คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Mirror
ทั้งสองคนเดินตัดข้ามสนามหญ้าไป ระหว่างทางเริ่มมีผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองดูเฮมลอค อาจเป็นเพราะการแต่งตัวของเขาหรืออาจจะเป็นเรื่องอื่นก็ได้ ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจ
ลอคเริ่มสังเกตเห็นบ้านเรือนที่อยู่รอบๆ บ้านสไตล์ The Mirror เป็นบ้านแบบหลังคาทรงสูง มียอดแหลมรูปร่างคล้ายโดม ตัวบ้านเป็นรูปทรงกระบอก มีห้องใต้หลังคาเกือบทุกบ้าน หน้าต่างเป็นรูปวงกลม ประตูบานโค้ง บ้านทั้งหลังประดับประดาด้วยกระจกเลื่อมหลากหลายสีสัน
“ ฉันจะพาเธอไปที่บ้านฉันก่อน—รู้ไหมพ่อแม่ของฉันอยากเจอเธอมากเลย ” มิโนนบอกอย่าง กระตือรือร้น
“ ทำไมถึงอยากเจอฉันล่ะ พ่อกับแม่เธอน่ะ ” เขาถาม
“ก็เธอคือผู้ที่จะมาสืบทายาทวีรบุรุษต่อจากพ่อเธอไง ” เธอยิ้มอย่างมีความหวัง
ลอคยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป เพราะเขาไม่คิดอย่างนั้น เขาไม่ได้เก่งอย่างพ่อของเขาและเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถทำภารกิจสำคัญๆขนาดนั้นต่อไปได้
พวกเขาเดินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านสนามเด็กเล่น พวกเด็กๆ กลุ่มหนึ่งกำลังเล่นอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนลูกข่างเป็นวัตถุกลมๆ ทำด้วยแก้วและมีปลายแหลมด้านท้าย มันกำลังหมุนติ้วๆ สีของมันเปลี่ยนจากสีแดงเป็นเขียว จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าไปเรื่อยๆ ส่วนเด็กอีกกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกับลูกบอลที่เหมือนกับลูกแก้วยักษ์ สะท้อนออกเป็นสีสันต่างๆ ได้อย่างมหัศจรรย์เมื่อกระทบกับแสงแดด กลุ่มที่กำลังเล่นลูกบอลอยู่นั้นบางคนก็ยืนบนเส้นที่พวกเขาทำไว้เป็นรูปสามเหลี่ยมหน้าจั่ว ส่วนบางคนก็ยืนในกรอบ ลอคพยายามมองดูแต่ก็ไม่เข้าใจในกติกาการเล่นสักที แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่ เพราะยังมีอีกหลายเรื่องมากมายให้เขาต้องคิด และมิโนนก็เดินนำหน้าเขาไปมากแล้วด้วยในตอนนี้
ลอคและมิโนนเดินไปเรื่อยๆ ผ่านจุดๆ หนึ่งที่ดูเหมือนกับตลาดในบ้านเรานี่เอง ตลาดแห่งนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นตลาดมังสวิรัติ เพราะเท่าที่ดูจากของที่ขายแล้วนั้นไม่มีเนื้อสัตว์เลยแม้แต่ชิ้นเดียว มีแต่ผลไม้เป็นรูปแปลกๆ หรือผักที่หน้าตาประหลาด เด็กชายเหลือบไปเห็นพืชชนิดหนึ่งวางขายอยู่บนพื้นผ้าใบสีขาว มันดูเหมือนของที่เขาเคยเห็นมากที่สุด แม่ค้ากำลังตัดมันให้เป็นกิ่งเล็กๆ เขาหยุดยืนดู
