คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ❀ LACUNA | Part 5 (END)
LACUNA
-a blank space, a missing part-
1 สัปดาห์ผ่านไป
ณ หอสมุดมหาวิทยาลัย H
สถานที่ที่เซฮุนไม่ชอบเอาเสียเลย เพราะมันเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความตึงเครียด ดูความเงียบนั่นสิ แค่เขาขยับเก้าอี้ให้ชิดกับโต๊ะมากขึ้น คนก็หันมามองตาขวางกันทั้งห้องแล้ว ทำไมเขาต้องมาที่นี่งั้นหรอ ก็เพราะช่วงนี้เป็นสัปดาห์สอบไฟนอลของพี่ชานยอล จริงๆก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาหรอกแต่เซฮุนดันปิดเทอมพอดี อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำน่าเบื่อจะตาย เลยเลือกที่จะมานั่งดูพี่ชานยอลอ่านหนังสือแทนการนอนดูชาวเดอร์ตอนแปดโมง พี่ชานยอลจะต้องดีใจที่เขาเห็นพี่ชานยอลสำคัญกว่าชาวเดอร์
ว่าแต่พี่เขาดูเครียดเอามากๆเลย ถามว่าเขารู้ได้อย่างไรน่ะหรอ ก็ดูจากคิ้วที่ขมวดกันเป็นปมของคนที่นั่งข้างๆเขายังไงล่ะ ถ้ามันสามารถขมวดกันจนเป็นโบว์ได้ มันคงเป็นโบว์ไปแล้วล่ะ อีกนิดนึงก็จะเอามาติดกล่องของขวัญปีใหม่ให้เพื่อนๆได้แล้ว
“นี่...คิ้วพี่จะขมวดไปถึงไหนกัน” เขาเอานิ้วชี้ไปจิ้มระหว่างคิ้วของพี่ชานยอล
“…” อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาพร้อมกับคลายปมคิ้วออกเล็กน้อย
เซฮุนยิ้มแหยๆแทนการขอโทษที่ไปกวนเวลาอ่านหนังสือของอีกฝ่าย ก็มันอดทักไม่ได้นี่นา ใบหน้าหล่อๆของพี่เขามันไม่เหมาะกับคิ้วที่ขมวดอะไรขนาดนั้น
ถึงการมองหน้าพี่ชานยอลจะทำให้เขาเพลินมากแค่ไหนก็ตาม แต่การที่จะให้เซฮุนนั่งเฉยๆเป็นเวลานานๆมันก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน หลังจากที่ความอยู่ไม่สุขของเขากลับคืนมา เขาก็เริ่มลุกไปดูหนังสือตามชั้นต่างๆ
และแน่นอนไม่ใช่ชั้นหนังสือเรียนแน่นอน
เขาเดินผ่านชั้นหนังสือเรียนไปอย่างไม่ใยดี ถึงแม้หน้าปกของtextbookบางอันจะสวยยิ่งกว่าหน้าปกของนวนิยายแฮรี่พอตเตอร์อันโด่งดังก็ตาม แต่เนื้อหาข้างในคงไม่เหมาะสำหรับคนอย่างเขาสักเท่าไหร่ ขึ้นชื่อว่าหนังสือเรียนก็ไม่อยากจะจับแล้ว
และแล้วก็มาหยุดอยู่หน้าชั้นนิตยสาร นี่แหละใช่เลยที่ของเซฮุน
เขาโกยหนังสือจากชั้นวางไปประมาณ 5 เล่ม แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะเดิม
จนเขาอ่านจบแล้ว พี่ชานยอลก็ยังคงก้มหน้าตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป
ทำอะไรต่อดีนะ
ว่าแล้วเซฮุนไปขอกระดาษเปล่าจากบรรณารักษ์มาปึกใหญ่ พร้อมกับยืมดินสอและสีมาด้วย
แน่นอนเขาเอามาวาดรูปเล่น
เซฮุนส่งรูปที่เขาวาดอีกฝ่ายไปให้เจ้าตัวที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสืออยู่ พร้อมกับข้อความ '♡ พี่ชานโยลลลลล'
อีกฝ่ายรับไปแล้วพับใส่กระเป๋า แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา
โธ่!!! พวกไร้อารมณ์!!! พวกเย็นชา!!!
