ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่13
"หยกหินโมราแดงจ๊ะ"
"ท่านพ่อเคยซื้อปิ่นหยกโมราให้ข้าเหมือกันค่ะ เป็นหยกหินที่สวยมาก" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยขึ้น
"หรือจ๊ะแล้วเซียงผิงชอบปิ่นอันนั้นไหมล่ะ"
"ชอบค่ะ แต่ข้าเคยใช้อยู่แค่ครั้งเดียวเอง"
"แล้วทำไมเอาออกมาใช้แค่ครั้งเดียวล่ะ" หลี่เซียชิง เอ่ยถามอย่างสงสัย
"ข้าไม่กล้าเอาออกมาใช้กลัวว่ามันจะเก่า"
"ของซื้อมาแล้วก็ต้องใช้ถ้าไม่ใช้คนที่ซื้อมาให้เขาจะเสียใจ"
"พี่เซียชิงคิดอย่างนั้นหรือค่ะ"
"ถ้าเป็นพี่ซื้อเครื่องประดับให้เซียงผิงแล้วเซียงผิงไม่เคยใส่ให้พี่เห็นเลยสักครั้งพี่ก็คงนึกว่าเซียงผิงไม่ชอบของที่พี่ซื้อให้"
"ถ้าเช่นนั้นเอาไว้วันหลังเข้าจะเอามันออกมาใช้"
"ดีแล้วจ๊ะ ท่านพ่อจะได้ดีใจที่ลูกสาวของท่านชอบปิ่นที่ท่านซื้อมาให้" หลี่เซียชิง กล่าวเพียงเท่านั้นก่อนจะให้ความสนใจกับผ้าปักที่อยู่ในมือต่อ
เวลาผ่านไปได้สักพักซือหม่าซือฉีก็เดินมาที่ศาลา
"ชิงเอ๋อร์เจ้าทำยังไงให้เซียงผิงพูดไม่หยุดได้ยังไง" ซือหม่าซือฉี เอ่ยถาม
"ทำไมหรือค่ะท่านพี่ซือฉี" หลี่เซียชิง เอ่ยถามผู้เป็นพี่ด้วยความสงสัย
"ก็เซียงผิงนางไม่ค่อยพูดจากับใครง่ายๆถึงพูดด้วยก็ไม่มาอย่างนี้"
"ข้าไม่เห็นได้ทำอะไรเลย ข้าก็แค่คุยกับเซียงผิงเรื่องผ้าปักเท่านั้นเอง สงสัยข้ากันนางชอบอะไรเหมือนๆกันก็เลยคุยกันได้นาน"
"ใช้ค่ะพี่ใหญ่ พี่เซียชิงคุยสนุกแถมสอนวิธีปักผ้าให้ข้าอีกด้วย" ซือหม่าเซียงผิงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นบ้าง
"ยังงั้นเองหรอกหรือ แต่วันนี้พี่ต้องพาพี่เซียชิงของเจ้าไปส่งกลับจวนก่อนแล้ว" ซือหม่าซือฉี เอ่ย
"เซียงผิงจ๊ะเอาไว้วันหลังพี่จะมาหาใหม่นะ" หลี่เซียชิง เอ่ย
"แล้วข้าจะรอนะค่ะ" เมื่อทั้งสองเดินออกห่างจากศาลามาได้สักพักซือหม่าซือฉีได้เอ่ยถามผู้เป็นน้องสาว
"เจ้าว่าเซียงผิงเป็นอย่างไรบ้าง"
"ก็น่ารักดีค่ะ แต่ข้าว่านางออกจะกลัวแม่กันพี่สาวของนางไปหน่อย"
"ทำไมคิดว่ายังงั้น"
"ก็พอข้าเอ่ยถามเรื่องของแม่กับพี่สาวนางชอบหลบตาข้า"
"มันก็สมควรเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว"
ในระหว่างนั้นทั้งคู่เดินมาถึงหน้าห้องโถงรับแขกพอดีซึ่งซือหม่ากว้านเซียงนั่งอยู่ข้างใน
