ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14
ที่สถานที่ประชุมเหล่าผู้เกี่ยวข้องกับการประชุมเริ่มเข้ามาเตรียมตัวในการประชุม การประชุมครั้งนี้หลี่เซียชิงได้นั่งอยู่ทางด้านหลังของใต้เท้าหลี่ผู้ดำรงตำแหน่งสูงในการทหาร การประชุมครั้งนี้ท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนได้มาเข้าร่วมการประชุมด้วย
การประชุมครั้งนี้กินเวลาไปหลายชั่วยามกว่าที่การประชุมครั้งนี้จะหาข้อยุทติลงได้ เหล่าผู้ร่วมประชุมจึงเริ่มทยอยออกจากห้องประชุม ในขณะที่หลี่เซียชิงกำลังเตรียมตัวที่จะกลับจวนท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนได้เดินเข้ามาหา
"ท่านหญิง ข้าขอเวลาสักครู่ได้หรือไม่" อ๋องมู่จั่นเหยียน เอ่ยกับหลี่เซียชิง
"ท่านอ๋องมีอะไรหรือเพคะ"
"เชิญทางด้านนอกเถอะ" อ๋องมู่จั่นเหยียน เดินนำออกไปทางด้านนอก
"ตรงนี้ก็ได้เพคะ" หลี่เซียชิง ไม่ยอมเดินตามท่านอ๋องไป
"ก็ได้ตามใจเจ้า ข้าตั้งใจจะมาขอโทษท่านหญิงเรื่องที่ข้าเสียมารยาทกับเจ้าเมื่อวันก่อน"
"หม่อมฉันลืมไปหมดแล้วเพคะ แถมวันก่อนท่านอ๋องก็ได้ฝากท่านพี่ซือฉีมาบอกหม่อมฉันแล้ว" หลี่เซียชิง เอ่ยออกมาอย่างเฉยชา
"อย่างไรข้าก็ต้องขอโทษท่านหญิงด้วย"
"หม่อมฉันขอให้ท่านอ๋องอย่ากระทำเช่นนั้นอีกก็เป็นพอแล้วเพคะ"
"ข้าจะไม่ทำเช่นนั้นกับเจ้าอีก แต่ขอให้เจ้ารับของสิ่งนี้ไว้แทนการขอโทษจากการกระทำของข้า" อ๋องมู่จั่นเหยียน ได้มอบปิ่นปักผมรูปผีเสื้อสีเงินติดพลอยสีเม็ดเล็กให้หลี่เซียชิง
"หม่อมฉันรับไว้ไม่ได้หรอกเพคะ ปิ่นนี้มันมีค่าเกินกว่าที่จะอยู่กับหม่อมฉัน" หลี่เซียชิง ดันปิ่นปักผมกลับไปให้ท่านอ๋อง
"ทำไมเล่าท่านหญิง"
"หม่อมฉันบอกแล้วว่ามันมีค่ามากเกินไป"
"หากท่านหญิงไม่รับเอาไว้ข้าจะถือว่าสิ่งที่เราตกลงกันไว้เป็นอันโมฆะ" อ๋องมู่จั่นเหยียน หาได้พูดเปล่า ท่านได้เอื้อมมือไปปักปิ่นให้หลี่เซียชิง นางไม่สามารถต่อต้านอ๋องมู่จั่นเหยียนได้มากนัก
"ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันทูลลา" หลี่เซียชิง รู้สึกไม่พอใจออกบ้างหากก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเริ่มมีผู้สนใจการสนทนาของตนและท่านอ๋องอยู่ไม่น้อย เพราะน้อยครั้งนักที่พวกเขาจะเห็นว่าท่านอ๋องผู้นี้จะเป็นฝ่ายเข้าไปสนทนากันสตรีนางใด
หลี่เซียชิง รีบเดินออกมาหาใต้เท้าหลี่ที่กำลังยืนคอยนางที่รถม้า
"ขอโทษที่ทำให้ท่านลุงต้องคอยค่ะ" หลี่เซียชิง เอ่ยขอโทษผู้เป็นลุง
"ไม่เป็นอะไร ปิ่นที่ท่านอ๋องให้คงจะสั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ" ใต้เท้าหลี่เอ่ยขึ้นอย่างลอยๆ
