แค้นลวงรัก (จีนโบราณ)

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12

          "ข้าไม่รู้เลยว่าท่านหญิงมีความรู้ทางด้านการทหารด้วย" ท่านอ๋องลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหลี่เซียชิงที่กำลังเลือกหาบันทึกต่างๆออกมาจากชั้นวาง
 
          "หม่อมฉันเคยช่วยงานท่านลุงเพคะ" 

          "อย่าคิดว่าเสด็จแม่ของข้าโปรดปรานเจ้าแล้วจะทำให้เจ้าได้ครองตำแหน่งพระชายาของข้า" อ๋องมู่จั่นเหยียน เข้ามากระซิบข้างหูของหลี่เซียชิงจากทางด้านหลังของนางทำให้การเคลื่อนไหวใดๆภายในห้องเป็นอันต้องหยุดลง 

          "หม่อมฉันก็ไม่คิดที่จะใช้ความเอ็นดูที่พระราชชนนีและพระมเหสีทรงมีให้หม่อมฉันได้ตำแหน่งใดที่สุดกว่าตำแหน่งท่านหญิงในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย"
 
          "หึ แต่จะว่าไปแล้วหากได้เจ้ามาอยู่ข้างกายข้าก็คงจะดีไม่น้อย" เมื่อท่านอ๋องกระซิบข้างหูนางอย่างแผ่วเบา จนหลี่เซียชิงได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆในขณะที่ท่านอ๋องใช้ลำแขนอันแข็งแกร่งทั้งสองข้างโอบกอดเอวของนางจากด้านหลังแถมยังลมหายใจร้อนของเขาที่พ่นออกมารดต้นคอของนางอยู่ในตอนนี้ สติของนางชั่งใกล้จะเลือนลางหลงไปกับการกระทำของเขา 

          "ท่านอ๋องโปรดสำรวมด้วย" หลี่เซียชิง เอ่ยขึ้นเมื่อท่านอ๋องออกแรงดึงนางเข้าไปใกล้พร้อมกดจมูกเข้าที่ลำคอของนาง 

          "อยู่นิ่งๆสิ" ท่านอ๋องปัดแขนเสื้อของนางให้หลุดออกจากไหล่เผยให้เห็นลำแขนเรียวงามที่ขาวราวหิมะแล้วจึงแตะริมฝีปากของเขาลงบนไหล่มล ทำให้ลมหายใจของนางถี่มากขึ้น 

          "ท่านอ๋อง...โปรดอย่าทำเช่นนี้" หลี่เซียชิง สะบัดหลุดจากพันธนาการของเขา จากนั้นรีบก้าวออกหาก แล้วจัดเสื้อผ้าจนเรียบร้อย 

          "คุณหนู คุณชายซือฉีมาขอพบเจ้าค่ะ" ก่อนที่อ๋องมู่จั่นเหยียนจะได้เอ่ยหรือกระทำสิ่งใดต่อ เสียงของเฉียวซินก็ดังขึ้นจากนอกประตูเสียก่อน 

          "เชิญเข้ามาได้" หลี่เซียชิง เอ่ยบอกแก่คนด้านนอก 

          "กระหม่อมซือฉีถวายบังคมท่านอ๋อง" ซือหม่าซือฉี เอ่ยกันท่านอ๋อง 

          "ท่านพี่มาก็ดีแล้วช่วยอำนวยความสะดวกให้ท่านอ๋องแทนข้าด้วย หม่อมฉันขอตัว" หลี่เซียชิง กล่าวเพียงเท่านั้นแล้วก้าวออกจากห้องหนังสือ 






          "ท่านอ๋องไปทำอะไรนางไม่พอใจหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ" ซือหม่าซือฉี อดเอ่ยถามสาเหตุที่ทำให้น้องสาวอารมณ์เสียไม่ได้ 

          "ข้าหรือที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านหญิงหลี่เซียอารมณ์เสีย ข้าก็แค่..." ท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนเอ่ยเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เกิดขึ้นให้ซือหม่าซือฉีฟัง 

          "ท่านอ๋องถึงแม้ว่านางจะอยู่ในยุทธ์ภพมานาน แต่นางมิเคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายใดได้แตะต้อง การกระทำของท่านอ๋องเช่นนี้ถือเป็นการไม่ให้เกีรติแก่นางเลยนะพ่ะย่ะค่ะ" ซือหม่าซือฉี ตกใจเป็นอย่างมากที่ท่านอ๋องคิดล่วงเกินน้องสาว 

