คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ❀ METANOIA | Part 2
METANOIA
-the journey of changing one’s mind heart, self or way of life-
ตั้งแต่กลับเข้าห้องมาเซฮุนก็ไม่เป็นอันทำอะไร คงเป็นเพราะสิ่งที่เซฮุนเกลียดที่สุดใน facebook ล่ะมั้ง สิ่งที่เรียกว่า ‘วันนี้เมื่อปีที่แล้ว’ ที่ถึงแม้เขาจะไม่ได้กดเข้าไป แต่รูปคู่ของเขากับคิมจงอินก็อยู่เต็มหน้า newsfeed ของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เซฮุนจ้องรูปนั้นอยู่สักพักใหญ่
...ถึงปากจะบอกว่าเกลียดคิมจงอินมากแค่ไหน แต่จริงๆแล้ว...เขากลับอดคิดถึงคนในรูปไม่ได้เลย
‘จงอินคนนี้สัญญาจะรักเซฮุนตลอดไป’ นั่นคือแคปชั่นของรูปนั้น ถึงจะไม่กดเข้าไปแต่เขากลับจำแคปชั่นนั้นได้ดี
“ไหนสัญญากันแล้วไง” โอ เซฮุน พูดลอยๆขึ้นมาใส่หน้าจอโทรศัพท์ ที่ไม่มีอะไรตอบกลับมา
แค่ผ่านไปปีเดียว อะไรๆก็เปลี่ยนแปลงได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ
ราวกับว่าที่ผ่านมามันไม่เคยเกิดขึ้นเลย
เขาเลือกที่จะปิดหน้าจอโทรศัพท์และปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มช้าๆ เขาช่างอ่อนแอเหลือเกิน
จู่ๆร่างกายของเขาก็ชาและหมดแรงไปเสียดื้อๆ
การมาที่นี่ก็ไม่ต่างจากการนอนอยู่บ้านร้องไห้ต่อสักเท่าไหร่ แค่เปลี่ยนบรรยากาศเท่านั้นเอง
เซฮุนไม่มีอารมณ์ออกไปเที่ยวเอาซะเลย
เขาแบกร่างกายที่อ่อนแรงของเขาออกจากห้อง ตรงดิ่งไปยังตู้กดเครื่องดื่ม พร้อมกับกดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มา 3 กระป๋องอย่างไม่ลังเล โดยหวังว่าสิ่งนี้จะช่วยให้เขาลืมสิ่งที่ติดอยู่ในหัวไปได้
เซฮุนเลือกที่จะนั่งดื่มอยู่ที่ห้องส่วนกลางที่เวลานี้มีเพียงแต่โต๊ะกับเก้าอี้ที่อยู่เป็นเพื่อนเขา ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่ดีกระมั้ง
อย่างน้อยก็จะไม่มีใครได้เห็นเวลาเขาร้องไห้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เซฮุนค่อยๆเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของเขาขึ้นอย่างช้าๆ เขารู้สึกปวดและเวียนศีรษะในเวลาเดียวกัน ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เขาดื่มไปเมื่อสักครู่ได้ทำพิษแล้ว
สิ่งที่แปลกคือเขาไม่ได้นอนอยู่ในห้องส่วนกลาง
...เขาอยู่บนเตียงงั้นหรอ
ในหัวของเขานั้นเต็มไปด้วยคำถาม
แล้วเขามาอยู่บนเตียงได้อย่างไรกัน แล้วนี่มันกี่โมงแล้วนะ เขาหลับไปนานหรือยัง
เซฮุนคว้าโทรศัพท์ที่แบตเตอร์รี่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด มาเปิดดูเวลาแล้วเขาก็ค้นพบว่าตอนนี้เวลาเกือบจะสามทุ่มแล้ว เขาหลับไปนานมากโดยที่ไม่ได้สติอะไรเลย
โอ้ยยยยยย มึน
เขาเดินอย่างทุลักทุเลออกมาจากห้องโดยหวังจะหาอะไรกินแก้อาการเมาค้างนี้
“ตื่นแล้วหรอครับ” เสียงจากเจ้าของโฮสเทลคุณปาร์คชานยอลหล่อมากนั่นเอง
“ครับ อ-เอ่อ ไม่ทราบว่ามีอะไรแก้แฮงก์ไหมครับ”
คุณปาร์คชานยอลหล่อมากทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบเขา
“ผมว่าน้ำส้มช่วยได้อยู่นะครับ”
เซฮุนรับกล่องน้ำส้มมาจากคุณปาร์คชานยอลหล่อมากอะไรนั่นก่อนจะรีบดื่มเข้าไปหลายอึก
เมื่อเริ่มสร่างเมาแล้ว จึงนึกขึ้นได้
“ขอโทษนะครับคุณปาร์คชานยอลหล่อมาก คือผมกลับไปที่ห้องได้ไงหรอครับ?”
