คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Minorca Mirror
" ลอค "
" ตื่นแล้วฮะแม่ " ลอคแต่งตัวเสร็จตั้งแต่แม่ยังไม่เรียก เขาตั้งใจว่าจะต้องรู้ให้ได้ว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันคืออะไร
" ค่อย ๆ กินก็ได้ลูก "
" ไม่ฮะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย "
" ไปแล้วฮะแม่ " ลอควิ่งไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่าเขาจะรีบมาทำไม ในเมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นนัดเขาห้าโมงสิบเจ็ดนาที ซึ่งตอนนี้ก็เพิ่งจะหกโมงครึ่ง เขาจึงเปลี่ยนจากการวิ่งเป็นเดินไปอย่างเรื่อยเปื่อยแทน
เมื่อถึงเวลาเรียนเขาก็เข้าเรียนตามปกติบนชั่วโมงอันเคร่งเครียดที่โรงเรียนมินอร์กา สายตาของเขาจับจ้องอยู่บนนาฬิกาข้อมือ จนกระทั่งถึงเวลา 11.17 น. ซึ่งเป็นเวลาที่เขานัดเจอใครบางคนไว้ เขารีบวิ่งไปที่ชั้น 4 ตรงจุดนัดพบ
" เฮ้อ – เฮ้อ – เฮ้อ " เขาวิ่งมาด้วยอาการที่เหนื่อยหอบ
ลอคยืนจ้องหน้ากระจกแต่ก็ไม่พบถึงความผิดปกติ เขายังเห็นตัวเองยืนอยู่หน้ากระจก
5 นาทีผ่านไป
10 นาทีผ่านไป
เขานั่งรอที่บันได ลอครอจนรู้สึกเบื่อ เขาจึงเดินไปลองเอามือแตะๆ ที่กระจกดู
" เฮ้ย!!! " มือของเขาสามารถทะลุผ่านกระจกได้ เด็กชายจึงลองแตะอีกครั้ง เขาสัมผัสได้ว่ามีมือของอีกคนกำลังดึงเขาให้เข้าไป
" ใครน่ะ ปล่อย! ปล่อยฉัน!! ช่วยด้วย!!! " ร่างของลอคหลุดเข้าไปในกระจกแล้ว เขาหลับตาสนิททำให้เขาไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเขากำลังเดินทางอย่างไร แต่ระหว่างที่เขาเดินทางผ่านกระจกนั้นเป็นความรู้สึกที่คล้ายกับการเดินทางจากอากาศดำดิ่งลงสู่ผิวน้ำนิ่งๆ ซึ่งค่อยๆลึกขึ้นๆ เพราะเขาจะรู้สึกได้ถึงความอึดอัดเหมือนแรงดันที่ค่อยๆทวีเพิ่มมากขึ้น หลังจากนั้นเขาก็จะสามารถค่อยๆหายใจได้โล่งขึ้นเหมือนกับการขึ้นสู่ผิวน้ำ
" เธอจะร้องทำไม!! เดี๋ยวคนก็มาเห็นกันพอดี! " เด็กหญิงดุเขา
" ทำไมปล่อยให้ฉันยืนรอตั้งนาน? " เธอกล่าว
" ฉันต่างหากที่รอเธอตั้งนาน ใครจะไปรู้กันล่ะว่าจะทะลุกระจกได้ " ลอคบ่น
" เอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกัน " เธอตอบ
" ขอต้อนรับสู่ Mirror Land " เด็กผู้หญิงกล่าวพร้อมกับโค้งคำนับด้วยกิริยาที่สง่างาม
" ว่าแต่ว่าเธอชื่ออะไร " ดูเหมือนว่าลอคจะสนใจในชื่อของเธอมากกว่าการต้อนรับ
" ฉันชื่อ Minoan (มิโนน) "
" Minoan Calm Mirror (มิโนน คาม มิเร่อ) "
" ส่วนฉัน เฮม -- "
" เฮมลอค – เฮมลอค อลัน ดิมิสท์ รู้แล้วแหละ "
" เธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไง?" เด็กชายถามด้วยความสงสัยมานาน
" คนที่นี่เขารู้จักนายกันหมดแหละ " มิโนนตอบด้วยเสียงที่ดูเหมือนเย็นชาและเคยชิน
" เธอน่ะเป็นวีรบุรุษในตำนานของที่นี่เลยนะ ตั้งแต่พ่อของเธอยอมเสียสละชีวิตเพื่อช่วยพวกเราเมื่อสมัย 120 ปีที่ผ่านมา " เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ต้องการบ่งบอกว่าแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
" อะไรกัน!!! เป็นไปไม่ได้หรอก พ่อฉันเพิ่งตายไปเมื่อ 12 ปีที่แล้ว และอีกอย่างนึงนะ พ่อฉันนะถูกรถชนตาย!! อย่ามาหลอกให้ยากเลยดีกว่า " เฮมลอคทำตาถลึงใส่พร้อมกับแสดงอาการไม่พอใจแล้วก็ไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเล่าเลยแม้แต่น้อย
" ก็ 1 วันที่โน่นเท่ากับที่นี่ 10 วัน เพราะฉะนั้นที่มิเร่อจึงผ่านไป 120 ปี เมื่อเทียบกับที่โน่น 12 ปี แล้วที่ว่าพ่อเธอถูกรถชนตายน่ะก็จริงอยู่ แต่มันมีสาเหตุมาจากที่พ่อเธอช่วยพวกเราจนต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง " เธอตอบเหมือนกับไม่ได้หายใจเลยทีเดียว
" แล้วพ่อฉันเอาชีวิตไปเสี่ยงกับอะไรล่ะ? "
" ตามฉันมานี่-- " มิโนนเดินนำหน้าเฮมลอคไป
เฮมลอคเพิ่งจะสังเกตเห็นรายละเอียดบนตัวเธอได้อย่างชัดเจน เธอมีผมสีบรอนซ์ทอง เส้นเล็กละเอียดประดุจไหมและยาวจนสามารถปิดแผ่นหลังของเธอได้หมด เรียกง่ายๆว่า เธอสามารถโฆษณาแชมพูสระผมได้อย่างสบายๆ เธอสวมเสื้อคลุมสีขาวที่ระยิบระยับคล้ายกับการปักเลื่อม แต่เลื่อมที่ว่านั้นเป็นเลื่อมกระจก
เขารีบเดินไปด้านข้างพร้อมๆ กับเธอ เพื่อจะได้สังเกตรายละเอียดอย่างอื่นอีก เขาสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวคอเต่า เธอติดเข็มกลัดบนเสื้อคลุมเป็นรูปคล้ายกับหัวมังกรสีทองที่มีดวงตาทำด้วยทับทิมสีแดง ใบหน้าเธอซีดขาวราวกับสีเสื้อของเธอ แต่สิ่งที่เฮมลอคดูจะชอบมากเป็นพิเศษคือ สีดวงตาของมิโนนที่มีสีเขียวคล้ายกับสีน้ำทะเลใสตื้นๆ บนชายฝั่ง
" เธอมองอะไรเหรอ? " เด็กหญิงถามพลางขมวดคิ้ว
" เปล่านี่ – ฉันก็มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย " ลอคทำเป็นไม่สนใจแล้วหันไปทางอื่น
ความคิดเห็น