ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Love me ,Maybe
Kirino POV
ผมกำลังเล่น...
กับเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลคนนึง
'ชินโด'
ไม่เข้าใจทุกทีเลย...ทำไม
ความจำส่วนนี้โดยเฉพาะกับ
ชินโดมันมักจะจี้ใจผมเสมอมา...
เปลือกตาผมเริ่มเปิดออก
แต่ความรู้สึกนี้มัน....
ผมมีสายอะไรเต็มตัวไปหมดก็ไม่รู้
อยู่ในเสื้อของโรงพยาบาล?ตัวบาง
หัวมึนเหมือนโดนชกซัก 100 กว่ารอบ
แต่นั่นไม่ไช่ประเด็น
เหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้
ฉายในหัวของผมจนพอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่รู้เหมือนกันว่าอวัยวะภาย
ในจะเป็นอะไรมากมั้ย?
ถ้ามีการถูกกระทบกระเทือน
ก็ขออย่าให้เป็นกระดูกสันหลังแบบจังๆเลย
ผมเพิ่งสังเกตนะเนี่ย...
ว่าร่าง Mixi Max ของผม
ผมมันยาวจนเลยเอวไปกองกับพื้นของเตียง
ผมเพิ่งสังเกตด้วยว่า...
เสื้อเชิ้ตตัวสีขาว ปกไหล่ดำของชินโด
ที่เขาใส่จนผมคิดว่ามันน่าจะเน่าได้ที่แล้ว
มาพาดไว้ที่หัวเก้าอี้ไม้ข้างเตียงคนไข้ของผม
ชินโดอยู่นี่...เหรอ?
ทำไมเสื้ออยู่นี่ล่ะ?
ตอนนี้ขนาดผมจะเอนตัว
ขึ้นยังทำไม่ได้เลยเหมือนอาการบาดเจ็บ
จะกระทบกระเทือนถึงกระดูกสันหลังด้วย
Noone POV
เสียงน้ำกระทบกาย
ในห้องน้ำดังแว่วมาเป็นจังหวะ
กระทบเข้าหูของคนบนเตียงคนไข้
ส่งสัญญาณว่าในห้องน้ำน่าจะมีใครอยู่
ในไม่ช้าคนที่อาบน้ำก็เดินออกมา
พร้อมผ้าขนหนูที่คาดเอวอยู่
นัยตาสีฟ้าน้ำทะเลพลางมอง
ไปที่บุคคลข้างหน้า
ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุด
เส้นผมหยักศกพอเหมาะกับ
ใบหน้าคมคายและสายตาสีเลือด
นั้นจับจ้องมาที่คนไข้บนเตียง
ซึ่งอยู่ในระยะปลอดภัยเรียบร้อยแล้ว
แม้เหตุการณ์เมื่อคืน
เขายังจำมันได้ดี
คงเพราะการละเลยจากสติ
ของตัวเองร่างบางแอบเชยตา
มองที่เนื้อหนังที่ดูเจ้าตัวค่อนข้าง
ที่จะแข็งกร้าวพอตัว
ซึ่งบอกตรงๆว่ามันเข้ากับผิวสีน้ำผึ้งขาวๆ
แบบนั้นมากจนถึงที่สุด
ไม่ไช่ครั้งแรกของคิริโนะที่เคยเห็น
ชินโดในสภาพแบบนี้
เนื่องจากตอนที่คิริโนะเป็นผู้ชาย
อาจไม่ได้ใส่ใจกับโคลงสร้าง
สัญฐานของเพื่อนสนิทตัวเองมากนัก
แต่ดันเหล่ตามองตอนนี้ก็พบว่า
เด็กที่เขาเคยเจ้าน้ำตาสุดๆ
ตอนนี้กลับดูแล้วทำให้
ร่างบางเกิดอาการที่เรียกว่า 'เขิน'
ใบหน้าละอ่อนสีขาวนวลที่
เต็มไปด้วยพาสเตอร์แปะแผล
กลับขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
จนร่างสูงเริ่มชอบท่าทีของอีกฝ่าย
จึงเดินเข้าไปใกล้ๆทั้งๆ
ที่มีแค่ผ้าขนหนูคาดส่วนร่างเอาไว
"เฮ้..เป็นไงมั่ง? ดีขึ้นรึยัง?"
ร่างสูงก้มหน้ามาจ่อปลายจมูกฝ่าย
"อ...อืม ด..ดีขึ้นแล้วล่ะ"
อีกฝ่ายเริ่มลังเล เสียงสั่น
"ตอนนายเขินนี่น่ารักสุดๆเลย"
"พูดบ้าๆ ชินโด
ยังไงอย่างน้อยฉันก็เคยเป็นผู้ชายนะ"
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล
ดูท่าไม่ค่อยดีใจซักเท่าไร...
