หายใจไปวันๆของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : แย่แร้ววว*_*

"ขอโทษค่ะ"

เรานี้บ้าจังเดินไม่มองทาง  OoO พี่อากีระ ตายแล้วจะทำไงดี(เงียบ)

 "เออมาทำอะไรแถวนี้เหรอ "

"เออ บ้านคุรุมิอยู่แถวนี้นะ"

"จริงเหรอบ้านพี่ก็อยู่แถวนี้"

"ค่ะ งั้นพรุ่งนี่เจอกันนะค่ะ"

 จะให้ฉันตอบว่าอะไรละ แล้วบ้านนายมาอยู่อะไรแถวนี้เนี่ยT_T

"เดี๋ยว คุรุมิ ไหนๆก็อยู่แถวนี่พรุ่งนี้กลับด้วยกันไม"

"คุรุมิ รีบๆตอบสิจะได้กลับบ้านสักที หิวข้าว"

เดี๋ยวสิ มารินเทอนี้ไม่พ้นเรื่องกินเลยนะ

"อืม"

"นี้! คุรุมิจังเทอนี่กล้าโคตรเลยนะ"

มารินเดินอย่างมีความสุขที่สูดดดดด

"กล้าอะไร ก็ถ้าไม่ตอบมันก็เสียมารยาทดิ" ฉันเซ้งมากๆเลย

"คุรุมิจังงั้นพรุ่งนี่เทอก็ทิ้งฉันแล้วสิToT”

"ทำไมต้องทิ้งละ? *_*"

"ก็พรุ่งนี้เทอมีคนเดินเป็นเพื่อนแล้วนิ ถ้าฉ้นเดินด้วยก็เป็น กขค นะสิ”

"พรุ่งนี้เทอต้องเดินมากับฉันเข้าใจไม"

เทอเนี่ยมันปัญญาอ่อนได้ทีเลยนะ    

หน้าบ้านของฉันและมาริน(บ้านเราสองคนอยู่ติดกัน 555+)

"บาย คุรุมิแล้วพรุ่งนี้เจอกัน"

"บาย มารินแล้วเจอกัน"

กริ๊งๆๆๆๆๆ ณ ห้องของฉัน และมาริน(เราตั้งนาฬิกาปลุกพร้อมกัน นิ่มได้ที่แล้ว555+)

"เช้าแล้วเหรอเนี่ย"

ครอกๆๆๆ(นอนต่อ)

"นี้คุรุมิจังตื่นได้แล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"

เสียงแม่ของฉันก็ยังดังเหมือนเดิม

"ไปก่อนนะคร้าาาาา"

ฉันกินนมเสร็จก็ออกจากบ้านเลย 555+

"มารินเสร็จยัง"

ตะโกนเต็มที่

"เสร็จแล้ว"

"นี้ มารินฉันว่าไปนะ ฉันอยู่ที่นี้ตั้งนานแล้วนะ แต่ไม่เคยเห็นรุ่นพี่เลยสักครั้ง"

สงสัยอย่างรุนแรง

"เพราะ เทอไม่สังเกตละมั้ง แต่ว่าไปฉันก็ไม่เคยเหมือนกัน”

เครียดจิงๆเลย เครียดแต่เช้า    

 และแล้วก็ถึงโรงเรียนสักที

"นี้มารินวันนี้มีสอบเก็บคะแนนไม่ไช่เหรอ"

"ตายแล้ว ยังไม่ได้อ่านหนังสือ เรยไปให้รุ่นพี่สอนดีกว่า"

เตรียมตัวจะไปเต็มที่

"เทอไม่ต้องหาเรื่องไปหาเขาก็ได้นะ ยัยมาริน"

แต่สักนิดก็ดีนะเนี่ย เปลี่ยนใจแระ ไม่ต้องดีกว่า

"ให้อิจิโกะสอนก็ได้นิ"

ความคิดของฉันเอง (555+)

"ก็ได้ แต่จะรู้เรื่องเหรอ"

"ไม่รู้เรื่อง เทอก็ไปหารุ่นพี่ละกาน"

"ชิ"

555 สุดท้ายเทอก็แพ้คุรุมิคนนี้อยู่ดี

และแล้วอีกที ก็ถึงวิชาคณิตศาสตร์ที่ฉันเกียดที่สูดดด

“ยัยมารินเทอทำได้หรือเปล่า”

 หลังจากการสอบ

“นิดหน่อย”

“เหมือนกัน”

ฉันเครียดสุดๆ

กริ๊งๆๆๆๆๆเสียงเลิกเรียน

“มาริน ทำไงดีเดี๋ยวก็ต้องกลับ กับรุ่นพี่แล้วอ่ะ”

รวย เครียด ถามเพื่อน

“กลัวเหรอ”

“เปล่าแต่ อึดอัด”

“กลับบ้านกันดีกว่าคุรุมิจัง”

“อืม”

เดินมาถึงหน้าโรงเรียน

“นั้น ใช่รุ่นพี่หรือเปล่า”

มารินถามฉันเงียบ

“ไม่รู้สิถ้าใช่ก็รีบเดิน”

ตึงๆๆๆๆ

“เทอจะเบียวเจาเหรอ เขาอาจรอเราอยู่ก็ได้นะ”

ทำไงดี

“งั้นก็ไปหาเขาละกัน”

“เออ รุ่นพี่หรือเปล่า ค่ะ”

หันมาช้าๆ

“เอ้า คุรุมิจัง นึกว่าจะไม่มาสะแล้วสิ”

น่าจะนึกให้นานๆนะเพราะไม่อยากมาเหมือนกัน

“คุรุมิไปกันดีกว่า”

แระแล้วก็เงียบตลอดทางกลับบ้าน แล้วฉันก็เป็นคนถามก่อนจนได้

“เออ บ้านพี่อยู่ตรงไหนเหรอ คุรุมิอยู่ตั้งนานแล้วยังไม่เคยเห็นเลย”

“นั้นนะสิค่ะ บ้านรุ่นพี่อยู่ตรงไหนอ่ะจะได้ไปหาถูกไง”

ยัยมารินเทอนี้มันจิงๆเรย

“คุรุมิไม่เคยเห็นเหรอบ้านที่เก่าๆหน่อยนะ”

มันก็เก่าทุกหลังนั้นแระ

“เออ หลังนั้นหรือเปล่า”

“นั้นแระ”

“OoO”

หาอยู่ติดกันแบบนี้เนี่ยนะ

“คุรุมิอยู่ใกล้กับพวกเราแต่ทำไมเราไม่เคยเห็นเลยละ”

“พอดี พึงย้ายมานะ”

เงียบ ย้ายมาทำไมยะ

“ถึงบ้านพี่แล้วก็ บายนะคร้า”

ฉันและมารินก็บายๆรุ่นพี่

“เออแล้วบ้าน คุรุมิกับ มารินอยู่ไหนละ”

“ก็อยู่ติดกัน 3หลังเลยคร้า บ้านคุรุมิอยู่ตรงกลาง”

ฉันตอบแล้วก็รีบเดินเข้าบ้านไปทันที

แย่แล้วถ้าอยู่บ้านติดกันแบบนี้ก็ตายนะสิ  ทำไงดีละ อย่างนี้ก็เจอพี่อากีระทุกวันเลยนะสิ

ฉันต้องคุยกับยัยมาริน แล้ว และก็วางแผน 555+

ติดตามตอนต่อไปนะคร้า

    เม้น+โหวตด้วยคร้า บายคร้า