คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ❀ LACUNA | Part 4
LACUNA
-a blank space, a missing part-
วันจันทร์
หลังจากวันนั้นเซฮุนก็ไม่ได้ไปหาพี่ชานยอลที่ห้องอีกเลย เขาหมดเวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือเตรียมสอบสำหรับวันนี้ และคิดฟุ้งซ่านถึงอีกฝ่าย...
เขาพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นน้องสาวของพี่ชานยอล แต่หน้าตาของเขาทั้งคู่ไม่เหมือนกันแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพื่อนเก่าก็ได้ หรืออาจจะเป็นคนรู้จัก หรืออาจจะเป็นแฟนของพี่เขาก็ได้ แต่ถึงไม่ใช่แฟน เซฮุนจะเอาอะไรไปสู้ผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มแบบนั้นได้
อีกอย่างเขาไม่กล้าสู้หน้าพี่ชานยอลที่ทำตัวเสียมารยาทเดินออกจากห้องไปเมื่อวันนั้น บ้าจริง เขาทำอะไรลงไป เขาไม่ได้มีสิทธิ์ไปหึงหวงอะไรพี่เขาสักหน่อย
เขาควรจะส่งข้อความไปขอโทษพี่ชานยอลไหม?
ไม่ดีกว่า เขาคงไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับอีกฝ่ายมากขนาดนั้น...
เขาเปิดปิดหน้าจอโทรศัพท์อยู่หลายรอบ เพื่อรอใครบางคนทักมา แต่กลับไม่มีวี่แววของคนที่รอคอย
“คาบหน้าจะสอบอยู่แล้ว ไม่ดูหนังสือรึยังไง” เสียงของจงอินพร้อมกับชีทที่ถูกโยนมาใส่หัวเขา ทำให้เขาได้สติ
“อ่านมาแล้วหน่า”
จงอินทำหน้าตกใจพร้อมกับขยับปากว่า ‘เหลือเชื่อ’ ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสืออย่างผ่านๆ จริงๆแล้วเขากับจงอินมักจะอ่านหนังสือแค่ 10 นาทีก่อนสอบเท่านั้น แต่ครั้งนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เขาจำใจอ่านหนังสือมาล่วงหน้าก่อนวันสอบ
“เก็บหนังสือได้แล้วทุกคน มาเริ่มอ่านตอนนี้ก็สายไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงอันชั่วร้ายของอาจารย์วิชาประวัติศาสตร์ดังขึ้นจากหน้าห้อง หลังจากนั้นอาจารย์ก็เดินแจกข้อสอบให้ตามโต๊ะ
“บ้าจริง”
“ห้ะ”
“นี่มันเรื่องอะไรเนี้ย”
“ข้อเขียนหรอ”
“ฉันจะทำได้ยังไงกัน”
“ว้อททท”
เสียงบ่นครวญครางมาจากทั่วทุกสารทิศ พร้อมกับสีหน้าคร่ำเครียดของเพื่อนร่วมห้อง
คงมีเพียงหัวหน้าห้อง รองหัวหน้า และเซฮุน ที่ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรออกไป
.
.
.
.
.
.
.
.
“หมดเวลา วางปากกาครับ” เสียงของอาจารย์ดังขึ้นเพื่อเป็นการบอกว่าหมดเวลาของการทำข้อสอบแล้ว
และแน่นอนเซฮุนทำมันเสร็จพอดี
-LACUNA-
วันอังคาร
วันนี้เป็นอีกวันที่ชานยอลไม่พบวี่แววของอีกฝ่ายที่มารอเขาอยู่ทุกวัน แปลก ชานยอลว่ามันแปลก ตอนแรกที่อีกฝ่ายไม่ได้ทักมาคุยหลายวันเขาก็ว่าแปลกแล้วนะ แต่เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังวุ่นกับการอ่านหนังสือ สอบเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่หรอ เขานึกสงสัยที่เด็กนั่นไม่เอาคะแนนมาอวดเขา
เอ๊ะ เซฮุนจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ ถ้าทักไลน์ไปจะแปลกไหม จะทักไปว่าอะไรดี สวัสดีงั้นหรอ ไม่ไม่ ไม่ดี หรือว่าจะไปคุยตัวเป็นๆเลย น่าจะดีกว่า
ผ่านไปหาที่โรงเรียนสักหน่อยคงไม่เป็นไร ไหนๆเขาก็ว่างอยู่แล้ว เขาว่าพลางก้มดูนาฬิกาเรือนเล็กในข้อมือ ยังไม่เย็นมากเซฮุนคงยังไม่ออกจากโรงเรียน
เขานึกขำตัวเองว่าทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย แต่รู้ตัวอีกทีก็อยู่หน้าโรงเรียนมัธยมที่เซฮุนเรียนอยู่แล้วเด็กนักเรียนเดินออกมาไม่ขาดสาย แล้วเขาจะหาเซฮุนเจอได้อย่างไรกัน คงต้องส่งข้อความไปแล้วล่ะ
เขาพิมพ์และลบอยู่สองนานก่อนจะกดส่งข้อความไป...
