[FIC] Prince of Tennis ~10 Years of Separate~ [Seigaku]

ลำดับตอนที่ #3 : Part [EMERALD PAIR] ~01

ร้านรับเลี้ยงสัตว์แห่งหนึ่ง

"เมี้ยวๆๆ โฮ่งๆๆๆ จี๊ดๆๆ แกว๊กกกๆๆๆ" เสียงร้องจากสารพัดสัตว์รวมแล้วร้อยกว่าตัวในร้านทำให้พี่เลี้ยงทุกคนแทบหัวหมุน เพราะไม่รู้จะดูแลตัวไหนก่อนดี ถึงแม้ว่าร้านนี้จะกินเนื้อที่ตึกแถวแทบทั้งตึก แต่จำนวนพี่เลี้ยงก็ยังมีน้อยเกินไปจนแบ่งงานกันไม่ถูก พวกเขาได้แต่รอเวลาให้อาสาสมัครทั้ง20คนมาถึง ซึ่งก็ไม่ต้องคอยนานนัก

แอ้ดดด ปัก!(เสียงเปิดประตูชนขอบ)

"อ้าวมากันแล้วหรอ! พอดีเลย มิกิจัง! คุณซาโต้เขาเอาแมวเปอร์เซียมาฝากเธออีก4ตัวนะ เคนคุง! นกแก้วมาคอร์3ตัวที่เกาะบนเพดานนั่นน่ะช่วยไปจับมาทีนะ ซากุโร่คุงเต่าตัวเดิมนะ ซาจิโกะจังไปช่วย..ฯลฯ" การสั่งงานที่ดูวุ่นวายนี่ทำให้รู้ได้เลยว่าที่นี่งานยุ่งขนาดไหน แม้จะไม่มีไครปริปากบ่นก็ตาม "...แล้วคาโอรุคุงกับเอจิคุงล่ะ"

"..ไคโดคุงกำลังเดินมา ส่วนคิคุมารุคุงไม่ทราบค่ะ"

"ให้ตายสิ เอจิคุงนี่นะ ถ้ารู้ว่าตัวเองงานยุ่งก็ไม่ต้องมาทำก็ได้นี่...อ้าวคาโอรุคุง! ฉันขอฝากลูกแมว10ตัวไว้กับเธอนะจ๊ะ~" เจ้าของร้านหันไปบอกไคโด คาโอรุ ที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นกระดาษที่มีรายชื่อกับลักษณะของลูกแมว และตารางสิ่งที่ต้องทำ และตะกร้าที่มีลูกแมวอยู่เต็มให้

"..(อึ้งกับจำนวน)...ได้ครับ" เขารับทั้ง2สิ่งนั้นมาแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องเลี้ยงลูกแมว อุ้มลูกแมวทั้งหมดออกมาวางบนฟูก เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นลูกแมวบางตัวหลับปุ๋ยทันที

"เฮ้ๆ มีอะไรหรอ หืม­" เขาพูดเสียงแผ่วกับลูกแมว2-3ตัวที่เข้ามาคลอเคลียเขา พลางลูบหัวและเล่นกับเจ้าตัวเล็กไปพร้อมๆกัน

"ไคโด~~~~~~!!" แมวยักษ์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้พรวดออกมากระโดดใส่เขา ไคโดรีบอุ้มลูกแมวแล้วลุกออกจากตรงนั้นภายในเสี้ยววินาทีด้วยความตกใจ และนั่นทำให้แมวยักษ์ตัวนั้นล้มลงไปกองกับพื้น

"คิดจะทำอะไรน่ะครับรุ่นพี่เอจิ­­" ไคโดถามอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จะปล่อยลูกแมวทั้ง3จากอ้อมกอด ทั้ง3ตัววิ่งไปปีนป่ายบนตัวคนเป็นรุ่นพี่ทันที(ซนไปละ)

"ก็นายไม่ยอมรอฉันนี่ อุตส่าห์บอกให้รอไปพร้อมกัน ดูสิฉันเลยโดนดุเลย!!" เอจิลุกขึ้นนั่ง และนั่นทำให้เจ้าตัวเล็กร่วงลงมาจากหลังของเขา เขายกมันขึ้นมาวางบนตัก

"แล้วมันทำไมหรอครับ" ไคโดถามแบบไม่สนใจ

"แล้วทำไมน่ะหรอ­­ ฉันเกือบโดนสั่งให้ไปเลี้ยงงูแล้วนะเฟร้ย!! และนั่นมันควรจะเป็นหน้าที่นายไม่ไช่หรอไคโด....นี่นายฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี้ย­!!" เอจิโวยเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องไม่สนใจเขา 

