คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ❀ NATSUKASHII | Chanyeol
NATSUKASHII
懐かしい
-a warm, sudden feeling of sentimentality in which small things bring back some old, good-memories while one remembers the fondness and goodness of that time
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดังมาจากปากของชานยอลเหมือนเคย เมื่อเห็นคนที่อยู่ในสถานะแฟนเก่าลงรูปใหม่ ถามว่าทำไมเขาไม่กดเลิกติดตามอีกฝ่ายไปน่ะหรอ ก็เพราะว่าเขาไม่ได้ติดตามอีกฝ่ายต่างหาก เขาเพียงแต่เข้ามาส่องอยู่บ่อยๆ ก็เท่านั้นเอง
ก็คนมันอยากรู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ยังสบายดีอยู่ไหมก็เท่านั้น...
ถึงแม้จะเลิกกันไปหลายปีแล้ว แต่ชานยอลไม่เคยไม่คิดถึงอีกฝ่ายเลย
และถึงแม้เขาจะเป็นคนที่ถูกทิ้ง เขากลับไม่เคยนึกโกรธอีกฝ่ายเลย
เพราะเซฮุนคือรักแรกของชานยอล คงยากถ้าจะให้ลืม
อีกอย่างคงเป็นเพราะเซฮุนยังอยู่รอบๆตัวเขา เซฮุนอยู่ในทุกๆเพลงที่เขาฟัง ไม่ว่าจะเพลงรัก หรือเพลงเศร้าก็จะมีหน้าเซฮุนลอยมาในหัวเขาเสมอ เซฮุนอยู่ในทุกๆสถานที่ที่พวกเขาเคยไปด้วยกัน หรือแม้กระทั่งของกินที่เขาชอบเซฮุนก็เข้ามาเปลี่ยนมัน
ชานยอลก้มมองแก้วชานมไข่มุกในมือที่เขาเพิ่งแวะซื้อขากลับจากมหาวิทยาลัย จากที่เคยไม่ชอบไอเครื่องดื่มบ้าๆนี่ ตอนนี้เขากลับกลายเป็นเสพติดมัน และสิ่งที่ยืนยันได้ชัดเจนว่าเขาเสพติดมันก็คือคูปองสะสมแต้มของร้านชานมไข่มุกที่มีอยู่หลายสิบใบในกระเป๋าสตางค์ของเขา
อ่อ แล้วก็ไอติมด้วย เขาเคยชอบกินไอติมชาเขียวเอามาก จนกระทั่งอีกฝ่ายเอาไอติมรสกาแฟมาให้เขาชิม ตั้งแต่นั้นมาเขาก็สั่งแต่ไอติมรสกาแฟโดยไม่ต้องคิด
เนื่องจากวันนี้เขาเลิกเรียนเร็ว เขาจึงไม่รีบกลับบ้านสักเท่าไหร่ ชานยอลเดินมาจนถึงสวนสาธารณะที่ตอนนี้คนยังไม่เยอะสักเท่าไหร่ นั่นนับเป็นเรื่องที่ดี เขาเดินเล่นไปรอบๆสวนสาธารณะ พลางคิดว่าถ้าเซฮุนได้มาเดินกับเขาคงจะดีไม่น้อย
แต่เขาทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้นแหละ
หลังจากพักผ่อนอยู่ที่สวนสาธารณะจนเวลาล่วงเลยมามาก เขาจึงตัดสินใจกลับบ้าน
เขาเข้าบ้านมาแล้วก็พบว่าพ่อแม่เขายังไม่กลับมาจากการทำงาน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเขากินชานมไข่มุกจนอิ่มแล้ว ข้าวเย็นจึงไม่จำเป็นสำหรับเขา
เขาเดินขึ้นไปยังชั้นสองและเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป
“โอ้ย” เขาสะดุดอะไรสักอย่างเข้า และเมื่อเปิดไฟก็พบว่ามันเป็นกีต้าร์ กีต้าร์ที่เขาเลิกเล่นไปตั้งแต่เลิกกับเซฮุน เพราะการเล่นกีต้าร์ทำให้เขายิ่งคิดถึงอีกฝ่ายที่คอยมาร้องเพลงขณะที่เขาเล่นกีต้าร์
และอีกฝ่ายก็เป็นคนที่ทำให้เขาหัดเล่นกีต้าร์ “ผู้ชายเล่นกีต้าร์จะดูหล่อขึ้น 50% เลยนะชานยอล” เขาจำคำที่อีกฝ่ายเคยพูดได้ไม่ลืม ตอนนั้นเขารีบไปขอพ่อซื้อกีต้าร์และหัดเล่นอย่างจริงจัง
เขาถอดนาฬิกาข้อมือออกและวางมันไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือที่ยังคงเต็มไปด้วยกรอบรูปของอดีตคนรัก
เซฮุนไม่เคยไปไหนจริงๆ...