นอนดีกว่าไม่วาดแล้ว
.
.
.
.
.
.
ตุบ
ตุบ
ตุบ
เอ๊ะ แล้วอะไรมันโดนหัวนักหนาเนี้ย
เซฮุนตื่นด้วยความงัวเงียแล้วพบกับก้อนกระดาษที่เต็มโต๊ะ
ตุบ
นั่น รู้ตัวการแล้ว เขาหันหลังไปแล้วพบกับพี่ชานยอล
เซฮุนกำลังจะอ้าปากโวยวาย แต่พี่ชานยอลกลับทำมือจุ๊ปากแล้วกวักมือเรียกให้เขาเดินไปในซอกชั้นหนังสือ
อะไร!!!! จะเรียกเขาไปทำไม!!!! ไม่อ่านหนังสือโว้ย ไม่ใช่แนว
“เรียกมาทำไ-...อ-อุ๊บ” ยังไม่ทันที่เซฮุนจะพูดจบ พี่ชานยอลก็ดึงเขาลงไปนั่งแล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา แล้วผละออกอย่างเชื่องช้า
เซฮุนอึ้งมากทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เอานิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเองว่าเขาไม่ได้ฝันไป พี่ชานยอลจูบเขาอย่างนั้นหรอ? พี่ชานยอลจูบเขา!!! จูบแรกของเขาคือพี่ชานยอล!!!!
ใบหน้าของเขาร้อนฉ่าจนยิ่งกว่าตอนไข้ขึ้น บ้าจริง หยุดเขิน หยุดดดดดดดดดดดดดด
พี่ชานยอลยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะจับมือเขา
“ปะ กลับบ้านกัน”
พี่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้ไม่ได้นะ!!! เขาเขินจะแย่อยู่แล้ว หน้าจะระเบิดแล้ววว
-LACUNA-
วันนี้ชานยอลไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเอาเสียเลย ตั้งแต่เจอคนตรงหน้าที่ใส่แว่นที่เจ้าตัวบอกว่าเพื่อให้เข้ากับธีมห้องสมุดซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจสักเท่าไหร่แต่มันน่ารักเอามากๆเลย เซฮุนจะรู้ตัวบ้างไหม เขาจะต้องพยายามรวบรวมสมาธิมากแค่ไหนเพื่อไม่ให้ตัวเองแอบมองหน้าเซฮุนตอนอ่านหนังสือ บ้าไปแล้ว ชานยอลคิดว่าตัวเขาเองต้องเสียสติไปแน่ๆที่เอาแต่มองหน้าอีกฝ่าย อ่านหนังสือสิ อ่านหนังสือ
เมื่อเขาเริ่มมีสมาธิอ่านหนังสือ เซฮุนก็ส่งกระดาษมาให้เขา มันคือกระดาษที่มีรูปวาดของเขาพร้อมกับข้อความบ้าๆที่เขาจะไม่เอ่ยถึงมัน เขาจะต้องพยายามขรึมไว้ ขรึมไว้ เขาเอากระดาษที่เซฮุนวาดรูปให้พับใส่กระเป๋าแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ อย่าใช้คำว่าอ่านเลย ใช้คำว่าจ้องหนังสือดีกว่าเพราะในหัวเขาตอนนี้มีแต่ประโยคที่เซฮุนเขียนมาให้ในกระดาษ
สมาธิแตกหมดแล้ว เซฮุนจะต้องรับผิดชอบ ถ้าเขาสอบไม่ผ่าน
ผ่านไปไม่นาน เซฮุนก็ฟุบลงกับโต๊ะและเข้าสู่ห้วงนิทรา
จะมาทำแบบนี้แล้วหนีไปนอนเนี้ยนะ...