          "ดูเจ้าจะรู้จักและเป็นห่วงนางเป็นอย่างมากทีเดียวเลยนะ ซือฉี" ท่านอ๋องให้สายตาจับผิดมองมาที่ซือหม่าซือฉี 

          "กระหม่อมขอทูลท่านอ๋องตามตรง ชิงเอ๋อร์เป็นน้องสาวแท้ๆของกระหม่อม ท่านแม่ได้พานางและน้องสาวอีกคนของกระหม่อมออกจากบ้านไปตั้งแต่นางอายุสี่ขวบ โดยที่พวกเราพี่น้องจะติดต่อกันที่จวนหลี่โดยที่ไม่ให้ท่านพ่อของกระหม่อมทราบ" ซือหม่าซือฉี เอ่ยในสิ่งที่เขาปิดบังคนภายนอกมาหลายปีให้ท่านอ๋องฟัง 

          "แล้วตอนนี้ใต้เท้าซือหม่ารู้หรือไม่ว่านางเป็นบุตรสาวของท่าน" ท่านอ๋องมู่จั่นเหยียน เอ่ยขึ้นเมื่อคิดถึงการที่หลี่เซียชิงได้เปิดเผยฐานะของตนต่อบิดาหรือไม่ 

          "ท่านพ่อไม่ทราบเรื่องนี้" 

          "ข้าฝากเจ้าไปขอโทษกับการกระทำของข้าเมื่อครู่ด้วย ข้าหาได้ตั้งใจจะล่วงเกินนางไม่ แต่กลิ่นกายของนางก็หอมหวานเย้ายวนข้าเป็นอย่างยิ่ง" อ๋องมู่จั่นเหยียน เอ่ยพลางจิบน้ำชา 

          "ท่านอ๋อง" ซือหม่าซือฉี เอ่ยเรียกท่านอ๋องขึ้นมาอย่างตกใจ 

          "ซือฉีถึงอย่างไรข้าก็เป็นผู้ชาย มีหญิงงามมาอยู่ตรงหน้าใครบ้างจะไม่หวั่นไหว" 

          "กระหม่อมกลัวแต่ว่าท่านอ๋องจะเห็นน้องสาวของกระหม่อมเป็นเพียงของเล่นค่เวลา ไม่ทราบว่าทรงรู้สึกกันน้องสาวของกระหม่อมอย่างไรกันแน่น" 

          "ตอนนี้ข้ายังให้คำตอบที่แน่นนอนแก่เจ้ายังไม่ได้ แต่สักวันหนึ่งข้าคงเจอคำตอบที่เจ้าต้องการ" 

          "กระหม่อมมิกล้าหวัง" 






          เมื่อหลี่เซียชิงออกมาจากห้องหนังสือก็เรียบตรงไปยังห้องส่วนตัวของตนในทันที 

          "เฉียวซิน ออกไปก่อน" หลี่เซียชิง เอ่ย 

          "แต่ว่า..." 

          "ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ" 

          "เจ้าค่ะ" 



          เมื่อให้เฉียวซินออกไปจากห้องแล้วนางเดินไปที่กระจกแล้วลดแขนเสื้อลงเพื่อดูรอยแดงที่ท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนฝากไว้บนไหล่กลมมลของนาง 



          เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็บังเกิดเส้นเลือดฝาดขึ้นบนใบหน้างาม ทันใดนั้นนางได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นภายนอกห้อง 

          "ข้าบอกแล้วไงว่าข้าขออยู่คนเดียวสักพัก" หลี่เซียชิง ตะหวาด 

          "พี่ไม่รู้ว่าเจ้ายังไม่อยากพบใคร" ซือหม่าซือฉี เอ่ย 

          "พี่ใหญ่เองหรือค่ะ ข้าก็นึกว่าเป็นเฉียวซิน" หลี่เซียชิง หันมาหาอยู่เป็นพี่ชาย 

          "ท่านอ๋องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้พี่ฟังแล้ว" ซือหม่าซือฉี เอ่ยในผู้เป็นน้องฟังทำให้ใบหน้าของนางเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้ง 

          "ข้าไม่คิดว่าท่านอ๋องจะทำอย่างนั้นกันข้า" 

          "ท่านอ๋องฝากพี่มาขอโทษเจ้ากับการกระทำเมื่อครู่ ท่านอ๋องหาได้ตั้งใจจะล่วงเกินเจ้าไม่" 

          "ข้าก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจนัก" 

