~:+:ทริคสุดกิ๊ง•ปิ๊งรักนายสุดใจ:+:~

ลำดับตอนที่ #1 : บ่อเกิดของลางร้าย

          

          "อะ..เอ่อ...หนูชอบพี่เบลล์ค่ะ" ในที่สุดฉันก็พูดออกไปจนได้ ความรู้สึกในใจที่ฉันอยากบอกรุ่นพี่ที่ชื่อเบลล์คนนี้มานาน

         
          "พี่ก็แอบชอบน้องกิ๊ฟมานานแล้วเหมือนกันครับ ตั้งแต่ช่วงสงกรานต์แล้ว" นี่คือคำตอบของพี่เบลล์งั้นเหรอ โอ้ววว..ชีเจ้า~ OoO!!!

         
          "งั้น..กิ๊ฟขอคำตอบด้วยค่ะ^-^" แหม..โอกาสมาทั้งที จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ไงล่ะ ต้องรีบคว้าไว้สิ ชิมิห์ ชิมิห์

         
          "อืม..ตกลง..งั้นเราคบกันนะ น้องกิ๊ฟ" เยสสส..!!! นี่แหละคือคำตอบที่รอคอย เย้ๆๆ ฉันรอวันนี้มานานเท่าไหร่นะเนี่ย^O^ มีความสุขที่ซู้ดดด~

         
          จากนั้นพี่เบลล์ก็เข้ามารวบร่างของฉันไว้ แล้วก็ค่อยๆโน้มหน้าลงมาเรื่อยๆ อีกประมาณ 2 ซม. จมูกของพี่เขาก็จะชนกับจมูกฉันแล้ว ตอนนี้ฉันสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของพี่เบลล์ แต่... ทันใดนั้นเอง...

          
          กริ๊งงงงงงงง!!!!!!!!!!!!   ตุ้บบบบบบ!!!!!!!!!

         
          "โอยยย...~~>.<" ฉันโอดครวญด้วยความเจ็บปวด นี่ฉันอายุเท่าไหร่เนี่ย ใช่16แน่หรอ ทำไม ทำม๊ายยยย~~!! ทำไมฉันยังนอนตกเตียงเป็นเด็กๆไปได้นะ ถ้าพี่เบลล์รู้เข้าจะคิดยังไงนะ 'เจ้าจะยอมรับเจ้าสาวที่นอนตกเตียงเป็นอาจิณได้หรือไม่' ไม่ๆๆๆ ฉันรีบสะบัดหัวพรืด เพื่อไล่ความคิดพวกนั้นออกไป พอนึกถึงพี่เบลล์ ก็นึกถึงความฝันเมื่อกี๊ โอ้ยยย อีกนิดเดียวแท้ๆ เพราะไอ้เสียงนาฬิกาปลุกบ้านั่นแท้ๆเลย ทำให้ฉันฝันไม่จบ แถมยังตกใจ นอนตกเตียงอีก

         
          คิดได้ดังนั้น ฉันเลยลุกขึ้น ไปหยิบนาฬิกาปลุกเจ้ากรรมมา แล้วเขวี้ยงลงพื้น โครมมม!!!(แน่ใจนะว่าเสียงนาฬิกากระทบกับพื้น ไม่ใช่เสียงระเบิดหรอกเหรอ-_-") แล้วก็ตามด้วยกระทืบๆๆๆ ป๊าบๆๆๆ!!! ในจังหวะที่ฉันกำลังจะกระทืบต่อ อยู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อก ๆ ๆ ๆ

          
          "น้องกิ๊ฟ ตื่นแล้วเหรอลูก รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงมาทานข้าวซะนะจ๊ะ สายแล้วรู้มั้ย" จบเสียงเคาะประตู ก็ตามมาด้วยเสียงแม่ของฉันดังนั้นล่ะค่า~ เป็นไง แม่ฉัน พูดกับลูกสาวเพราะใช่มั้ยล่ะ อิจฉาล่ะสิ ฮิฮิฮิ^O^  อ่าวว..~ ไม่เลยเหรอ -_- โอเคๆ เข้าเรื่องต่อก็ได้ ฉันเลยตอบแม่กลับไปว่า