‘ตุ้บ’
เสียงกองหนังสือรกๆที่วางไว้บนโต๊ะหนังสือแคบๆของเขาตกลงมา
จะมาตกอะไรตอนนี้ ไม่มีอารมณ์เก็บโว้ย ชานยอลเลือกที่จะเดินข้ามกองหนังสือและกระโดดขึ้นไปบนเตียงนอนแสนนุ่มของเขา ที่มีเจ้าตุ๊กตาลูกเจี๊ยบนอนอยู่กลางเตียง ตุ๊กตาลูกเจี๊ยบที่อีกฝ่ายเป็นคนซื้อมาให้เขา เขายังคงจำคำพูดของเซฮุนวันนั้นได้ดี “อ่ะ เอาไปนอนกอดจะได้เหมือนกอดเราไงงง เราฉีดน้ำหอมเราไปในตุ๊กตาด้วยนะ หอมไหม”
หอมสิ... กลิ่นน้ำหอมของเซฮุนยังคงติดตุ๊กตาไม่หาย เจ้ากลิ่นบ้านี่ยิ่งทำให้ความคิดถึงทวีคูณขึ้นมาอีก เจี๊ยบเอ้ยยยย เมื่อไหร่เขาจะลืมได้ บอกเขาที
เขาไปกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่พักใหญ่ ก่อนที่สายตาของเขากลับไปสะดุดที่หนังสือในกองนั้นพอดี
‘สรุปมิดเทอมสำหรับยอลยอล♡’
‘สรุปไฟนอลให้ยอลยอล♡’
เออดีมีครบเทอมเลย ลายมือน่ารักๆกับสมุดปกลายแมวน้อยมุ้งมิ้งแบบนั้นคงไม่ใช่ของเขาเป็นแน่ และจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากเซฮุน เด็กห้องคิงส์ คนที่คอยดูแลเขาเรื่องการเรียนทั้งสอนการบ้านเขา ทั้งติวสอบ
นอกเหนือจากวิชาคณิตศาสตร์แล้วเซฮุนก็เก่งเกือบจะทุกวิชาเลยก็ว่าได้
ชานยอลก้าวลงจากเตียงอย่างเชื่องช้าเพื่อไปหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาเปิดอ่านอย่างผ่านๆ ต้องขอบคุณสมุดสรุปหลายๆเล่มของเซฮุนที่ทำให้เขาสอบผ่านมาได้
‘ตั้งใจอ่านสิ!!!’
‘ง่วงก็ไปล้างหน้า’
‘กาแฟหน่อยไหมยอล’
การ์ตูนที่อีกฝ่ายวาดแทรกมาคั่นเนื้อหาสามารถเรียกรอยยิ้มจากเขาได้เป็นอย่างดี
นี่คงเป็นอีกอย่างที่ทำให้เขาลืมไม่ได้สักทีล่ะมั้ง
ความสดใสของเซฮุน...
