่ผิดสุดๆเลยรีบเเก้ต่าง

"ฉันเป็นผู้ชายนะ คิกๆ เรียกเเบบนี้เกือบ

ทุกคนเลย ไม่เอาๆ

จำไว้เลยนะ ฉันน่ะชื่อ 

'คิริโนะ รันมารุ' 

คร้าบบ"

นัยตาสีทับทิมกระตุกเล็กน้อย 

ก่อนจะร้องไห้โฮ 

ออกมาดังๆ

"อ...อ้าว! เย็นไว้ๆ นี่เเหน่ะ!"

ชินโดที่กำลังปล่อยโฮอย่างหนัก 

ก็ถูกคิริโนะ 

เอาจุกนมของเด็ก

มายัดปากจนเจ้าตัวหยุดเเละ

พยายามปัดจุกนมเด็กๆออกจากหน้า

"ฮ่ะๆ ฮ่ะๆ"

คิริโนะที่กำลังขำจนท้องเเข็งกับ

หน้าตุ่ยๆของชินโด

เมื่ออีกฝ่ายเห็นจึงยัดจุกนมเข้าปากอีกฝ่าย 

เพื่อเเก้เเค้น ก็จริงอยู่ที่เป็นการเเก้เเค้น

เเต่ว่า...ตอนนั้นพวกเขาก็ยังเด็กเลยไม่รู้ว่า

มันหมายความว่าอย่างไร...

"ฉันหลงทางน่ะ...พลัดหลง"

ชินโดเอ่ยขึ้น

ตรงที่พวกเขานั่งอยู่ มันช่างมืดเหลือเกิน

"มาเหอะ...ฉันจะไปช่วยตามหาพ่อ เเม่นาย"

คิริโนะยิ้มเเก่นๆให้

ก่อนจะลุกขึ้นใต้เเสงไฟสว่างด้านหน้า 

มือเเรกที่ไม่ไช่คนในครอบครัวยื่นเข้ามา 

ดึงเขาออกจากโลกที่โดดเดี่ยว เเละเหน็บหนาว 

เเละมือเดียวที่ไม่เคยปล่อยเขาไม่ว่า ที่ที่เขาเคยอยู่

หรือกำลังอยู่ จะน่ากลัวเท่าไหน 

มือนั้น....ก็ไม่เคยสั่นคลอน

(หลายสัปดาต่อมา)

'หนาวจริงๆเเหละ คิริโนะ'

'นั่นน่ะ บอกให้ใส่ถุงมือก็ไม่ใส่ เฮ้อ...'

คิริโนะถอดถุงมือเเล้ว โยนทิ้งไปอันนึง 

'อ่ะ อุ่นขึ้นยั้ง ถ้านายไม่ใส่

ฉันก็จะทำเป็นเพื่อนนาย 

จะได้ไม่ตายเหงาๆคนเดียว หิ หิ'

เขาจับมือชินโดเเละเขาใส่ถุงมือด้วย

ทำให้อุณหภูมิ 37 องศาของเเต่ละคน

มีประโยชน์ขึ้นมาทันที

'ปะเหอะ...ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกันเหอะ'

'สว่างมากเลยนะ'

คิริโนะดึงผมไปดูพระอาทิย์ขึ้น

ดึงเข้าสู่เเสงสว่าง

ทิ้งความมืดไว้ด้านหลัง...เเละก้าวไปด้วยกัน

เเกว่งมือของเราที่เหนียวเเน่น ไปให้เเสงอาทิตย์สาดส่อง

กับสิ่งที่มีคำว่าตลอดไป

'ตลอดไปเลยเเหละ'

รอยยิ้มของ คิริโนะ ชัดเจนพอ...

เเต่ครั้งนี้เขาเห็นได้เต็มตา ว่ามัน....

เป็นสิ่งเเรก เเละสิ่งเดียวที่ทำให้เด็กชายตัวเล็กๆ

มีหัวใจที่เต้นเเรงขึ้นทุกๆที ที่ได้เห็น

ตั้งเเต่วันนั้น....วันที่เราได้รู้จักกัน

ฉันปิดมันมานานพอเเล้วรึเปล่า คิริโนะ?

