[FIC] Prince of Tennis ~10 Years of Separate~ [Seigaku]

ลำดับตอนที่ #1 : Part [GOLDEN PAIR] ~01

"แอ๊กชั่น!!!!" เสียงผู้กำกับหนังดังก้องขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นพร้อมๆกับเปลวเพลิงที่พวยพุ่งออกมาจากอาคารร้างชั้น3 และต่อจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีร่างของสตั้นต์แมนก็โผล่ออกมาและกระโดดฝ่าเปลวไฟออกมาจากทางหน้าต่าง ลงสู่เบาะรองรับอย่างปลอดภัย และตามด้วยเสียงสั่งคัทจากผู้กำกับคนเดิม

"โอเคใช้ได้ วันนี้พอแค่นี้แหละ! เลิกกองได้!" ทุกคนพากันโห่ร้องดีใจที่ได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของผู้กำกับ หลังจากต้องถ่ายทำนอกสถานที่นานติดต่อกันถึง4วัน

แต่คนที่ดูท่าจะดีใจมากที่สุดเห็นจะเป็นหนุ่มสตั้นต์ผมแดงที่เพิ่งกระโดดลงมาจากตึกเมื่อครู่ เพราะนี่เป็นงานวันสุดท้ายของเขา

"เย่!! เสร็จแล้วสินะเนี้ยว~" หนุ่มผมแดงกระโดดไปมาอย่างร่าเริง จนไม่น่าเชื่อว่าคนคนนี้เป็นสตั้นต์หนุ่มฝีมือดีเมื่อเทียบกับประสบการณ์ ผู้กำกับหนุ่มซึ่งจริงๆแล้วเป็นรุ่นพี่สมัยม.ปลายของเขาเดินเข้ามาตบบ่า "ขอบใจที่มาช่วยนะ เอจิคุง"

"ไม่เป็นไรครับรุ่นพี่โคโนะ แต่อย่างลืมจ่ายเงินล่ะ" 

"นายนี่น้า~ แล้วนี่จะกลับยังไง จะให้ไปส่งบ้านมั้ย" โคโนะยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา บอกว่าตอนนี้เป็นเวลา6โมงเย็น

"ก็ดีครับ แต่ที่จะไปยังไม่ไช่บ้านหรอกนะ..."

คิคุมารุ เอจิ อดีตตัวจริงของเซย์งาคุแผนกม.ต้น ที่คว้าแชมป์ระดับประเทศได้สำเร็จ 10ปีผ่านไป เขากลายเป็นสตั้นต์แมนจริงๆอย่างที่เขาเคยบอกกับคู่หูของเขา ถึงแม้ว่านั่นจะไม่ไช่อาชีพเดียวที่เขาทำก็ตาม

1ชั่วโมงต่อมา

"ขอบคุณที่มาส่งนะคร้าบบบบบ" เอจิกล่าวขอบคุณรุ่นพี่หลังจากจอดรถหน้าคาเฟ่ร้านหนึ่ง

"ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่ยังไม่เลิกทำอีกหรองานโฮสเนี่ย งานสตั้นต์ไม่พอกินรึไงน่ะ"

"แหะๆๆ รายได้เสริมน่ะคร๊าบบบ"

---

"เอจิคุง~ มานี่หน่อยสิ~"

"เอจิคุง~~ มานั่งคุยด้วยกันหน่อยนะ"

"เอจิคุง~~~"

"เอจิคุง~~~~~~"

"ครับๆๆๆ จะไปให้ครบทุกคนเลยเนี้ยว~~~" เอจิตอบรับพร้อมส่งยิ้มละลายใจสาวๆทุกคนที่นั่งในร้าน

"แหมๆๆ พอเจ้าเอจิมาพวกเรากร่อยไปเลยแฮะ".."จริงๆต่อให้ไม่มาเราก็กร่อยเหมือนกัน" โฮสคนอื่นๆกล่าวพลางทำเสียงน้อยใจ

"อะไรกันเล่า~ พวกนายเองก็ดังเหมือนกันไม่ใช่รึไง"

