(SF) APRICITY♡ | CHANHUN

ลำดับตอนที่ #6 : ❀ ABSQUATULATE

ABSQUATULATE 

-to leave without saying goodbye-

 

ปิดเพลงหน้าฟิคก่อนนะคะ

        3 เดือนแล้วสินะ ที่พี่ชานยอลคนรักของเขาจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน แต่เขากลับยังคงรู้สึกราวกับว่าพี่ชานยอลไม่เคยจากเขาไปไหน ไม่ว่าเขาจะมองไปที่ใดเขาก็ยังคงเห็นภาพและได้ยินเสียงของพี่ชานยอลอยู่เต็มไปหมด ความทรงจำระหว่างเขากับพี่ชานยอลมันทั้งเยอะและดีมากจนเขาไม่สามารถลืมมันได้ลง

วันนี้เป็นวันครบรอบ 3 เดือนที่คนรักของเขาได้จากไป

เซฮุนตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่แยงตาเขาจากทางข้างนอกหน้าต่าง เขาไม่รู้ว่าเขาหลับไปนานแค่ไหนแล้ว เพราะทุกๆคืนตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาเอาแต่ร้องไห้จนผล็อยหลับไปไม่รู้ตัว เขาหรี่ตามองไปที่ปลายเตียง

‘เซฮุนนาลุกได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานสายนะ’  พี่ชานยอลมักเป็นคนปลุกเขาเสมอ มีเพียงเสียงของพี่ชานยอลเท่านั้นแหละที่สามารถปลุกเขาให้ตื่นได้อย่างง่ายดาย 

“ตื่นแล้วๆ วันนี้มันวันเสาร์ไม่ใช่หรอพี่ จะรีบปลุกผมทำไมกัน” เขายันตัวขึ้น พลางขยี้ตา แล้วเถียงกับความว่างเปล่า หลังจากนั้นเขาลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่ลืมที่จะพับผ้าห่มอย่างที่พี่ชานยอลชอบสั่งเขาเป็นประจำ เขาเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจะอาบน้ำ

เขามองดูตัวเองในกระจกที่ค่อนข้างโทรมมาจากการร้องไห้ทุกวัน ดวงตาของเขาบวมช้ำไปเสียหมด เขาสาดน้ำเย็นๆใส่หน้าหลายๆรอบ เผื่อว่านี่เป็นความฝันและเขายังคงหลับอยู่ แต่ทว่านี่คือความจริง ความจริงที่แสนโหดร้ายสำหรับเซฮุนเหลือเกิน... เขาตบหน้าตัวเองด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา ก่อนจะเดินเข้าไปในฝักบัว

เขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่เขาดันลืมหยิบผ้าเช็ดตัวติดมาด้วยน่ะสิ ถ้าเดินออกไปเลยพื้นห้องคงจะเปียกน่าดู

“พี่ชานยอลครับ วานหยิบผ้าเช็ดตัวให้ผมหน่อย” เขาตะโกนออกไปนอกห้องน้ำอย่างเคยตัว เขาเป็นคนขี้ลืมเสมอ ยังดีที่มีพี่ชานยอลคอยหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้เขาตลอด 

ไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมาอย่างที่เคยเป็น นอกจากจะลืมผ้าเช็ดตัวแล้ว เขายังลืมอีกว่าพี่ชานยอลไม่อยู่กับเขาแล้ว...

“ฮ่าฮ่าฮ่า ขี้ลืมจริงๆเลยเราเนี้ย” ถึงแม้เขาจะขำแต่น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากหางตานั้น เป็นสิ่งยืนยันว่าเขาไม่ได้รู้สึกขำกับสถานการณ์นี้เลย เขาปัดมันออกอย่างลวกๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำ แล้วเดินย่ำพื้นด้วยเท้าเปียกๆไปยังตู้เสื้อผ้า

‘เซฮุนใส่เสื้อตัวนี้สิ พี่ตั้งใจซื้อมาให้เลยนะ พี่ว่ามันดูเข้ากับเซฮุนดี’ เขายังจำวันนั้นได้ตรึงตา วันที่พี่ชานยอลซื้อเสื้อเชิ้ตตัวนี้มาให้เขา 

“ครับผมจะใส่มัน” เซฮุนเลือกที่จะสวมเสื้อเชิ้ตที่พี่ชานยอลเป็นคนซื้อให้ มันเป็นเสื้อที่เมื่อก่อนตอนที่พี่ชานยอลยังอยู่ พี่ชานยอลมักคะยั้นคะยอขอให้เขาใส่