“ผมประคองคุณกลับไปเองแหละครับ เห็นคุณเมาหลับไป คิดว่านอนในห้องน่าจะสบายกว่า และอีกอย่างหยุดเรียกผมว่าปาร์คชานยอลหล่อมากได้แล้วครับบบบ ถือว่าผมขอ” ชานยอลทำสีหน้าเหมือนลูกหมาจะร้องไห้ ฮ่าฮ่าฮ่า ตลกจัง
“ขอบคุณนะครับที่พาผมไปส่งที่ห้อง ลำบากคุณแย่เลย เห็นแก่ความดีของคุณ ผมจะเรียกว่าคุณชานยอลหล่อมากก็แล้วกัน”
“ชานยอลเฉยๆก็เกินพอแล้วครับคุณณณ”
“อ่ะได้ครับ คุณชานยอลเฉยๆ”
หลังจากที่ไปกวนคุณเจ้าของโฮสมา เซฮุนก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ทิ้งตัวลงบนเตียง
จากการเมาในวันนี้ เขาค้นพบว่าเขาเริ่มคิดถึงคิมจงอินน้อยลงแล้วล่ะ
เขาเริ่มสำนึกได้ว่าควรจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขเสียที
เซฮุนยันตัวขึ้นจากเตียง ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้คู่ใจของเขา พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง อย่างน้อยวันนี้ก็ขอไปเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อยก็คงดี
ถึงจะดึกแล้วแต่ถนนคนเดินก็ยังคึกคักอยู่ อาหารตามข้างทางยังคงขายเต็มทั้งสองฝั่งถนน เหมือนกับที่เขาอ่านมาจริงๆ ไต้หวันนี่มันสวรรค์ของกินชัดๆ
เซฮุน เดินตรงดิ่งเข้าไปร้านเค้กไข่ที่คนต่อแถวยาวเหยียด เขาคิดว่ามันต้องอร่อยแน่ๆคนถึงเยอะได้ขนาดนี้... ไม่กี่นาทีต่อมา กล่องเค้กใบใหญ่ถูกยื่นมาให้เขา เซฮุนยื่นเงินจ่ายก่อนจะรับกล่องใบใหญ่นั้นมา โอ้โห้ เค้กก้อนใหญ่ขนาดนี้ใครจะไปกินหมดกัน แต่แล้วเขาก็นึกถึงใบหน้าของเจ้าของโฮสที่วันนี้อุตส่าห์ลากเขากลับไปนอนที่ห้อง และยังให้น้ำส้มมาแก้อาการเมาค้างให้เขาอีก ว่าแล้วเขาก็เดินเลือกซื้ออาหารอีกสองสามอย่าง เพื่อจะได้นำกลับไปแบ่งกับคุณชานยอลเฉยๆเจ้าของโฮสที่มีน้ำใจกับเขาล้นเหลือ
กว่าเซฮุนจะเลือกซื้ออาหารเสร็จ ร้านค้าตามข้างทางก็ทยอยปิดเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเดินกลับที่พักอย่างไม่รีบร้อน อากาศวันนี้ดีจังเลย ลมกำลังเย็นได้ที่ เขารู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่วันนี้ไม่ได้ออกมาเดินเที่ยวตั้งแต่เช้า
และแล้วเขาก็ถึงที่พัก
“สวัสดีครับ” เจ้าของโฮสคนเดิมยังคงนั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ที่เดิมกล่าวทักทายเขา
เซฮุนยิ้มตอบเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องส่วนกลางที่มีคนต่างชาตินั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ เขาเดินเข้าไปหยิบจานชามและช้อนส้อมพลาสติก ก่อนจะทำการแบ่งเค้กไข่และอาหารที่เขาซื้อมาเผื่อคุณเจ้าของโฮส ใส่จานพลาสติก
จากนั้นเขาก็เอาไปวางไว้หน้าเคาน์เตอร์
“พ-พอดีกินคนเดียวไม่หมดน่ะ ไม่ได้ซื้อมาเผื่อหรอกนะ” เขายิ้มกวนๆให้เจ้าของโฮส และรีบเดินกลับห้องโดยไม่รี่รอให้เจ้าของโฮสตอบอะไรตอบมา
เขาแอบเห็นคุณชานยอลทำตาโตใส่เขา หน้าตาตลกชะมัดเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
-METANOIA-
TBC.
Talk:
ไต้หวันนี่ของกินเยอะจริงๆค่ะ กินตลอดทริป กลับมานี่น้ำหนักขึ้นไปหลายกิโล
ส่วนเค้กไข่หรือชีสเค้กไต้หวันก็อร่อยมากๆเลยแหละค่ะ
อยากให้ทุกคนได้ลองชิม
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ♡
ความคิดเห็น