คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - part 3
0:00
ผมเห็นไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง บอกเวลาว่าเที่ยงคืนตรงพอดี ผมขยับตัวนิดหน่อยแล้วปิดหนังสือที่อ่านลง ยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง บิดขี้เกียจสองสามรอบแล้วชะเง้อไปมองระเบียงข้างๆ ไฟที่ระเบียงนั่นยังคงเปิดอยู่ ทำให้ผมรู้ว่าลูอีน่าจะได้กุญแจสำรองมาแล้ว
หลังจากวันนั้นที่มันตะบันหน้าผมจนช้ำไปหลายวัน ผมก็ไม่เห็นมันอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ มันคงไปหาแฟนรักสุดสวาทของมันของมันละมั้ง สองสามวันที่ผ่านมามันเลยไม่รีบค้นคว้าหากุญแจสำรองสักเท่าไหร่ อาจจะชอบใจด้วยซ้ำที่ทำกุญแจหาย จะได้มีข้ออ้างไปนอนห้องไอแขกนั่น
มือหยาบของผมรวบถุงขยะสีดำที่มีแต่กระป๋องเบียร์ลงไปทิ้งข้างล่าง ระหว่างทาง ตาสีเขียวมรกรตของผมมันดันไปเจอสองร่างคุ้นตาที่เดินหัวเราะกันอย่างมีความสุขเดินเข้ามาในเขตหอ ใบหน้าของทั้งสองดูมีความสุขมากเมื่ออยู่ด้วยกัน มือใหญ่ของเซนลูบผมยุ่งๆสีน้ำตาลของลูอีอย่างหมั่นเขี้ยว หันไปกระซิบกระซาบกันอย่างสนุกสนาน
ไม่ทราบว่าจะกระซิบกระซาบทำซากแมวอะไร
คนแถวนี้เขาหลับกันหมดแล้วโว้ย
เหมือนผมจะใส่ใจในการมองทั้งคู่มากไป จนทำให้ดวงตาสีอความารีนของลูอีสเห็นผมเข้า เหมือนผมเห็นแววตาสว่างสั่นเทาเพียงชั่ววูบแล้วเจ้าตัวก็กลับมาทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ต่อ
เหมือนเซนเองก็สังเกตเห็นผมที่อยู่ในชุดฮู้ดสีเทาสบายๆกับกางเกงขายาวพร้อมนอน ต่างจากมันที่ตอนนี้ใส่ชุดโค้ทหนังสีน้ำตาลกับกางเกงขายาวสีดำ แค่มองก็แตกต่างราวฟ้ากับเหวสุดๆ
ผมสบตามองกับดวงตาสีฟ้านั่นได้สักพัก เจ้าตัวก็เบนหน้าหนีไปทางอื่นแล้วรีบฉุดร่างสูงข้างๆให้เดินขึ้นหอไปด้วยกัน
ที่ผมเดามันไม่เคยผิดหรอก ลูอีดูจะมีความสุขมากจริงๆตอนที่เซนมาหาที่หอ
เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ผมเดินขึ้นมาที่ห้องพร้อมกับถุงจากร้านสะดวกซื้อใต้ตึก มันเต็มไปด้วยกระป๋องเบียร์อัดแน่นอยู่ข้างใน วางมันลงที่โต๊ะแล้วนั่งที่พื้น ค่อยๆเปิดกระป๋องเบียร์กินไปเรื่อยๆ จากหนึ่งเป็นสองสามสี่ห้ากระป๋อง จนผมเริ่มมึนๆ เข็มสั้นของนาฬิกามันเลื่อนไปที่เลข 2 บ่งบอกว่าขึ้นเช้าวันใหม่มาได้สักพักแล้ว แต่ผมก็ยังเห็นไฟในห้องข้างๆมันยังคงเปิดอยู่
ให้ตายเถอะ
นี่จะมันส์เร้าใจกันทั้งวันทั้งคืนเลยรึไงวะ
