คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่15(ไอ)
(ไอ)
ตอนนี้ผมมาถึงโรงเรียนแล้ว และกำลังจะเลิกเรียนเลย
“ไอมึงยังเครียดเรื่องแม่อยู่ป่ะวะ”
“ไม่แล้วล่ะ กูขอบใจมึงมากนะที่เป็นห่วง”
ไอ้คิวครับที่ถามผม
“ถ้ามึงไม่ชอบอยู่นู่นก็บอกนะ มึงมาอยู่กับกูได้”
“เฮ้ยไม่เป็นไรกูไม่อยากรบกวนมึง”
“รบกวนอะไนสำหรับมึง กูเต็มใจ”
ผมมองหน้าไอ้คิวมันแต่มันกลับยิ้มให้ผม รอยยิ้มมันเหมือนกับ...เหมือนกับ ไอ้ผู้ชายเอาแต่ใจไอ้เอ็มไงครับ
ผมไม่พูดอะไรต่อได้แต่เก็บของเตรียมกลับบ้าน ผมว่าตอนกลับผมจะนั่งแทกซี่กลับดีกว่า
ผมเก็บของเสร็จแล้ว เดินออกไปหน้าโรงเรียนแล้วโบกรถแท็กซี่
“ไปไหนครับ...”
ผมน่ะจะกลับแต่ ทำไมผมรู้สึกว่าเรื่องผมกับไอ้เอ็มมันยังคาๆอยู่ผมไม่ชอบนะครับ อยู่บ้านเดียวกันแต่กลับทะเลาะกันน่ะ
“อ้าว ไปไหนครับน้องสาว พี่มีงานทำอีกตั้งเยอะนะอย่าชักช้าสิ”
น้องสาว..อีกแล้ว แล้วผมจะไปไหนดี
“ไป..โรงเรียนuutครับ”
เอาแล้วตอบไปแล้ว ผมขึ้นมานั่งบนรถแล้ว แล้วในที่สุดผมก็ตัดสินใจไปที่นั่นสินะครับ
ผมนั่งอยู่ในรถไปซักพัก คิดเรื่องอะไรไปเพลินๆ ทำไมไอ้เอ็มมันต้องโมโหผมกับพี่น้ำพุด้วยอ่ะ หรือว่าช่วงนี้ไอ้เอ็มมันมารอบเดือน-_-;
“น้องสาวครับ ถึงแล้วครับ”
“อ่อ..ครับ80บ. ใช่ไหมครับ”
ผมควานหาเงินในกระเป๋า เจอแต่แบงค์ร้อยสองแบงค์
“เอิ่ม...ลุงครับผมมีแต่แบงค์ร้อย ลุงเอาไปเลยไม่ต้องทอน”
ผมวิ่งลงมาจากรถ แล้วเข้าโรงเรียนของไอ้เอ็มมันไปเลย ตอนนี้โรงเรียนเลิกแล้วก็มีแต่เด็กกำลังกับบ้าน แต่ทำไม...ทุกคนต้องมองมาที่ผมด้วย ยอมรับครับว่าผมชุดนักเรียนแปลก กางเกงลายสก๊อตเหลือง เพราะผมอยู่สายศิลป์ ภาษา แต่โรงเรียนนี้ใส่กางเกงน้ำเงินกันหมดเลยครับ
“ขอโทษนะครับ คือ...รู้จักนายศิริวัฒน์ ไหมครับ”
ผมถามชื่อไอ้เอ็มไป เดาว่าถ้าผมเรียกไอ้เอ็มก็อาจจะมีบางคนไม่รู้จัก
“อ้อ...ไอ้เอ็มน่ะหรอ ผมเห็นมันไปหลังห้องน้ำอยู่ตรงนู้นน่ะ เดินไปอีกนิดเดียวก็ถึง.... ว่าแต่เราเถอะ แฟนไอ้เอ็มมันหรอ”
แฟน...เอาอะไรมาคิด
“เปล่าครับ ผมผู้ชายนะครับไม่ใช่ผู้หญิง”
“อ้าว!หรอโทษทีๆ นึกว่าผู้หญิง งั้นเดินตรงไปอย่างที่บอกนั่นแหละ แต่...อีกสักพักค่อยเข้าไปก็ได้มันทำธุระอยู่”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับที่บอก”
ผมเดินตรงมาอย่างที่ผู้ชายคนนั้นบอก ทำธุระอะไรของมันวะหลังห้องน้ำ คง....ไม่เป็นไรหรอก ผมมาเคลียร์กับมันให้รู้เรื่องก็แค่นั้น
อ๊ะ! ผมเห็นไอ้เอ็มแล้ว แต่...มันยืนทำอะไรอยู่น่ะ
ผมลองเดินเข้าไปดูใกล้ๆอีก มันเป็นภาพ...ที่ทำให้ผมรู้สึกหน้าชามาก มันรู้สึกเจ็บมากเลยครับ ทำไมหรอครับ ไอ้เอ็มกำลังจูบอย่างนัวเนียอยู่กับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้
-----------------------ต่อค่ะ-----------------------
ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนสะอึกอยู่ที่คอ มัน....น้ำตาผม ไหลออกมาได้ไง ผมเอามือเช็ดน้ำตาไปด้วยแล้วก็มองภาพข้างหน้าไปด้วย มันเจ็บ....เหมือนเราโดนหักหลังน่ะ
“ฮึก...”
ผมหลุดสะอึกไปนิดหน่อย ทำให้ผู้หญิงคนนั้นคงได้ยินแล้วผลักไอ้เอ็มออก
“หยุดทำไม...”