“ผมใส่เสื้อตัวนี้ล่ะนะพี่ มาดูเร็วๆ” เขาอยากจะให้พี่ชานยอลได้เห็นจัง ถ้าพี่ชานยอลยังอยู่ พี่ชานยอลคงจะยิ้มหัวเราะอย่างดีใจที่เขาเลือกใส่เสื้อที่พี่เขาเป็นคนซื้อมาให้แน่ๆ 

“เป็นไงผมหล่อใช่ไหมล่ะ” เซฮุนยังคงพูดกับความว่างเปล่าพลางมองกระจก เขาผอมลงไปมากจากเมื่อก่อนมาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะพี่ชานยอลคงต้องรีบขุนเขาให้อ้วนกว่านี้แน่ๆ 

เมื่อแต่งตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินเข้าไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า เขาเลือกที่จะทำแพนเค้ก พี่ชานยอลน่ะชอบกินแพนเค้กเอามากๆเลย พี่เขาจะราดน้ำผึ้งจนแทบท่วมจานทุกครั้ง บางทีเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจะกินแพนเค้ก หรือจะกินน้ำผึ้งกันแน่ เขาชงกาแฟกับชาระหว่างที่รอแพนเค้กสุก เขาใส่น้ำตาลลงไป 2 ก้อนในถ้วยกาแฟของพี่ชานยอล หลังจากทำเสร็จแล้วเขาตักแพนเค้กใส่จานสองใบ โดยไม่ลืมที่จะราดน้ำผึ้งเยอะๆอย่างที่พี่ชานยอลชอบในจานใบแรก เขายกไปวางที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับถ้วยกาแฟของพี่ชานยอล เขาเดินกลับมาที่หน้าเตาเพื่อจัดการดึงปลั๊กอะไรให้เรียบร้อย ก่อนจะยกจานแพนเค้กของเขา พร้อมกับถ้วยน้ำชาไปวางบนโต๊ะ เขาค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ 

‘ทานแล้วนะครับ’

“ทานแล้วนะครับ” เป็นปกติที่เราสองคนจะพูดประโยคนี้พร้อมกันก่อนกินอาหาร แต่ในวันนี้กลับมีเพียงเสียงของเซฮุนอยู่เพียงผู้เดียว 

เซฮุนหั่นแพนเค้กในจานของตัวเองออกครึ่งหนึ่ง ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มไปวางในจานของพี่ชานยอลที่วางอยู่ตรงข้ามกับจานของเขา

‘เซฮุนของพี่ใจดีที่สุดเลย!!!’ เขายิ้มเล็กน้อย พลางนึกถึงสีหน้าของคนรักเวลาที่เขาแบ่งแพนเค้กของตัวเองให้อีกฝ่าย

หลังจากกินเสร็จแล้ว เซฮุนยกจานทั้งสองใบและถ้วยทั้งสองใบเพื่อนำไปล้างที่อ่างล้างจานในห้องครัว เขาเทแพนเค้กในจานและกาแฟในถ้วยของพี่ชานยอลลงถังขยะ 

‘ใส่ถุงมือสิเซฮุนนา เดี๋ยวมือก็ลอกหมดหรอก’ พี่ชานยอลต้องเตือนเขาเสมอเวลาที่เขาจะล้างจาน เพราะน้ำยาล้างจานทำให้มือของเซฮุนลอก 

เขาหยิบถุงมือขึ้นมาใส่ ก่อนที่เขาจะล้างจาน เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้าขึ้น เพื่อไม่ให้น้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ในตาไหลออกมา

เขาคิดถึงพี่ชานยอลเหลือเกิน คนที่คอยปลุกเขาให้ตื่นในทุกๆเช้า สั่งให้เขาพับผ้าห่มให้เรียบร้อย คอยหยิบผ้าเช็ดตัวเวลาที่เขาลืมหยิบมันเข้าห้องน้ำ คนที่คอยกินข้าวเช้าในทุกๆวันไปพร้อมกับเขา เขาคิดถึงรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบของเขาสดใส เขาอยากให้พี่ชานยอลอยู่ตรงนี้เหลือเกิน คอยดูแลเขา คอยปลอบเขา คอยเช็ดน้ำตาเวลาที่เขาเสียใจ

“ผมคิดถึงพี่” เขาพูดออกมา ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่สามารถรับรู้ได้ก็ตาม...

-ABSQUATULATE-

END.

Talk: 

เรื่องนี้แต่งเองหน่วงเองค่ะ 

เศร้าแทนน้องเหลือเกิน

 

B
E
R
L
I
N
❀