"จะเข้าไปหาท่านพ่อหน่อยไหม" ซือหม่าซือฉี กระซิบถามผู้เป็นน้อง
"ก็ได้ค่ะ"
"ท่านพ่อ" ซือหม่าซือฉี เอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อ
"มีอะไรหรือ แล้วนี้..." ซือหม่ากว้านเซียงเอ่ยถามบุตรชายคนโต
"นี้หลี่เซียชิงหลานสาวของท่านลุงใหญ่ที่ข้าเคยบอก"
"ข้าน้อยคารวะใต้เท้า" หลี่เซียชิง เอ่ย
"เรียกข้าว่าท่านลุงก็ได้" ซือหม่ากว้านเซียงเอ่ย
"ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซือหม่าไม่"
"ถ้าเช่นนั้นก็ตามใจเจ้า แล้วนี้ไปไหนกันมา"
"ข้าพานางมามาหาน้องเซียงผิงขอรับ พอดีเห็นว่าพวกนางเป็นผู้หญิงเหมือนกันคงจะช่วยให้เซียงผิงคลายเหงาได้บ้าง"
"แล้วเป็นอย่าไรบ้าง" ซือหม่ากว้านเซียงหันมาถามหลี่เซียชิง
"คุณหนูเซียงผิงคุยสนุกดีค่ะ ใต้เท้าค่ะหากว่าวันหลังข้าอยากจะชวนคุณหนูเซียงผิงไปที่จวนบ้างจะได้ไหมค่ะ" หลี่เซียชิง เอ่ยถาม
"ก็เอาสิ เซียงผิงนางไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย"
"ขอบคุณใต้เท้ามากเจ้าค่ะ"
"ท่านพ่อข้าขอไปส่งชิงเอ๋อร์ที่จวนก่อน" ซือหม่าซือฉี เอ่ยขอผู้เป็นพ่อ
"ไปเถอะ" ซือหม่ากว้านเซียงเอ่ย
"ชิงเอ๋อร์น้องจะไม่พูดตัดรอนท่านพ่อเกินไปหน่อยหรอ"
"ข้าผู้ผิดตรงไหนค่ะ ข้าหลี่เซียชิงหาได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกันใต้เท้าซือหม่ากว้านเซียงไม่" หลี่เซียชิง เอ่ยด้วนน้ำเสียงจริงจัง
"แต่เจ้าก็ควรรักษาหน้าของท่านพ่อไว้บ้าง"
"ข้าขอโทษ" หลี่เซียชิง เอ่ยอย่างสำนึกผิด
"เอาเถอะพี่ไปส่งเจ้าดีกว่า" เมื่อเดินทางกลับมาถึงจวนตระกูลหลี่ หลี่เซียชิง ของให้พี่ชายรอนางอยู่สักครู่หนึ่ง
"พี่ใหญ่โปรดรอข้าสักครู่ ข้าอยากจะฝากของให้เซียงผิงสักหน่อย" แล้วนางจึงเรียบตรงไปยังห้องนำของที่นางตั้งใจจะมอบให้น้องสาวต่างมารดา
"ข้าฝากพี่ใหญ่บอกเซียงผิงด้วยว่าหากนางมิรับไว้ข้าคงเสียใจเป็นอย่างมาก"
"ได้แล้วพี่จะบอกนางให้"
"ขอบคุณพี่ใหญ่" หลี่เซียชิง เอ่ย
"พี่คงต้องไปแล้ว บอกทางนู้นไว้ว่าจะกลับไปทานข้าวเย็นด้วย"
"ขอให้พี่ใหญ่กลับไปให้ทันนะค่ะเดี๋ยวจะไม่มีอะไรทาน"
"ถ้าไม่มีจริงพี่จะกลับมากินที่นี้"
"แล้วข้าจะรอนะค่ะ"
เวลาต่อมาซือหม่าซือฉีเดินทางกลับมาถึงจวนตระกูลซือหม่าเป็นเวลารับประทานอาหารเย็นของบ้านพอดี ซึ่งต้อนนี้ซือหม่าจิงเหล่ยและซือหม่าพูเหม่ยได้กลับมาถึงจวนแล้วเช่นกัน
