Fatality Revolution ปฏิบัติการปฏิวัติโชคชะตา

ลำดับตอนที่ #2 : Revolution 0 : ในวันที่ผมและเธอนั้นได้เจอกัน

วันนี้เป็นวันที่จักรพรรดิจะมาเยี่ยมประชาชน

แน่นอนว่าคงจะไม่มาเปล่าๆเพราะ เจ้านั่นเองก็คงรู้ถึงความไม่เห็นด้วยในวิธีการขยายอำนาจ

ด้วยการป้องกันจากวัตถุดิบสงคราม

ทำให้การลอบฆ่าไอ้หมอนั่นไม่ง่ายเลย

แน่นอนว่าถ้าเกิดลอบยิงละก็ คนที่ลอบยิงคงจะตายแบบไม่เหลือซาก

เพราะจักรพรรดิเดินขบวนทั้งทีทหารก็ต้องเยอะอยู่เเล้ว

แน่นอนว่าผมเป็นคนหนึ่งที่จะไม่รอต้อนรับไอ้หมอนั่น

.
.
.

ดังนั้นตอนนี้ทำให้ทั้งเมืองโล่งมาก

ผมเดินหนีมาที่สวนสาธารณะของเมือง

เงียบสงบจนไม่น่าเชื่อเลย

ทั้งๆที่ปกติจะเอะอะโวยวายเเท้ๆ

ผมไปนั่งที่ศาลาของสวนสาธารณะ

เป็นศาลากลางนํ้า

ผมมองไปรอบกายมีแค่คนเก็บขยะที่ทำหน้าที่

คนส่วนใหญ่ของประเทศนี้ก็คงรักไอ้หมอนั่นจริงๆนะแหละ

ถ้าพูดวิธีการปกครองของหมอนั่น

ก็คงจะเป็นการปกครองที่ทำให้ชาวเมืองรัก

ถึงวิธีการขยายอำนาจคนส่วนใหญ่จะไม่ชอบ

แต่ถ้าวิธีการปกครองเป็นวิธีการปกครองที่ยกระดับประเทศเลยล่ะ

นี่แหละมั้งเหตุผลที่ชาวเมืองหายไป

ผมทิ้งหลังของผมลงไปพิงกับขอบที่นั่งศาลา

ผมดื่มนํ้าที่พกมา

ผมหลับตาลงช้าๆ

.
.
.

"ว้าย!"

ตามด้วยเสียงหอบเธอคงจะเหนื่อย

คงเป็นเสียงผู้หญิงแบบไม่ต้องสงสัย

ผมลืมตามองเธอ

เธอหกล้มที่หน้าศาลา

พริบตานั้น

คุณเคยเห็นใครครั้งแรกเเล้วใจเต้นรึเปล่าล่ะครับ

รู้สึกเหมือนหัวใจพองโตขึ้น

ผมลุกขึ้นไปช่วยเธอ

ผมกล่าวออกไป

"ขออนุญาติครับ"

พร้อมกับเข้าไปพยุงเธอ

ทำไมผมต้องขออนุญาตินะเหรอ

มารยาท!

การที่จะเเตะต้องตัวผู้หญิงนั้นท่านแม่สอนไว้ว่าให้ขออนุญาติและผู้หญิงต้องยินยอมเท่านั้น

ขอโทษครับท่านเเม่แต่เธอกำลังเจ็บอยู่

ผมพยุงเธอช้าๆขึ้นมาที่นั่ง

พอมองเธออีกที

เหมือนเจ้อหญิงเลย

สีผมสีดำยาวสลวย

พร้อมกับชุดที่ดูเหมือนขุนนางใหญ่สีเหลืองอ่อน

ใบหน้าที่ดูอ่อนโยน

"ขอโทษนะค่ะ"

เธอกล่าวขอโทษผม

"ไม่เป็นไรครับ"

เธอมีแผลที่แขน

เป็นแผลบาดจากอะไรซักอย่าง

เธอคงวิ่งหนีอะไรมาละมั้ง

"ไปวิ่งหนีอะไรมาเหรอครับ? หอบเชียว"