          "แต่ท่านอ๋องยังบอกอีกนะว่า กลิ่นกายของเจ้าชั่งหอมหวานเย้ายวนท่านอ๋องเป็นอย่างยิ่ง" ซือหม่าซือฉี เอ่ยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หลี่เซียชิงนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว 









          วันต่อมาหลี่เซียชิงเดินทางไปยังจวนซือหม่าตามที่ซือหม่าซือฉีผู้เป็นพี่เอ่ยชวนเนื่องด้วยซือหม่าจิงเหล่ยผู้เป็นนายหญิงของจวนและซือหม่าพูเหม่ยลูกสาวคนโตไม่ได้อยู่ที่จวน โดยที่สาวใช้ของจวนได้พาหลี่เซียชิงไปนั่งรอตรงห้องโถงรับแขก สักพักซือหม่าซือฉีจึงออกมาต้อนรับเอง 

          "มาแล้วหรือชิงเอ๋อร์ พี่นึกว่าเจ้าจะไม่มาเสียอีก" ซือหม่าซือฉี เอ่ยต้อนรับผู้เป็นน้อง 

          "จะไม่มาได้ยังไงกันค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้กลับมาที่นี้ในรอบหลายปีที่ผ่านมาเลย" 

          "วันนี้เซียงผิงนางอยู่ที่จวนพอดี" ซือหม่าซือฉี เอ่ยพลางเดินนำหลี่เซียชิงไปที่ศาลานั่งเล่นที่ตอนนี้มีหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งปักผ้าอยู่ 

          "ท่านพูดยังกับว่าเดือนๆหนึ่งนางจะอยู่บ้านให้เห็นหน้าสักวัน" 

          "ก็วันๆหนึ่งนางเอาแต่นั่งปักผ้าอยู่ในห้องนี่" 

          "ท่าทางแม่ของนางจะไม่สนใจนางเอาซะเลย" 

          "ก็นางไม่ใช่ลูกรักนี้ เซียงผิง" ซือหม่าซือฉี เอ่ยเรียกซือหม่าเซียงผิงผู้เป็นน้องต่างมารดา 

          "คะพี่ใหญ่" ซือหม่าเซียงผิงหันมาหาผู้เป็นพี่ชาย 

          "พี่มีคนจะแนะนำให้รู้จัก นี้หลี่เซียชิงเป็นลูกพี่ลูกน้องกันพี่ ชิงเอ๋อร์นี่น้องสาวคนเล็กของพี่" ซือหม่าซือฉี เอ่ยแนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักกัน 

          "ยินดีที่ได้รู้จักท่านหญิงค่ะ" หลี่เซียชิง เป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน 

           "เรียกข้าว่าเซียงผิงเฉยๆก็ได้ค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยบอก 

          "ถ้าเช่นนั้นน้องเซียงผิงก็ต้องเรียกพี่ว่าพี่เซียชิงเหมือนกัน" 

          "ก็ได้ค่ะ พี่เซียชิง" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยเรียกหลี่เซียชิงอย่างกล้าๆกลัวๆ 

          "เซียงผิงพี่ฝากเจ้าช่วยดูแลหลี่เซียแทนพี่ด้วย พี่จะไปสะสางงานสักหน่อย" ซือหม่าซือฉีเอ่ยก่อนเดินจากไป 

          "น้องเซียงผิงกำลังทำอะไรอยู่หรือ" หลี่เซียชิง เอ่ยถาม 

          "กำลังปักผ้าอยู่ค่ะ" "ขอพี่ดูหน่อยได้ไหม" 

          "ได้สิค่ะ ข้าปักเป็นอย่างไรบ้างค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยถาม 

          "เป็นการปักที่สวยแล้วก็ละเอียดมากจ๊ะ" หลี่เซียชิง เอ่ยชมฝีมือการปักผ้าของนาง 

          "พี่เซียชิงมีถุงใช่เครื่องประดับหรือเปล่าค่ะ" 

          "พี่ไม่มีหรอกจ๊ะ" 

          "งั้นข้าจะทำถุงใส่เครื่องประดับชิ้นเล็กๆให้นะค่ะ" ซือหม่าเซียงผิงเอ่ยอย่างกระตือรือร้น 

          "ก็ดีเหมือนกันวันก่อนพระราชชนนีทรงประทานกำไลหยกให้พี่ แต่พี่ไม่กล้าใช้เลยว่าจะหาถุงใส่เก็บไว้อยู่พอดี" 

          "แล้วทรงประทานหยกชนิดไหนให้หรือค่ะ"              








                   








ช่วยเม้มให้หน่อยค่ะ