"ซือฉีกลับมาพอดี มาทานข้าวด้วยกันสิ" ซือหม่ากว้านเซียงผู้เป็นพ่อเอ่ยชวนลูกชายคนโต
"ขอรับ"
ทั้งหมดทานข้าวกันเสร็จแล้วจึงย้ายไปยังห้องนั่งเล่น
"ซือฉีแล้วนี้น้องจะกลับมาบ้านเมื่อไหร่กันจ๊ะ" ซือหม่าจิงเหล่ยเอ่ยถาม
"ท่านป้าถามทำไมหรือขอรับ" ซือหม่าซือฉี เอ่ยถามกลับ
"ก็แม่เห็นว่าเจี้ยนหัวไปหลายวันแล้วยังไม่กลับมาอีก"
"คงอีกหลายวันกว่าจะกลับ แล้วท่านก็ไม่ให้แม่ขอข้ากรุณาจำให้ขึ้นใจซักทีซิขอรับ ท่านป้า"
"ท่านพี่ซือฉีพูดอย่างนี้ไม่ให้เกียรติท่านแม่ของข้าเลยนะค่ะ" ซือหม่าพูเหม่ยเอ่ย
"ข้าว่าข้าให้เกียรติแล้วนะ เซียงผิง" ซือหม่าซือฉี เอ่ยกับซือหม่าพูเหม่ยแล้วจึงหันไปเรียกซือหม่าเซียงผิง
"มีอะไรหรือค่ะพี่ใหญ่" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ย
"หลี่เซียเขาฝากของมาให้" ซือหม่าซือฉี เอ่ยพลางยื่นกล่องไม้ขนาดเล็กให้
"ของอะไรกัน" ซือหม่าพูเหม่ยเอ่ยพลางหันไปจ้องน้องสาว
"ไม่เกี่ยวกับเจ้า" ซือหม่าซือฉี เอ่ยกับซือหม่าพูเหม่ย
ซือหม่าเซียงผิงเปิดกล่องไม้ออกมาพบว่าข้างในได้บรรจุต่างหูพลอยสีฟ้าคู่หนึ่งไว้ผายด้านใน
"พี่ใหญ่ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ มันมีค่ามากเกินไปสำหรับข้า" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ย
"นางบอกข้าว่า 'หากเจ้าไม่รับไว้นางคงจะเสียใจเป็นอย่างมาก' เจ้าก็รับไว้เถอะเซีงผิง ถือว่าเป็นของขวัญที่นางมอบให้น้องสาวคนใหม่ของนาง"
"ข้ารับไว้ก็ได้ค่ะ"
"ดีแล้วนางจะได้ดีใจ"
ณ จวนตระกูลหลี่
"อาเซียเจ้าช่วยอะไรลุงสักอย่างได้ไหม" ใต้เท้าหลี่เอ่ยถามหลานสาว
"ท่านลุงมีอะไรให้ข้าช่วยหรือค่ะ"
"ก็คนที่ทำหน้าที่จดบันทึกการประชุมเกิดป่วยขึ้นมากะทันหัน ลุงหาคนจดบันทึกใหม่ไม่ได้เลย แล้วพรุ่งนี้ก็จะเริ่มการประชุมแล้วด้วย"
"ท่านลุงจะให้ข้าไปจดบันทึกให้ก่อนหรือค่ะ"
"ใช่ ในระหว่างที่คนจดบันทึกของลุงยังไม่หายคงต้องให้เจ้าไปช่วยก่อนจะได้หรือเปล่า หรือว่าเจ้าติดทำธุระที่ไหน"
"ไม่มีหรอกค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าไปช่วยท่านลุงเอง"
"ก็ดีลุงจะได้หายห่วง ขอบใจเจ้ามา"
"ไม่เป็นไรค่ะท่านลุง"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น