“ อันนี้ถ้าฉันเดาไม่ผิด – ต้องเป็นใบกระเพราะแน่ๆ แต่อาจจะกลายพันธุ์ – ดูสิ มันมีตุ้มๆ คล้ายดอกด้วย ”
“ ฮะ – เมื่อกี้เธอว่าต้นอะไรนะ ” เธอทำหน้าตาสงสัย เพราะว่าเธอเดินนำหน้าอยู่จึงฟังไม่ถนัด
“ กะเพรา ” ลอคตอบด้วยสีหน้าที่มั่นใจพร้อมกับชี้นิ้วไปที่มัน
“ ลอค!! นั่นมัน Dittany (ดิตทานี) นะ เชื่อกันว่ามันมีพลังวิเศษ ” มิโนนพูดไปก็หัวเราะไปด้วยความตลกในตัวเฮมลอค
“ เธอน่าจะเรียนรู้เกี่ยวกับพืชวิเศษหรือสมุนไพรบ้างนะ ” เธอเสริมทิ้งท้ายก่อนที่จะสะบัดผมอันปลิวสยายของเธอเดินนำหน้าไปไกลเลยทีเดียว แม่ค้าที่อยู่แถวนั้นต่างส่งเสียงหัวเราะเบาๆ เพื่อไม่ให้เขาสังเกตเห็น
“ ก็ – ก็ฉันมันคนรุ่นใหม่นี่ ใครจะอย่างเธอตั้ง 120 ปี ” ลอคตะโกนล้อเลียนด้วยความฉุนเฉียวที่เธอทำให้เขาต้องเสียฟอร์ม
“ เฮมลอค!!! ” เธอสะบัดผมสีบรอนซ์ทองหันหลังกลับมาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งปนกับสีหน้าที่ดูเขินอายเล็กๆ จากนั้นเธอก็เริ่มเผยริมฝีปากให้เห็นถึงรอยยิ้มเธอหัวเราะออกมาเป็นเสียงแหลมน่าๆ รัก
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮือ -- ” ลอคก็หัวเราะด้วยแต่แล้วเขาก็ต้องตกใจอย่างสุดขีด เมื่อคนในตลาดเกือบทั้งตลาดเท่าที่ลอคเห็นต่างหันมามองเขา คนที่อยู่ใกล้ก็ค่อยๆ ย่างเท้าก้าวเข้ามา ส่วนคนที่อยู่ไกลๆ ก็รีบสาวเท้าเข้ามาเพื่อจะได้เห็นหน้าเขา เริ่มมีคนมามุงล้อมเขา และเขาก็มองไม่เห็นมิโนนแล้วในตอนนี้
“ เธอคือ เฮมลอคใช่ไหม! – เธอคือเฮมลอคใช่ไหม – ลอคเหรอ – ลอคจริงๆ ด้วย – ใช่! เขาเนี่ยแหละเฮมลอค! ” เสียงผู้คนถกเถียงกันอย่างอื้ออึง พวกเขาเดินใกล้เข้ามาโอบล้อมรอบตัวเขาไว้หมดแล้ว แต่ยังไม่มีใครกล้าแตะตัวเขา
“ เขากลับมาแล้ว!!! ”
“ เธอจะมาช่วยพวกเราใช่ไหม? – ช่วยพวกเราออกไปทีนะ ” หลายคนอ้อนวอนเขา ทำเหมือนกับเขาเป็นเทวดาลงมาช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
( ฉันจะทำยังไงดี วิ่งฝ่าไปเหรอ ไม่ไม่ ร้องให้เธอช่วยเหรอ-)
“ ลอคเธออยู่ไหน ” เสียงเหมือนมิโนนกำลังกระซิบอยู่ในหูของเขา
“ ฉันอยู่นี่ – มิโนน! ” ลอคตะโกนผ่านเสียงผู้คนที่ยังคงถกเถียงกันอยู่
“ มิโนน!!! ” ลอคเหมือนจะเห็นมิโนนแต่ก็ไม่เชิงทีเดียว เป็นเงารางๆ ที่เหมือนเธอวิ่งผ่านฝูงชนมาด้วยความเร็วสูงตรงเข้ามาจับที่แขนเขา เขาเห็นแต่เขาไม่รู้สึกเลยว่ามีมือมาจับอยู่
“ lebivisin (เลบิวิซิน)!!! ” เป็นเสียงตะโกนที่ดูเหมือนว่าคนอื่นจะไม่ได้ยิน เพราะลอคสังเกตเห็นว่าคนอื่นๆนั้นไม่ได้ยินเสียงนี้ พวกเขากำลังอ้อนวอนให้เขาช่วยเหลือ แต่เสียงนั่นลอคได้ยินเต็มสองหูเลยทีเดียว
ความคิดเห็น