คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7(สายฟ้า)
พวกคุณคิดว่าผมโง่ไหม ใช่ผมไม่โง่ผมจึงนั่งฟังสองคนนั่นคุยกัน ตอนแรกนิวมันขอผมแลกที่ผมก็ตั้งใจเรียนอยู่แต่ผมฉุกใจคิดไง ตอนที่ผมเดินมาเห็นไอ้นิวมันคุยอยู่กับหมอก แล้วตอนนี้มันก็ยังนั่งคุยอยู่ ผมน่ะจับด้เป็นบางคำเพราะพวกมันคุยกันเบามากๆเลยครับ
“น้าหมอก พี่...”
อะไรอ่า ผมไม่ได้ยินอีกแล้วได้ยินแค่นี้เองอย่าหาว่าผมเผือกนะครับคนเราทุกคนน่ะมันมีมุมนี่กันอยู่แล้ว
“ไม่ พี่นิวหมอกบอกแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้”
หืม...อะไรเป็นไปไม่ได้
“ก็....”
ไม่ได้ยินอีกแล้วผมว่า ผมชักจะรำคาญเจ้าสองคนนี้มันคุยกันแล้วนะครับ
“นิว ย้ายที่เดินได้ป่ะกูนั่งตรงนี้มองไม่เห็นกระดาน”
มันหันไปมองหน้าหมอกซักพักแล้วมันก็พยักหน้า ผมก็เลยกลับมานั่งข้างไอ้ตัวเล็กมันเหมือนเดิม
ผมน่ะสงสัยนะเรื่องไอ้นิวกับหมอก...
“เอาล่ะ หมดวิชาอาจาร์ยและ อย่าลืมการบ้านที่อาจาร์ยสั่ง”
เอ๊า!หมดและ ได้เวลากลับไปทำงานพิเศษต่อ
“หมอก กลับ...”
“ครับพี่สายฟ้า”
ผมกับหมอกเดินมาเรื่อยๆ ผมว่าจะให้มันกลับบ้านไปก่อน แต่ว่าผมกลัวมันจะซนออกไปไหนต่อไหนก็เลยเอามาด้วย
ผมเดินมาถึงหน้าเซเว่น ผมเป็นพนักงานเคาน์เตอน์ครับ
“พี่สายฟ้ามาทำงานหรอ”
“อืม...เราก็นั่งนิ่งๆไปนะเด่ยวแปปเดียวก็เสร็จแล้ว”
“ครับ”
ผมว่าวันนี้ทำไมดูไอ้เจ้ตัวเล็กมันหงอยๆน่ะ
“หมอก...วันนี้หมอกเป็นอะไรมั้ย”
ผมถามขณะเดินเข้าเซเว่นไปด้วย
“เปล่าครับ”
“ไม่ต้องมาโกหกพี่ไม่เชื่อ”
“จริงๆครับ...”
ผมมองหน้ามันซักพัก
เฮ้อ สงสัยมันคงไม่อยากเล่าไม่เป็นไรครับผมก็ไม่ชอบบังคับขู่เข็ญใครด้วย
“งั้น...เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะวันนี้หมอกจะทำงานด้วยก็ได้ แล้วก็...กลับมาเป็นหมอกคนเดิมของพี่นะ”
เจ้าตัวเล็กมันมองหน้าผมซักพักมันก็ค่อยๆยิ้มออกมา
“อย่างนี้สิ ค่อยเป็นเจ้าหมอกคนเดิมหน่อย”
ผมยิ้แล้วก็เอามือไปขยี้หัวมันจนตอนนี้หัวฟูมากๆเลยครับ
“พี่สายฟ้าอ่า..เดี๋ยวหมอกไม่หล่อนะ”
“เราน่ะหล่ออยู่แล้ว”
“จริงรอครับ แล้วพี่สายฟ้าชอบคนหล่อไหมอ่ะ”
จัดมาหนึ่งดอก
“ชอบสิ..”
จัดกลับไปอีกหนึ่งดอก
ฮ่าๆหน้ามันเหวอเลยครับ ผมจับมือมันแล้วเดินเข้าไปข้างหลังร้านเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้เริ่มเย็นแล้วครับ ผมว่ากลับช้าแน่ๆเลย
“หมอก...จะทำไหม ไม่ต้องทำก็ได้นะพี่ไม่ได้บังคับ”
“ถ้าพี่สายฟ้าทำหมอกก็จะทำ”
งั้น...ผมหาชุดมาให้ไอ้เจ้าตัวเล็กมันคงจะใส่ได้นะเป็นเสื้อของผมเองแหละครับ
“อ่ะ หมอกใส่อันนี้ไปก่อนนะ”
“ครับ”
มันรีบวิ่งมาแล้วรับชุด ผมก็ว่าจะเปลี่ยนเหมือนกันแต่ก็เปลี่ยนแค่เสื้อเท่านั้นแหละ
ผมเอามือจับชายเสื้อแล้วเริ่มดึงขึ้น...