         
          'โธ่!!แม่ ไม่ได้ยินเหรอ ว่าหนูกำลังกระทืบนาฬิกาปลุกเฮงซวยอยู่อ่ะ มาขัดจังหวะซะได้ เสียอารมณ์หมดเลย' แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิด ที่ฉันตอบไปจริงๆน่ะ ก็คือ.... "ค่ะ แม่..-_-"

          
          แต่ก็ยังไม่วาย ฉันรู้สึกสะกิดใจกับคำว่า'สายแล้ว'ของแม่ ฉันเลยก้มลงไปหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู อ่าว..ทำไมมันไม่เดินอ่ะ-_-a(ก็แกเพิ่งกระทืบมันไปเมื่อกี๊ไม่ใช่เรอะ!! : ผู้แต่ง) เออ..ใช่ ถ้ามันเดินได้ก็นาฬิกาผีสิงแล้ว แต่ฉันเพิ่งกระทืบมันเมื่อกี๊เอง แสดงว่าก่อนหน้านั้นมันก็ต้องเดินอยู่สิ จริงด้วย แหม..ฉันนี่อัจฉริยะจริงๆ ^O^ โฮะๆๆ ก็เลยดูเวลาอีกรอบ เข็มสั้นชี้ระหว่างเลข6กับเลข7 ส่วนเข็มยาวชี้อยู่ที่เลข6เป๊ะๆ บ่งบอกเวลาว่า หกโมงครึ่ง เนี่ยนะสาย-_- สายกะผีแม่น่ะสิ บ้านฉันอยู่ใกล้โรงเรียนน่ะ เดินแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว

         
          พอฉันเห็นว่ามันยังไม่สายเหมือนที่แม่บอกซะหน่อย ก็เลยค่อยๆละเมียดละไม ลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป แล้วพอเสร็จก็ออกมานั่งแต่งตัวอย่างช้าๆ อ้อ! ลืมบอกไป วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกในเทอมที่1 โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง วันนี้ฉันจะได้เป็นสาวไฮสคูลปี1 ของโรงเรียนที่ฉันฝันแล้วล่ะ ที่ฉันพยายามดั้นด้นทุกวิถีทางเพื่อที่จะเข้าโรงเรียนนี้ให้ได้ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะพี่เบลล์สุดที่รักของฉันเรียนอยู่ที่นี่น่ะสิ อิอิ ^-^ และเหตุผลอีกประการก็คือเครื่องแบบของที่นี่อ่ะ น่ารักมากเลยน้า~ ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กระโปรงลายสก๊อตสีน้ำเงิน-แดง ข้างหลังกระโปรงผูกโบว์สีเดียวกับกระโปรง และตรงคอเสื้อก็มีโบว์สีเดียวกับกระโปรงอีกด้วย ถ้าแต่งเต็มเครื่องแบบก็จะมีเสื้อโค้ทสีครีมอีกหนึ่งตัว ที่สำคัญโรงเรียนนี้มีหนุ่มๆหล่อๆหน้าใสๆเพียบเลยด้วยนะ อ๊ายยย!! >.< พอใส่เสื้อผ้าเสร็จ ฉันก็ค่อยๆบรรจงถักผมเปียทั้งสองข้าง แล้วก็หมุนตัวรอบกระจกอีกเป็นครั้งที่ล้านแปด ถ้ากระจกพูดได้มันคงบอกว่าเหม็นขี้หน้าฉันแล้วแน่ๆเลย-_- แหม ทนหน่อยสิ ฉันส่องเธอมาตั้งหลายปีแล้วนะยะ พอๆๆ เอาล่ะ เข้าเรื่องซะที