ฉันมีช่วงเวลาดีๆที่มีเเต่เราเต็มในความทรงจำฉันไปหมดเลย

ไม่รู้ว่านายขยันคิดถึงมันทุกๆวัน เหมือนที่ฉันนึกถึงรึเปล่า

ไม่รู้ว่านายเห็นอะไรดีในตัวฉัน

ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ ฉันจะกล้าพอไหม?

ที่รู้ๆคือวันนี้น่ะ อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้าของนาย

"เอาล่ะนักเรียนวันนี้ เราจะมาเรียนเรื่อง ตรีโกณ 

กันนะจ้ะ ไม่ยากหลอกจ้ะ สำหรับ ม.2 น่ะ หึ หึ"

คือ...ผมเพ้อจนถึง รร เลยรึไงเนี่ย

เเถมเรื่องที่เรากำลังจะเรียนก็เป็น ตรีโกณ เเล้ว...

อะไรคือ ตรีโกณล่ะ!?

"Sin Cos Tan ไงชินโด นี่นายไม่ได้อ่านบ้างรึไงเนี่ย"

คิริโนะ...ก็นายมันหนอนหนังสือนิ

"จำง่ายๆก่อนนะ 

ข้าม ฉาก ชิด ฉาก ข้าม ชิด"

คิริโนะกระซิบ

เดี๋ยวๆ...ไอ้ ชิดๆ ข้ามๆ เเต่ฉากอ่ะ มุมฉากอ่ะรู้

เเล้วมันทำไงฟะ!?

คิริโนะเหมือนรู้เลยว่าผม งงๆ เเบบสุดๆ

เขาเลน note สั้นมาให้ผม

'sin = ข้าม ฉาก

cos = ชิด ฉาก

tan = ข้ามชิด

เดี๋ยวจะมีตอนที่นับมุมบนนิ้วอ่ะ 

รอไปก่อน ขี้เกียจ เเหะๆ'

เออ..อย่างนี้ค่อยโล่งอกไปหน่อย..

"ทาคุโตะคุงจ้ะ กระซิบกระซาบ อะไรกันน่ะ"

ผมสะดุ้งเก้าอี้ล่วงเลย เเต่เเปลกไม่มี

ใครหัวเราะผมหลอก

"คิริโนะน่ะ ออกมานี่ด้วยนะ"

"ค...ครับ"

"ทาคุโตะ ด้วยสิจ้ะ"

"โห...อาจารย์คะ ท่านชิน ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ"

ดูเหมือนพวกนางๆที่อยู่ท้ายห้องจะไม่พอใจ 

อาจารย์ขอร้องให้คิริโนะยืนคนเดียวไปก่อน

 เพราะ

กลัวพวกผู้หญิงที่ เป็นเเฟนคลับ ผมจะไม่ชอบ

เเล้วไม่ได้สอนพอดี

"รบกวนด้วยนะ รันมารุ 

ครูก็ไม่รู้จะทำไงเเล้วเเหละจ้ะ"

"อ่อๆ ไม่เป็นไรครับ ชินโดไปนั่งเถอะ 

ยืนก็ดีนะ ยิ่งเส้นตรึงอยู่ด้วย"

เเล้วผมก็ต้องนั่งทนเห็นคิริโนะ 

ถูกหัวเราะเยอะเย้ย 

เเต่เขาก็ยังยืนอยู่หน้าห้องได้จนจบคาบ

2 ชั่วโมง 

ระหว่างยืนเขายังช่วยผมตอบอีกด้วย

"ฮ่ะๆ สมน้ำหน้า ตาคิริโนะ"

ยัยพวกนั้นสบถ ดังไปเเล้วนะ

ผมเกรียดพวกนี้สุดๆ 

"คิริโนะ... ฉันขอโทษนะที่ทำอะไรไม่ได้น่ะ

ย...ยกโทษให้ได้มั้ยอ่ะ"

