คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ❀ ALEXITHYMIA
ALEXITHYMIA
-the inability to express your feelings-
♬ The One - Kodaline
เพลงทำนองคุ้นหูถูกเปิดขึ้นมาในร้านกาแฟ ทำให้เขาจำใจถอดหูฟังที่ใส่อยู่ออกอย่างเชื่องช้า เซฮุนไม่ได้ยินเพลงนี้มานานพอสมควร แต่กลับจำเนื้อเพลงได้อย่างแม่นยำไม่ผิดเพี้ยน เมื่อไหร่ก็ตามที่ได้ฟังเพลงนี้ ใบหน้าของอดีตคนรักก็ผุดขึ้นมาในความคิด ความทรงจำที่เขาพยายามลืมมันมาตลอด 1 ปีเต็ม กลับหวนคืนมาราวกับพระเจ้าตั้งใจจะลงโทษเขาอย่างไรอย่างนั้น
Tell me
Tell me that you want me
And I’ll be your completely
For better or for worse
ภาพในวันวานค่อยๆปรากฎขึ้นชัดเจนอย่างกับเหตุการณ์ต่างๆเพิ่งเกิดขึ้นมาได้ไม่นาน มือเรียวเอื้อมไปหยิบแก้วลาเต้ร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจิบ ลาเต้ร้อนเป็นเครื่องดื่มที่อดีตคนรักของเขาชอบเป็นที่สุด การที่อีกฝ่ายสั่งลาเต้ร้อนทุกวันกลายเป็นภาพชินตาสำหรับเขาไปเสียแล้ว
‘ไม่คิดจะเปลี่ยนมั่งหรือไง’
‘ก็ชอบแล้วไม่เห็นจะต้องเปลี่ยนเลย’
นั่นเป็นคำตอบที่เขาได้รับมาทุกครั้งที่เอ่ยปากถามอีกฝ่ายที่สั่งเครื่องดื่มเมนูเดิมได้
ทุกวี่ทุกวัน
I know
We’ll have our disagreements
Be fighting for no reason
I wouldn’t change it for the world
ทุกครั้งเขาต้องขอชิมลาเต้ร้อนของอีกฝ่าย เขาค่อนข้างชอบมัน แต่กลับไม่เคยคิดจะสั่งเองเลย
‘ชอบมากทำไมไม่สั่งล่ะ ชอบมากินของคนอื่นอยู่เรื่อย’
ในตอนนั้นเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเอาเสียเลย ว่าทำไมไม่สั่งลาเต้ร้อนมากินซะเอง แทนที่จะไปแย่งอีกฝ่าย
ส่วนในตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองอีกเหมือนเคย ทั้งๆที่ไม่ได้ชอบกินเครื่องดื่มสุดโปรดของอดีตคนรักขนาดนั้น แต่เขากลับสั่งมันทุกครั้งตั้งแต่เลิกกันไป คงเป็นเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายยังคงอยู่กับเขากระมั้ง
‘Cause I know
The first day that I met you
I was never gonna let you
Let you slip away
เขาเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างที่มีที่นั่งริมสวนอยู่ด้านนอก ที่นั่งที่เขาสองคนชอบนั่ง เรียกได้ว่าเป็นที่ประจำของเราสองคนเลยก็ว่าได้ คนรักเก่าของเขามักบอกกับเขาว่าไม่ชอบนั่งข้างในร้านเพราะคนเยอะ นั่งข้างนอกบรรยากาศดีกว่าเยอะ
‘อีกอย่างนะชมนกชมไม้บ้าง เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองจออยู่ได้ สายตาเสียหมดแล้ว’
‘บ่นเป็นคนแก่ไปได้หน่า’
ก็เขาน่ะสิ งานเยอะตลอดเลย เซฮุนต้องพกงานมาทำที่ร้านกาแฟต่อตลอด ส่วนอีกฝ่ายก็มักจะนั่งมองเขาทำงานเงียบๆ
หลายคราที่เขามักเบี้ยวนัดอีกฝ่าย เพราะงานที่ยังไม่เสร็จของเขา
‘เซฮุน ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะไปดูด้วยกัน สัญญากี่ทีๆก็ทำไม่ได้ คนรอมันเสียความรู้สึกนะเว้ย’
เขาจำภาพวันนั้นได้ดี ชานยอลเดินเข้ามาในร้าน โยนตั๋วหนังไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไป
‘ขอโทษ...เราขอโทษ’
แต่วันนั้นเขากลับไม่ได้พูดกับเจ้าตัว เขาเพียงแค่พูดขึ้นมาลอยๆ เขาแอบคิดเล็กๆว่าถ้าวันนั้นเขามีโอกาสได้ขอโทษกับอีกฝ่าย อะไรๆจะเปลี่ยนไปไหม เขารู้ตัวดีว่าเขาทำผิด ผิดสัญญากับคนรักเก่าอยู่หลายครั้งหลายครา แต่อีกฝ่ายก็ให้อภัยเขาเสมอ
And I
Still remember feeling nervous
Trying to find the words to
Get you here today
เขามองออกไปที่สวนข้างร้าน ก่อนที่สายตาเขาจะสะดุดกับกระถางดอกกุหลาบที่ชานยอลเอามาวาง ตอนนี้มันออกดอกสวยงาม อีกฝ่ายจะรับรู้บ้างไหม...