กับคำปฏิเสธเชิงนัยของ
เจ้าของผมสีพาสเทลอ่อน
ซึ่งตอนนี้เริ่มสังเกตว่า
เริ่มมีสีชมพูมาแซมหน่อยๆ
แต่กลับไม่เหมือนกับการทำhighlight ผมเลย
กลับดูลงตัว อย่างน่าทึ่ง
"ไปใส่เสื้อซะสิ
เดี๋ยวก็ปอดบวมซะหรอก"
ร่างเล็กพูดพร้อมหลบหน้า
ไปด้านหน้าต่างแทน
"เป็นห่วง?"
อีกฝ่ายพูดอย่างยียวน
"เป็นห่วง เดี๋ยวไม่มีใครดูแลฉ..."
ไม่ทันจะพูดจบ ร่างเล็กจึงรีบปิดปาก
เนื่องจากประโยคที่สื่อความผิดสุดๆ
"เฮ้อ...ยังไงฉันก็จะดูแลนายไป 'ตลอด'
นั่นหละ"
ชินโดก้มลงมาปัดผมอีกฝ่ายขึ้น
เหนือหน้าผากแล้วทาบริมฝีปากลง
ไปที่หน้าผากของคิริโนะ
"นอนพักเถอะ ฉันอยากให้นายออก
โรงพยาบาลเร็วๆ
เดี๋ยวหยุดยาวแล้ว เรียนไม่ทันล่ะ
จะเสียใจนะ"
"ฉัน...เป็นบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"
คิริโนะถามพลางกวาด
สายตาสำรวจร่างกายตัวเอง
"ก็...นายปอดเกือบฉีก
กระดูกส่วนขา
นายยัง...เข้าเฝือกอยู่
สมองได้รับการกระทบกระเทือน
แต่หมอว่าไม่เป็นอะไรมาก แล้วก็...
เสียเลือดเยอะพอควรเลยต้องให้เลือด
เพิ่ม"
"เยอะ...เลยนะนั่น...แล้ว...
เขาเอาเลือดใครมาล่ะ
คือ..ถ้าบอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
คือ...จริงๆแม่เคยบริจาคที่นี่แล้ว
ฆ่าเชื้อเรียบร้อยแล้วเลย
อยากเอาเลือดจากคนในครอบครัวน่ะ..."
"นายจำตอนที่
ไทโยชวนเราไปบริจาคโรคได้มะ?"
"อืมได้สิ ทำไมล่ะ?"
"เลือดนายมีคนเอาไปใช้เเล้ว
แล้วนั่นล่ะเลือดฉัน..."
อีกฝ่ายชะงักเล็กน้อยก่อนที่
หน้าจะขึ้นสีอีกรอบจึง หันหน้าไปทางอื่น
Kirino POV
"นั่นล่ะเลือดฉัน..."
ให้ตายสิ...อย่างน้อยก็ไม่ได้ตายหรือ
อัมพาตอ่ะนะ...
แต่...ไอ้ที่บอกว่านั่นเลือดชินโด
อยู่ในตัวผมแล้ว
ผมก็...ไม่อยากนึกเลยว่า
เขาตั้งใจแน่นอน....
"ฉันไปใส่เสื้อก่อนแล้วกัน..."
"อืม..."
เขาเปิดประเป๋าเสื้อ
และหนิบเสว็ตเตอร์สีน้ำเงิน
เข้มแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
ไม่นานจึงออกมา
ใบหน้าผมเริ่มลดลงมาเรื่อยๆ...
คำพูดเมื่องานยังติดในหัวผมอยู่เลย
"เรื่องเมื่อคืนน่ะ...นายพูดจริงๆเหรอ?"
ชินโดก็สำลักกับคำพูดของผม
ผมไม่เคยโดนด่า ขนาดนั้นเลยนะ...
"..."
"นายพูดจริงมั้ย?"
เสียงผมสั่นเคลือ
"แล้วมันจริงมั้ย? นายกับไอ้เด็กนั่น?
ที่ฉันเห็นน่ะ...มันอย่างอื่นหรืออะไร?"
ที่จริงแล้ว คาริยะยังไม่ได้
ทำอะไรกับผมถึงขนาดนั้น
แต่แค่เกือบจะ...
แต่ชินโดก็ไม่ได้ถามอะไรผมก่อนเลย...
จู่ๆก็มาทำแบบนั้น...นั่นมัน
'ครั้งแรก'
ของผมเลยนะ...
