ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15
"ท่านให้ข้ามาเพื่อแทนคำขอโทษในการกระทำของท่านเพียงแค่นี้เองหรือ" หลี่เซียชิง ทำได้เพียงแค่พูดกับปิ่นในมือ
"แต่ข้าอยากได้มากว่าคำขอโทษของท่าน" หลี่เซียชิงเก็บปิ่นอันนั้นในกล่องไม้ที่ผายในบุด้วยผ้าอย่างดีหลังจากทำความสะอาดเครื่องประดับเสร็จ
นางจึงหันไปตรวจสอบบัญชีของยอดการขายสินค้าต่างๆของหุบเขาเทียนซานที่ส่งมาให้นางตรวจสอบ ก่อนที่จะส่งรายงานให้จอมมารเฟิงอู๋จีผู้เป็นพี่ร่วมสาบานได้ตรวจสอบอีกครั้งหนึ่ง
ตอนสายของวันรุ่งขึ้นหลี่เซียได้ไปส่งสินค้าด้วยตัวเองที่ร้านขายผ้าของเยี่ยตันเฟิน
"นายหญิงค่ะท่านหญิงหลี่มาแล้วเจ้าค่ะ" สาวใช้รายงานผู้เป็นนายที่กำลังนั่งปักผ้าอยู่
"เชิญเข้ามา" เยี่ยตันเฟินบอกสาวใช้
"ทำอะไรอยู่ตันเฟิน" หลี่เซียชิง เอ่ยถามเพื่อน
"ปักผ้าที่จะให้ในงานมงคลให้ลูกค้าอยู่ แล้วนี้เหมยหลิงไม่ได้มาด้วยหรือไง"
"นางออกไปเที่ยวนอกเมืองกันเจี้ยนหัว แล้วนี้ข้าเอาสินค้ามาส่งให้" หลี่เซียชิง เอ่ยพลางยื่นแผ่นกระดาษที่มีรายการสินค้าให้เยี่ยตันเฟิน
"ขอบใจมากแล้วครั้งนี้มีลายอะไรสวยๆมาเสนอจ๊ะ"
"คงเป็นลายสระบัวกับลายหงส์ฟ้า"
"เดี๋ยวข้าค่อยไปดูลายก่อนแล้วจะได้เอาขึ้นโชว์ในร้าน"
"ก็แล้วแต่เจ้าสิ"
"นี่!หลี่เซียวันก่อนข้าเอาผ้าไปส่งให้ฮูหยินคนหนึ่งซึ่งสามีของนางทำงานอยู่ในวัง" เยี่ยตันเฟินหันมาคุยกัยหลี่เซียที่นั่งดื่มน้ำชาอยู่
"แล้วทำไม"
"ก็ข้าได้ยินมาว่าเข้าเห็นท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนได้มอบปิ่นปักผมให้ผู้หญิงคนหนึ่งเห็นว่าเป็นหลานของใต้เท้าหลี่" เยี่ยตันเฟินกำลังมองเพื่อนที่พอได้ยินเรื่องที่เธอเล่าก็ไม่ได้มองมาหานางเลย
"แล้วยังไงอีก" หลี่เซียชิง ถาม
"ก็แล้วมันยังไงล่ะหลี่เซียก็เห็นๆอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเจ้า"
"ก็ไม่ยังไง ท่านอ๋องให้ปิ่นข้าเฉยๆ"
"จะให้มาเฉยๆได้ยังไง"
"ท่านให้มาเพราะอยากจะขอโทษข้า" หลี่เซียชิง ยอมบอกเพื่อน
"ขอโทษเรื่องอะไร"
"เรื่องที่พระองค์ทรงกระทำรุ่มรามกับข้า" หลี่เซียชิง พยายามตอบเลี่ยงๆ
"ทรงจูบเจ้าหรอ" เยี่ยตันเฟินยิงคำถามใส่อีก
"ยังไม่ถึงขนาดนั้น"
"แล้วขนาดไหน"
"ก็แค่ทรง..." หลี่เซียชิง จำใจต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นให้เพื่อนฟัง
"โอ! เพื่อนฉันจะได้เป็นพระชายาของท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนก็คราวนี้" เยี่ยตันเฟินเอ่ยกับเพื่อน
