คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ❀ METANOIA | Part 1
METANOIA
-the journey of changing one’s mind heart, self or way of life-
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งลากกระเป๋าเดินทางด้วยความไม่เร่งรีบ ในมือของเขาถือใบจองตั๋วออนไลน์ที่ถูกปริ้นท์ออกมาอย่างลวกๆ ก่อนจะไปหยุดยืนพึมพาหมายเลขเที่ยวบินของตัวเองที่หน้าตารางเที่ยวบินเพื่อหาเคาน์เตอร์ที่ต้องไปเช็คอินโหลดกระเป๋า
“MU619 MU619 MU619” อ๋อ นั่นไงเขาเจอมันแล้วล่ะ
ว่าแล้วก็ลากกระเป๋าพร้อมกับสาวเท้าเดินไปยังเคาน์เตอร์เช็คอิน
เป็นโชคดีของเขาที่มาเร็วมิฉะนั้นแล้วแถวคงต้องยาวกว่านี้เป็นแน่
“คุณคิมจงอินกับคุณโอเซฮุนใช่ไหมคะ?” พนักงานที่เคาน์เตอร์เช็คอินรับกระดาษที่เขายื่นให้พร้อมกับอ่านชื่อ
“อ-เอ่อ โอเซฮุนคนเดียวครับ อีกคนเขาคงไม่มาแล้ว” จะให้มาได้อย่างไรกัน ก็วันนี้เป็นวันแต่งงานของคิมจงอินอดีตคนรักของเขากับคู่หมั้น
ฟังไม่ผิดหรอกครับ งานแต่งงานของคิมจงอินอดีตคนรักของเขากับคู่หมั้น!!!!!
สิ่งที่ทุกคนกำลังคิดอยู่นั้นถูกครับ เขาถูกทิ้ง ถูกทิ้ง ถูกทิ้ง....
“เรียบร้อยค่ะ” เสียงของพนักงานสาวเรียกสติเขากลับคืนมาก่อนที่จะเตลิดไปมากกว่านี้
“ขอบคุณครับ” เขาเดินออกมาพร้อมกับตั๋วเครื่องบินและพาสสปอร์ต
ทำไมมันถึงมีชื่อจงอินน่ะหรอ?
ก็เพราะว่ามันเป็นตั๋วราคาถูกที่ต้องจองก่อนล่วงหน้าหลายเดือน เราแพลนกันมาซะดิบดี ใครจะไปรู้ว่าจะมาทิ้งเขาไปเฉยๆแบบนี้กัน คิดแล้วมันก็น่าโมโห เขาหยิบกระดาษแผนการเที่ยวไต้หวันของเขากับจงอินขึ้นมา ‘Kaihun in Taipei 2017’ โว้ยยยยยย เขาจัดการขยำกระดาษแพลนการเที่ยวที่ถูกเขียนโดยจงอินทิ้งลงถังขยะ แพลนบ้าบอ แกไม่มีสิทธิ์มากำหนดอะไรในชีวิตฉันแล้วจงอิ๊นนนนนนนนนนน แค้นนัก ฮึ้ย
จริงๆแล้วเขาก็ไม่มีอารมณ์จะไปเที่ยวสักเท่าไหร่หรอก ร้องไห้มาสามวันสามคืนตาบวมเป็นปลาทองแบบนี้ แต่มันก็คงดีกว่าที่เขาจะนอนหมกตัวอยู่ที่บ้านแล้วร้องไห้ต่อเป็นคืนที่สี่แน่
เซฮุนก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าเขายังพอมีเวลาในการหาที่เที่ยวและทำแพลนการเที่ยวใหม่อีกสักพักใหญ่เลย
แต่ก่อนอื่นคงต้องผ่านเข้าไปในโซน Duty Free ก่อน
แทนที่จะเดินเล่นภายใน Duty Free แบบครั้งก่อนๆที่มาสนามบิน ครั้งนี้เขากลับไม่มีอารมณ์ในการเดินเล่นซะงั้น เพราะมันทำให้เขาคิดถึงคนที่เคยมาเดินกับเขาในครั้งก่อนๆที่ผ่านมา เขาจึงเลือกที่จะไปนั่งรอโง่ๆที่แถวๆgateที่เขาต้องไปขึ้นเครื่อง พร้อมกับเปิดอินเตอร์เน็ตเพื่อหาสถานที่เที่ยวในไต้หวัน
แพลนคนเดียวก็ดี จะได้ไม่ต้องไปปรึกษาใคร อยากไปไหนก็ไป
จากที่คำนวณเวลาแล้วเขาจะไปถึงที่ไต้หวันประมาณ 6โมงเช้า ไปถึงก็เที่ยวเลยสินะ ถึงจะอยากนอนร้องไห้อยู่บนเตียงต่อก็ตามหลังจากที่เข้าอินสตาแกรมแล้วพบว่าคิมจงอินอัพรูปการ์ดแต่งงาน พร้อมกับรูปคู่ที่ถ่ายในงานแต่งงาน เซฮุนอยากจะโยนโทรศัพท์ออกไปนอกโลกเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่ายังผ่อนไม่หมดนะ
เอาวะ เที่ยวให้ลืมไอผู้ชายบ้าๆคนนี้ไปเลย
.
.
.
.
.
.
.
