มาเฟียแล้วยังไง ถ้าใจอยากจะรัก

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 การสนทนา

        หลังจากที่เชิญทุกคนให้นั่งลงแล้ว ชายชราก็เริ่มพิจารณาเพื่อนๆของหลานสาว 'ดูจากภาพรวมดูใช้ได้ แต่สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่าลงมือทำ ต้องทดสอบสินะ'คิดแล้วชายชราก็ยิ้มกริ่ม

 

 

     "พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?"เทียร์ถามเบาๆ พลางเหลือบมองใบหน้าของบลิทซ์ "มากินข้าวน่ะสิ แต่ไม่นึกว่าจะเจอเธอที่นี่ ในวันเกิดเธอ"ไชน์ตอบคำถามนั้นอย่างช้าๆ "กระซิบอะไรกันอยู่น่ะ! ไร้มารยาทจริงๆ เป็นแค่ตัวเองไม่พอ ยังจะคบเพื่อนแบบนี้อีก"ผู้เป็นแม่พูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 "ไม่เอาน่า อย่ามาพูดให้เด็กเครียดนักเลย เกวน เรามาคุยเรื่องของทุกคนดีกว่านะ"ชายชราพูดเสียงอ่อนโยน แล้วหันไปกวาดสายตามองพวกบลายน์ "พวกเธอคงไม่รังเกียจที่จะเล่าเรื่องของตัวเองให้คนแก่ๆอย่างฉันฟังใช่มั้ย?"

 

 

    "ไม่เลยค่ะ/ครับ"ทุกคนพูดอย่างสุภาพ ชายชรายิ้มกริ่ม "งั้นมาเริ่มกันเลยแล้วกันนะทุกคน"ว่าแล้วก็ผายมือเชิญให้เริ่มเเล่า

 

 

     คนแรกที่เริ่มเล่าคือบลายน์ "หนูเป็นลูกของเจ้าของบริษัทสปาอันดับหนึ่งในเมืองค่ะ ไม่มีพี่น้องเป็นลูกแค่คนเดียวของบ้าน ส่วนใหญ่พ่อแม่จะทำงานจนไม่กลับบ้าน หนูก็เลยคิดที่จะเรียนต่อคณะบริหารธุรกิจ เพื่อลดภาระครอบครัวน่ะค่ะ"บลายน์พูดยิ้มๆ

 

 

      คนที่สองคือเบล "หนูก็เจอเทียร์ตอนประถมค่ะ ตอนแรกก็เป็นแค่เด็กจนๆคนหนึ่ง แต่พอพ่อแม่แท้ๆของหนูเสียชีวิต ก็มีคนมารับดูแลหนู คนคนนั้นคือเจ้าของธุรกิจอัญมณีค่ะ ว่าจะเลือกเข้าคณะศิลป์ เพื่อเรียนออกแบบน่ะค่ะ"เบลพูดด้วยสีหน้าดีใจปนภูมิใจ

 

 

      คนที่สามคือไชน์ "พ่อแม่หนูเป็นตำรวจน่ะค่ะ พวกท่านรู้จักกับคุณยายของเทียร์ ทำให้เรารู้จักกันโดยบังเอิญค่ะ พวกท่านให้หนูเข้าคณะแพทย์ เพราะว่าหนูสมัครใจจะเรียนค่ะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะสอบได้มั้ย แหะๆๆ"ไชน์พูดอย่างไม่แน่ใจก่อนจะหัวเราะทิ้งท้ายเบาๆ

 

 

       "แล้วพวกเธอล่ะ? รู้จักลูกสาวฉันได้ยังไง? อย่าบอกนะว่าพวกเธอคนใดคนหนึ่งเป็นแฟนลูกสาวฉัน"ผู้เป็นพ่อพูดแล้วหรี่ตาอย่างไม่ไว้ใจ "พ่อคะ! จะเป็นไปได้ยังไงกันคะ! หนูน่ะไม่ได้... "เทียร์พูดก่อนจะชงักเมื่อสบตากับบลิทซ์ เธอรีบเบนสายตาหนี "พูดให้จบสิ พูดครึ่งๆกลางๆแบบนี้ ไร้มารยาทนะ!"ผู้เป็นแม่ตวาด "เกวน! หยุดพูดซะ!"ชายชราพูด "แต่คุณพ่อคะ ยัยเทียร์พูดไม่มีมารยาทเลยนะคะ พูดแทรกโดยไม่ให้เกียรติกันเลย"ผู้เป็นแม่เถียง "ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะมีมารยาทกว่าตรงไหนนี่"ชายชราพูดอย่างไม่ไว้หน้า "พอเถอะค่ะ! หนูผิดเองที่ไม่พูดให้หมด"เทียร์พูด

 

 