เขานั่งจ้องหน้าเซฮุนตอนหลับอยู่พักใหญ่ พร้อมกับตะโกนคำว่าน่ารักในใจสามครั้ง เขารู้สึกว่าการกระทำนี้มันไม่ใช่ตัวเขาเอาเสียเลย เขาจะต้องติดเชื้อบ้าๆบอๆจากคนที่นั่งข้างๆเขาเป็นแน่
ตั้งแต่เซฮุนเข้ามาในชีวิตเขา เขาก็รู้สึกว่าชีวิตที่น่าเบื่อของเขากลับมีสีสันขึ้นมาแปลกๆ ซึ่งเขาคิดว่ามันทำให้เขารู้สึกดี
บางทีก็รู้สึกดีใจในความขี้ลืมของตัวเองในวันนั้น ที่ทำให้มีเด็กคนหนึ่งทักมาคืนหนังสือ
เนี้ยเขาว่าเขาเป็นเอามาก มองหน้าเซฮุนไปยิ้มไป แม่ครับผมยังเป็นชานยอลอยู่ใช่ไหม เซฮุนไม่ได้มาเขาสิงเขาถูกไหม
.
.
.
.
.
.
.
.
“ปะ กลับบ้านกัน” ชานยอลเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นหน้าขึ้นสีของอีกฝ่าย มันแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศเสียอีก
น-น่ารัก ใช่เซฮุนน่ารักมาก
ชานยอลมาส่งเซฮุนที่สถานีรถไฟฟ้า ซึ่งเขาได้เสนอแล้วว่าให้ไปส่งที่บ้านไหมแต่อีกฝ่ายปฏิเสธ เขาจึงจำยอมส่งแค่สถานี แต่อยู่ดีๆเขาก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายกลับเสียดื้อๆ
“ผมไปก่อนนะครับ” เซฮุนกำลังโบกมือ
“เอ่อ...เดี๋ยวสิ คือว่า” พูดไปสิชานยอล พูดดด
“อะไรหรอครับ” เซฮุนทำหน้างงใส่เขา
“คือ…”
“…”
“คือแบบว่า...”
“…”
“คือว่า...”
“ผมลุ้นนะเนี้ย ลุ้นยิ่งกว่าผลสอบอีก บอกผมมาเถอะครับ ฮ่า ฮ่า”
“คือว่าคบกับพี่เถอะนะ เอ้ยไม่ใช่!!!!” เดี๋ยวนะสมงสมองไปหมดแล้ว ไม่ได้จะพูดประโยคนี้สักหน่อยชานยอล นั่น นั่น นั่น มันหลุดออกไปได้อย่างไรกัน หลุด หลุดดดด
“….” นั่น เซฮุนอึ้งไปเลย ชานยอลอยากจะวิ่งกลับห้องให้รู้แล้วรู้รอด เขาหลุดพูดอะไรออกไปปป
“คือพี่จะบอกว่ากลับบ้านดีๆ” แก้ตัวหน้าด้านๆแบบนี้ไปเลยล่ะกัน
“คร้าบบบบบ”
“หมายถึงประโยคกลับบ้านดีๆใช่ไหม”
.
.
.
.
.
“ทั้งคู่นั่นแหละครับพี่ชานโยลลลลลของผม♡” ไม่ว่าเปล่าอีกฝ่ายก็เขามากระโดดกอดใส่เขา
พี่ชานโยลของผม พี่ชานโยลของผม พี่ชานโยลของผม
นี่แหละสิ่งที่เขาขาดหาย
สีสันของชีวิต
ซึ่งตอนนี้คนตรงหน้าได้มาเติมเต็มให้แล้ว
-LACUNA-
END.
ความคิดเห็น