ผมได้ยินเสียงไอ้เอ็มพูด ผมเลยรีบวิ่งออกจากตรงนั้น เพียงเหลือไว้แค่ความเจ็บปวด อาการแบบนี้ ความรู่สึกแบบนี้ มันใช่รึเปล่า...คือมันจริงๆรึเปล่า
ผมรีบวิ่งแต่ก็ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาข้างหลังผมเดาว่าเป็นไอ้เอ็ม
“ไอ้ไอ...”
ผมได้ยินมันตะโกนเรียกผม แต่มีหรือที่ผมจะหยุด
“มึงรอกูก่อน! มันไม่ใช่...”
ฟึ่บ!
ไอ้เอ็มวิ่งผมมาได้ทันแล้วจับแขนผมไว้ ผมรีบเอามือปิดหน้าผมไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาผมในตอนนี้เลย
“ไอ..”
“มึงก็ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นดิวะ! มายุ่งกับกูทำไม!”
ในตอนนี้ผมระเบิดอารมณ์ตัวเองออกมาเต็มที่เลยครับ ผมไม่สนใจแล้วว่ามันจะเห็นน้ำตาของผม
“มึง...ร้องไห้หรอวะ”
ไอ้เอ็มทำท่าจะยกนิ้วขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผม แต่ผมปัดมือมันออก
“ออกไป!”
ผมตะโกนดังลั่นเลย ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไห่แล้วด้วย
“มึงฟังกูก่อน...”
“กูไม่ฟัง!”
ผมสะบัดมือมันออก แล้วรีบวิ่งออกไปเลย ผมไม่สนใจมันแล้วด้วย
ผมว่าเดินเท้านี่แหละกลับบ้าน น้ำตาของผมมันกำลังไหลต่อไม่หยุด มันรู้สึกเจ็บ เจ็บมากๆเลย เจ็บจนผมแทบยืนไม่ไหว
ไอ้คิวเคยสอนผมว่า ถ้าผมเสียใจในเรื่องอะไรสักอย่างให้ร้องออกมาดังๆเลยทีเดียว มันจะช่วยทำให้น้ำตาเราค่อยๆหยุดไหลได้ ผมเลยลองทำตามที่ไอ้คิวมันบอก
“ฮือ...ฮึก..”
ผมตะโกนออกไปดังๆ มันช่วยได้จริงๆครับ น้ำตาผมเริ่มหยุดไหลแล้ว แต่ความรู้สึกในใจผมมันยังไม่เปลี่ยนเลย
ผมเดินตามทางไปเรื่อยๆ ซักพักก็ถึงบ้านแล้ว ผมกดกริ่งตรงหน้าประตู ซักพักก็มีคนเดินออกมา
“เชิญ...ไอ!ทำไมสภาพเป็นอย่างนั้น”
“ผมไม่เป็นไรครับพี่น้ำพุ”
ผมเดินเข้าบ้านมา ผมแสดงออกทางสีหน้าขนาดนั้นเลยหรอครับ
“ไอ...”
ผมเดินเข้ามาในบ้าน...
ฟึ่บ!
“ปล่อยผมเถอะครับพี่น้ำพุ ผมขอโทษนะครับที่วันนี้ไม่ได้ไปช่วย....”
“ไอมากับพี่!”
“พี่น้ำพุปล่อยผมเจ็บนะ!”
พี่น้ำพุลากผมมาที่สวนหลังบ้านมันเป็นสวนเล็กครับ แต่ลากผมมาทำไม
“ไอ...มีอะไร เล่าให้พี่ฟังได้”
“อย่ามายุ่งกับผม”
“ไอ...พี่”
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่ง!”
ผมระเบิดออกไปเลย แล้ว....
“พี่น้ำพุผมขอโทษ..”
“ไม่ป็นไร ถ้าไอไม่อยกเล่าพี่ก็จะไม่บังคับไอ”
“ไม่...”
ผมพูดบ้าอะไรไปเนี่ย!โว้ย วันนี้มีแต่เรื่อง ถ้าจะเล่าให้พี่น้ำพุฟังผมว่ามันก็ยังไงๆ อยู่ แต่ดูพี่น้ำพุ....ผมกลัวว่าเขาจะคิดว่าผมไม่ไว้ใจเขาน่ะสิ
“พี่น้ำพุครับ คือ ถ้าสมมุติเป็นพี่....”
“ไอ!...มึงอยู่ไหน”
เสียงเหมือนไอ้เอ็ม
“ไอ...”
“ยังทะเลาะกับคุณเอ็มอยู่หรอ”
“ครับพี่น้ำพุ”
“งั้นก็ไปเคลียร์กับเขาเถอะ พี่ไม่ฟังก็ได้ ดูสิสงสัยคุณเอ็มคงตะโกนจนคอแห้งแล้ว^^ ไปคุยกันให้รู้เรื่องนะ”
พี่น้ำพุ ดูออกด้วย จุดนี้นี่แหละที่ทำให้ผมรักพี่น้ำพุแต่รักแบบพี่ชายไม่ได้เหมือนใครบางคน....
แจ้งหน่อยนะคะ พรุ่งนี้เราไปเข้าค่ายลูกเสือ เย่ๆ ไปสามวันสองคืน ที่จังหวัดสระบุรี เราก็ไม่ได้อัพนิยายนะคะ ไม่โกรธกันนะ
ส่วนตอนนี้เราจะเริ่มฉายความรู้สึกของไอที่มีต่อเอ็มแล้ว แต่ไอเขายังไม่สามารถพูดคำนั้นได้เต็มปากเพราะเขายังไม่แน่ใจกับความรู้สึกที่ไอมีต่อเอ็ม
ปล. รักคนอ่านทุกคนนะคะ>/////<
ความคิดเห็น