ชิ ไม่สนใจเรอะ!! เอจิแทบจะโยนแมวปาใส่หน้ารุ่นน้อง แต่คิดไปคิดมาแล้วสงสารแมวเลยไม่ดีกว่า (ไม่สงสารคนถูกปาเรอะ­­)

"ฉันเพิ่งสังเกต ไคโด! นายไปตัดผมมาหรอ" เอจิผละจากลูกแมวไปหารุ่นน้อง

"ไว้ยาวตรงๆเลยมันน่ารำคาญนี่ครับ"

"โธ่ ทำไมนายไม่บอกว่าจะไปตัด ฉันจะได้ถ่ายรูปเก็บไว้ก่อน อุตส่าห์ได้เห็นนายไว้ผมยาวแล้วแท้ๆ" เอจิทำหน้าเซ็งๆ "จะว่าไป นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่าทำไมถึงไว้ผมยาว"

"...ก็แค่อย่างลองไว้เท่านั้นแหละครับ" ไคโดหนมายิ้มให้แล้วไปสนใจแมวต่อ

"อะไรของนายเนี่ย" 

เอจิเห็นว่าลูกแมวที่เขาดูอยู่หลับกันหมดแล้ว เขาจึงนอนดูรุ่นน้องของเขาแทน

เปลี่ยนไปจริงๆด้วยล่ะ

ไม่ใช่แค่ตัวเขาหรือโออิชิที่เปลี่ยนไป ไคโดเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เมื่อก่อนจะเป็นพวกขี้โมโหและชอบทำหน้าโหดตลอดเวลา แต่เขารู้แล้วว่านั่นเป็นการตบตาเพื่อไม่ให้โดนล้อเรื่องที่หน้าตาคล้ายผู้หญิง(ในบางมุม) จริงๆแล้วเขาเป็นคนขี้อายมากเสียด้วยซ้ำ แถมเมื่อก่อนไคโดจะสงบและอ่อนโยนเมื่ออยู่กับสัตว์เท่านั้น แต่ดูตอนนี้สิ ไคโดยิ้มแบบนั้นให้เขาได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี่คงจะช๊อคกันทั้งชมรมแน่ๆ

และให้ตายเถอะ!! ตอนนี้ไคโดเตี้ยกว่าเขาแล้วด้วย!!! แถมหน้าตาน่ารักกว่าเขาเมื่อก่อนอีก!!!!! เวลามันเปลี่ยนคนได้จริงๆ

แต่นั่นไม่ไช่ทุกอย่างที่เปลี่ยนไป...

"เจ้างูเห่า~~ ฉันเอาข้าวมาให้!!" ลิงยักษ์เปิดประตูพรวดเข้ามาในห้อง ทำให้เอจิที่นอนอยู่สะดุ้งพรวดขึ้นมานั่งทันที(เพราะนึกว่าเป็นเจ้าของร้าน­) แต่ดูเหมือนคนที่ถูกเรียกจะชินชาเสียแล้ว "อ้าว วันนี้มาด้วยหรอครับรุ่นพี่เอจิ"

"นะ...หนอย!! โมโมะเองหรอ! ตกใจหมดเลย!!" เอจิถอนหายใจและโวยใส่ผู้ที่มาใหม่

"โทษทีครับ แต่ปกติผมก็ทำแบบนี้อยู่แล้ว" โมโมชิโระ ทาเคชิ ยื่นถุง2ถุงให้ไคโด ยิ้มให้ อันที่จริงเขาไม่ได้เป็นอาสาสมัครหรืออะไรทั้งสิ้น เขาแค่จะมาดู(อดีต)คู่กัดของเขาเท่านั้น และเขาคงไม่ได้เข้ามาง่ายๆเป็นแน่ถ้าพ่อของเขาไม่ได้สนิทกับเจ้าของร้าน

"ขอบใจ"

โมโมะคนนึงล่ะที่ไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิด เอจิคิด ยกเว้นเรื่องส่วนสูงที่ตอนนี้มันสูงกว่าเขาจนได้ล่ะนะ

จะว่าไปแล้ว..