"หรือค่ะ"
"ลุงว่าเหมาะกันเจ้าดีนะ"
"ท่านลุงคิดว่าอย่านั้นหรือค่ะ" หลี่เซียชิง เอ่ยขณะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถม้า
"ท่านอ๋องคงเห็นว่าเจ้าชอบปักปิ่นดอกกุหลาบเลยหาผีเสื้อมาให้มั่ง"
"ท่านลุงก็กล่าวเกินไป ท่านอ๋องไม่ได้สนใจข้าขนาดนั้นสักหน่อย"
"มันก็ไม่แน่นนะอาเซีย บางทีหลานสาวของลุงอาจจะได้เป็นถึงพระชายาเลยก็ได้"ใต้เท้าหลี่เอ่ย
"ท่านลุงค่ะ ตัวหลานนี้เป็นคนที่มีประวัติที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ ผู้ที่จะอยู่ในตำแหน่งนี้ต้องเป็นผู้ที่มีชาติตระกูลดีพร้อม รูปโฉมงดงาม สติปัญญาดีเลิศ กิริยามารยาทเรียบร้อย ข้าคงไม่หวังถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"อาเซียใครว่าเจ้าไม่ดีพร้อม รูปโฉมของเจ้าก็ไม่ยิ่งหย่อยไปกว่าใคร สติปัญญาก็เป็นเลิศไม่เป็นรองใคร"
"แล้วเรื่องชาติกำเนิดของหลานเล่า" หลี่เซียชิง เริ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียกระด้าง
"เจ้าเป็นหลานสาวของใต้เท้าหลี่ เป็นบุตรสาวของใต้เท้าซือหม่า ครอบครัวของเจ้าทั้งสองฝ่ายล่วนเป็นผู้มีบทบาทสำคัญทางราชสำนัก"
"ท่านพ่อคงจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำมั่งค่ะว่ายังมีข้าและน้องเป็นลูกอยู่อีกคน" หลี่เซียชิง เอ่ยอย่างขมขื่น
"อาเซียไม่มีพ่อคนไหนที่จะลืมลูกตัวเองได้หรอกนะ"
"แต่ก็ไม่ได้สนใจมาถามข่าวดูดำดูดีลูกเลย"
"เรื่องนี้ลุงว่าเราอย่าพึ่งมาขุดคุ้ยกันตอนนี้เลย เจ้ากลับมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนก่อนเถอะ" แล้วใต้เท้าหลี่จึงแยกออกไปพักที่ห้อง
"เซียงผิงว่างอยู่หรือเปล่า" ซือหม่าซือฉี เอ่ยถาม
"ว่างค่ะ พี่ใหญ่มีอะไรหรือค่ะ"
"ไปแต่งตัวเร็ว"
"แต่งตัวไปไหนหรือค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยถามอย่างสงสัย
"ก็เซียชิงให้พี่มาพาน้องไปหาที่จวนหลี่ พี่ขอท่านพ่อให้แล้วไปแต่งตัวเร็วพี่จะไปส่ง"
"ค่ะ พี่ใหญ่รอสักครู่"
"เอ้า พามาส่งให้แล้ว" ซือหม่าซือฉี เอ่ยขึ้นกับหลี่เซียชิง
"ขอบคุณค่ะ" หลี่เซียชิง เอ่ย
"ถ้างั้นพี่กลับก่อนนะ" ซือหม่าซือฉี เอ่ย
"ไปเถอะค่ะ ถึงเวลาค่อยมารับกลับ"
"พอได้เพื่อนแล้วก็ไล่พี่เลยนะ"
"ผู้หญิงเข้าจะคุยกันผู้ชายไม่เกี่ยว ไปที่ห้องของพี่ดีกว่านะเซียงผิง" หลี่เซียชิง เอ่ยพลางพาเซียงผิงเดินไปที่ห้อง
"ไปก่อนนะค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยลาผู้เป็นพี่ชาย
"เฉียวซิน เจ้าไปเอาน้ำชากับขนมไปที่ห้องด้วยนะ"
"เจ้าค่ะ"
"เซียงผิงพี่มีอะไรให้ดูด้วยนะ พี่ว่าเจ้าคงชอบ แล้วต่างหูที่พี่ให้ชอบไหม"