ผมทำให้จริงจังเเต่คิริโนะกลับขำคิกคักซึ่ง 

มองเเล้ว

เขาก็ไม่ได้เป็นนักเเสดงที่ดีเสมอไปหลอก

มันเเฝงได้ดวยคำว่า

'เสียใจ'เเละ ขายขี้หน้าอยู่เต็มอก

"ไปกินข้าวกันเหอะๆ

เดี๋ยวพวกเทนมะ รอนาน"

คิริโนะรีบฉุดเเขนผมทันที

เดี๋ยวมาต่อ Past 2 นะคะ

พรุ่งนี้สอบ สอวน.คอม กับ ดาราศาสตร์ด้วยคร่าา

ติวมาเเรมเดือน พรุ่งนี้ล่ะ! ><

มาล่ะค่า สอบ สอวน. มานี่เเทบดิ้นค่ะ =..=

"วันนี้กินสลัดเด้อ ชินโด"

คิริโยะกล่าวพร้อมกับจองโต๊ะ ให้พวกเราทั้ง 5 คน

สงสัยไช่มั้ยครับทำไม มันถึง 5 คน

 เพราะเจ้าเทนมะดันชวน สึรุงิ มาสิ

เเต่ก็ดีนะ หมอนั่นจะได้หัดมีเพื่อนๆเหมือน ผมเมื่อก่อนมั่ง

เเต่บอกเลยว่าวันนี้ผมดีใจสุดๆเลย เพราะโค้ชเอ็นโด

เพิ่งบอกเทนมะว่าจะมีเด็กใหม่ใสกิ๊ง

มาเข้าชมรมอันเป็นที่รักของเรา 

ชมรมฟุตบอลด้วยล่ะ 

เป็นเด็กปี 1 ที่เข้ามากลางเทอมนี่จะเรียนรู้เรื่องมั้ยเนี่ย เเหะๆ 

เขาต้องเก่งเเน่เลยมั้งที่กล้า

เข้ามาตอนการเรียน

ตอนนี้เฉกเช่นสงครามกลางเทอม(?)

"ว่าเเต่ ห้องเทนมะน่ะ คาบวิทย์ปีนี้ตอนนี้ถึงไหนเเล้วล่ะ"

จู่ๆคิริโนะก็ดึงเข้าเรื่องเรียนทันที 

ผมเลยรีบอุดปากเขาไว้

"ถ้าปล่อยให้พูดล่ะก็...ฉันต้องบ้าตายเเน่"

ทุกคนพยักหน้าตอบทันทีครับเรื่องนี้เนี่ย เด็ดขาดเลย

"เออ...งั้นเจอกันที่ชมรมนะ"

จากนั้นเราก็เเยกย้ายกันเข้าห้องเรียน

(หมดคาบบ่าน เลิกเรียน// ไวเเท้)

สรุปคือ เด็กที่มาเป็นกองหลังเนี่ยเเหละครับ

โค้ชกำลังเตรียมเปิดตัวละ

เเล้วไม่นานเจ้าเด็กที่ว่าก็เดินมา

เป็นเด็กที่ค่อนเตี้ย(?) เเต่ผมว่าก็มาตรฐาน ม.1 นะ

ช่างเหอะดูท่าทางเจ้าเล่ห์เเปลกๆ

"สวัสดีครับ ผมชื่อ คาริยะ มาซากิ

ม.1 ครับ"

เเล้วสายตาก็กวาดไปทั่วห้องจนมาหยุดใกล้ๆผม

"เอาล่ะ ไปนั่งก่อนเถอะ คาริยะ วันนี้เราจะ

มาต่อเรื่องทฤษฎีเเผนการที่เราวางกันไว้นะ"

ผมเพิ่งรู้ว่าที่เจ้าคาริยะมันมองอ่ะ มันไปอยู่ที่คิริโนะ!

เฮ้ยๆ! เย็นๆไว้เรา เด็กคงไม่ชอบเเน่ คงมองเเบบว่า

'ที่นี่มีผู้หญิงด้วยเหรอ เเปลกจริงอะไรจริง'

เเต่ก็....มันมานั่งใกล้คิริโนะด้วย!

Kariya POV.

