คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่8(ฟ้ากับหมอก)
สายฟ้า
ยังงอนอยู่เลยครับ ถึงบ้านแล้วนะเนี่ย ตอนนี้กำลังนั่งกินข้าวอยู่(ยังดีที่ทำกับข้าวให้ผม) ก็ยังไม่ยอมพูดอะไร
“หมอก...”
“....”
เงียบ
“พี่ขอโทษ”
“นอนกับหมอกก่อนถึงจะหาย...”
“ก็นอนอยู่ทุกวัน”
“พี่สายฟ้าก็ยังโง่อยู่อีกหมอกไม่ได้...เฮ้อช่างเหอะ”
อ้าว แล้วหมายความว่าไงผมฉลาดจะตาย
“หมอกมาคุยกันก่อนดิ”
ไปแล้วครับเดินงอนไปเข้าห้องนอนผมเลยครับ ผมรีบเก็บจานแล้วเดินตามเข้าไป
“หมอกนอนอย่างนี้แล้วพี่จะนอนตรงไหน”
ก็จริงครับ ดูมันอนสิ นอนแผ่ตัวกางแขนขาเต็มเตียงไปหมดเลย
“ถ้าไม่มีที่นอนก็ออกไปนอนข้างนอก!”
เอ๊ะ!ผมเริ่มสงสัยแล้วนะว่านี่บ้านใคร
“หมอกแต่นี่มัน...”
“ถ้าพี่สายฟ้ายังโง่อยู่ก็ไม่ต้องมายุ่ง!”
ฟึ่บ!
โอ๊ย ปาหมอนมาให้ผมด้วยสงสัยคืนนี้ผมคงต้องพึ่งโซฟาแสนเก่าของผม
ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็กมันอีกมันก็หันกลับไปนอนเหมือนเดิม แถมยังไม่เอาขาหุบอีกด้วย จริงๆเลยเจ้าเด็กคนนี้ ผมเดินออกไปนอกห้องแล้วไปหยิบผ้าห่มกับหมอนในตู้ไม้เก่าที่โดนปลวกแทะจนเกือบหมด ผมหยิบออกมาแล้วเดินตรงไปที่โซฟา
ผมเริ่มล้มตัวนอนแล้วทำไมวันนี้มันต้องมาหนาวด้วยเนี่ยผ้าห่มผมก็บางหนาวจัง
กึกๆ กึกๆ
หนาวจริงๆ ทำไมมันพึ่งมาหนาวเนี่ยวันนี้มันเป็นวันโชคร้ายของผมใช่ไหมมมมมมT_T
------------------------ต่อ-------------------------
หมอก
คนบ้า ไอ้พี่สายฟ้าบ้า นิสัยไม่ดี โง่งี่เง่า แค่นี้ก็ยังไม่รู้ความรู้สึกของผม
ปัง!
ผมปาหมอนลงจากที่นอน ที่จริงผมยังไม่หลับหรอก ผมก็แค่เล่นตัวไปงั้นแหละที่จริงอยากนอนกับพี่สายฟ้าใจจะขาด แต่พี่สายฟ้ามันก็ออกกไปจริงๆ
ผมว่าออกไปดูดีกว่า ไม่อยากเล่นตัวและ
แอด...
ผมเปิดประตูออกไป อ้าว...ไปหลับอยู่บนโซฟา โห อากาศหนาวด้วยแห๊ะผมก็พึ่งจะมาสังเกต แล้วดูดิพี่สายฟ้าห่มผ้าก็บางเดี๋ยวก็เป็นไข้อีกหรอก
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องหยิบผ้าห่มหนาๆที่อยู่บนที่นอนออกมาแล้วเดินมาที่โซฟาให้พี่สายฟ้า
ปลุกก็ไม่ได้ด้วย งั้น...เอางี้แล้วกัน
ผมค่อยๆเลิกผ้าออก จนกระทั่งออกได้หมดโหขนนี่ลุกเลยครับสงสัยคงหนาวมาก
“หนาว...หงึกๆ”
หืมพี่สายฟ้าละเมอ หนาวขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ทำเอาผมรู้สึกผิดเลย
“กอด...”
หากอด เขาหมายถึงให้ผมกอดหรอ
ผมค่อยๆนั่งลงบนโซฟา แล้วก็ค่อยๆเอื้อมมือไปกอด ตัวเย็นเจี๊ยบเลย
“หนาว...”
“อะไรเนี่ยหมอกกอดขนาดนี้ยังหนาวอีก เฮ้ย!”
ฟึ่บ!
อยู่ดีๆพี่สายฟ้าก็รัดผมแล้วกอดให้ผมนอนไปด้วย คืออนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดของพี่สายฟ้าน่ะสิ ตายแล้วฟินนน
“พี่สายฟ้า-////-“
ผมเอามือสะกิดแขนดู แต่ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม เฮ้ยพี่สายฟ้าหมอกเขินนะเนี่ย
สงสัยผมคงได้ฟินระเบิดไปยันเช้าแน่ๆเลยดูท่าแล้วพี่สายฟ้ากอดผมแน่นเลยครับ
(เช้าเหอะ)
งืม...แจบ..แจบ สิ่งแรกที่ผมลืมตาขึ้นมามองคือ หน้าผมกับพี่สายฟ้า...ทำไม..
“อ๊ากกก...”
“จะร้องทำไมพี่แค่จะปลุก”
“แหมไอ้เราก็นึกว่าจะปล้ำ”
“เดี๋ยวเหอะทะลึ่งอีกแล้ว”
“แล้วเมื่อคืนใครก็ไม่รู้ บ่นหนาวๆ แล้วอยู่ดีๆก็มากอดคนอื่นซะเอง”
เอาแล้วผมเริ่มเปิดประเด็นเลยครับ
“หืม..พี่นึกว่าหมอกมานอนกับพี่เองซะอีก”
“ไม่หรอก พี่สายฟ้าแหละอยู่ดีๆก็กอดหมอก...เริ่มมีใจให้หมอกแล้วใช่ม้า...”
“...เปล่าสักหน่อย แล้วหายโกรธพี่แล้วหรอ”
โกรธ...อ๊ากกกกลืมๆ ลืมว่าโกรธอยู่ เอาไงดีอ่า โกรธต่อดีกว่า
“เฮ้ หมอก...เอ๊ามีงี้ด้วยหายโกรธแล้วโดกรธต่อ เด็กบ้า”
งื้อ หัวผมยุ่งหมดเลย พี่สายฟ้าอ่าชอบบริหารหัวใจผมจังเลย งอนต่อแล่ว
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอไม่เจอะเจอกันกับฉันT_T กลับมาแล้วรู้สึกยังไงมู้ไม่ได้อัพนิยาย ยังไงก็คิดถึงทุกคนกลับมาอัพต่อแล้ว พี่ชายเราเข้าโรงบาลกะทันหันเลยต้องไปเฝ้า พี่ไม่แท้หรอกเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกัน
ปล.รักคนอ่านนะ>////<
ความคิดเห็น