แค้นลวงรัก (จีนโบราณ)

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10

          "ท่านยาย" เสียงเด็กน้อยดังมาตั้งแต่ก้าวเข้ามาในตัวตึกของวังจันทรา
           "อี๋เอ๋อร์ระวังพึ่งจะหายไข้มิให้หรือเรา" เหลิ่งเฟิงกางแขนอุ้มหลานสาวตัวน้อย 
          "ท่านยายค่ะ แล้วท่านตาล่ะหายไปไหน" เด็กน้อยหันไปมองหาผู้เป็นตา 
          "ท่านตาไปพาลู่ซินมาหาเจ้า" 
          "พี่ลู่ซินจะมาหรอค่ะ" ซูอี่ยิ้มแก้มปริเมื่อรู้ว่าจะได้พบญาติผู้พี่ 
          "จ๊ะ เดี๋ยวสายๆคงจะถึงต้อนนี้ไปทานขนมที่ยายทำก่อนนะ" 
          "ค่ะ" เด็กน้อยรับคำแล้วยินยอมให้บิดาอุ้มไปที่โต๊ะอาหาร
           "อาเซีย แม่เจ้าส่งข่าวมาว่าจะกลับมาวันพรุ่งนี้" เหลิ่งเฟิงหันไปบอกแก่ลูกสาวเพื่อนรัก
           "ขอบคุณท่านป้าที่ช่วยบอก"
           "แล้วจะกลับไปเมืองหลวงอีกไหม"
           "คงจะต้องกลับค่ะเพราะท่านลุงขอให้อยู่ช่วยงานทางนู้น" 
           "อย่างงั้นหรือ" 



           ช่วงสายเฉาไคหล่างบิดาของเยี่ยจีได้พาครอบครัวของเวินสิงลั่งเดินทางมาถึงวังจันทรา เมื่อเด็กทั้งสองไปพบกันก็พากันออกไปเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน 


          "หงเหลียนเป็นอย่างไรบ้าง" หลี่เซียชิง เอ่ยทักน้องสาวของเฟิงอู๋จี 
          "สบายดี เดี๋ยวนี้ไม่ต้องคอยคุมกันใครบางคนแล้ว" หงเหลียนกล่าว 
          "อะไรกันเรื่องมันตั้งนานมาแล้วเจ้ายังไม่ลืมอีกหรือ" เวินสิงลั่งเอ่ยถามผู้เป็นภรรยา 
         "ใครจะลืมได้เล่าท่านหลอกใช้ข้ามาหลายสิบปี" 
         "หลายปีมานี้ข้าตามใจเจ้ายังไม่พอหรือ" เวินสิงลั่งพูดพลางส่งสายตากรุมกริ่มให้ภรรยา 
          "ท่านอย่ามาพูดอย่างนี้นะ" หงเหลียนเมื่อได้ยินวาจาขอสามีก็รู้สึกขืนอาย 
          "สิงลั่นพอเถอะ เลิกแกล้งหงเหลียนได้แล้ว" เยี่ยจีช่วยพูดให้น้องสะใภ้ 