"เจ้าเด็กนั่นน่ะ...
ยังไม่ได้จูบฉันซักหน่อย...
ก็แค่...เกือบจะ...ก็เท่านั้นแหละ"
ร่างสูงตรงหน้าผม
ส่งสายตาแบบคาดเดาไม่ได้มา...
"ง...งั้นเหรอ?
งั้น...ที่ฉันจ.."
"ชู่ว~ เบาๆสิชินสุเกะ
อ...อ้าว
กัปตันอยู่ด้วยพอดีเลย"
ต้องขอบใจนายมากเทนมะ
เพราะไอ้ที่ชินโดจะพูดเมื่อกี้น่ะ
มันทำให้เลือดเดือดได้เลยแหละ
"ว่าไง เทนมะ"
ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้ว...
ทำไมเทนมะยังไม่คืนดีกับสึรุงิอีกเหรอ
ปกติจะติดสึรุงิมากเลยนินา
"ผมเอาของมาฝากน่ะครับ
ดูรุ่นพี่นี่โทรมจริงๆนะครับ 0 0"
ดูความใส(ย)ของเด็ก = =*
ในใจผมนี่อยากจะชก(ตบ)
มันซักทีนะแก~
"รุ่นพี่ออกโรงบาลไวๆนะครับ
เดี๋ยวกองหลังลำบากแย่เลย
อ้อแล้วก็พวก อิบุกิ กับ
มาทาทากิ จะผลัดกันมาเยี่ยมน่ะครับ"
ทันทีที่ชินสุเกะพูดจบ
ชินโดก็ลุกลี้ลุกลนพูด
"ม...ไม่ต้องก็ได้
ฉันดูแลคิริโนะเองน่า~
เออ นี่พวกนั้นรู้ยั้ง
อาทิตย์หน้างานหมั้นของเบต้ากับแกมม่าน่ะ
อย่าลืมเชียวนะ "
อ...เอ๋!? ยัยเบต้า กับอีตาแกมม่า!?
หมั้นกันแล้ว!? 0[]0
WHAT THE!!??
(อ่านเรื่องราวใน Short My Confesstion)
"อ่ะจ่ะอ่ะ *สตั้น 3 วิ*
ม...หมั้นกันเรอะ!?"
ชินโดและทุกคนพร้อมหน้ามา
มองผมสื่อความหมายว่า
'เอ็งไกลปืนเที่ยงล่ะ'
"สงสัยนายไปตั้ง
แคมป์หลังเขามาก็ไม่บอก"
"จ...จะบ้าเรอะ!? T3T เอาเหอะๆ
อีกตั้งอาทิตย์นึง
ขนาดผ่านมาหนึ่งคืนยังดีขึ้นขนาดนี้เลย"
ต้องใส่เดรสอีกแย้วสิ~
"งั้นผมไม่รบกวนแล้้วนะครับ
เอ้อแล้วก็ถ้าเห็นไทโย
เขาออกจากห้องล่ะก็
พาเขากลับห้องด่วนนะครับ
เขายิ่งชอบแอบหลอกคุณฟุยุกะอยู่ด้วย"
ไทโย? น่ะเหรอ?
จริงสิ! เดี๋ยวนี้แทนที่จะเป็นสึรุงิ
กลับเป็นไทโยนี่นา...
อันที่จริงผมแอบสังเกต 3
คนนี้มานานละครับ
มัน...แปลกๆ...
"อืม ได้สิ แล้วสึรุงิไม่มาด้วยเหรอ?"
2 รอบแล้วที่ผมถามแบบนี้
เทนมะเองก็คงจะ...ลำบากใจน่าดูเลยแหละ
"ผ...ผม...ม...ไม่ขอตอบดีกว่าครับ
พอดีมีเรื่องทะเลอะกันนิด
หน่อยน่ะครับ"
"อ...อ๋อ คืนดีกันไวๆนะ"
แล้วเทนมะก็เดินออกไป
"นาย...ไม่กลับบ้านเหรอ?"
"แม่นายบอกให้มาดูแลนายน่ะ
นอนซะนะ
เดี๋ยวได้เวลาให้เลือด
เดี๋ยวฉันปลุกเอง"
ชินโดลุกขึ้นช่วยผม
ขยับตัวลงนอนแล้วก็ห่มผ้าให้ด้วย...
แตกต่างอะไรอย่างนี้นะ...
แบบนี้อบอุ่นที่สุดเลย...
-------------------------------------------------------------
เป็นยังไงบ้างคะ ปล.บทนี้สั้นไปหน่อยน่ะค่ะ ^^
อย่่าลืม
COMMENT
นะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น