"เจ้าก็พูดเกินไปท่านอ๋องไม่สนคนอย่าข้าหรอก"
"ก็ว่าไม่ได้ฉัน อ๋องมู่จั่นเหยียน ยังไม่ทรงมีพระชายาเลยแล้วท่านก็ออกจะเป็นคนเย็นชาไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งสักเท่าไหร่"
"ข้าไม่อยู่แล้วเจ้าเอาแต่พูดเรื่องนี้ข้ากลับดีกว่า"
"น้อมส่งเสร็จพระชายา"
"ตันเฟิน" หลี่เซียชิง หันมาหาเพื่อน
"โทษทีลืมไปยังไม่ถึงเวลา เดินทางดีๆนะหลี่เซีย"
"ขอบใจ" หลี่เซียชิง เดินทางออกจากร้าน
ในระหว่าเดินทางกลับหลี่เซียชิงได้แวะที่ศาลาที่สร้างอยู่ริมสระบัวก่อน โดยนางให้คนที่จวนกลับไปก่อนเหลือแค่เฉียวซินคนสนิทของนางกับม้าสองตัวไว้เท่านั้น
เมื่อคนของจวนกลับไปหมดหลี่เซียชิงได้นั่งมองสระบัวอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงเดินเข้าไปในป่าไผ่ที่อยู่ใกล้ๆกัน โดยที่มีเฉียวซินตามไปอยู่ใกล้ๆ
"จะให้ข้าจัดการกับมันอย่างไรดีค่ะ" เฉียวซิน เอ่ยถามนายหญิง
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวข้าจัดการเอง" หลี่เซียชิง เอ่ยบอก
ตั้งแต่เมื่อต้อนที่หลี่เซียออกจากร้านขายผ้านางก็รู้สึกว่ามีคนตามนางมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
เมื่อเดินมาสักพักผู้ที่สะกดรอยตามหลี่เซียชิงมาก็มองไม่เห็นเป้าหลายที่ตนสะกดรอยตามมาชายผู้นั้นจึงออกมาจากที่ซ่อนเพื่อดูรอยเท้าว่าพวกนางหายไปทางไหน
"ใครใช้ให้เจ้าตามข้ามา" หลี่เซียชิง ออกมาทางด้านหลังของชายผู้นั้น ชายผู้นั้นหันไปมองหลี่เซียชิงที่ยืนอยู่ด้านหลังห่างออกไปประมาณสิบก้าวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"คนที่จะตายอยู่แล้วไม่จำเป็นที่จะต้องรู้" ชายผู้นั้นเอ่ยพลางชักดาบออกจากฝัก
"คิดว่าคนอย่างเจ้าจะฆ่าข้าได้อย่างงั้นหรือ" หลี่เซียชิง ไม่มีท่าทีเกรงกลัว
"ก็ต้องคอยดูกันไป" ไม่ว่าเปล่าชายผู้นั้นวิ่งเข้ามาฟาดฟันดาบใส่หลี่เซียชิงซึ่งในมือนางมีเพียงผ้าผืนยาวที่คอยใช้ปัดดาบที่จะเข้ามาทำร้ายตน
เมื่อสบโอกกาศหลี่เซียชิงได้ซัดผ่ามือใส่ชายผู้นั้นกระเด็นไปปะทะกับต้นไม้ใกล้ๆ ชายผู้นั้นเห็นว่าท่าจะไม่ดีจึงคิดที่จะหนีหากแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกถึงคมมีดสั้นที่จ่ออยู่ที่คอ
"อยู่เฉยๆถ้ายังไม่อยากตาย" เฉียวซิน เอ่ยบอกชายคนร้าย
"ข้าจะขอถ้าเจ้าอีกครั้งว่าใครส่งเจ้ามาให้มาทำร้ายข้า" หลี่เซียชิง เดินเข้ามาหาชายผู้นั้นอีกครั้ง
"..."
