Must Alive

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

หวัดดีผมชื่อเจมส์ เจมส์ บลู

นั้นคือชื่อของผมใช้มันเป็นชื่อโหลๆคนหลายคนก็ใช้ชื่อนี้

ชื่อเหมือนพระเอกหนังแต่ผมไม่ใช่ผมเป็นคนธรรมดาบินไม่ได้ ไต่พนังก็ไม่ได้

เวลาโกรธตัวก็ไม่เป็นสีเขียวชีวิตของผมนะมันบัดซบสิ้นดีมีหนี้สินเต็มตัว

ทั้งหนี้ธนาคาร หนี้บ้าน บริษัทก็ล้มละลาย เมียก็ทิ้ง

ชีวิตคนเรามันไม่สวยงาม มันไม่เหมือนที่เราวาดฝันไว้เมื่อตอนเด็กตอนเด็ก

คุณอาจจะอยากเป็น หมอ คุณครู พยาบาล หรือตำรวจ ผมก็เหมือนคนอื่นๆ

ตอนเด็กก็อยากเป็นโนน่อยากเป็นนี่แต่พอโตขึ้นมาผมก็ต้องพบว่าโลกเรา

มันโหดร้าย คนจนบางจำพวกต้องอดตาย ส่วนคนรวยก็มีกินมีใช้ คนมีเงิน

ย่อมต้องมีอำนาจสามารถทำให้เรื่องที่ผิดเป็นเรื่องที่ถูกได้ด้วยเงิน

ส่วนคนจนถึงจะพูดถูกและฟังดูมีเหตุผลแค่ไหนก็ต้องแพ้ให้กับอำนาจ

ของเงินและมีเหตุการณ์หนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตไม่สิเปลี่ยนโลกมากกว่า

เหตุการ์ณ

มันเริ่มขึ้นจากวันหนึ่งของตื่นเช้ามากินกาแฟแล้วไปทำงานผมทำงานบริษัท

เป็นบริษัทธรรมดาที่จะล้มละลายเมื่อไรก็ได้ผมก็ทำงานของผมไปเรื่อยๆจน

เลิกตอนเลิกงานเป็นเวลาบ่าย 3โมงเย็นพอทำเสร็จผมก็จะกลับบ้านแต่

วันนั้นก่อนกลับเจ้าของบริษัทก็ออกมาประกาศว่า"ทุกคน ตั้งแต่วันนี้ไป

บริษัทของเราจะขอปิดบริษัทอย่างถาวร"พอผมได้ยินยั้งงั้นถามว่า

ผมตกใจไหมผมตกใจเพราะเหตุผลอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็บอกปิดบริษัทซะงั้น

แต่ผมก็คิดในใจว่า"ไม่เป็นไรอย่างน้อยเค้าคงจะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้

แล้วเจ้าของบริษัทก็พูดอีกว่า"ทางบริษัทเรามีหนี้สินมากมายจึงไม่สามารถ

จ่ายเงินล่วงหน้าได้ต้องขออภัยด้วยจริงๆ"พอผมได้ยินคำนี้ปั๊ปผมคิดในใจ

"โอ้ว พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น"ผมคิดยังงั้นในหัวเพราะอะไรนะเหรอ

เพราะว่าค่าผ่อนบ้านผมก็ค้างไว้ 1เดือน หนี้ธนาคารก็ยังไม่ได้จ่าย

หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านพยายามอธิบายให้เมียผมฟังแต่เธอก็ไม่ฟัง

เธอเอาแต่พูดว่า"จะเอาเงินที่ไหมมาจ่าย จะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย

จะให้ฉันไปเป็นกะหรี่ขายตัวแล้วเอาเงินมาผ่อนบ้านหรือไง"พอเมียผม

พูดจบผมก็พยายามอธิบายกับเธอไปว่า"ที่รักไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยว

เราก็มีทาง"พอผมพูดจบเมียผมก็ตะโกนใส่หน้าผมว่า"ไหนละทางออก

ทางออกของคุณอยู่ไหน"ผมพยายามอธิบายกับเธออย่างใจเย็นถึงผม

จะอธิบายมีเหตุผลขนานไหนเธอก็ตะคอกใส่หน้าผมอยู่ดีหลังจากนั้น

เธอก็พูดว่า"เราจบกัน"พอพูดจบเธอก็ถอดแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้าง