"นี่!! ไม่มีของฉันหรอโมโมะ!" เอจิโวยอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไคโดได้คนเดียว

"ก็ผมไม่รู้ว่ารุ่นพี่เอจิมานี่ วันที่ผมซื้อมารุ่นพี่ก็ดันไม่อยู่อีก"

"เชอะ" เอจิทำงอนใส่

"น่าๆ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมเลี้ยงซูชิร้านคุณทากะให้ก็ได้นะ" โมโมะใช้นิ้วจิ้มหน้าอีกฝ่าย

"อาทิตย์หน้าฉันไปถ่ายที่โอซาก้าเฟร้ย!!" เอจิดูจะงอนหนักเข้าไปอีก เมื่อไม่รู้จะทำยังไงโมโมะจึงผละออกมา

"โมโมะชิโระ อีกถุงนี่อะไรน่ะ­"

"ของแมวน่ะ หัวหน้านายเขาเห็นฉันพอดีเลยขอให้ฉันเอามาให้" 

ไคโดหยิบขวดนม2ขวดออกจากถุง "..ก็มันเที่ยงแล้วนี่นะ" เขาโยนขวดหนึ่งให้เอจิ "ทำงานครับรุ่นพี่"

"โอเค..เดี๋ยว นี่นายว่าฉันอู้งั้นหรอ­­"

"ผมว่ารุ่นพี่คิดไปเองนะ เนอะโมโมะจัง~"

"ใช่แล้วล่ะคาโอรุจัง~" แล้วก็หัวเราะกันอยู่สองคน 

...นี่คืออีกอย่างที่เปลี่ยนไป...

มันสองคนไปสนิทกันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่­­­­

--------

บ่ายสาม อาสาสมัครอีกกลุ่มจะเข้ามาแทน พวกเขาทั้ง20(+1)จึงพากันแยกย้าย

"ฉันไปแล้วน้า~~ โมโมะ! ไคโด!" เอจิโบกมือลาทั้งสองแล้ววิ่งข้ามถนนไป

"ไว้เจอกันครับรุ่นพี่!"

"จะว่าไป..นายมีอะไรรึเปล่า โมโมชิโระ" ไคโดหยุดเดิน หันมาถามอีกฝ่าย

"หืม­"

"ปกตินายไม่อยู่จนฉันเลิกนี่"

"อ๋อ เรื่องนั้น..." โมโมะจ้องหน้าอีกฝ่าย ดูเหมือนเขาจะไม่อยากพูดเรื่องนี้เอาเสียเลย "นายอย่าโกรธฉันนะ"

"ไม่โกรธหรอกน่า"

"ไม่แน่นะ­" เขาถามเพื่อความแน่ใจ

"ก็ว่ามาเลยสิ!"

"เมื่อเช้า...ฉันเจอรุ่นพี่อินูอิล่ะ"

".....เอ๊ะ...." 

"แล้วเขาถามถึงนาย"

".................."

"...ไคโด..." โมโมะรู้สึกผิดเมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มหน้า กำหมัดไว้แน่น

".................ที่ไหน...."

"ห๊ะ­"

"...นายเจอเขาที่ไหน..."

"ระ..ร้านหนังสือตรงข้ามกับ..สถานีรถไฟ" โมโมะตอบแบบตะกุกตะกัก

"ไม่ไช่แถวบ้านเราไช่มั้ย­"

"อืม"

"....งั้นก็ช่างเถอะ" ไคโดเดินออกไปทันที

"ระ..รอด้วยไคโด!!"

----

"ไม่เป็นไรแน่นะ" โมโมะถามเมื่อใกล้ถึงบ้าน

"อืม..ช่างมันเถอะ"

"ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น หมายถึงว่าถ้านายบังเอิญไปเจอกับรุ่นพี่อินูอิเข้านายจะทำยังไง..." โมโมะหยุดกึก ตาจ้องค้างไปที่ถนนด้านหน้า ไคโดที่สงสัยจึงมองตามไป

สิ่งที่เห็นตรงหน้ามันทำให้เขาใจสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

...รุ่นพี่อินูอิ...

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ME// ไม่ต้องถามนะว่าทำไมเพิ่งอัพ เห็นจำนวนเม้นแล้วไม่อยากตอบ -*-
        เรารู้นะว่าฟิกเรามันไม่ได้สนุกอะไรขนาดนั้น ไม่ไช่ชายหญิงด้วย เจ้าเรียว เจ้าเทะ หรือนังฟูไม่ได้เป็นตัวหลักด้วย มีแค่เฉพาะเซงาคุด้วย แต่ช่วยเม้นหน่อยไม่ได้เลยหรอ­ เราอยากรู้ความเห็นของรีดเดอร์ จะได้รู้ว่าเราต้องปรับปรุงแก้ไขอะไรตรงไหนบ้าง
        ...ถ้ามันมากเกินไปก็ขอโทษด้วย