เธอยิ้มพร้อมมองไปรอบๆด้วยความกังวล

"ไม่มีอะไรค่ะ"

ใบหน้าที่เธอยิ้มนั้น

อาจจะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีเเต่ผมอาจจะจดจำมันไปอีกยาวนานก็ได้

แผลของเธอเลือดไหลไม่หยุด

เพราะอะไรบางอย่างผมจึงนำขวดนํ้าดื่มของผมมาล้างแผลให้เธอ

"เจ็บหน่อยนะครับ"

หน้าตาของเธอบ่งบอกถึงความเจ็บแต่เธอก็ยังคงยิ้มพร้อมพูดว่า

"ไม่เจ็บเลยซักนิดค่ะ"

ผมฉีกเสื้อของผมทั้งๆที่เป็นเสื้อตัวโปรดเเท้ๆ 

หนาวเเขนไปข้างหนึ่งเลยละ

ผมพันแผลให้เธอ

"ขอโทษนะครับ ที่ไม่มีผ้าพันแผล เพราะตอนนี้คงหาไม่ได้ง่ายๆหรอก

คนเกือบหมดเมืองไปดูขบวนของจักรพรรดิหน่ะครับ"

เธอหัวเราะเบาๆ

"ขอบคุณค่ะ"

เธอนั่งข้างผมประมาณ 10 นาที

"มีชีวิตที่อิสระนี่ดีนะค่ะ"

"ไม่หรอกครับ ลำบากอยู่เหมือนกันแหละ"

พูดอย่างกับว่าอยู่ในคุกงั้นแหละ

"ความจริงเเล้วตั้งแต่เด็กๆ ฉันเป็นคนขี้โรคนะค่ะเลยถูกจับให้เรียนในบ้าน

ไม่ได้ออกไปไหนเลย จนวันนี้ฉันหนีออกจากบ้านมานะค่ะ

ทั้งท่านพี่ น้องของฉันต่างได้เรียนกันหมดเเต่ฉันกลับถูกขังไว้ในบ้าน

คุณอาจจะเป็นคนเเรกก็ได้ที่ฉันได้คุยด้วยข้างนอก

เเต่เดี๋ยวก็คงจะโดนจับไปไว้ในบ้านอีกนะแหละค่ะ"

เธอมองหน้าผมเเล้วยิ้มอีกครั้งทั้งที่มีนํ้าตาซึมเล็กน้อย

อยากจะกอดเธอจัง

อยากให้กำลังใจเธอ

ผมให้กำลังใจคนไม่เก่งหรอกครับ

"ยินดีอย่างยิ่งครับที่ได้รู้จัก ผมก็ไม่รู้จะพูดไงดี เเต่ถ้ามีช่วงเวลาที่ออกมาข้างนอกน้อยแบบนี้

เราก็ควรจะสสร้างความทรงจำดีๆ แทนการมานึกถึงเรื่องเดิมๆนะครับ"

เหมือนไปตอกตํ้าเธอเลย

ไม่ทันไรก็มีเสียงตะโกนขึ้น

"องค์หญิงค่ะ ๆ ๆ อยู่ตรงนั้นไง"

เป็นแม่บ้านที่มาพร้อมกับทหารอีกประมาณสิบคน

ผมยังตะลึงกับคำนำหน้านามองค์หญิงเหรอ?

"ขอโทษนะที่มาทำให้เสียเวลาหน่ะ"

เธอยิ้มทั้งๆที่มีนํ้าตา

ความรู้สึกที่เหมือนอยู่ในคุกจะเป็นยังไงนะ นกน้อยที่อยู่ในรัง

"ฉันชื่อ อาเนีย นะ แล้วนายละ?"

เธอถามผมทั้งๆที่เธอกำลังเดินออกไปหาทหารพวกนั้น

ใบหน้าตอนเธอหันไปมีนํ้าตาที่กระเด็นออกมาฃ

ผมทำได้เเค่ตอบคำถามเธอ

"ผมชื่อ...."