"ก็เพราะสาวๆส่วนใหญ่เค้าตั้งหน้าตั้งตารอนายมาน่ะสิ ตอนนายไปทำงานก็เอาแต่ถามว่าเอจิไปไหนๆ ทั้งๆที่พวกฉันก็อยู่แท้ๆ"

"ฮะๆๆ" เอจิได้แต่ยิ้มแหยๆ

หลังจากเสร็จงาน เหล่าโฮสรวมถึงโฮสสาวก็นั่งจับกลุ่มคุยกัน

"จะว่าไป มีไครรู้จักวงHASTYบ้าง??" โฮสคนหนึ่งถามขึ้นมา เอจิที่ได้ยินชื่อวงก็ถึงกับสะดุ้ง

"รู้จักอยู่แล้วล่ะ" เกือบทุกคนในกลุ่มตอบ มีอยู่สองสามคนที่ไม่รู้จัก(รวมคนถาม) คนที่รู้รีบไปไซโคทันที

HASTY คือนักร้องชายล้วนวงหนึ่งซึ่งดังได้6ปีแล้ว ประกอบด้วยสมาชิก 5 คน ทุกคนใช้นามแฝง คือ หัวหน้าวง HIDE สมาชิก YUU DAI ASMA และTAKA

"ได้ข่าวมาว่าจริงๆแล้วเอจิเป็นเพื่อนกับคนนึงในวงด้วยน้า" โฮสสาวคนหนึ่งกล่าวพร้อมจับเอจิล็อคคอ

"เอ๋~~~ ไม่จริงน่าาาาา เอจิคุงสนิทกับไครหรอ??" โฮสสาวอีกคนจับเอจิบีบคอเขย่าเพื่อเค้นคำตอบ แต่นั่นทำให้เขาแทบหายใจไม่ได้

"โอ๊ยยยยยยย พอก่อนทั้งคู่เลยเนี้ยวววว" ทั้งคู่ยอมปล่อยเอจิ แต่ก็ยังพยายามเค้นเอาคำตอบให้ได้

เอจิถอนหายใจ เขารู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องพูดถึงวงนี้ หรือคนคนนั้น เขาหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบอารมณ์ ก่อนจะพูดชื่อออกมา

"ฮิเดะ"

..โออิชิ ชูอิจิโร่..

"กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่จริงน่าาา แย่แน่ๆๆๆๆ" สาวๆทั้ง3กริ้ดลั่นทันทีที่ได้ยินชื่อ ดูท่าว่าเธอทั้ง3จะเป็นแฟนคลับของฮิเดะ พวกผู้ชายได้แต่มองอย่างอื้งๆ

"นี่ๆ เอจิคุง อาทิตย์หน้าHASTYจะมีคอนเสิร์ตที่Forest of Arena Park นายช่วยไปขอลายเซนต์ให้หน่อยสิ~" พวกหล่อนออดอ้อนแบบเดียวกับอ้อนแฟนซื้อของแพงๆให้ไม่มีผิด แต่เอจิส่ายหน้า

"เราไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่จบม.ต้นแล้วนะ คิดว่าหมอนั่นจะจำฉันได้หรอ? อีกอย่างฉันไม่รู้ว่าจะติดงานมั้ยด้วย...."

เดี๋ยวนะ เมื่อกี๊เธอบอกว่าที่ไหนนะ? Forest of Arena Parkหรอ?! เอจิตาเบิกโพลง ที่นั่นคือสถานที่ที่พวกเขาใช้แข่งในระดับประเทศ ถ้าไม่นับช่วงU-17 ที่นั่นก็เป็นที่สุดท้ายที่เขากับโออิชิได้เล่นคู่ด้วยกัน ไครเป็นคนเลือกสถานที่กันนะ เอจิคิด

"...เอจิ? มีอะไรรึเปล่า"

"อ่ะ เปล่าๆ ไม่มีอะไร..."