คิดอย่างโมโหแล้วก็รีบปิดม่านที่ระเบียงตัวเองเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปสนใจห้องข้างๆ มือของผมกำกระป๋องเบียร์แน่น ไม่รู้เพราะความเมาหรืออะไร กระป๋องมันถึงบี้แบนเหมือนโดนรถทับ
ดวงตาของผมมองไปรอบๆห้อง มองไปยังโซฟาที่ผมเคยนอนตักใครสักคน ใช้ตักนุ่มๆแทนหมอนมาร้อยกว่ารอบ มองระเบียงที่เคยนั่งอ่านหนังสือข้างๆคนนั้น มองห้องนอนที่เคยนอนกอดใครคนนั้นแน่นๆอยู่ที่เตียง มองหมอนนิ่มๆที่เคยมีร่างบางนอนน้ำลายไหลเลอะอยู่ มองผ้าปูที่นอนสีขาวที่เล็บเล็กเคยจิกมันแน่น มองแปรงสีฟันสีขาว ที่ปกติมักจะมีแปรงสีฟันรูปแครอทวางอยู่ข้างๆกัน มองตะกร้าผ้าที่เคยใส่เสื้อผ้าของผมผสมปนเปกับเสื้อของคนนั้น
ทุกอย่างคงเป็นได้แค่คำว่า เคย
มีใครบางคนเคยบอกว่า เจ็บกว่าการไม่มี คือการเคยมี
ซึ่งผมว่ามันจริงที่สุด
การไม่มี มันเจ็บไม่เท่าเคยมีหรอก
เคยทุกอย่าง แต่ตอนนี้ดันไม่มี และไม่มีทางมีมันอีกต่อไป
.
.
.
.
แสงอรุณสาดส่องมายันห้องนอนสีขาวสะอาดตา ทำให้ร่างโปร่งที่นอนถอดเสื้ออยู่บนเตียงขยี้ตาตัวเองเบาๆแล้วยันตัวลุกขึ้น เขาเดินไปรูดผ้าม่านออกแล้วจัดการเดินเข้าห้องน้ำไปทำความสะอาดร่างกาย แล้วแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย
มือหยาบเสยผมหยกศกสีน้ำตาลนุ่มขึ้นแล้วกระแทกปลายเท้าลงที่พื้นสองสามทีเพื่อดันให้เท้าเข้าไปในรองเท้าผ้าใบราคาแพง เสียงเปิดประตูจากห้องข้างๆ เรียกให้เขาหันไปมองก็พบกับหนุ่มร่างสูงพอกับเขา ผมสีดำนั่นถูกเจ้าตัวเสยขึ้น ตาคมปราดมองมายังเขาแล้วยิ้มบางๆที่มุมปาก สาวเท้าใกล้มาหาเขาเรื่อยๆแล้วเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา หากแต่เขาได้ยินมันอย่างชัดเจน
“ไปเจอกันข้างล่างหน่อย”
“มีอะไรก็ว่ามา”
เขาเอ่ยถามแล้วยืนมองคนตรงหน้าที่หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ปากอิ่มนั่นพ่นควันสีขาวออกมาแล้วเริ่มขยับปากพูดอะไรบางอย่าง
“เรื่องลูอีสน่ะ..”
เสียงแหบเอ่ยแล้วจ้องใบหน้าคมของแฮร์รี่อย่างเปิดเผย ตาคมจ้องมองเข้าที่ดวงตาสีเขียวมรกรตเหมือนพยายามหาอะไรสักอย่างในดวงตาคู่นั้น
“กูขอเตือน อย่าให้ถ่านไฟเก่ามันลุก..”
เมื่อเขาได้ยินประโยคที่ว่ามาจากร่างโปร่งนั่นเขาก็แทบจะหัวเราะให้ตาย มันเอาตาตุ่มมองรึไงวะ มันดูเหมือนเขากับลูอีสจะกลับไปคบกันตอนไหนไม่ทราบ
ในเมื่อคนตัวเล็กนั่นเมินเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“มึงใช้อะไรมอง กูกับเขามันจบไปแล้ว”
“กูเจอลูอีสเดินอยู่คนเดียวเมื่อสองสามวันก่อน...”
