แค้นลวงรัก (จีนโบราณ)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

          "พี่ใหญ่ท่านว่าข้าสวยสู้นางได้หรือไม่" หลี่เซียชิงเอ่ยด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นิดๆ 
          "หากจะกว่าถึงหญิงที่มีความงามพร้อม ชิงเอ๋อร์น้องสาวของพี่คือหนึ่งในนั้นอยู่แล้ว" 
          "ใช่พี่สาวของข้าทั้งสวยทั้งเพียบพร้อมที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้เลยก็ว่าได้" น้องชายของกล่าวเพิ่มเติม 
          "ท่านพี่ทั้งสองเคยได้ยินชื่อ 'บุปผางามอาบยาพิษ' หรือไม่" หลี่เหมยหลิงเริ่มจะสนุกไปด้วย 'บุปผางามอาบยาพิษ' คือฉายาที่เหล่าชาวยุทธ์ใช้เรียกขานจอมนางแดนปีศาจผู้ที่ลงมือฆ่าคนได้อย่างโหดเหี้ยมไร้ปราณีต่อเหยื่อ แต่จะลงมือเฉพาะคนชั่ว ยามใดที่นางปรากฏตัวจะสวมใส่หน้ากากขนนกสีดำไว้ตลอด แต่ก็มีคำล่ำลือว่าจอมนางเป็นหญิงงามคนหนึ่งที่เป็นที่หมายปองของชาวยุทธ์ที่เคยได้พบเห็นนาง แต่นางก็เปรียบดั่งดอกไม้งามที่อาบด้วยพิษร้าย 
          "หึ! ยังมีเรื่องอะไรที่พี่ยังไม่รู้อีกไหมชิงเอ๋อร์" พี่ชายใหญ่เอ่ยถามน้องสาว 
          "พี่สาวข้านี่ ใช้ย่อยเสียที่ไหนกัน" น้องชายตัวดีเอ่ยกับนาง 
          "อีกประมาณสิบสองวันในวังจะจัดงานชมดอกไม้ขึ้น งานนี้ใต้เท้าทั้งหลายจะสามารถพาภรรยาและบุตรของตนเข้าร่วมงานได้" ซือหม่าซือฉี แจ้งข่าว 
         "ซึ่งทุกปีที่ผ่านมาซือหม่าจิงเหล่ยกับพูเหม่ยจะไปเสนอหน้าอยู่ในงานที่ได้แต่ตัวประชันกันฮูหยินอื่นๆตลอด" ซือหม่าเจี้ยนหัว กล่าว 
         "แล้วซือหม่าเซียงผิงเล่า ไม่ได้ไปด้วยหรือ" หลี่เหมยหลิง อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ 
          "เซียงผิงนางไม่ค่อยแข็งแรง ซือหม่าจิงเหล่ยก็ไม่ชอบให้นางออกไปไหน วันๆให้ครุกตัวอยู่แต่ในห้องทำงานเย็บปักทักร้อยไปตามภาษา" ซือหม่าซือฉีตอบข้อสงสัยของน้องสาว 
          "หน้าสงสารนางนะ ไม่ได้ออกไปไหนมาไหน อยู่อย่างไม่มีตัวตนในสังคมใหญ่" หลี่เซียชิง อดสงสารนางไม่ได้ 
          "เซียงผิงนางถูงพูเหม่ยโขลกสับสารพัด" ซือหม่าเจี้ยนหัว เอ่ยต่อ 
          "ถ้าเช่นนั้นงานครั้งนี้ก็เป็นการสั่งสอนซือหม่าพูเหม่ยไปด้วยในตัว ในงานครั้งนี้คนที่สวยที่สุดต้องเป็นพี่สาวของข้าเท่านั้น" หลี่เหมยหลิง เอ่ยเสริม 
          "ก็ต้องคอยดูกันไปว่าระหว่างข้ากันซือหม่าพูเหม่ยใครมันจะแน่กว่ากัน" เมื่อจบเรื่องทั้งสี่ก็พูดคุยกันประสาพี่น้องที่ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่ 



          เมื่อทั้งสี่ออกจากโรงเตี๊ยมก็เป็นเวลาบ่ายมากแล้ว ทั้งสี่จึงแยกย้ายกันกลับจวน
 

          "กลับมากันแล้วหรือหลานสาวคนสวยของลุง" ลุงใหญ่เอ่ยทักหลายสาวของตน 
          "พี่ใหญ่ก็พูดไปได้ชิงเอ๋อร์กับหลิงเอ๋อร์เป็นลูกของพี่รองเชี่ยวนะ เป็นลูกของหญิงงามถ้าไม่สวยแล้วจะเรียกว่าอะไร" ลุงสี่เอ่ยกับพี่ชายของตน 
          "น้องสี่ก็พูดเกินไป" หลี่ซันเหนียงเอ่ยกับน้องชายตน 
          "ท่านลุงใหญ่คะ พี่สามบอกข้าว่าอีกสิบกว่าวันในวังจะจัดงานชมดอกไม้ขึ้น ข้าอยากไปดูจังเลยคะท่านลุง" หลี่เหมยหลิง เอ่ยของลุงใหญ่ 
          "จะไปกวนท่านลุงทำไมกัน" ผู้เป็นมารดาเอ่ยปราม 
          "ชั่งเถอะ พี่ว่าจะของเจ้าพาหลานสาวไปออกงานอยู่พอดี" 
          "แต่พี่ใหญ่ ถ้าเกิดว่า..." 
          "ไม่มีใครจำพวกข้าได้หรอกคะท่านแม่ เรื่องมันผ่านมาเกิบยี่สิบปีแล้ว" หลี่เซียชิง เอ่ยในสิ่งที่แม่ของตนกลัว 
          "ใช้คะไม่มีใครรู้จักเราหรอกคะ ให้พวกเขาไปนะคะท่านแม่" หลี่เหมยหลิง เอ่ยของผู้เป็นมารดา 
          "ก็ได้ พรุ่งนี้พวกเจ้าไปหาซื้อผ้ามาแล้วแม่จะตัดชุดให้" 
          "ขอบคุณคะท่านแม่/ขอบคุณคะท่านแม่"