ดอกกุหลาบสีแดง ดอกไม้ที่เขาชอบที่สุด
‘น่าเสียดายจังที่ไม่มีดอกกุหลาบในสวนนี้สักต้น’
ในตอนนั้นเซฮุนพูดขึ้นมาลอยๆขณะนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะริมสวน แต่เขากลับไม่เคยคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเอามันมาเซอร์ไพรส์เขาในวันแห่งความรัก อย่างวันวาเลนไทน์ โดยเจ้าตัวบอกว่าขออนุญาตเจ้าของร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
'รอหน่อยนะ เดี๋ยวมันก็ออกดอกแล้ว'
คงจะดีกว่านี้ถ้าได้มานั่งดูดอกกุหลาบกับอีกฝ่าย
‘Cause you make my heart feel like it’s summer
When the rain is pouring down
You make my whole world feel so right when it’s wrong
That’s why I know you are the one
That’s how I know you are the one
เพลงดำเนินไปถึงท่อนฮุค เพลงท่อนนี้เป็นท่อนที่อีกฝ่ายชอบที่สุดเลยก็ว่าได้ เขารับรู้ได้จากสถานะที่อีกฝ่ายตั้งในโปรแกรมแชทไลน์
‘you make my heart feel like it’s summer when the rain is pouring down’
และสิ่งที่ทำให้เขาจำได้แม่นคงเป็นเพราะ..
‘ดูสเตตัสเราสิเซฮุน’
คุณทำให้หัวใจของผมอบอุ่น เหมือนในช่วงฤดูร้อน เมื่อฝนกระหน่ำเทลงมา
พร้อมกับลิ้งค์เพลงที่อีกฝ่ายส่งตามมา ชานยอลบอกว่าฟังเพลงนี้ทีไรอดคิดถึงเขาไม่ได้ทุกที แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเขาที่อดคิดถึงชานยอลไม่ได้
เซฮุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะพิมพ์เนื้อเพลงประโยคต่อมาลงไปในสถานะ
‘you make my whole world feel so right when it’s wrong’
คุณทำให้โลกทั้งใบของผม กลายเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อมันผิดไปหมด
หวังว่าอีกฝ่ายเห็นแล้วจะนึกถึงเขาบ้าง...
When we are together you make me feel like my mind is free and my dreams are reachable
You know I never ever believed in love, I believed one day you were gonna come along
เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะพบว่าเป็นคนที่เขาคิดถึงมาตลอด ร่างสูงในโค้ทสีน้ำตาลอันคุ้นตา เดินเข้ามาในร้าน ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังตู้เค้ก
โลกทั้งใบของเขาหยุดนิ่ง เขาได้ยินเพียงแต่เสียงหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง
หัวใจของเขาเต้นแรงราวกับว่ามันจะหลุดออกมา เพียงแค่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย เขาอยากจะเข้าไปกอดและบอกคิดถึงอีกฝ่ายใจจะขาด แต่ในความจริงแล้ว เขาทำได้เพียงแค่ส่งยิ้ม และโบกมือทักทาย
Free me
ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างเราสองคน
เขาคิดถึงอีกฝ่ายมากเหลือเกิน
‘กลับมาได้ไหม?’ คงเป็นคำพูดที่เขาอยากจะเอื้อนเอ่ยออกไปเสียเหลือเกิน แต่กลับไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ คำพูดทุกอย่างที่เขาอยากจะเอ่ยออกไปมันกลับจุกอยู่ในลำคอเอาเสียดื้อๆ
‘I miss us so bad.’ เขารู้ เขารู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะพูดมันออกไป
That’s why I know you are the one
เพลงจบแล้ว
เซฮุนทำได้เพียงมองอีกฝ่ายเดินออกจากร้านไป อย่างไม่มีวันหวนกลับ น้ำตาของเขาเอ่อล้นออกมาจากตาคู่สวยของเขา เขาทำได้เพียงปาดมันอย่างลวกๆ ก่อนจะใส่หูฟังต่อ และก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานที่ค้างไว้
คนรักเก่าเขาไปอยู่ในโลกใบใหม่แล้ว คงมีเพียงแต่เขาที่ยังคงอยู่ในโลกใบเดิม กับความหวังเดิมๆ ที่ไม่มีทางจะเป็นไปได้อีกต่อไปแล้ว
-ALEXITHYMIA-
END.
ความคิดเห็น