แค้นลวงรัก (จีนโบราณ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ณ วังจันทรา 


          อากาศอบอุ่นยามฤดูใบไม้ผลิ บุปผาผลิบาน มวนหมู่สกุณาขับขาน สระน้ำในอุทยานสะท้อนภาพนภาสีครามสดใส แต่บางขณะที่ลมอ่อนๆพัดโชยมาก็พาเอาเงาบนพื้นน้ำแตกกระจายเป็นระลอกคลื่น 

          หญิงสาวในอาภรณ์สีชมพูจางๆนั่งอยู่ภายในห้อง บนโต๊ะมีพิณวางอยู่ ริมฝีปากของนางหยักโค้งน้อยๆ นิ้วเรียวงามไล่ดีดสายพิณแผ่วเบาเกิดเป็นเสียงเสนาะหู 

          ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบื้องนอกม่านไม้ไผ่ 
          "หลิงเอ๋อร์ใช่ไหม มีเรื่องอะไร" นางหยุดมือที่บรรเลงพิณ เอ่ยถามสตรีที่หยุดยืนอยู่นอกประตู 
          "ท่านแม่ให้มาเรียกท่านพี่ไปพบที่ศาลาริมน้ำค่ะ" 
          "งั้นหลอ แล้วเจ้ารู้ไหมท่านแม่เรียกพี่ไปพบมีเรื่องอะไร" นางกล่าวพรางเดินไปกันน้องสาว 
          "ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าจะมีจดหมายมาจากท่านลุงใหญ่ส่งมาหาท่านแม่นะค่ะ" คิ้วของนางขมวดเข้าหากัน 




          ศาลาหลังน้อยที่ปลูกสร้างอยู่ริมน้ำมีสตรีวัยกลางคนในอาภรณ์สีม่วงนั่งอยู่ก่อนแล้ว แม้เวลาจะล้วงเลยหากสตรีผู้นั้นยังมีเค้าแห่งความงามปรากฏให้เห็นอยู่ 
          "ท่านแม่เรียกพวกลูกมาพบมีเรื่องอะไรหรือคะ" นางเอ่ยถามผู้เป็นมารดา 
          "ท่านลุงใหญ่ของพวกเจ้าส่งจดหมายมาบอกให้กลับไปเมืองหลวง" 
          "เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นั้นหรือคะ" ผู้เป็นน้องเอ่ยถามผู้เป็นมารดา 
          "ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ซือฉีอยากได้น้องสาวไปอยู่ใกล้ๆ แล้วช่วงนี้ก็จะมีงานในราชสำนักท่านลุงทั้งหลายก็จะต้องจัดเตรียมงานกันวุ่นไม่มีใครคอยอยู่ดูแลจวนก็เลยอยากให้แม่กลับไปดูแลให้" ผู้เป็นมารดาเอ่ยอย่างอ่อนใจกับนิสัยของลูกชายคนโตของนาง และบรรดาพี่น้องของตน 
          "เรื่องแค่นี้เอง ข้าก็หลงคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่คอขาดบาดตายซะอีก" เหมยหลิงเอ่ยอย่างปลงๆกับบรรดาญาติพี่น้องของนาง 
          "แล้วเราจะเดินทางกันตอนไหนหรือคะ ข้าจะได้จักเตรียมรถม้าให้เรียบร้อย" เซียชิงเป็นผู้เอ่ยถามมารดา 
          "แม่ว่าจะเดินทางพรุ่งนี้เช้า ชิงเอ๋อร์ช่วยจัดการให้แม่ด้วยก็แล้วกัน แม่จะได้ไปบอกเหลิ่งเฟิงให้รู้" 
          "ข้าทราบแล้วค่ะท่านแม่/ค่ะท่านแม่" ทั้งสองเอ่ยในขณะหลี่ซันเหนียงผู้เป็นมารดาก้าวออกไปจากศาลาริมน้ำ หลี่เหมยหลิงผู้เป็นน้องสาวเอ่ยกับหลี่เซียชิงผู้เป็นพี่สาว "พี่ใหญ่นี่ก็ยังไงกัน เมื่อเดือนก่อนก็พึ่งเจอกันอยู่แท้ๆ" หลี่เซียชิงไม่ได้เอ่ยตอบน้องสาวเพียงแต่เดินไปยังอุทยานที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดที่แข็งกันผลิดอกงอกงาม ได้ยินเสียงพิณที่ดังมากับสายลมเสียงของมันนั้นฟังดูเศร้าสร้อยเป็นบทเพลงที่รำพึงถึงคนรักที่อยู่ห่างไกลเพราะมันเป็นบทเพลงที่ท่านแม่ของนางบรรเลงเวลาที่คิดถึงท่านพ่อของนาง 




          นางคิดถึงคำพูดที่ซือหม่าซือฉีผู้เป็นพี่ชายของนางได้กล่าวกับนางเมื่อเดือนก่อนที่นางเข้าไปยังเมืองหลวง 
          'ชิงเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไรแล้ว' ซือหม่าซือฉีผู้เป็นพี่ชายคนโตเอ่ยถามน้องสาว 
          'พึ่งจะครบยี่สิบเองคะ พี่ใหญ่ถามข้าทำไมคะ' 
          'นั้นสิ เกิบยี่สิบแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน' 
          'ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วยังไงคะ ข้าก็มาหาพี่ใหญ่บ่อยออกนะ' หลี่เซียชิงเริ่มรู้สึกไม่ดีสักเท่าไร 
          'พี่หมายความว่า ถึงเวลาหรือยังที่น้องจะกับมาใช้แซ่ซือหม่าของเรา ถึงเวลาหรือยังที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของท่านแม่' เมื่อหลี่เซียชิงได้ฟังเช่นนั้นก็มีเสียหน้าเครียดขึ้นมาทันที 
          'ชิงเอ๋อร์เจ้ายังไม่ต้องให้คำตอบกับพี่ตอนนี้ก็ได้ แต่ลองเอากับไปคิดดูว่ามันถึงเวลาหรือยัง' 
          เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้หลี่เซียชิงคิดหนักมาโดยตลอด 
          "คงถึงเวลาที่เราจะทวงสิ่งที่เป็นของเราคือแล้วสินะ" นางได้แต่พึงพำกับตัวเอง