Chanyeol:
อยู่หน้าโรงเรียน ไปหาอะไรกินกันไหม
ข้อความที่เขาเพิ่งกดส่งไปขึ้นสัญลักษณ์ว่าอีกฝ่ายได้อ่านข้อความนั้นแล้ว แต่กลับไม่มีอะไรตอบกลับมา
“ไม่ไปกินกับแฟนหรอ?” น้ำเสียงประชดประชันที่พอฟังก็รู้เลยว่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโอ เซฮุนคนที่เขามาหา
ชานยอลหันหลังไปก็พบกับคนที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน
“แฟน?” แฟนที่ไหนกัน เขาไม่มีแฟนสักหน่อย
“ก-ก็ผู้หญิงคนที่ไปห้องพี่วันนั้นไง” เขาพอจะรู้แล้วว่าที่อีกฝ่ายหายไปเป็นเพราะอะไร
“ฮ่าฮ่าฮ่า จังมิน่ะหรอ นั่นน้องสาวพี่ต่างหากล่ะ”
“หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย” เซฮุนทำหน้าไม่เชื่อเขา
“น้องสาวต่างแม่น่ะ” จังมิมักจะแวะเวียนมาหาเขาช่วงปิดเทอมปีละครังสองครั้งได้ ถึงแม้จะเป็นน้องสาวต่างมารดาแต่เราก็รักและดูแลกันเหมือนเป็นพี่น้องแท้ๆเลยก็ว่าได้
“อ้าว งั้นผมขอโทษที่วันนั้นเสียมารยาทนะครับ” เซฮุนก้มโค้งเพื่อเป็นการขอโทษ
เขาเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายคงจะเข้าใจผิด เขายิ้มให้เซฮุนเพื่อจะสื่อว่าไม่เป็นไร
“งั้นไปหาอะไรกินได้ยัง”
“ไปครับ ไปกันเถอะ” เซฮุนเดินเข้ามาควงแขนเขาแบบที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำ พร้อมกับยิ้มร่า ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่นๆเขาเริ่มชินกับการกระทำแบบนี้แล้วล่ะ
ระหว่างทางเซฮุนก็ยังคงเล่าเรื่องที่เจอมา ยิ่งเราไม่ได้เจอกันหลายวันอีกคนยิ่งมีเรื่องเล่าให้เขาฟังมากมาย เขายอมรับเลยว่าเขาคิดถึงเสียงพูดเจ๊าะแจ๊ะของเซฮุนมากจริงๆ
“เออพี่คะแนนสอบประวัติศาสตร์ผมออกแล้วนะ” เซฮุนพูดขึ้นมาขณะที่พวกเขากำลังกินไก่ทอด
“พูดขึ้นมาก่อนงี้ แสดงว่าได้ดีล่ะสิ” จริงๆเขาตั้งใจจะถามตั้งแต่เจอหน้าแล้วล่ะ แต่อีกฝ่ายพูดไม่หยุดจนไม่มีช่องว่างให้เขาได้ถามขึ้น
“แน่นอน” เซฮุนว่าพลางยื่นกระดาษข้อสอบมาให้เขา
เขารับมาพร้อมกับดูคะแนนที่หัวกระดาษ ‘19+1=20’
“เห็นไหม 1 คะแนนวันนั้นมีค่ามากแค่ไหน” เซฮุนอวดอย่างภาคภูมิใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า โอเค ตามสัญญา” เขาเป็นคนรักษาสัญญาอยู่แล้ว
“พี่ก็อยากไปเดทกับผมก็บอกกกกก”
“ม-ไม่ใช่แบบนั้นนะ แค่ทำตามสัญญาไง” เขาทำหน้าตาเลิกลั่กพร้อมกับปัดมือไปมา
“เอาเถอะครับ เราจะไปไหนกันดีล่ะ”
“รางวัลของเซฮุนนิ เซฮุนก็เลือกสิ”
“ตามใจพี่ชานยอลเลย”
“ไม่ได้สิ พี่จะเลือกได้ไง ต้องเซฮุนเลือกสิ”
“ผมก็แค่อยากไปที่ไหนก็ได้กับพี่”
“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวพี่พาไป” เขาฉีกยิ้ม พลางคิดคำตอบในใจ
คำตอบที่เซฮุนจะได้รู้ก็ต่อเมื่อถึงวันที่พวกเขานัดกัน
60%
-LACUNA-
วันเสาร์
วันนี้เป็นวันที่เซฮุนรอคอยมาตลอด วันที่เขาจะได้ไปเดตกับพี่ชานยอล!!!!!! เขารีบเด้งตัวจากที่นอนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวโดยไม่ลีลาอิดออดเหมือนวันอื่นๆ
พี่ชานยอลจะพาเขาไปไหนกันนะ ทำไมไม่บอกมาตั้งแต่วันนั้นเลย
สวนสนุกงั้นหรอ
หรือว่าดูหนัง
หรือว่า
.