ประโยคนั่นแทบจะเอ่ยทันทีที่แฮร์รี่พูดจบ มันทำให้เขาคิดได้ว่าเมื่อสองสาววันก่อน ก็น่าจะเป็นวันที่ลูอีสออกจากห้องของเขามานั่นแหละ ว่าแต่มันทำไมนักหนาวะ
“ตอนนั้นลูอีสใส่แค่เสื้อยืดบางๆ เดินเท้าเปล่ามาเหยียบย้ำหิมะโง่ๆบนฟุตบาท..”
ประโยคนั้นทำเอาหัวใจคนฟังรู้สึกบีบตัวรัดแน่นอย่างกะทันหัน ดวงตาสีมรกรตนั่นสั่นไหวเล็กน้อยแต่ก็กลับมาเป็นปกติเหมือนที่เคยทำ
รู้สึกแน่นอก
จุก
เหมือนจะหายใจไม่ออก
ความปากดีของเขามันทำให้ลูอีสลำบากขนาดนั้นเชียวหรือ
รู้ทั้งรู้ว่าลูอีสนิสัยเป็นยังไง
แต่ก็ยังปากดีใส่ จนร่างเล็กนั่นต้องรีบวิ่งออกมาจากห้องทั้งๆที่ไม่มีรองเท้า
แขนเล็กนั่นคงกอดตัวเอง เท้าเล็กนั่นต้องย้ำหิมะหลายร้อยเมตรแน่ๆ
“กูรู้ว่าเป็นเพราะใคร และกูก็คิดว่า มึงน่าจะจำได้ว่ากูกับมึงตกลงอะไรกันไว้ อย่าให้มันเกินเลยไปกว่านี้เลยแฮร์รี่ มันเป็นของกูแล้วมึงก็เห็น”
“เมื่อคืนเรามีความสุขกันเป็นครั้งที่พันแล้วแฮร์รี่ กูดูแลมันได้โดยที่มันไม่ต้องพึ่งมึง เพราะฉะนั้น กูยังยืนยันคำเดิมนะ ว่ามึงควรจะไสหัวออกไปจากชีวิตของเมียกูซะ”
.
.
.
คำตกลงนั้น แฮร์รี่จำมันได้ดี และพยายามทำตามมันมาตลอด หากแต่ว่า ถ้าวันนั้นลูอีสไม่เมาจนทำกุญแจห้องหาย
‘ลักลอบขโมยกิน... สนุกล่ะสิ’
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ แขนแกร่งนั่นถูกยกมากอดอก หลังกว้างพิงกำแพงขาว ขายาวเหยียบบุหรี่ที่เจ้าตัวเพิ่งปล่อยลงพื้น เท้านั่นบี้ขยี้บุหรี่แรงๆ แรงพอกับอารมณ์ของแฮร์รี่ในตอนนั้น มือหยาบกระชากคอเสื้อของร่างโปร่งที่เขายืนรอมาเกือบสามชั่วโมงแล้วผลักเซนใส่กำแพงจนหลังกว้างของเซนกระแทกกับกำแพงดังปัก
‘ก็สนุกพอๆกับนอกใจแฟนไปเอาผู้หญิงคนอื่น’
ว่าอย่างไม่สะทกสะท้าน ดวงตาคมจ้องมองไปยังแฮร์รี่ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากสีสดยกขึ้นยิ้มที่มุมปาก มือใหญ่คว้าคอเสื้อราคาแพงของแฮร์รี่แรงๆแล้วคว้าหมัดต่อยเข้าที่คางเรียวนั่นอย่างจังจนแฮร์รี่เสียหลักถอยหลังไปหลายก้าว
เรียวขายาวสาวเท้าเดินตามร่างที่เซถอยหลัง แววตาสีคมนั่นดูโกรธและดูโมโหอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเข้มนั่นจ้องมองไปยังแฮร์รี่อย่างเอาเรื่อง นิ้วเรียวชี้หน้าหล่อนั่นอย่างหยาบคายพร้อมกับคำสบถมากมายตามภาษาคนอารมณ์ร้อนแบบเซน
‘มึงนอกใจลูอีส! ไหนก่อนคบมึงสัญญากับกูแล้วไง!’
‘กูปะ..’
