คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่17(ไอ)
ไอ
ขอใช้ทามแมคชีนของโดเรมอน เพื่อย้อนเวลากลับไปหน่อยนะ
ย้อนกลับไปเมื่อวานตอนกลางคืน
ไอ...ตอนนี้ชายหนุ่มคนนั้นกำลังมัวแต่นั่งกังวลกัความรู้สึกของตัวเอง หนุ่มน้อยตัวเล็กไม่รู้จะอธิบายกัใครจึงโทรไปหาเพื่อนหนุ่มสุดรักของเขา
ตื๊ดดดดดดดด!
(ฮัลโล...มีไรโทรมาซะดึกดื่น)
“คิวมึงตื่นมาคุยกับกูก่อนได้ไหมอ่ะ”
(อืม...มีไรวะ)
“คือ...”
หนุ่มน้อยนั่นไม่กล้าพูดให้เพื่อนฟังเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองแต่เขารู้สึกว่ามันค้างคาใจมาก
(หืม...)
“มึงเคยรู้สึกแบบ...กูสมมุตินะ พอเวลาอยู่ใกล้เขา มึงเคยแบบ หัวใจเต้นแรงทำอะไรไม่ค่อยถูกไหมอ่ะ”
(เคยสิ...)
“จริงหรอ แล้วพอเวลาแบบเห็นคนนั้นอยู่ใกล้ใครมึงก็รู้สึกเหมือนเวลาโดนหักหลังไหมอ่ะ”
(เคย...)
“หรอ แล้วอาการแบบนี้เขาเรียกว่าไงอ่ะ”
(....)
ชายหนุ่มที่อยู่ในปลาสายนั้นเขารู้ดีว่าอาการนี้เรียกว่าอะไร เพราะเขานั้นก็เกิดขึ้นอยู่กับเจ้าตัวที่กำลังถือสายอยู่ไง
“ว่าไงวะ..มึงบอกกูเหอะ”
(มึงอยากรู้ทำไมในเมื่อมันแค่สมมุติหนิ)
“มึงอย่ากวนตีนกู ถ้ามึงบอกพรุ่งนี้กูจะให้รางวัลมึงจะขออะไรก็ได้แต่ห้ามเกินความสามารถกู แล้วก็ห้ามโกหก”
(รัก...)
หนุ่มถือสายอยู่ด้วยความตกใจแต่กก็ไม่ได้อะไร เพราะคิดว่าฟังผิด
“มึงหมายถึง”
(ก็ความรักไง แบบนั้นน่ะเขาเรียกว่ารัก)
คราวนี้ช๊อคจริงๆ หนุ่มน้อยเข้าใจว่าตัวเองฟังผิดไปตอนแรกแต่ตอนนี้มันชัดเจนแล้ว
รัก...ผมรักเอ็มหรอ
“ความรัก...”
(ใช่ความรัก ถ้าอยากลองพิสูจน์ดูก็...ถ้าเวลาอยู่ใกล้แล้วมีความรู้สึกหน้าร้อนๆ อยกอยู่ใกล้เขา หัวใจเต้นแรง ก็ใช่)
“อืม..ขอบใจ”
ติ๊ด!
หนุ่มน้อยวางสายไปแล้วแต่ก็ยังวุ่นวายอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง แล้วเขาจะลองพิสูจน์ดูยังไงในเมื่อเรายังมองหน้ากันไม่ได้เลย
เมื่อคิดดังนั้น หนุ่มน้อยจึงคิดว่าพรุ่งนี้จะลองพิสูจน์ดู ตอนนี้ก็เวลาดึกแล้วด้วยจึงหันไปปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอน
หนุ่มน้อยนอนไม่หลับก็คิดไปถึงเรื่องที่เพื่อนชายสุดรักบอกไว้...พิสูจน์หรอ
แกก แกก
เสียงดังขึ้นมาตรงประตูตรงระเบียง สงสัยคงเป็นกิ่งไม้หนุ่มน้อยไม่ได้คิดอะไร แล้วตอนนั้นบวกกับความเคลิ้มแล้วจึงเผลอหลับไป
(ตัดแย้วววว ก็วนเข้าสู่ตอนที่แล้ว คราวนี้มาๆ ปัจจุบัน และบรรยายทุเรจเนอะT_Tเกิดมาไม่เคยบรรยายอยากลองครั้งแรก)
ไอ
โรงเรียน อีกแล้ว ผมเบื่อนะที่ต้องมาโรงเรียนน่ะ
“ไอ...”