          ณ จวนตระกูลหลี่ 


          "นายท่าน ท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนเสด็จมาขอรับ" ท่านพ่อบ้านวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกหลี่เหยียนเสีย 
          "เหตุใดจึงเสด็จมาถึงนี่ได้" หลี่ซันเหนียงเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชาย 
          "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน" หลี่เหยียนเสียเอ่ยพลางถวายบังคมท่านอ๋อง 
           "ท่านอ๋องมีเรื่องอันใดถึงต้องเสด็จมาถึงจวนของกระหม่อม เหตุใดไม่เรียกให้กระหม่อมไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักเล่า" หลี่เหยียนเสีย เอ่ยถามท่านอ๋อง 
          "พอดีข้าอยากปรึกษาท่านเรื่องการทหารเสียหน่อย ไม่ทราบว่าผู้นี้คือ" อ๋องมู่จั่นเหยียน เอ่ยบอกใต้เท้าหลี่พลางหันไปเห็นว่ามีบุคคลอื่นอยู่ด้วย 
          "ผู้นี้คือน้องสาวของกระหม่อมเอง" ใต้เท้าหลี่หันไปแนะนำหลี่ซันเหนียงให้ท่านอ๋องรู้จัก 
         "หม่อมฉัน หลี่ซันเหนียงเพคะท่านอ๋อง" 
          "ท่านป้าคงเป็นมารดาของซือฉี" 
          "ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันทูลลา ข้าไปก่อนนะค่ะพี่ใหญ่" หลี่ซันเหนียงกล่าว แล้วจึงเดินออกไปจากห้องโถงเพื่อเดินทางไปยังวังจันทรา 
          "ไม่ทราบว่าท่านป้าหลี่จะไปที่ใดกัน" อ๋องมู่จั่นเหยียน เอ่ยถาม 
          "นางกำลังจะเดินทางไปวังจันทราพ่ะย่ะค่ะ" 
          "แล้วเหตุใดท่านป้าหลี่ไม่อยู่ที่จวนซือหม่าเล่า"
           "น้องสาวของกระหม่อมแยกทางจากซือหม่ากว้านเซียงมาเกิบยี่สิบปีแล้ว" 
.           "เพราะเหตุนี้เอง ข้าไม่เคยเห็นหน้าท่านป้าหลี่เลย" 
          "นางจะกลับมาเยี่ยมกระหม่อมบ้างเป็นบางครั้งพะย่ะค่ะ" 
          "อย่างงั้นหรอกหรือ" 
          "เชิญท่านอ๋องที่ห้องหนังสือดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ" ใต้เท้าหลี่นำทางท่านอ๋องมู่จั่นเหยียนไปที่ห้องหนังสือของจวน 

          ในระหว่างที่ใต้เท้าหลี่ไปค้นหาเอกสารบางอย่างที่ห้อง เมื่อสาวใช้ที่ยกน้ำชามาให้ท่านอ๋องได้ถามถึงหลี่เซียชิงจึงได้ความว่า 'คุณหนูใหญ่ออกไปทำธุระนอกเมืองตั้งแต่สองวันก่อนแล้วเพคะ' ซึ่งมันเป็นวันที่หลังจากท่านอ๋องได้รับจดหมายจากนาง 




          อีกสองวันต่อมาหลี่เซียชิงจึงเดินทางกลับมายังจวนตระกลูหลี่ ซึ่งเป็นเวลาเดี๋ยวกันที่พระราชชนนีทรงส่งกงกงมาเชิญหลี่เซียชิงไปเข้าเฝ้าที่วังหลวงในวันพรุ่งนี้ 

          "กงกงทราบหรือไม่เจ้าค่ะว่าพระราชชนนีทรงเรียกพบข้าด้วยเรื่องอันใด" หลี่เซียชิง เอ่ยถามกงกงที่เชิญพระราชเสาวนีย์มาแจ้ง
           "ข้าหาทราบไม่ท่านหญิง หมดเรื่องแล้วข้าขอตัวกลับก่อนล่ะใต้เท้าหลี่" กงกงกล่าวลา 
          "เจ้ากลับมาเหนื่อยๆไปพักก่อนเถอะ แล้วอย่าลืมเตรียมตัวไปเข้าเฝ้าพระราชชนนีด้วย เพราะครั้งนี้ลุงไม่ได้ไปด้วย" 
          "ข้าทราบแล้วค่ะลุง" หลี่เซียชิง กล่าวตอนรับผู้เป็นลุง 



          เมื่อหลี่เซียชิงกลับถึงห้องพักของตนได้ให้เฉียวซินช่วยบีบนวดคลายกล้ามเนื้อจากการเดินทางไกลให้ผ่อนคลายลง 


          "ท่านหญิงจะแช่น้ำอุ่นสักหน่อยไหมค่ะ" เฉียวซิน เอ่ยถาม 
          "ก็ดีเหมือนกัน" หลี่เซียชิง เอ่ยตอบรับ
           "ท่านหญิงโปรดรอสักครู่" เฉียวซิน ออกไปสั่งให้สาวใช้เตรียมน้ำ สักพักก็เรียบร้อย 
          "พร้อมแล้วค่ะท่านหญิง" 
          "เฉียวซิน เจ้ามาช่วยข้าถอดเครื่องประดับออกก่อน" หลี่เซียชิง เอ่ยบอกคนสนิทพลางปลดเครื่องประดับ 
          "ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้ท่านหญิงจะใส่เสื้อผ้าชุดใดไปเจ้าเฝ้าพระราชชนนีล่ะเจ้าค่ะ" เฉียวซิน เอ่ยพลางประคองหลี่เซียชิงลงแช่น้ำอุ่น 
          "เอาชุดที่พี่เยี่ยจีตัดเย็บให้ข้าเมื่อเดือนก่อนแล้วกัน" 
          "แล้วข้าจะเตรียมให้ค่ะ แล้วเครื่องประดับล่ะค่ะ" 
          "เจ้าก็เลือกให้ข้าก็แล้วกัน" .
          "เจ้าค่ะ" เฉียวซิน เอ่ยตอบรับแล้วถอยออกมาให้หลี่เซียชิงได้แช่น้ำเงียบๆ 