"ต่างหูที่พี่หลี่เซียให้ข้าชอบมากค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยขณะเดินตามหลี่เซียชิงเข้าไปในห้องส่วนตัวของนาง
"เป็นยังไงบ้างชอบไหม" หลี่เซียชิง เอ่ยขึ้นขณะพาเซียงผิงมาดูผ้าปักรูปสระดอกบัวที่ยังปักค้างอยู่เล็กน้อย
"สวยมากเลยค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยชม
"พี่ช่วยกันกับพี่สะใภ้ปักรูปนี้แต่พี่ยังปักดอกบัวยังไม่เสร็จเลย"
"นี้ขนาดยังไม่เสร็จยังสวยขนาดนี้เลย หากเสร็จแล้วจะสวยขนาดไหน แล้วถ้าปักเสร็จแล้วพี่หลี่เซียจะนำผ้าผืนนี้ไปไว้ที่ไหนหรือค่ะ"
"พี่ฝากร้านขายผ้าในเมืองขายจ๊ะ"
"หรือค่ะ ต้องมีคนสนใจซื้อเยอะแน่นเลย"
"พี่มีผ้าปักอยู่อีกจำนวนหนึ่งเดี๋ยวพี่จะให้คนไปเอามาให้เจ้าเลือกแล้วกันนะ"
"ข้าได้ต่างหูไปแล้วค่ะ"
"ให้อีกก็ได้ไม่เป็นไรหรอก เฉียวซิน เจ้าไปเอาผ้าปักที่หุบเขาส่งมาเอามาให้เซียงผิงเลือกทีนะ" หลี่เซียชิง หันไปสั่งคนสนิท
"ท่านหญิงโปรดรอสักครู่ข้าจะไปนำมาให้เดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ"
"ท่านพี่ไม่หน้าต้องลำบากเอาผ้าปักมาให้ข้าหรอกนะค่ะ"
"ไม่ได้ลำบากอะไรเลย เพราะพี่ถือเป็นค่าจ้างที่ให้เจ้ามาช่วยพี่ปักดอกบัวให้เสร็จ เห็นไหมพี่ไม่ได้ให้เจ้าไปเปล่าๆเสียหน่อย"
"ก็ได้ค่ะถือว่าข้ารับทำงานนี้นะค่ะ" เมื่อเฉียวซินนำผ้าปักผืนงามเข้ามาซือหม่าเซียงผิงได้เลือกเอาปักลายผีเสื้อไป
หลังจากนั้นทั้งสองได้ปักผ้ารูปสระบัวจนเสร็จก็เป็นเวลาที่ซือหม่าซือฉีได้มาพาตัวเซียงผิงกลับจวนพอดี
หลังจากที่ซือหม่าฉือฉีกลับไปแล้วหลี่เซียชิงได้ให้คนสนิทไปนำสมุดที่จดบันทึกรายการสินค้าที่ส่งมาจากหุบเขาเทียนซานเพื่อตรวจสอบสินค้าก่อนที่จะนำไปส่งให้ร้านของเยี่ยตันเฟินผู้เป็นเจ้าของร้านขายผ้าของเมืองหลวง
"เฉียวซิน เจ้าส่งข้าไปบอกทางร้านด้วยว่าพรุ่งนี้ข้าจะนำของไปส่ง" หลี่เซียชิง สั่งคนสนิทให้ไปจัดการติดต่อกับทางร้าน
"เจ้าค่ะ ข้าจะเรียบไปเรียบกลับ" เมื่อเฉียวซินออกไปแล้วหลี่เซียชิงได้นำเครื่องประดับต่างๆออกมาทำความสะอาดหลังจากที่ไม่ได้ทำมาเสียนาน เครื่องประดับผมส่วนใหญ่จะทำเป็นรูปดอกไม้ ดอกไม้ที่มีมากที่สุดคงจะเป็นดอกกุหลาบหลากหลายขนาดแตกต่างกันออกไป เครื่องประดับผมชิ้นให้ที่หลี่เซียชิงพึ่งจะได้มาเป็นปิ่นรูปผีเสื้อแสนสวยเมื่อลองพิจจารณาดูดีๆจะเห็นว่าการทำปิ่นชิ้นนี้ทำขึ้นอย่างปรานีบการติดอัญมณีโดยการฝังเข้าไปในตัวเรือน การสั่งทำปิ่นชิ้นนี้ขึ้นมาจึงไม่ต้องพูดถึงราคาของมันเลยว่าจะแพงสักแค่ไหน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น