"ถ้ายังไม่ตอบอีกอยากตายมากหรือไง" เฉียวซิน กดมีดลงไปอีกทำให้มีดสั้นเล่มนั้นเรียกเลือดจากลำคอชายผู้นั้นได้เล็กน้อย
"เอามันกลับไปที่จวนแล้วข้าจะสอบสวนมันอีกที" หลี่เซียชิง สั่งให้เฉียวซินเอาตัวคนร้ายกลับไปก่อน
"แล้วท่านหญิงไม่กลับไปด้วยหรือเจ้าค่ะ"
"เดี๋ยวข้าจะตามไปทีหลังเจ้ากลับไปก่อนเถอะ"
"เจ้าค่ะ" เฉียวซิน ตอบรับคำแล้วจึงพาคนร้ายกลับไปที่จวน
หลี่เซียชิงเดินต่อไปยังลำธารแล้วเดินตรงไปที่ก้อนหินใหญ่ใกล้ลำธารนางนั่งมองปลาที่แหวกวายอยู่ในน้ำอย่างอิสระ แล้วนางก็ทอดกายล้มตัวลงนอนราบไปกับก้อนหิน
ได้สักพักใหญ่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
"เจ้าจงเตรียมตัวให้พร้อม รอคำสั่งจากข้า" หลี่เซียชิง เอ่ยขึ้นกับสตรีคนหนึ่งที่แต่งชุดสีดำทั้งตัวเมื่อนางเดินเข้ามาใกล้
"ข้าน้อยรับคำสั่ง"
"มีอะไรอีก" หลี่เซียชิง เอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าผู้รับคำสั่งยังไม่จากไป
"แดดเริ่มจะแรงแล้ว แต่ก้อนหินที่จอมนางนอนอยู่มันเย็นยิ่งนัก เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้นะเจ้าค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เจ้ากลับไปก่อนข้าจะอยู่ที่นี้อีกสักพัก" เมื่อหลี่เซียชิงเอ่ยจบหญิงผู้นั้นจึงล่าถอยไป หลี่เซียจึงหลับตาลง
หลี่เซียชิง ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายมากแล้ว เมื่อนางกวาดตามองก็เห็นมีบุรุษผู้หนึ่งนั่งหันหลังอยู่บนก้อนหินที่นางใช้นอน
"ตื่นแล้วหรือท่านหญิง" ชายผู้นั้นเอ่ยทักเมื่อรู้ถึงการเคลื่อนไหวของบุคคลที่นอนอยู่เมื่อครู่
"ท่านอ๋อง"
"ข้าผ่านมาเห็นว่ามีม้าและผู้หญิงนอนอยู่ข้างๆลำธารจึงเข้ามาดู จึงพบว่าเป็นท่านหญิง" อ๋องมู่จั่นเหยียน มองดูหลี่เซียชิงยันตัวลุกนั่ง
"ท่านอ๋องกำลังจะไปที่ใดกันหรือเพคะจึงผ่านมาทางนี้ได้"
"ข้าจะไปพบใต้เท้าหลี่ เหตุใดเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี้"
"หม่อมฉันไปหาเพื่อนมาขากลับจึงแวะมานั่งเล่นที่นี้เพคะ"
"แต่ที่ข้าเห็นท่านหญิงกำลังนอนหลับอยู่"
"หม่อมฉันว่าเราไปที่จวนกันดีไหมเพคะ ท่านอ๋องจะได้พบท่านลุง" หลี่เซียชิง ขยับตัวลงจากก้อนหินแต่เพราะการที่นอนอยู่บนก้อนหินที่เย็นมากเกินไปทำให้ร่างกายรู้สึกชาอยู่บ้าง เมื่อนางลุกขึ้นจึงทำให้เซไปบ้าง โชคดีที่มีมือหนึ่งยื่นเข้ามาช่วยประคอง
"ระวัง"
"ขอบพระทัยเพคะ" หลี่เซียชิง แยกออกไปขึ้นม้าของตนเพื่อเดินทางกลับจวนพร้อมท่านอ๋อง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น