.
.
.
.
.
ก...ก..กลางป่างั้นหรอ...
ตอนนี้เขาและพี่ชานยอลกำลังยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้ารกที่มีต้นไม้ขึ้นอยู่เต็มไปหมด อะไรกัน พี่ชานยอลพาเขามาที่นี่ทำไมกัน
“ก้า ก้า กา กา” เสียงพี่ชานยอลร้อง เอ้ยไม่ใช่เสียงกาสิ กามันจะไม่กินหัวเขาถูกไหม
“ถึงแล้วล่ะ” นี่สิเสียงพี่ชานยอล เดี๋ยวนะ... สาบานกับเซฮุนทีว่าถึงแล้ว
“เอ่อ...ที่นี่มันที่ไหนครับ?” เซฮุนเอ่ยถามขึ้นหลังจากอึ้งไปพักใหญ่
“ที่ที่สวยงามที่สุดในเกาหลี” พี่ชานยอลพูดพร้อมกับทำหน้าตื่นตาตื่นใจ เล่นใหญ่ไปอีก
“…” อึ้งไปเลยครับ อึ้งยิ่งกว่าเดิมอีก
รอบตัวเขาตอนนี้มีแต่หญ้ากับต้นไม้เขียวชะอุ่มไปหมด และอากาศร้อนๆของเวลาเที่ยง มีอะไรให้สวยงามครับ ตอบเซฮุนที
“ปะ ไปกันเร็วเดี๋ยวมืดแล้วขึ้นไปไม่ทันนะ” พี่ชานยอลพูดพร้อมกับคว้าแขนเขาไปจับ โดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว
“ด-เดี๋ยวสิ”
ยังดีที่พี่ชานยอลรีบเดินไปข้างหน้าเลยไม่ได้ทันเห็นสีหน้าของเขาว่ามันแดงเสียยิ่งกว่าผลแอปเปิ้ลบนต้นไม้นั้นอีก
ดีนะที่ใส่รองเท้าผ้าใบมาไม่งั้นคงเดินไม่ไหวแน่ๆ เกือบแล้วเกือบใส่รองเท้าแตะแล้ว ขอบคุณพระเจ้า
ระหว่างทางพี่ชานยอลก็เล่าประวัติความเป็นมาของป่านี้ สมแล้วที่ชอบประวัติศาสตร์ สมกับเป็นพี่ชานยอลสุดๆ เขาฟังบ้างไม่ได้ฟังบ้าง มันไม่ได้น่าเบื่อหรอกนะ แต่เป็นเพราะเขามัวแต่มองหน้าพี่ชานยอลจนไม่ได้สนใจฟังน่ะสิ เขาลอบยิ้มเป็นบางครั้ง พี่ชานยอลดูมีความสุขมากจริงๆ
“ถึงแล้วล่ะ”
หลังจากที่ถูกพี่ชานยอลลากมาตลอดทาง ตอนนี้เราอยู่กันที่จุดที่สามารถเห็นวิวข้างล่างได้ชัดเจนมาก มันสูงมาก แต่ก็สวยมากเช่นกัน ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส มีเสียงนกร้องคลอเบาๆ นี่มันสวรรค์ชัดๆ หายเหนื่อยกันเลยทีเดียว
“ว้าวววว สวยมากเลยครับ” ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันสวยมาก
“เห็นไหมล่ะ พี่บอกแล้ว”
พี่ชานยอลยังไม่ปล่อยมือจากแขนของเขา แต่กลับเลื่อนมือไปจับที่มือเขาแทน บ้าจริง นอกจากอากาศจะร้อนแล้วพี่ชานยอลยังทำให้เขารู้สึกร้อนยิ่งขึ้นไปอีก ไม่มีคำพูดใดใดที่จะสามารถบรรยายความรู้สึกเขาตอนนี้ได้เลย เขามีความสุขมาก
เมื่อพวกเราสองคนชื่นชมความงดงามกับสูดอากาศบริสุทธิ์กันจนเต็มอิ่มแล้ว ก็ถึงเวลาที่ควรจะเดินกลับแล้ว เรายังคงจับมือกัน พร้อมกับพูดคุยเรื่องราวต่างๆอย่างสนุกสนาน
ถึงแม้มันจะเป็นสถานที่ที่เขาไม่คาดคิด แต่พี่ชานยอลกลับทำให้เขามีความสุขได้อย่างเหลือเชื่อ
“ขอบคุณนะครับที่พามา ผมมีความสุขมากเลย” เขาพูดมันขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มให้พี่ชานยอล เมื่อพี่ชานยอลพาเขามาส่งที่หน้าบ้าน
“ด้วยความยินดีครับคู่เดท” ประโยคตอบกลับสั้นๆแต่กลับทำให้คืนนี้เซฮุนไม่สามารถข่มตาหลับได้อย่างสนิทแน่นอน รอยยิ้มมุมปากของพี่ชานยอลมันช่างตาตรึงใจเขาเหลือเกิน
-LACUNA-
TBC.
ความคิดเห็น