          
          หลังจากที่แต่งตัว และ สำรวจความเรียบร้อยเสร็จ ฉันก็เดินลงมาหาอาหารเช้าทานที่ชั้นล่าง ยังไม่ทันจะขยับปากถามแม่บังเกิดเกล้าว่ามีไรกินมั่ง แม่ฉันก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

         
          "ตายแล้ว!! น้องกิ๊ฟ ทำไมเพิ่งลงมาเอาป่านนี้คะ แม่ก็บอกอยู่ว่าสายแล้ว" นี่แหละคือประโยคแรกที่แม่ทักฉันหลังจากฉันก้าวขาลงมาพ้นบันได

         
          "ที่แม่ว่าสายน่ะ มันกี่โมงแล้วคะ-_-?" แม่ทำเอาฉันงงมากเลยนะเนี่ย

         
          "อ้าว? ลูกก็หัดดูนาฬิกามั่งสิ" หะ..ดูแม่ฉันตอบสิ -_- แต่ฉันก็ยอมหันไปมองนาฬิกาแขวนที่ข้างผนังแต่โดยดี

         
          "เฮ้ยยยยย OoO!!!!" อีก5นาทีจะ แปดโมง แล้ว~!!! อ๊ากกก~~!!! ฉันไม่อยากไปสายตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกน้าาา~~!!! >O< ม่ายยย~~!!! ว่าแต่ตอนที่ฉันดูนาฬิกาบนห้อง(ตอนเพิ่งตื่นอ่ะ)มันเพิ่งจะหกโมงครึ่งเองนะ แล้วฉันก็มาอาบน้ำแต่งตัว มันไม่น่าเกินครึ่งชั่วโมงหนิ-_-? อะไรเนี่ย? ฉันชักงงแล้วนะ หรือว่า.... นาฬิกาของฉันมันตาย เออ จริงด้วย ถึงว่า เมื่อคืนตอนตั้งนาฬิกาปลุกฉันก็ดูเวลานะ มันก็เพิ่งจะสี่ทุ่มครึ่ง ถึงว่าทำไมง่วงกว่าปกติ เพราะที่จริงมันห้าทุ่มครึ่งนี่เอง เฮ้ยยย!!! แต่นี่มันไม่ใช่เวลามานั่งทำความเข้าใจนะ ที่ฉันต้องทำก็คือรีบไปโรงเรียนต่างหาก จริงด้วย ต้องไปโรงเรียน (แหม ความรู้สึกช้าจริง : ผู้แต่ง)


          "แม่คะ แล้วพี่แก๊ปล่ะ?" แก๊ปคือพี่ชายของฉันเองค่ะ อยู่ ม.ปลาย ปี3 โรงเรียนเดียวกับฉันนี่แหละ


          "พี่เค้าออกไปโรงเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงกว่าแล้วล่ะจ๊ะ" แม่ฉันตอบมางี้แหละ โห... แม่นะแม่ ปล่อยลูกชายไปโรงเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงกว่า แต่เพิ่งขึ้นมาปลุกฉันตอนเจ็ดโมงครึ่ง ดูสิ ทำไปได้ -_-


          แต่ทันใดนั้น สติเร็วกว่าความคิด ฉันกระโดดไปคว้ากระเป๋านักเรียนมาสะพาย แล้ววิ่ง 4x100เมตร ออกจากบ้านไปโรงเรียนทันที โดยลืมเรื่องอาหารเช้าไปซะสนิท -_-


          ประตู ประตู ประตูโรงเรียนฉันกำลังจะปิด >.< ลุงยามจ๋า อย่าเพิ่งปิดประตูเซ่!! 5....4....3....2....