"สวัสดีครับ ผมชื่อ คาริยะ มาซากิ

ม.1 ครับ"

ผมเดินเข้ามาเเล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง

ก็ต้องสะดุด กับผู้หญิง(?)

ชมรมนี้ไม่เห็นเคยมีพูดเลยว่ามีผู้หญิงอ่ะ 

เเปลกเเหะ

ท่าทางเเบบนี้ต้องเป็นรุ่นพี่เราเเน่เลย

เเถมยัง....น่ารักอีกด้วย

ผมเลยเดินเข้าไปนั่งข้างๆพี่เขา

เอ๊ะ! ทำไมผมรับรู้ได้ถึงออร่าเเปลกๆที่เเถว

ไกล้ๆนี้เนี่ย ช่างเหอะ

ผมเห็นรุ่นพี่เขามองมาข้างๆผม 

ผมเลยมองกลับบ้าง

เขาเลยหลบๆหน้าไป

"นี่...นายคงคิดว่า คิริโนะเป็นผู้หญิงสินะ

เเต่เขาเป้นผู้ชายน่ะ"

รุ่นพี่หัวหยิกเหมือนลูกคนรวยบอกผมพลางยิ้มบางๆ

เเต่ผมก็...เดี๋ยวๆ...

ผ...ผู้...ผู้ชาย?!!!!!!!!!

เเต่ก็น่ารักอยู่ดีเเหละ เเต่พี่คนข้างๆนี่

เห็นพวกเพื่อนผุ้หญิงห้องผมว่าชื่อ 

'ชินโด ทาคุโตะ' มั้งนะ เเต่น่าจะไช่

เขาเริ่มมองผมด้วยสายตาเเปลกตั้งเเต่ตอนที่ผม

เพ่งความสนใจไปที่รุ่นพี่คิริโนะ

ตั้งเเต่ทีเเรกเเล้วเเหละ

Kirino POV.

"อ...อ้าว มีใครเห็นสมุดวิทย์ฉันไหมอ่ะ

อ.ยิ่งโหดๆอยู่"

ผมต้องเครียดเเทบหัวระเบิด

ก็สมุดวิทย์ผมมันหาย ถ้าไม่เจอ

พรุ่งนี้โดนเชือดเเน่ 

อ.เเกเเบบว่า...อ่ะนะเเต่ต้องหาก่อนว่ามันอยู่ไหนเนี่ย

 เเต่เเล้วก็เห็นคนย่องไปที่ประตูเเปลกๆ 

เหมือนกำลังจะกลับ 

นั่นมัน เจ้าคาริยะนี่

 "คาริย้าาาาาา"

ผมกระโจนไปตะครุบมัน

ก่อนที่มันจะเอาสมุดผมไปทำมิดีมิร้าย(?) 

"นายคิดจะทำอะไรน่ะ คาริยะ!?"

ผมนะ อยากจะเชือดคอมันซะให้สิ้นเรื่อง 

"ก็....เเกล้งรุ่นพี่ไงครับ หึ หึ"

เเล้วไอ้เสียง หึ หึ นี่เเกเเถมมาให้ฉันทำไม

"เจ้าบ้าเอ้ย เอามานะ"

คาริยะได้จังหวะเหมาะๆ

จึงจับมือคิริโนะ 

มาทาบที่เเก้มตัวเองเเล้วยิ้มเเบบเจ้าเล่ห์

"เเค่นี้เเหละครับ...รุ่นพี่"

คิริโนะถึงกับอึ้งกับสิ่งที่รุ่นน้องที่

เพิ่งจะเจอมันทำ...

"งั้นกลับบ้านก่อนนะครับ"

ดูพูดซะเรื่องเมื่อได้เกิดขึ้น

ช่างมันเถอะ...เรื่องเเบบนั้น

เเล้วอีกอย่าง....ผมไม่อยากเป็น 'เกย์' นะครับ

T^T

อุ้ย!ตาเถร! ลืมเลยต้องไปบ้านชินโดนี่หว่า

คืนนี้เป้าหมายสูงสุดของเราคือ ให้รายงานเสร็จ!