อ้าวไอ้คิวมาแล้ว ผมว่าทวงสัญญาชัวร์ๆ แต่ ผมรักเอ็ม...มันคือความรักหรอ ผมก็ไม่ค่อยมั่นใจตอนแรกหรอกแต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้ว รัก ผมรักมัน แล้วไม่ใช่รักธรรมดา แต่ผมดันรักมากด้วย
“ว่าไงเพื่อน”
“กูมาทวงสัญญา”
---------------------------------ต่อ----------------------------------
นั่นไงครับว่าแล้ว
“งั้นกูขอวางกระเป๋าก่อน”
ผมเอากระเป๋าวางลงบนเก้าอี้ข้างๆที่นั่งของไอ้คิวมัน
ฟึ่บ!
“เสร็จและ มาๆมึงอยากได้อะไรก็ว่ามา วันนี้กูเตรียมตังค์ไว้แล้ว”
“กูไม่อยากได้อะไรที่มันเสียตังค์”
อะไรของมันวะครับ
“แล้วมึงอยากได้อะไรอ่ะ”
“มาดิตามกูมา...”
ผมทำหน้างง แต่ก็เดินตามไป ทำไมสัญญาแค่นี้มันดูน่าตื่นเต้นจัง มันเดินนำผมมาเรื่อยๆ จนกระทั่งคนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆๆ มันจะพาผมไปไหนเนี่ย เอ๊ะ! เดี๋ยวนะทางนี้นี่มันห้องเก็บของโรงเรียนนี่...
“ถึงแล้ว...”
“มึงจะทำอะไรวะ”
ผมเริ่มจะสงสัยแล้วดิว่ามันจะเล่นอะไร ยิ่งมาที่ที่คนน้อยๆแบบนี้อีกด้วย
“หลับตา...”
“ห๊ะ...”
“กูบอกให้มึงหลับตา”
สั่งจังสัญญาอะไรวะมันจะทำอะไร
“มึงห้ามเล่นอะไรน่ากลัวนะเว้ย”
“เออ...”
ผมหลับตาทั้งสองข้าง แต่ก็ยังเหล่มองอยู่ อิอิ
“ห้ามเหล่”
“ดุจริง”
ผมหลับตาลงอีกครั้งคราวนี้หลับสนิทเลยครับ แต่มันก็ไม่เห็นมีอะไรเลย
“เฮ้ยไอ้คะ อื้อ!....”
เฮ้ย...ปากผมกับไอ้คิว....
“อ่อย..อ่อย ไอ้อิว”
ผมเริ่มพูดไม่เป็นภาษาแล้วแล้วก็...หายใจไม่ค่อยออกแล้ว ริมฝีปากของมันยังคงทาบอยู่เนิ่นนาน แต่ทำไมความรู้สึกผม ผมยอมให้ไอ้เอ็มมันจูบ แต่ทำไมกับไอ้คิวมันเป็นเพื่อนผม ผมยังรู้สึกว่าไม่ใช่...ผมไม่ได้หัวใจเต้นแรงด้วย แต่กับไอ้เอ็ม....
ความรู้สึกไม่เหมือนกัน ผมรู้สึกแค่ว่าอยากเก็บรอยจูบของผมไว้ให้ไอ้เอ็มเท่านั้น!
ฟึ่บ!
ไอ้คิวถอนริมฝีปากออกแล้วมองหน้าผม
“ไอ...มึงโกรธกูหรอ”
โกรธหรอ ผมไม่โกรธเพราะว่ามันเป็นเพื่อนผม เพียงแต่ผมไม่แค่ไม่ชอบ...
