Must Alive

ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่เห็น

"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"

หลังจากผมพูดคำนี้ผมรู้สึกเหมือนกับยกภูเขาออกจากอกมันรู้สึกดีมากๆ

คนที่อยู่ในนั้นประมาณ 4 คนก็ตกใจตาโตเหมือนไข่หานแล้วผมก็พูดว่า

"ทุกคนหมอบลงถ้ายังไม่อยากตาย"

แล้วคน 4 คนนั้นก็หมอยลงกับพื้นไม่รู้สิตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนผมมีอำนาจ

เหมื่อนมีอำนาจที่ยิ่งอยู่ในกำมือของผมแต่อำนาจนั้นมันก็อยู่ได้ไม่นานแล้วก็

มีเสียงดังขึ้นกลางธนาคาร

"กริ๊งงง!!!!!"

มันคือเสียงกริ่งที่ใช้เรียกตำรวจตอนผมได้ยินผมตกใจมากแล้วผมก็หันหน้าไปเห็น

เจ้าหน้าที่ธนาคารคนหนึ่งพอผมหันไปมองเค้าเค้าสดุ้งแล้วก็มองมาทางผมด้วยสี

หน้าหวาดกลัวชายร่างอ้วนคนนั้นเหงื่อออกเต็มตัวผมรู้ได้เลยว่าไอ้บ้านี่แหละที่มัน

กดกริ่งสัญญาณเตือนผมเดินเข้าไปหามันแล้วผมก็ตะโกนใส่มันว่า

"แกกดสัญญาณทำไม"

แล้วมันก็พูดตอบผมว่า

"อย่ายิงผมได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย"

มันตอบผมไม่ตรงคำถามเหมือนเป็นการถ่วงเวลาพอคิดยังงั้นเสร็จผมง้างหมัดหมัดตั้งท่า

จะต่อยใส่เจ้าอ้วนนี่และจังหวะที่ผมจะต่อยใส่มันก็มีเสียงพูดขึ้นจากข้างหลังผม

"หยุด กรุณาวางอาวุธลงแล้วมาหมอบตัวดีๆซะ"

พอสิ้นเสียงคำนี้ผมก็หันหน้าไปดูมีตำรวจ 5 นายเอาปืนเล็งมาที่ผมทุกกระบอก

แล้วตำรวจนายหนึ่งก็พูดขึ้น

"วางอาวุธลงแล้วยกมือขึ้น"

ผมมีแค่ปืนBBGUNกระบอกเดียวส่วนตำรวจมีปืนจริงตั้ง5กระบอกตอนนั้นผมคิดแค่ว่า

ผมไม่อยากตายผมยังอยากมีชีวิตอยู่ผมจึงจำเป็นที่จะต้องทำตามที่นายตำรวจคนนั้นพูดมา

ผมค่อยๆเอาปืนไปวางไว้บนพื้นแล้วก็ยกมือขึ้นอย่างช้าๆแล้วนายตำรวจคนนั้นก็เดินเข้ามาแล้วใส่กุญแจมือผม

แล้วเขาก็พาผมไปขึ้นรถที่ใช้ส่งนักโทษลักษณะรถมันเป็นเหมือนกล่องสีเหลี่ยมตรงประตูก็มีช่อง

เล็กๆนายตำรวจคนนั้นก็ผลักผมขึ้นรถนั้นแล้วเค้าก็ตามเขามานั่งกับผมข้างในรถนั้นแล้วตำรวจข้าง

นอกก็ปิดประตูแล้วรถก็เคลื่อนที่ใช้ในระหว่างที่ผมคิดเรื่องราวที่ผมพูดมาในหัวตอนนี้ผมนั่งอยู่กับ

ตำรวจนายหนึ่งที่นั่งจ้องหน้าผมมาหลายนาทีแล้วผมก็ไม่รู้ว่าเค้าพิศวาสหน้าผมอะไรนักหนา

แล้วนายตำรวจก็พูดว่า

"หน้าคุณดูไม่ใช่คนเลวเลยนะ แล้วทำไมคุณมาทำเรื่องแบบนี้ได้"

ผมก็ตอบกลับไปว่า

"อย่ามายุ่งนะมันไม่ใช่เรื่องของคุณ"

แล้วนายตำรวจคนนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า

"ผมขอโทษผมคงจะยุ่งมากไปสินะ"

พอเค้าพูดจบผมก็ถามเค้าไปว่า

"คุณชื่ออะไร"

เค้าก็ไม่ได้ที่จะปฏิเสธในการตอบคำถามของผมเค้าตอบผมว่า

"ผมชื่ออดัม อดัม ไรท์"

เมื่อเค้าพูดชื่อตัวเองเสร็จเพื่อเป็นมารยาทผมควรที่จะตอบกลับ

"ผมชื่อเจมส์ เจมส์ บลู"

หลังจากเราแนะนำตัวกันเสร็จรถก็เกิดพลิกคว่ำหัวผมกระแทกเข้าพนังรถอย่างแรงแล้วผมก็สลบไป

แล้วอดัมก็มาปลุกผม

"เฮ้ เจมส์ตื่น ตื่น"

ผมลืมตาขึ้นแต่ผมยังเบลออยู่ยังขยับร่างกายได้ไม่มากนักผมถามอดัมว่า

"มันเกิดอะไรขึ้นเหรออดัม"

อดัมก็ตอบผม

"ผมก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ารถคว่ำแล้วคุณก็สลบไป"

พอสิ้นเสียงอดัมผมก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า

"ผู้ติดเชื้อหลุดออกมาแล้วทุกคนหนีเร็ว"

พอผมได้ยินผมก็งงผู้ติดเชื้ออะไรให้หนีแล้วหนีอะไรละผมพยายามลุกขึ้นแล้วไปส่องทางช่องเล็กๆ

ตรงประตูพอส่องไปผมก็ต้องตกใจสุดขีดกับสิ่งที่ผมได้เห็น



โปรดติดตามตอนต่อไป

มาถึงตอนที่สองแล้วอาจจะพิมผิดหรืออ่านไม่เข้าใจบ้างก็ขออภัยด้วยนะครับ