ความสดใสที่ทำให้คนรอบข้างพลอยได้รับพลังงานความสดใสนั้นมาด้วย หรือแม้กระทั่งทำให้เขาลบเรื่องหงุดหงิดที่พบเจอมาตลอดวันได้อย่างเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว
“นี่ทำไมทำหน้าบูดเป็นตูดลิงขนาดนั้นล่ะยอลล” ชานยอลจำได้ดี วันนั้นเป็นวันที่โชคร้ายที่สุดในรอบ18 ปีเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่ตอนเช้าที่รถติด 2 ชั่วโมง เพราะฝนตก ทำให้เขาเข้าไปสอบควิซวิชาภาษาอังกฤษไม่ทัน ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ท่องศัพท์ และฝึกเขียนบทความมาเป็นเดือน เท่ากับสิ่งที่เขาทำมาตลอดทั้งเดือนสูญเปล่า ต่อด้วยไฟล์สไลด์นำเสนอวิชาภาษาไทยถูกไวรัสกินทำให้ไฟล์งานที่ทำมาหาย นำเสนอไม่ได้อีก และด้วยความประมาทของตัวเขาเอง เขาบันทึกไฟล์ไว้ใน usb ที่เดียว... เท่ากับว่าเขาต้องทำงานใหม่ทั้งหมด ตอนเที่ยงที่โรงอาหารมีเด็กมาวิ่งชนชามก๋วยเตี๋ยวของเขา ทำให้น้ำก๋วยเตี๋ยวในชามหกรดเสื้อนักเรียนของเขา และยังไม่พอพระเจ้ายังกลั่นแกล้งเขาไม่พอ ระหว่างทางเดินออกจากโรงเรียนที่ต้องผ่านสนามบาส ลูกบาสที่รุ่นน้องมัธยมต้นเล่นกันอยู่ ถูกโยนพลาดมาชนกับหน้าของเขา ซึ่งใส่แว่นอยู่ นั่นส่งผลให้แว่นเขาหัก มันเป็นวันบ้าๆวันหนึ่งที่เขาแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
“หื้ม เป็นอะไรหรือเปล่าชานยอล...”
“…”
“มีอะไรเล่าให้เราฟังได้นะ...ร-หรือ ถ้ายังไม่อยากพูดก็ไว้ค่อยพูดก็ได้นะ”
“…”
แล้วเซฮุนก็ลุกหายไป แล้วเดินกลับมาพร้อมไม้เสียบลูกโป่งซึ่งไม่รู้ว่าหามาได้จากที่ไหน
“สวัสดีปาร์คชานยอล ข้าคือนางฟ้าประจำตัวของเจ้า” เซฮุนพูดพร้อมกับโบกไม้เสียบลูกโป่งไปมา คล้ายไม้คทาของนางฟ้าในการ์ตูนอย่างไรอย่างนั้น
“…”
“ข้าจะมาให้พรสามประการแก่เจ้า”
“…”
“โซ วอ นึน มา แร บวา ~” ไม่พูดเปล่า นางฟ้าโอเซฮุนก็ลุกขึ้นมาเต้น Genie รอบๆตัวเขา นั่นทำให้เขาหลุดยิ้มออกมา
“แหน่ะ ยิ้มแล้ววววว”
“อะไรเล่า”
“ยิ้มแล้วว ยอลยิ้มแล้ว” แล้วหลังจากนั้นเขาก็ยิ้มไม่หุบ และลืมเรื่องแย่ๆที่เขาเจอมาตลอดวัน
.
.
.
.
.
.
แต่คงทำได้แต่คิดถึงล่ะนะ
“จะคิดถึงกันบ้างไหมนะ เจ้าเจี๊ยบ” ชานยอลหันไปพูดกับตุ๊กตาลูกเจี๊ยบที่นอนอยู่กลางเตียง
ก่อนจะส่ายหัวรัวๆเพื่อเอาความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองออกไป
เดี๋ยวนะ...
สายเรียกเข้าที่โทรมาโชว์อยู่บนหน้าจอ ‘เซฮุนนี่’ พร้อมกับอีโมติค่อนลูกเจี๊ยบหลังชื่อที่เจ้าตัวเอาโทรศัพท์ของเขาไปบันทึกเอง
เซฮุนโทรมางั้นหรอ
โอเซฮุนโทรมา
ห้ะ อะไรนะ เซฮุนโทรมา
เขาสูดหายใจลึกๆลึกมากๆ แล้วค่อยๆผ่อนออกพร้อมกับกดรับ
“สวัสดีครับ”
“...ชานยอล นี่เซฮุนนะ”
.
.
.
.
.
-NATSUKASHII-
FIN.
ความคิดเห็น