ผมไม่พูดอะไรแต่กลับเดินหนีมันแล้วเข้าห้องเรียนไปเลย มันก็ดีนะครับที่ไม่ยื้อผมไว้ ผมเดินกลับมาที่ห้องเรียน ตอนนี้ก็ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแล้วล่ะ
RrrrrrrrRrrrrrrrrRrrrrrrr
หืมใครโทรมา...เอ็ม-/////-
แล้วผมจะหน้าแดงทำไม
ติ๊ด!
“ว่า....”
(มึงอย่าลืมนะที่เราจะไปกินติมกันน่ะ)
กินติม ตอนไหน
“กินไอติม....”
(เอ๊า ก็ที่กูบอกไงว่าจะพามึงไป แน่ะ ลืมใช่ไหม กูว่าแล้วเลยโทรมาเตือน)
อ๋อ...ผมลืมเลยมัวแต่นึกเรื่องของไอ้คิวมัน
“เออๆจำได้แล้ว ตอนเย็นมารับกูด้วยแล้วกัน”
ติ๊ด!
ผมลืมจริงๆนะครับว่ามันชวนผมไปกินไอติม-////- เอาอีกแล้วววว หน้าแดงทำไม หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุดหน้าแดงนะ อ๊ากกกกก
-----------------------ต่อ---------------------
ตอนนี้เลิกเรียนแล้วผมกำลังรอไอ้เอ็มมันอยู่หน้าโรงเรียน นี่มันานแล้วนะเนี่ยเมื่อไหร่มันจะมา
“ไอ! เดี๋ยว ฟังกูก่อน แฮก แฮก มึงโกรธกูหรอ”
ไอ้คิวครับมันรีบวิ่งมาหาผมเลย เอาจริงๆทั้งวันนี้ผมยังไม่ได้พูดอะไรกับมันเลย
“ไอ....”
เอี๊ยด!
รถยี่ห้อสปอร์ตป้ายแดงจอดดังต่อหน้าผม แล้วผมก็คงเดาไม่ยากว่าจะเป็นใครที่ยู่ในนั้น
“ไง...มาแล้ว”
“ไอ..นี่เรื่องอะไรเนี่ย”
ผมไม่ฟังอะไรมันแล้วรีบเปิดประตูขึ้นรถไปเลย
ปัง!
บรืน!
รถสตาร์จแล้วแต่ผมยังนั่งหน้าบึ้งอยู่
“เป็นอะไรวะไอ้ไอ...กูเห็นนั่งหน้าบึ้งมาตั้งนานแล้ว”
“ป่าว”
“โห ทำหน้าดีหน่อยดิวะกูอุสาห์พามึงมากินติมนะยิ้มหน่อยดิ”
“....”
ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้นเงียบแล้วก็ไม่ตอบ
“เออ ถ้ามึงไม่ตอบก็แล้วแต่มึงนะ”
แล้วในตอนนี้ก็กลายเป็นรถทั้งคันเงียบลง ผมว่ามันเริ่มมาคุนะเนี่ย ไอ้เอ็มมันก็คงรู้แหละเลยเปิดเพลงเบาคลอๆไว้เพื่อไม่ให้มันมาคุเกิน แล้วมันก็เงียบอย่างนี้จนกระทั่งถึงร้าน
“ร้านหรูไปป่าว”
ผมหันไปถามมันก็จริงนะครับดิ มันใหญ่มากแล้วร้านก็ตกแต่งสไตล์ฝรั่งเศส มันจะแพงไหมเนี่ย
“ไม่หรอก มึงคนแรกนะที่กูพามา”
-////- คนแรกงั้นหรอ
“ไปกันเหอะ”
มันจับมือผม แล้วจูงเข้าไปในร้าน คนในร้านมองเรากันเป็นตาเดียวเลยครับ เพราะทั้งร้านไม่มีใครใส่ชุดนักเรียนก็คงไม่คิดรชน่ะสิว่าจะมีเด็กนักเรียนม.ปลายมากินร้านหรูขนาดนี้
มันจูงผมมา(คนนะไม่ใช่หมา)ที่โต๊ะนึงติดๆกับกระจกเพราะมันจะทำให้เห็นวิวด้วย
“ไอมึงกินไร...”