ซ้ายออกมาแล้วก็ปาใส่ผมแล้วเธอก็วิ่งขึ้นชั้น2 ไปเก็บเสื้อผ้าพอเก็บเสื้อผ้า

เสร็จเธอก็เดินลงมาจากชั้น2แล้วเดินไปหน้าบ้านผมถามว่า

"นั้น คุณจะไปไหน"เธอก็หันมาแล้วตอบผมว่า"ฉันจะไปอยู่บ้านพ่อแม่ฉัน"

พอพูดจบเธอก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ปัง!! เหมือนเป็นการ

ประชดใส่ผมหลังจากเธอเดินออกไปผมก็นั่งลงบนโซฟาผมนั่งเหมอนาน

มากผมพยายามหวนนึกถึงตอนที่ผมเป็นเด็กผมมีทั้งความฝัน ความหวัง

และความเชื่อ ผมไม่รู้ว่าผมลืมความรู้สึกพวกนั้นไปตั้งแต่เมื่อไรพอผมคิด

อะไรต่อมิอะไรเสร็จผมก็นั่งมองไปรอบๆห้องของผมแล้วผมก็เห็นแหวน

แต่งงานที่ผมซื้อให้เมียผมอยู่บนพื้นผมก็หยิบมันขึ้นมาแล้วก็มองที่มัน

พอมองไปมองมาผมก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งในหัวว่า"ถ้าผมมีเงินมากมาย

จนท่วมหัวเธอจะกลับมาหาผมไหม"พอผมคิดได้ยังงั้นผมก็ลุกขึ้นแล้ววิ่ง

ออกจากบ้านไปที่โรงรับจำนำผมเอาแหวนแต่งงานของเมียผมที่ผมซื้อให้

ไปจำนำผมจำนำมาได้ 20,000 แล้วผมก็คิดในใจว่า"ไอ้บ้าเอ้ยแหวนวงนี้

ผมซื้อมาตั้ง 50,000 แล้วทำไม่ผมได้แค่ 20,000 " ถึงในใจผมจะคิดยังงั้น

แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธในราคาที่เค้าให้มาผมตอบ"ตกลง"พอได้เงินแล้วผมก็

รีบวิ่งไปที่ร้านขายปืน BBGUN ใช้คุณได้ยินไม่ผิดหรอก BBGUN ผมรู้ว่า

คนสมัยนี้บางคนแค่เห็นปืน BBGUN ก็คิดว่าเป็นปืนจริงแล้วผมจะเอาไป

หลอกเจ้าพวกโง่ในธนาคารใกล้บ้านผมมันเป็นธนาคารเล็กๆแต่ผมมั้นใจว่า

ในธนาคารนั้นมีเงินมากพอที่จะทำให้ชีวิตผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมบางคนอาจจะถามว่า

"ไอ้บ้าแล้วทำไมไม่ไปซื้อปืนจริงมาเลยวะ"ผมมีแค่ 20,000

จะไปซื้อปืนจริงได้ยังไงมีแค่ 20,000 จะซื้อ BBGUN ซักกระบอกยังยาก

เลยแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อปืนจริงแต่ 20,000 ผมได้ปืนถ้าเดาไม่ผิด

น่าจะเป็นปืนGLOCKละมั้งผมก็ไม่รู้พอผมซื้อเสร็จผมก็เดินกลับบ้านไป

เตรียมตัวในการปล้นพอผมเตรียมตัวเสร็จผมก็วิ่งออกจากบ้านแล้วตรง

ไปที่ธนาคารแล้วผมก็เข้าไปในธนาคารตอนนั้นหัวใจผมเต้นเหมือนจะทะลุออก

จากอกได้เหงื่อไหลเหมือนอยู่กลางทะเลทรายทั้งที่ในธนาคารมีแอร์ที่เย็น

มากผมพยายามหายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายครั้งแล้วผมก็ก็ได้รวบรวมความ

กล้าควักปืนออกมาแล้วพูดประโยคที่ผู้ร้ายในหนังเค็าพูดกัน

"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"



โปรดติดตามตอนต่อไป