คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
ปมบท
‘บรรพสิร’ นรหลวบนยอเาศัิ์สิทธิ์ทาอนใ้อทะเลสาบโนเล อปร้วยเมือบริวารน้อยให่ หลายเผ่าหลาพันธุ์ร่วมอยู่อาศัย มี ‘วัรปุระ’ เป็นเมือบริวารั้นเอ ‘ศรีทยปุระ’ เป็นเมือบริวารั้นโท ‘โศพา’ เมือท่า และ มายาธปุระ…เมือลับแล ึ่เร้นายอยู่ใ้ ‘อันธวัน’ ผืนป่าอันมืมิ
แม้บรรพสิรมิใ่อาาัรให่ ทว่าในอุษาเนย์ นราเหนือบรรพแห่นี้ือมหามิรอ ‘ยโศธรปุระ’ อาาัรเมรมาหลายั่วอายุน
“มายาธปุระเ็มไป้วยมนรา เหุใึิเส็เยือน”
“ทุเมือใ้เาแห่บรรพเป็นันใ ำราในหอพระัมภีร์ารึไว้ันนั้น เราเพียรศึษาีแล้วทุเมือ”
พระวรายสีอำพันประทับันานุนิ่บนแผ่นศิลา วเนรำนิลาฬ้อนมอท่านอาารย์แห่น ะโอษ์หยัยมุม วพัร์ร้ามมเร้นอยู่ในเามื
“เนั้นรู้ ัมภีร์โบราอพราหม์ุหะ บิาแห่เราารึไว้เยี่ยไร” ร่าผอมนุ่ห่มาว้าวออามุมำแพศิลาแล ่อนหยุลาลำแสแห่ันทร์ที่ส่อแทรแมไม้ลบนพื้นศิลาเย็นเียบ พร้อมเอ่ยำ
“ราบใสายน้ำรหน้ายัมิเปลี่ยนสี ราาแหุ่นเาัมิหยุเ่น่า แลเมื่อใอมราัน้อมนรา…”
“ำแพแห่นราัมลาย” สุรเสียที่เสริมึ้นมานั้นหาไ้หวาหวั่น
“ระวัอ์” พราหม์อินทุ บุรแหุ่หะ ผู้ำรำแหน่พราหมาารย์อษัริย์สืบ่อาบิาเอ่ยเือนพระวรายสีอำพัน
“ลัวไย เรามีวิา”
“วามประมาทเป็นมรราแห่วามาย”
“วามลาเลา เป็นหนทาแห่วามายเ่นัน” ทรแย้มพระสรวล “ท่านอาารย์…อันธวันเป็นเ่นไร”
“เล่าลือว่า…มืมิ”
“แล้วริหรือไม่ ที่ว่า...ปลายสุออันธวันมีหนทาสู่เมือลาลัย”
พราหม์อินทุะััน นานแล้วที่มิไ้ยินนามอเมือนี้นล้ายลืมไปสิ้นว่า ‘เผ่าพันธุ์ลัมพุ’ เยมีีวิเเ่นเมือบริวารน้อยให่ใ้เาบรรพสิร
าารศึรั้สุท้าย สิบหปีผ่านมา ‘เผ่าพันธุ์าลิี’ ถูันสิ้นแผ่นิน มิเหลือรอแม้แ่ีวิเียว
พราหม์อินทุถอนหายใ เมื่อไ้รู้เนาที่แท้ริอพระวรายสีอำพัน พระอ์มิไ้ประส์เยือนมายาธปุระ แ่ประส์เส็ผ่านอันธวันผืนป่าอันมืมิอาวมายาสู่ลาลัย…เมือรร้าทาใ้
“ลัมพุสิ้นแล้ว รั้พระอัยาอพระอ์รอบรรพสิร”
ราวนี้โอษ์หยัเหยียยิ้มเปิเผย อบลับ้วยสุรเสียนอบน้อมแห่ศิษย์
“มีผู้แ้เรา ลัมพุยัมิสิ้น”
“ผู้ใ”
“พราหม์โมะ!”
พราหม์อินทุะัอีรา
‘โมะ’ หนึ่ในพราหม์ผู้ประอบพิธีเทวราา อัเิพระศิวะึ้นเป็นเทพุ้มรอราบัลลั์ แลประอบพิธีราาภิเษพระเ้าปรเมศวรเป็นมรเ รา แห่มเหนทรบรรพ
ทว่านั่นมันร้อยว่าปีที่แล้ว!
ิ้วอพราหม์อินทุมวมุ่น้วยสสัย เสียสรวลบันึัลอในพระศอ
“มิ้อใท่านอาารย์ เราเอท่านพราหม์โมะในนิมิ”
วาแห่พราหม์เพ่ผ่านวามสลัวอรารีไปยัพระวรายหนา เาให่ทะมึนประทับนิ่แลล้ายรูปสลับนแผ่นศิลา เนิ่นนาน่อนยับลุ ำเนินออมาประัน
“วิหัล สิาล เ้าทั้สอไปเรียมารให้พร้อม วันพรุ่…เราะลาบรรพสิร!”
พระวรายสีอำพันำเนินผ่านพราหมอินทุ ทรวาพัร์นิ่ โอษ์หยัเหยียสนิท
“หาลัมพุยัมิสิ้นั่ภาพในนิมิ เราัใ้ธนุรศาสราสัหารพวมันให้สิ้น”
“อสำรา” พราหม์อินทุสวอวยพรามหลั ่อนแทนที่้วยเสียทอถอนใ
แม้ลูศิษย์ัเิบให่เป็นบุรุษรร์สมบูร์้วยรูปแลสรรพวิา ำนาทุศาสราแลระบวนยุทธ์ ทว่าษัริย์หามิรอ ‘ทศพิธราธรรม’ ัเป็นษัริย์ ‘เหนือ’ ษัริย์ไ้เยี่ยไร
ริยวัรสิบประาร อันผู้รอแผ่นินวรยึเป็นหลัธรรม หาเ้าอพระวรายสีอำพันประพฤิไ้เพียเ้า
า ‘อวิหิสา’ ือวามไม่เบียเบียน
พระอ์มิไ้ำรนเพระราบิาผู้ล่วลับ…อ์หัสินทร์ ผู้รัสบ
หาำเนินรอยามวิสัยพระอัยา…อ์นฤเนทร์ ษัริย์นัล่า
ใ่…เ้าอพระวรายสีอำพันามรอยท่านปู่
‘อัศวยัน์’ เป็นษัริย์นัล่า!
แลมิใ่้วยวิสัยโหร้ายอเหล่าบรรพบุรุษแห่บรรพสิรนี้หรือ ำทำนายถึารเสื่อมแห่พระนรึอุบัิึ้น
พราหม์อินทุทวนำทำนาย…รึนึในวามหมาย
ราบใสายน้ำรหน้ายัมิเปลี่ยนสี ราาแหุ่นเาัมิหยุเ่น่า
แลเมื่อใอมราัน้อมนรา ำแพแห่นราัมลาย
บิานนิมิเห็นสิ่ใัน พราหม์อินทุสสัย ยิ่ว่าถ้อยทำนายือนัยสุท้ายล้ายเือน…เหุวิบัิั่ว่าัเิในรัสมัยอ์อัศวยัน์!
ธาราทั้สายัเปลี่ยนสีไ้ไน...ยา
อัศวยัน์ั้อมนราระนั้นหรือ…ยาว่า
ความคิดเห็น