แค้นลวงรัก (จีนโบราณ)

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16

          "หม่อมฉันขอตัว" หลี่เซียชิง แยกตัวออกไปหาคนสนิทที่รออยู่เมื่อมาถึงจวน 

          "มันยอมบอกตัวคนบงการแล้วเจ้าค่ะ" เฉียวซิน เอ่ยรายงานผู้เป็นนาย 

          "ใคร" 

          "ซือหม่าพู่เหม่ย"
 
          "เราได้เห็นดีกันแน่น" ในดวงตาของหลี่เซียชิงบังเกิดความไม่พอใจอยู่ไม่น้อยเมื่ได้ยินชื่อคนที่กล้าส่งคนมาทำร้ายตน 






          วันนี้ครอบครัวตระกูลซือหม่าพากันมาไหว้พระที่วัดกัน ระหว่างที่จะกลับก็มีบุคคลหนึ่งเข้ามาทักบุตรสาวคนเล็กของตระกูล 

          "น้องเซียงผิง" 

          "พี่หลี่เซียมาได้ยังไงกันค่ะ" ซือหม่าพู่เหม่ยเมื่อเห็นหลี่เซียชิงก็ทำตาโต 

          "พี่มาไหว้พระขอพรไปตามภาษาแหละจ๊ะ" หลี่เซียชิง เอ่ยตอบซือหม่าเซียงผิง
 
          "ใต้เท้าเจ้าค่ะหากข้าจะขอยืมตัวคุณหนูเซียงผิงอีกสักวันจะได้ไหมค่ะ" หลี่เซียชิง หันไปขออนุญาตผู้เป็นพ่อ
 
          "เชิญตามสบายเถอะ" 

          "ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวเจ้าค่ะ" ว่าแล้วนางก็พาเซียงผิงแยกออกไป ครอบครัวซือหม่าจะเดินทางกลับจวนก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว 


          แถมระหว่างทางมีคนมาตามใต้เท้าซือหม่าเข้าวังบุตรชายทั้งสองก็ขอแยกตัวไปจวนหลี่ จึงเหลือแต่สตรีแซ่ซือหม่าเพียงสองคนเท่านั้น 

          "มันรอดมาได้ยังไงกัน คนที่ลูกจ้างไปฆ่ามันเป็นถึงนักฆ่าฝีมือดี" ซือหม่าพู่เหม่ยเอ่ยขึ้นกับมารดาภายในรถม้า 

          "แล้วมันได้กลับมารายงานไหม" 

          "ไม่ได้มาเลยค่ะ" 

          "คนตระกูลหลี่ล้วนแล้วแต่มีวรยุทธ์ติดตัวกันบ้างถึงอย่างน้อยก็ต้องมีวิชาตัวเบา" ซือหม่าจิงเหล่ยเอ่ย 

          "แต่นางเป็นผู้หญิง"
 
          "ผู้หญิงแล้วจะทำไม นัง...แม่ของพี่ซือฉีของเจ้าก็เป็นคนตระกูลหลี่ ฝีมือนางก็ใช้ย่อย แม่เคยเห็นตอนนังนั้นช่วยท่านพ่อเจ้าฝึกดาบ" 

          "ท่านพ่อถึงกับต้องให้นางนั้นเป็นคู่ซ่อมเลยหรือค่ะ" 

          "ก็ใช่หนะสิ" ซือหม่าจิงเหล่ยเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บใจ ทันใดนั้นรถม้าก็เกิดหยุดขึ้นมาเฉยๆ 

          "หยุดรถทำไม" ซือหม่าพู่เหม่ยตะโกนถามคนบังคับรถม้า 

          "..." ไม่มีเสียงตอบกลับมา 

          เมื่อนางโผ่หน้าออกไปดูก็พบแต่ความว่างเปล่า บริเวณรอบๆก็ไม่ใช้ทางที่จะกลับจวน 

          "เกิดอะไรขึ้นลูก" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถาม 

          "ไม่รู้คะ อยู่ๆคนบังคับรถก็หายไปไหนไม่รู้ ทางที่เราอยู่ก็ไม่ใช่ทางกลับจวนด้วย" 


          เมื่อได้ฟังดังนั้นซือหม่าจิงเหล่ยจึงลงจากรถม้าพร้อมกับบุตรสาว มีเสียงการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นที่พุ่มไม้ใกล้ๆ แล้วทั้งสองรู้สึกมามีโลหะเย็นๆมาพาดอยู่ที่คอของตนทั้งคู่
 
          "เจ้าเป็นใคร ต้องการอะไรจากพวกเรา รู้ไหมเขาเป็นใคร" ซือหม่าจิงเหล่ยเอ่ย 

          "ข้ารู้ดีว่าพวกเจ้าเป็นใคร ข้าแค่มาบอกพวกเจ้าว่าอย่ามายุ่งกับท่านหญิงหลี่เซียอีกเป็นอันขาด" หญิงชุดดำเอ่ย 

          "ทำไมข้าจะต้องเชื่อเจ้าด้วย" ซือหม่าพู่เหม่ยเอ่ย 

          "เพราะถามไมอย่างนั้นพวกเจ้าจะเจอมากกว่านี้" ว่าแล้วนางก็ตวัดปลายดาบให้ตัดเส้นผมของสองแม่ลูกจนขาดร่วงไปปอยหนึ่งแล้วก็หายตัวไปทั้งให้พวกนางยืนตัวสั้นอยู่ที่เดิม 





           เป็นเวลาค่ำแล้วทั้งสองแม่ลูกจึงเดินทางกลับจวนซือหม่าด้วยความคับแค้นใจเป็นอย่างมาก เมื่อกลับมาถึงทั้งสองเรียบฟ้องใต้เท้าซือหม่าทันที 