          ควับ!! ฉันกระโดดผ่านประตูเข้ามาได้ทันเวลาพอดี เย้!! สวยงาม ฉันยกมือขึ้นเหยียดแขนตรงขึ้นเหนือศีรษะ เหมือนที่พวกนักกีฬายิมนาสติกเขาทำกัน  \^O^/ แต่ฉันก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตรอบตัว กำลังจ้องมองฉันที่ทำท่าบ้าๆนี่อยู่ =_= กรำ ลืมตัวไป เอาล่ะ หุบแขนลง แล้วรีบวิ่ง ๆ ๆ ๆ ต่อไปยัง สถานที่เข้าแถวเคารพธงชาติตอนเช้า


          แต่ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งผ่านอาคารธรรมสถานนั่นเอง ฉันไม่ทันสังเกตว่ามีคนๆนึงเดินออกมา และ หลังจากนั้น....


          "เฮ้ย!!!!!!!!!" เสียงทุ้มห้าว เท่ห์ๆ ร้องออกมา และ... 


          ตุ้บบบบบ!!!!!!


          "โอ้ยยย!!" ฉันร้องออกมา หลังจากที่ล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้นไปเรียบร้อยอย่างสวยงาม  อะไรเนี่ย วันนี้ซวยชะมัด มีแต่เรื่องเจ็บตัวตั้งแต่เช้าแล้ว


          พอเริ่มมีสติ ฉันก็รีบกระโดดขึ้นมายืน ปัดกระโปรง และจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ก้มลงหยิบกระเป๋าที่ปลิวออกจากตัวฉันมาสะพาย และทำท่าจะวิ่งต่อ จะให้ยืนอยู่ต่อทำอะไรล่ะ มันสายแล้วนะ -_-


          และในขณะที่ฉันกำลังตั้งท่าจะวิ่งนั่นเอง ก็มีมืออุ่นหนา คว้าข้อมือของฉันไว้ซะก่อน เฮ้ย ใครเนี่ย หลอกแต๊ะอั๋งฉันเหรอ จ่ายเงินค่าแต๊ะอั๋งมาซะดีๆนะ ฉันไม่ให้จับฟรีๆหรอก เอ๊ย!! ม่ายช่ายยย!! (>.<  ) (  >.<) (>.<  ) (  >.<)


          "นี่..เธอ..!! ชนแล้วคิดจะหนีเหรอ? ไม่คิดจะขอโทษสักคำเลยใช่มั้ย?" เสียงทุ้มห้าว เปล่งออกมาอย่างเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา จนฟังดูน่าขนลุก บรึ๋ยยย!!!


          ว่าแต่... ชนเหรอ -_-? ชนอะไรหว่า? อ่า.. อ๋อ.. เออใช่!! เมื่อกี๊ฉันวิ่งไปชนคนๆนึงนี่หว่า(เพิ่งนึกออกเหรอยะยัยบ๊อง : ผู้แต่ง) แล้วคนๆนั้นเป็นใครกันล่ะ? พอคิดได้ฉันก็เลยค่อยๆหันหน้ากลับไปดู(อย่างสโลโมชั่น)พยายามทำให้ผม(เปีย)พริ้วกระจายไปตามแรงหัน เหมือนในโฆษณายาสระผมหลายๆยี่ห้อ


          "หวะ..เหวอ OoO!!!!"


__________________________________________________________

เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปและอะไรเป็นเหตุให้กิ๊ฟตกใจ ติดตามได้ในตอนต่อไปจ้า
__________________________________________________________

+++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++

คุยกานก่อนน้า~ (เราขอแทนตัวเองว่าเหม่ยน้าจ๊า)

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เหม่ยแต่งเองค่ะ แหะๆ

ไม่รู้ว่าจะถูกใจรึป่าวน้า กลัวมะสนุกอ่า

เป็นยังไงบ้างก็ช่วยเม้นๆกานด้วยนะคะ

เหม่ยจะได้เอาไปปรับปรุงค่ะ^^

แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะคะ

วันนี้อัพดึกอ่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