อืม...มีเมนูอยู่ที่โต๊ะอยู่แล้วด้วยผมเลยเปิดดู ว้าว*0*ชอตโกแลต
“กูเอาชอคโกแลต*0*”
“ฮ่าๆมึงชอบชอคโกแลตแน่เลดูตามึงดิเวลาพูด แม่งโครตน่ารักเลย”
พูดอีกแล้วทำไมมันชอบพูดให้หัวใจผมมันเต้นตลอดเลย
“กูเอาแบบมึงดีกว่า”
“มึงชอบแบบไหนก็กินไปดิ ไม่ต้องมาตามกูก็ได้”
“ก็อยากกินเหมือนมึงหนิ”
“ไอ้เอ็มบ้า-////-“
แล้วผมจะเขินทำไมเนี่ย อ๊ากกก มันจะเห็นไหมว่าหน้าผมแดงน่ะ
“น้องครับรับเมนูด้วย”
โห สาวพนักงานที่นี่เขาคัดหุ่นกันรึเปล่าเนี่ยทำไมมัน...แบบ บิ๊กๆเลยครับ แต่ละคนนี่หุ่นเป็นนางแบบได้เลยนะเนี่ย
“นี่เอ็....”
ผมหันไปมองมันที่นั่งตรงข้ามกับผม มันมองผู้หญิงคนนั้น...ตาไม่กระพริบเลย...
แปลบ!
ผมรู้สึกเจ็บจัง ก็ใช่น่ะสิผมมันไม่มีอะไรย่าสนใจเหมือนผู้หญิงคนนั้นหนิ นมก็ไม่ใหญ่ก้นก็ไม่มี เป็นผู้ชายคนไหนก็ต้องมองแหละ
ผมแกล้งทำเป็นดูเมนูโดยไม่สนใจมันว่าจะพูดะไร
“น้องครับเอา อันนี้สอง..บลาๆ”
แต่ยังไงหูผมก็ยังได้ยินอยู่ก็ฟังบางประโยคบางประโยคก็ไม่ฟัง ผมรู้สึกรำคาญจังถ้าไม่เกรงใจผมจะเดินออกจากร้านไปเลยนะเนี่ย
ผมหันดูจากเมนูมองไอ้เอ็ม มันกระซิบพูดอะไรกันไม่รู้กับผู้หญิงคนนั้น แล้วก็ให้กระดาษ...กระดาษอะไรน่ะ นี่ผมกำลังหึงหรอเนี่ย มันรู้สึกไม่ชอบมากๆเลย...ผมเกลียดผู้หญิคนนั้น
ปัง!
ผมแกล้งปิดเมนูดังๆ แล้วสองคนนั้นก็ได้ยิน
“โอเคๆตามนี้นะ”
“ค่ะ”
ผู้หญิงเดินไปแล้วตาอารมณ์ผมนี่ยังไม่หาย
“ไอ..น้องครีมสวยเนอะ”
แหม...แปปเดียวก็รู้จักชื่อกันและ....งั้นถ้ามันจะมากินไอติมเพราะอย่างนี้ก็เชิญมันกินไปกับน้องคงน้องครีมเหอะ
“ไอมึงจะไปไหน”
“กลับไง...”
“มึงจะรีบไปไหน”
“มึงก็อยู่ไปดิวะ ในเมื่อมึงพากูมาแต่มึงก็ไม่สนใจกู!”
เป็นครั้งแรกที่ผมตะคอกดังมาก คนทั้งร้านหันมาผมเลยครับ
“ไอมึง...”
“ถ้า..ถ้า..ฮึก...ถ้ามึงไม่รู้สึกอะไรกับกูก็อย่ามายุ่งกันอีก อย่ามาทำให้กู..ฮึก..รักมึงไปมากกว่านี้เลย!”
พูด..ออกไปแล้ว ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองน้าตามันไหลตอนไหน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใกล้จะถึงncแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนิยายเราอยู่
ความคิดเห็น