"อ้าว! ยังไม่กลับบ้านกันอีกหรอ" ทุกคนหันไปที่ต้นเสียง หัวหน้าของพวกเขานั่นเอง "อยู่เกินเวลาหักเงิน20%นะ จำไม่ได้หรอ"

"แย่แล้ว!!!" เหล่าโฮสรีบเก็บข้าวของแล้ววิ่งออกไปแทบจะในทันที แต่เอจิที่มีรายได้จากงานสตั้นต์อยู่แล้วจึงไม่รู้ร้อนรู้หนาว เขาเดินออกจากร้านอย่างไม่เร่บรีบเพราะไม่รู้จะรีบไปทำไม

ทันทีที่ถึงบ้าน เขาวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอน จ้องไปที่กองหนังสือและCD...ทุกอย่างที่มีHASTY เขารื้อหาอัลบั้มที่เพิ่งผ่านมาแล้วเปิดฟังทันที

'I'll make it real'

Kono sekai wa sutekina

โลกนี้นี่เยี่ยมไปเลยนะ

Shiawase wa doko ni demo aru 

มีแต่รอยยิ้มอยู่ทุกหนทุกแห่ง

Demo sore wa FAKE dakara

แต่เพราะมันเป็นรอยยิ้มจอมปลอม

I'll make it real

ฉันจะทำให้มันกลายเป็นของจริงเอง

.

.

"...โออิชิ..."

.

.

.

"เอจิ ฉันจะไม่เข้าเซย์งาคุม.ปลายหรอกนะ...ฉันจะสอบเข้าที่อื่นน่ะ"

"ทำไมล่ะ นายไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยนะ"

"ตอนนั้นยังลังเลอยู่น่ะ แต่ฉันสินใจแล้ว ฉันคิดว่าฉันจะเป็นหมอ"

"หมอหรอ?!"

"ต้องเห็นไหล่ของเทะสึกะบาดเจ็บ รวมทั้งของตัวเองด้วย มันทำให้ฉันรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เล่นไม่ได้อย่างที่ใจคิด ฉันต้องการช่วยเหลือคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันนั้นน่ะ...ขอโทษที่พูดแบบนี้โดยที่ไม่ถามนายนะ"

"...คงจะเรียนยากน่าดูเลยนะ"

"..เอ๋.."

"สอบเข้าโรงเรียนอื่นหรอ มันยากเกินไปสำหรับฉันน่ะเนี้ยว~"

"..เอจิ.."

"งั้นบางทีฉันควรเล็งไปที่สตั้นต์แมนดีมั้ยนะ"

"ถ้าอย่างนั้น..ฉันจะเป็นครูฝึกส่วนตัวให้นะ"

10ปีผ่านไป และแล้วโออิชิก็ได้เป็นหมอจริงๆ นั่นคือสิ่งที่เอจิได้ยินมา

แต่ที่ยังไม่เข้าใจคือทำไมถึงกลายเป็นนักร้องได้ตะหาก

"..ตอนนี้ต้องเรียก'ฮิเดะ'สินะ"

================================

RubiHiro TALK

RUBY// แม่ตั้งชื่อได้สิ้นคิดมาก

ME// ...= ="

HIRO// พี่ว่าหม่าม๊าได้ยังไง?! (=[]=)**

RUBY// ก็มันจริงนี่!

大石 秀一郎

โออิชิ ชูอิจิโร่

秀 = ชู = ฮิเดะ

HIDE --> HASTY

HIRO// จะให้แม่ตั้งชื่อว่า"ชิเงรุ"รึไงล่ะ!! [เอาหางฟาดRUBY]

RUBY// แล้วทำไมแม่ไม่ตั้งชื่อที่มันดูดีกว่านี้ล่ะ! เอาชื่อฉันไปตั้งก็ได้~

HIRO// จะบ้าเรอะ!! หม่าม๊าใช้ชื่อผมดีกว่านะ

RUBY// ไม่!! ชื่อฉันสิ!!

HIRO// ชื่อผม!!

RUBY// ชื่อฉัน!!

ME// จะทะเลาะอะไรกันอี๊กกกกกกกก =O="