          ชุดที่หลี่เซียชิงเลือกใส่เพื่อใช่เข้าเฝ้าพระราชชนนีในวันนี้เป็นชุดเปิดไหล่เล็กน้อยพองาม เสื้อด้านในเป็นเสื้อเกาะอกสีแดงเลือดหมูปักลายดอกไม้สีเหลืองดอกใหญ่ เสื้อคลุมด้านนอกเป็นสีฟ้าสดขอบเสื้อสีแดงเลือดหมู ผมบางส่วนกล้าวเก็บด้วยการผูกผ้าแพรชิ้นเล็กอีกส่วนปล่อยยาวมาทางข้างหน้าด้านซ้าย สวมสร้อยแบบเส้นทองสองเส้นร้อยติดด้วยจี้อัญมณีสีฟ้ารูปหยดน้ำ ต่างหูเป็นห่วงกลมสองห่วงคู่ตรงกึ่งกลางเป็นอัญมณีรูปหยดน้ำเม็ดเล็กสีฟ้า เครื่องประดับติดผมเป็นปิ่นปักผมระย้ายาวหลายอันบ้างส่วนเป็นที่กลัดผมรูปดอกไม้เล็กๆ แต่งหน้าด้วยสีโทนอ่อน ครั้งนี้หลี่เซียชิงแตะน้ำหอมกลิ่นกุหลาบอ่อนตรงสาบเสื้อ 


          "คุณหนูใหญ่ ใต้เท้าให้มาเรียนท่านว่า ทางวังหลวงได้ส่งรถม้ามารอรับท่านแล้วเจ้าค่ะ" สาวใช้ได้มาเรียกหลี่เซียชิงให้เข้าวัง 
          "ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวจะตามออกไป" หลี่เซียชิง เอ่ยบอกสาวใช้ 
          "เรียบร้อยแล้วค่ะ" เฉียวซิน เอ่ยขณะปักปิ่นอันสุดท้ายให้หลี่เซียชิง 
          "งั้นก็ไปกันเถอะ" เมื่อเดินออกมายังห้องโถงใต้เท้าหลี่เอ่ยทักหลานสาว 
          "วันนี้หลานสาวของลุงสวยมากเลยรู้ไหม ไปเฝ้าพระราชชนนีต้องทำตัวดีๆรู้ไหม" 
          "ข้าทราบแล้วค่ะท่านลุง" หลี่เซียชิง เอ่ยกับท่านลุงก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถม้าที่ทางวังหลวงส่งมารับ 




          "หม่อมฉันหลี่เซียชิงถวายบังคมพระราชชนนี พระมเหสีเพคะ" หลี่เซียชิง เอ่ยถวายบังคมพระราชชนนี 
          "ลุกขึ้นเถอะ" พระราชชนนีเอ่ยอนุญาตให้หลี่เซียชิงลุกขึ้น 
          "ขอบพระทัยเพคะ"
            "เจ้าลองเงยหน้าให้ข้าได้มองชัดๆสิ" พระมเหสีเอ่ยกับหลี่เซียชิง 
          "เป็นอย่างไรบ้าง" พระราชชนนีเอ่ยถามพระสุณิสา(ลูกสะใภ้) 
          "งามดีเพคะเสด็จแม่" 
          "หลี่เซียชิง ข้าจะเรียกเจ้าว่าท่านหญิงหลี่เซียแล้วกันนะ" พระราชชนนีเอ่ย 
          "เพคะ" 
         "เสด็จแม่ หม่อมฉันว่าเราออกไปจิบน้ำชาคุยกันที่อุทยานดีไหมเพคะ" พระมเหสีเสนอความคิดเห็น 
          "ก็ดีเหมือนกัน" ว่าแล้วพระมเหสีก็ประคองพระราชชนนีไปที่ศาลาในอุทยานภายในตำหนักของพระราชชนนี