“เดี๋ยว!...พี่สายฟ้า”
“มีไร พี่จะสายแล้วนะ”
“พี่กะจะทำให้หมอกเลือดกำเดาออกหรอ งั้นเดี๋ยวหมอกหันหลังพี่สายฟ้าเริ่มเปลี่ยนเลยและกัน หมอกไม่อยากเอ่อ...ตั้งตอนนี้ - ////-“
ฮ่าๆ กลัวมีอารมณ์ พึ่งรู้นะเนี่ยว่ากับผมมันก็ตั้งด้วยแล้วต่อไปนี้ผมระวังตัวใช่ไหมเนี่ย ไม่ใช่พอมันมีอารมณ์แล้ววิ่งมาปล้ำผมล่ะ
-----------------ต่อ------------------
ผมแต่งตัวเสร็จแล้วครับพร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่เคาน์เตอร์อีกฝั่งของผม
“สวัสดีครับยินดีต้อนรับครับ”
เจ้าตัวเล็กน่ะเรียนรู้งานได้ไวมากเลยครับ ผมสอนเวลามีคนเข้า มีคนออกให้พูดไง ตอนตรวจทำไง แปปเดียวครั้งเดียวก็เป็นครับ
อ๊ะ!มีคนมาจ่ายเคาน์เตอร์ผมพอดี ผู้หญิงสวยซะด้วยครับ
“ขอโทษนะคะพี่ชาย...”
หญิงสาวคนนั้นเรียกผมครับ
“ว่าไงครับ...”
“คือว่าพี่ชายน่ะ ชื่ออะไรหรอ”
ถามผมทำไมเนี่ย
“ชื่อ สายฟ้าครับ”
“พี่สายฟ้ามีแฟ...อ๊ะ!”
“ขอโทษนะครับ อย่ามายุ่งกับผัวชาวบ้านจ่ายเงินเสร็จแล้วก็ออกไป”
“หมอก...”
เฮ้ย! หมอกครับอยู่ดีๆก็มาเบียดผมให้ออกแล้วก็ว่าผู้หญิงคนนั้น
“ชิส์ เกย์นี่หว่า....”
“เดี๋ยวก่อนคุณ!”
ผมพยายามจะเรียกเพื่ออธิบาย แต่ไอ้เจ้าตัวเล็กมันกลักอดแขนผมซะแน่น ตายแล้ว....คนที่มาจ่ายเงินมองผมกันหมดเลย แล้วจะทำไงได้นอกจากทำเป็นไม่สนใจ
“หมอก...เสร็จงานนี้เราคุยกันแน่”
“พี่สายฟ้าอ่าT_T”
“เชิญต่อเลยครับ^^”
ผมหันไปพูดกับลูกค้าคนต่อไปแล้วโดยไม่สนใจมันเลยจนกระทั่งเลิกงาน
ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับเจ้าตัวเล็กของผมที่กำลังทำหน้าตาสลดเพราะรู้ชะตากรรมตัวเองอยู่ข้างๆผม
“หมอก...”
“พี่สายฟ้าหมอกขอโทษ”
“ก็ดีที่รู้จักขอโทษ แต่วันหลังห้ามไปพูดกับใคนว่าพี่เป็น...เออ นั่นแหละแล้วกัน”
“แล้วทำไมหมอกจะพูดไม่ได้”
“ก็พี่ไม่ได้เป็น”
“พี่เห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่าหมอกใช่ป่ะ ใช่สิหมอกมันก็ไม่สำคัญหนิ”
เอาแล้วครับ เริ่มงอนแล้ว
“ไม่ใช่ หมอกเข้าใจไหมว่าพี่ไม่ได้เป็น..ผะ...ผัวหมอกน่ะ”
กว่าจะพูดออกผมรู้สึกว่าคำนั้นผมไม่กล้าพูด
“งั้นพี่ก็ทำสิ หมอกยอมพี่ก็ได้ จะให้ไปแก้ผ้านอนรอพี่สายฟ้าที่เตียงเลยก็ยังได้”
“พอ! หมอกชอบพี่หรอ....”
มันมองหน้าผม ด้วยแววตาที่รู้สึกผิดหวัง ทำไมผมแค่ถาม
“พี่สายฟ้าโง่!...หมอกก็จะปล่อยให้พี่สายฟ้าโง่อยู่อย่างนี้แหละ”
พลัก!
งอนอีกแล้ว ไม่เป็นไรหรอกโกรธง่ายเดี๋ยวก็หายเร็ว ผมไม่ร็หรอกว่ามันรู้สึกอย่างไงกับผม แต่สำหรัผมมันก็เหมือนน้องชายนนึงของผม และเป็นคนในครอบครัวคนนึงของผม ที่ผมคิดงี้ก็เพราะว่าครอบครัวของผมตายหมดเพราะถูกไฟคอกจากไอ้พวกมาเฟียที่มาทวงหนี้พวกเราแต่พวกเราไม่มีเงิน ตอนนั้นแม่รีบผลักผมให้งจากหน้าต่าง จากนั้นผมจึงเกลียดพวกมาเฟียมาตลอดไง
ดีจ้า กลับมาแล้วสั้นไปนิสนึงนะ ช่วงนี้เรามาอัพไม่ค่อยบ่อยนะ เพราะโรงเรียนเราใกล้ถึงกีฬาสีแล้ว แล้วเราเป็นดรัมเมเยอร์ของสีฟ้าด้วย ยังหัดโยนไม้ไม่ได้เลยT_T ต้องฝึกซ้อมจนเย็นแน่ะ
ปล.รักคนอ่านนะคะ
ความคิดเห็น