          "ท่านพี่ต้องจัดการให้ข้านะค่ะ" ซือหม่าจิงเหล่ยเอ่ย 

          "แล้วเจ้าไปมีเรื่องอะไรกับนาง นางจึงต้องส่งคนไปทำรายพวกเจ้าด้วย 



          "นั้นสิค่ะฮูหยิน เป็นเพราะอะไรข้าจึงต้องส่งคนไปทำร้ายท่านด้วย" หลี่เซียชิง เอ่ยขึ้นขณะเดินเข้ามาส่งซือหม่าเซียงผิง 

          "เจ้าทำอะไรไว้เจ้าก็รู้แก่ใจดี" ซือหม่าจิงเหล่ยกล่าว 

          "ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใดข้าต้องส่งคนไปทำร้ายพวกท่านทั้งสองด้วย"
 
          "ก็เพราะว่าเจ้าว่าเจ้าไม่ชอบหน้าข้า" ซือหม่าพูเหม่ยกล่าว 

          "ถ้าเพียงแค่เหตุผลที่ข้าไม่ชอบหน้าคุณหนูหละก็ ข้าไม่จำเป็นต้องส่งคนไปทำร้ายพวกท่านให้สิ้นเปลืองเวลาของข้าหรอก หวังว่าคุณหนูซือหม่าจะเก็บไปคิดดูใหม่ ไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวกลับก่อน" 


          เมื่อไม่มีอะไรแล้วหลี่เซียชิงจึงขอตัวกลับจวน
 
          "ทำไมต้องเรียบกลับหละหลี่เซียอยู่คุยเป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ" ซือหม่าซือฉี เอ่ย 

          "คงต้องรอโอกาสหน้านะค่ะ ข้ามีงานอีกหลายอยางต้องเรียบกลับไปสะสาง แถมคนร้ายที่มารอบทำร้ายข้ามันยังไม่ยอมเปิดปากเลยว่าใครส่งมันมา ข้าต้องไปดูด้วยตนเอง" หลี่เซียชิง กล่าวกับ ซือหม่าซือฉี หากก็จงใจให้ผู้อื่นได้ยินด้วย 

          "ตายจริง แล้วนี้พี่หลี่เซียเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง 

          "พี่ไม่เป็นอะไรจ๊ะ" หลี่เซียชิง ตอบ 

          "ท่านหญิงค่ะ ค่ำแล้วเรียบกลับจวนเยอะเจ้าค่ะ" เฉียวซิน เอ่ยเตือนนายของตน 

          "ข้ารู้แล้ว ข้าต้องขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะใต้เท้า" หลี่เซียชิง หันไปกล่าวลาซือหม่ากว้านเซียงผู้เป็นบิดา 

          "ขอให้เดินทางกลับดีๆ" 

          "เจ้าค่ะ" เมื่อออกมานอกจวนซือหม่าแล้วหลี่เซียชิงก็ตรงกลับไปที่จวนหลี่โดยทันที 







          "ท่านพ่อบ้านช่วยให้คนยกสำหรับไปให้ข้าที่ห้องด้วย อ๋อขอเหล้าสักกาสองกาด้วยนะค่ะ" หลี่เซียชิง เอ่ยกับเฮยซงพ่อบ้านใหญ่ประจำตระกูลหลี่ 

          "ได้ขอรับคุณหนู" หลี่เซียชิง เดินตรงไปที่ห้องของตน โดยในห้องปรากฏบุคคลที่รออยู่ก่อนแล้ว 

          "เจ้าทำได้ดีมาก" หลี่เซียชิง เอ่ยกับบุคคลที่สวมชุดสีดำ 

          "เป็นหน้าที่ที่ต้องกระทำอยู่แล้วเจ้าค่ะ" 

          "เจ้าจะกลับหุบเขาตอนไหน" หลี่เซียชิง เอ่ยถามนางชุดดำอีกครั้ง 

          "ว่าจะกลับคืนนี้เลยเจ้าค่ะ" 

            "ถ้าเช่นนั้นข้าจะฝากเจ้าบัญชีกลับไปให้จอมมารแล้วก็ฝากเจ้าคนนั้นกลับไปด้วย" 

          "ได้เจ้าค่ะ" 

          "แล้วงานที่ข้าสั่งไปก่อนหน้านี้หละ" 

          "ข้าจัดให้การเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"
 
          "ดี มะมานั่งดื่มด้วยกันก่อน" หลี่เซียชิง เอ่ยชวนในขณะที่สาวใช้ยกสำหรับอาหารเข้ามาจัดเรียงบนโต๊ะ 

          "ท่านหญิงอย่าดื่มมากเกินไปนะเจ้าค่ะ" เฉียวซิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าต้อนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วแต่ท่านหญิงหลี่เซียยังไม่เลิกดื่ม 

          "เจ้าคิดว่าเราจะเมาหรือเฉียวซิน" หลี่เซียชิง เอ่ยถามคนสนิท 

          "ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าพรุ่งนี้ท่านหญิงต้องเข้าเฝ้าพระราชชนนีนะเจ้าค่ะ" เฉียวซิงเอ่ยเตือน 

          "ก็ได้วันนี้ข้าพอแค่นี้ก็ได้ เจ้าไปน้ำเย็นให้ข้าอาบที" หลี่เซียชิง ยอมแพ้ต่อเหตุผลของคนสนิท 

          "เจ้าค่ะ" 

..................................................................................................................................................................................................
ช่วงนี้สอบเก็บคะแนนหลายวิชามาก
เดือนหนึ่งคงได้เจอกัน2ครั้งนะค่ะ