‘แล้วที่มึงเที่ยวไปเอาใครต่อใครลับหลังลูอีสล่ะ มึงจะว่าไง’
เซนถอนหายใจยาวแล้วกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างใจเย็น ฟันขาวนั่นกัดปากตัวเองแน่นเหมือนรู้สึกเจ็บที่ก้อนเนื้อด้านซ้าย เหมือนมีคนทุบมันแรงๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาไม่คิดว่าจะมีคนรู้
กำชับผู้หญิงพวกนั้นแล้ว ว่าเขาให้ได้แค่ความสนุก
เพราะคนที่เขาจริงจังก็มีแค่ลูอีส ทอมลินสัน
‘ลูอีสน่ะ มันรู้ทุกอย่างแหละ สาวๆของมึงไปพ่นใส่มันทุกวัน ว่ามึงจะทิ้งมัน บ้างก็บอกว่าเมื่อคืนที่มึงไม่ไปหามันก็เพราะว่ามึงไปหาสาวๆของมึง บางวันถ้าวันไหนกูไม่อยู่ ไอตัวเล็กนั่นมันก็โดนแกล้งสารพัด มึงก็รู้ว่ามันเป็นผู้ชาย มันไม่ทำร้ายผู้หญิงและก็ไม่มีหน้ามาฟ้องมึงด้วย..’
‘มันรู้มาจะสามปีแล้วแฮร์รี่ ตลอดเวลาที่มึงคบกับมัน ลูอีสมันรู้หมดว่ามึงไปทำอะไร ไม่กลับห้องเพราะอะไร เพียงแต่มันไม่เคยพูด เพราะมันคิดว่ามึงกับมันก็ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ มันไม่อยากจะมางี่เง่าใส่มึง มึงอาจจะเคยเห็นบาดแผลตามตัวมัน แต่มันก็บอกว่าแผลพวกนั้นได้จากตอนเรียนที่คณะ ไม่ก็ซุ่มซ่ามอะไรทำนองนั้นใช่มั้ย แต่เปล่าเลย สาวๆของมึงทั้งนั้น’
‘ที่กูมาพูดไม่ใช่เพราะอะไร แต่ก่อนจะคบกัน มึงสัญญากับกูไว้ว่าจะไม่นอกใจมัน กูขอมึงเรื่องเดียว มึงจำได้ใช่มั้ย วันนี้กูมาทวงสัญญาของกูคืน’
น้ำเสียงโทนทุ้มต่ำนั่นเอ่ยเรียบๆ ใบหน้าคมคายที่เมื่อสักครู่ดูโกรธกริ้วตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาคมนั่นแสดงให้เห็นว่าคนตรงหน้ามันพูดจริง และจริงจังกับสิ่งที่มันพูด ตาสีมรกรตมองไปยังริมฝีปากสีสดที่โดนปากบางของลูอีสจูบเมื่อสามสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ปากบางที่เขาเคยจูบมาร้อยกว่ารอบ..
ก่อนที่ปากนั้นจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังยืนนิ่งเหมือนไร้วิญญาณ..
หัวใจกระตุกเหมือนโดนดึงลงไปในเหวลึก ตะเกียกตะกายให้ตายยังไงก็คงไม่โผล่พ้นเหวลึกมาเจอแสงตะวันอีกแล้ว
.
.
‘มึงไสหัวออกไปจากชีวิตของลูอีสมันซะ กูจะดูแลมันเอง’
.
.
.
Writer talk :
นี่รีบปั่นมาก พูดตรงๆ 5555555555555555555555
งานยุ่งมาก อ่านหนังสือหัวบานมาก
ตอนนี้คิดว่าตัวเองแต่งพี่เซนได้ไม่โหดเท่าไหร่ แต่สงสารอิแฮซมันมาก อารมณ์เหมือน
รู้สึกนะ แต่พูดอะไรไม่ได้ 55555555555555
ช่วงนี้อาจจะอัพช้า เพราะไรท์หนีไปเที่ยว ไปตามรอยเท้าไอห้าลิงที่ภูเก็ต ..
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ เลิ้บ / โป้งชี้ก้อย
ความคิดเห็น