ณ สนามบินเถาหยวน ไต้หวัน
ขอถอนคำพูดครับ โอเซฮุนคนนี้ขอถอนคำพูด ตลอดทางที่อยู่บนเครื่องบินร่วม 5 ชั่วโมงกว่าๆ ที่นั่งข้างๆเขาเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่สวีทกันตลอดทาง ป้อนข้าวเอย แบ่งหูฟังคนละข้างเอย นอนซบเอย ไหนจะคุยกันกระหนุงกระหนิงอีก พูดได้คำเดียวว่า ‘เหม็นความรัก’ เซฮุนสาบานกับหมอนรองคอลายหมีบราวน์ว่าเขาไม่ได้อิจฉาเลยจริงจริ๊ง เสียงสูงมากถึงมากที่สุด จะว่าไปหมอนรองคอลายหมีบราวน์ที่คล้องคอเขาอยู่ตอนนี้ก็เป็นของขวัญจากจงอิน หึ ช่วยด้วยใครก็ได้เอาจงอินออกไปจากหัวเขาที ออกไปปปปปปป
หลังจากไปรับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่สายพานแล้วเขาก็มุ่งหน้าไปยังรถไฟฟ้าใต้ดิน โดยไม่ลืมที่จะไปแวะซื้อซิมเน็ตก่อน เพราะชีวิตของโอเซฮุนจะขาดเน็ตไม่ได้!!!! จากนั้นเขาก็นั่งรถไฟใต้ดินไปถึงที่พักที่จองไว้
ที่พักที่เซฮุนจองไว้เป็นโฮสเทลขนาดเล็ก แต่ตั้งอยู่ใจกลางย่านช้อปปิ้งอย่าง Ximending
“Good Morning” เจ้าของโฮสเทลทักทายทันทีที่เซฮุนลากกระเป๋าเข้าไปที่เค้าน์เตอร์
“…” เซฮุนไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่งยิ้มตอบรับเฉยๆ พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ที่เปิดเลขที่การจองไว้ให้อีกฝ่ายดู
“อะ...เอ่อ คุณโอ เซฮุน ใช่ไหมครับ”
“อ้าว คนเกาหลีเหมือนกันหรอครับ”
“ใช่แล้วครับ นี่กุญแจห้องครับ ห้องน้ำจากห้องคุณก็เลี้ยวซ้ายตรงมาเรื่อยๆจนสุดทางแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกรอบครับ ส่วนห้องนั่งเล่นปิดตอนตี 2 นะครับ wifi มีให้ตามห้องครับ มีอะไรให้ช่วยก็ติดต่อผมได้ตลอดเลยครับ” เจ้าของโฮสเทลพูดอย่างเป็น pattern ไม่เว้นจังหวะหายใจเลย นี่หายใจทางเหงือกหรืออย่างไร
“ครับ ขอบคุณครับ” เซฮุนรับกุญแจมาพร้อมกับลากกระเป๋าไปยังห้องของตัวเอง
ห้องนอนค่อนข้างเล็กในระดับนึง แต่ก็พอนอนได้ วิวในห้องมองออกไปเห็นถนนที่มีร้านค้าเต็มไปหมด ถึงตอนนี้ร้านค้าจะยังทยอยเปิดกันอยู่ แต่คนก็พลุกพล่านมิใช่น้อย เขาไม่มีปัญหาอะไร นอกเสียแต่ว่า...wifi ในห้องเขาใช้ไม่ได้!!! เซฮุนฝืนตัวลุกขึ้นมาจากเตียงนอนพร้อมกับเกาหัวอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย ก่อนจะลุกออกไปหาเจ้าของโฮเทลที่หน้าเค้าน์เตอร์
“คุณครับ wifi ในห้องใช้ไม่ได้”
“อ้าว ต้องขอโทษด้วยนะครับ อะ...เอ่อ เอางี้ไหมครับ wifi ของห้องทำงานผมก็ได้”
เซฮุนพยักหน้าตอบรับ
“รหัสล่ะครับ?”
“อะ..เอ่อ พิมพ์ตามด้วยความรวดเร็วนะครับ พีเออาร์เคซีเฮชเอเอ็นวายอีโอแอล...”
“คุณครับ ใจเย็นๆผมพิมพ์ตามไม่ทัน พีเอแล้วอะไรต่อนะ” ก็อีกฝ่ายเล่นพูดเร็วอย่างกับแร็ปใครจะไปพิมพ์ทัน
“พีเออาร์เคซีเฮชเอเอ็นวายอีโอแอลแอลเฮชโออาร์เอ็มเอเคเคยูบี” อ่ะพิมพ์ทันล่ะ
“….”
“ร-ร-รหัสผมไม่มีความหมายอะไร อย่าอ่านนะครับ” แหน่ะ ร้อนตัว ยังไม่ได้ถาม
“Parkchanyeollhormak” เขาอ่านตามที่ตัวเองพิมพ์ลงไป พร้อมกับเงยหน้ามองป้ายชื่อที่อกข้างขวาของอีกฝ่าย ‘Park Chanyeol’ ครับ ใช่ครับ ปาร์ค ชานยอล หล่อ มาก และตานี่หลงตัวเองมาก
“ผมบอกว่าอย่าอ่านไงครับบ” ชานยอลเอามือปิดหน้าตัวเองราวกับอับอายแทบมุดแผ่นดินหนี แหม ที่ตอนตั้งไม่อาย
เชิญเขินต่อไปเถอะคุณ เซฮุนคนนี้จะกลับไปนอนเล่นโทรศัพท์ต่อล่ะ
“ขอบคุณนะครับ คุณ ปาร์คชานยอลหล่อมาก”
-METANOIA-
TBC.
ความคิดเห็น