       "พวกผม เป็นเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนประถมน่ะครับ แก่กว่าพวกเธอปีหนึ่ง เลยไม่แปลกที่จะเคยพบหน้าและรู้จักกัน"บลิทซ์พูด พลางเหลือบไปมองเทียร์เล็กน้อย "งั้นเหรอ? พอดีเลยนะ อีกไม่นานจะมีงานเลี้ยงที่บ้านเรา ถ้าไม่ติดธุระก็เชิญได้นะ"หญิงชราพูดบ้าง แล้วยื่นนามบัตรที่มีแผนที่ข้างหลังให้บลิทซ์ "งานเลี้ยงเหรอคะ? ทำไมหนูไม่รู้ล่ะ?"เทียร์พูดอย่างสงสัย "เดี๋ยวหลานก็รู้เอง"ชายชราพูดตัดบท

 

 

        "ตกลงเราจะเล่าเรื่องของเราได้หรือยังครับ?"สมายด์ถามเรียบๆ "ได้สิ เล่าต่อเลย"ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณครับ"สมายด์พูด แล้วพยักหน้ากับเพื่อนเป็นเชิงขอเล่าก่อน ซึ่งสามหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไร "ผมเป็นลูกชายเจ้าของร้านอาหารกับร้านขนมในเมือง อยู่คณะคหกรรม กำลังจะขึ้นปีสอง หากต้องการก็เชิญที่ร้านได้ครับ"

 

 

         "ผมเป็นเจ้าของห้างที่เพิ่งเปิดใหม่น่ะครับ ถ้าหากไปซื้อของที่นั่น บอกผมก่อนเลยนะครับ ผมจะสั่งให้ลดให้เป็นกรณีพิเศษ"นิกพูด "ยังหนุ่มอยู่แถมยังเรียนไม่จบ ทำไมถึงทำงานแล้วล่ะ?"ผู้เป็นพ่อถาม "พอดีคุณพ่อคุณแม่ของผมกำลังยุ่งกับการเที่ยวน่ะครับ ผมเลยต้องดูแลแทน ปัจจุบันเรียนคณะบริหารธุรกิจครับ"นิกตอบ "พอดีเลย ยัยเทียร์กำลังจะเข้าคณะนั้นด้วย ฝากดูแลทีนะ"ผู้เป็นแม่พูด "ครับ"นิกรับคำยิ้มๆ "แม่คะ!  พี่นิก! อย่าพูดเหมือนเทียร์ตกลงแล้วสิคะ!?"เทียร์พูด "ยังไงก็ต้องเรียน! ห้ามปฏิเสธ"ผู้เป็นแม่พูดตัดบท ทำให้เทียร์ต้องนั่งเงียบอย่างไม่สามารถโต้แย้งได้

 

 

         "ผมเป็นเจ้าของโรงแรมแถวๆนี้น่ะครับ ตอนนี้ก็เรียนบริหารธุรกิจเหมือนกัน ถ้าเกิดอยากหาที่จัดงานก็ติดต่อมาหาได้นะครับ นี่ครับนามบัตร"ว่าแล้วไมค์ก็ยื่นนามบัตรให้ "แหม~ พวกเธอนี่เก่งกันจังนะ ไม่เหมือนยัยเทียร์ที่ดูแลได้แค่งานในไร่ ไม่ได้ขึ้นบริหารเอง"ผู้เป็นแม่พูดอย่างอิจฉา เทียร์ก้มหน้าอย่างเจ็บใจ มือทั้งสองข้างกำชายกระโปรงแน่น

 

 

         เมื่อเห็นดังนั้นบลิทซ์จึงเอ่ยแนะนำตัวบ้าง "ผมชื่อบลิทซ์ พ่อแม่ผมควบคุมธุรกิจหลายประเภท คือ โรงแรม ห้าง เหมืองอัญมณี ห้องเสื้อ และโรงพยาบาล ตอนนี้ก็เรียนบริหารธุรกิจ หากน้องเทียร์ต้องการคำชี้แนะพี่ยินดีที่จะช่วยเสมอครับ"เขาพูด "ใครต้องการคำชี้แนะจากนายกัน"เทียร์พูดอย่างดื้อรั้น "เทียร์ ทำไมพูดแบบนั้นกับพี่เขาล่ะ? ขอโทษพี่เขาซะ"ชายชราพูด "ไม่ค่ะ"เทียร์พูด "เฮ้อ! ถ้างั้นเพื่อไถ่โทษ มื้อนี้ฉันเลี้ยงก็แล้วกัน"ชายชราพูดเมื่อเห็นท่าทางของหลานสาวและพนักงานที่เอาอาหารมาเสิร์ฟ

 

 

 

         หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มทานอาหารและเมื่อทานอาการเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไป แต่ลางสังหรณ์ของเทียร์ได้ร้องเตือนว่าทุกอย่างเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น...